فدراسیون جدید تقریبا 11 ماه است که استارت خورده و ما هم از روز اول با این تیم بودیم. بنا بر صلاح دید آقای انوشیروانی، بخش بانوان را به من سپردند. در این مدت اردوهای مختلفی داشتیم و در چهار رویداد کشورهای اسلامی، قهرمانی آسیا (2022 و 2023) و قهرمانی جهان شرکت کردیم. فعلا شرایط خوب است و مشغول کاریم تا ببینیم در آینده چه پیش می آید.

ارزیابی من این است که روند رو به رشد بوده. رکوردها دستخوش تغییرات شده و مسابقه به مسابقه بهتر شده است. این موضوع کاملا ملموس است. همه بچه ها بدون استثنا از هفت، هشت کیلو تا 20 کیلو افزایش رکورد داشتند. یک زمانی انتقاد می شد که تیم ملی وزنه برداری زنان به چهار، پنج نفر که بالای 30 سال دارند، محدود شده اما الان این طور نیست. تیم خیلی جوان تر شده است؛ طوری که در مسابقه آخر دو نفر از بچه ها زیر 20 و 21 سال و دو نفر بزرگسال بودند. البته من فکر می کنم جامعه وزنه برداری بانوان هنوز خیلی حرفه ای نشده است. واقعیت این است که ما در سطح شهرستان ها زیر ساخت لازم را نداریم. متاسفانه در بخش آقایان نیز این مشکل را داریم اما درباره خانم ها واقعا با یک برهوت مواجه هستیم. وزنه برداری بانوان یکباره از تیم ملی شروع شد؛ در حالی که می بایست سالن هایی را مختص خانم ها در استان ها به وجود می آوردند، تجهیزات مختص آنها مهیا می شد و بعد روی آموزش مربیان به شکل واقعی کار می کردند، نه اینکه صرفا با یک دوره تئوریک به آنها یک کارت مربیگری می دادند. مربیان وزنه بردار زنی که در حال حاضر مشغول فعالیت هستند، خودشان وزنه بردار نبوده اند یا اگر بوده اند از نظر من یک وزنه بردار رسمی نبوده اند و در حد خیلی پایین وزنه زده اند. با همین مدارک تئوریک یک سری توقع ها ایجاد شده و گاه و بیگاه ادعاهایی می شنویم که حتی در مردان هم آن را نمی بینیم. به نظر من این اظهارنظرها اثر عکس و مخرب دارد. در کل می توان گفت همه این مربیان در یک سطح هستند و تفاوت فاحشی با هم ندارند؛ مگر اینکه در بحث مدیریت و روان شناسی با یکدیگر متفاوت باشند. ما باید امیدوار باشیم همین دخترهایی که الان وزنه بردار هستند و سنشان بالاتر است، در آینده نزدیک به صورت جدی وارد عرصه مربیگری شوند و به رشد این رشته کمک کنند.

انصافا در این چندوقت، مسابقات رسمی تر و شکیل تر برگزار شده است. شاید بعد از سال ها داریم یک تقویم درست از فدراسیون می بینیم که بخش بانوان هم کاملا در آن گنجانده شده است. نمی گویم شرایط اردوها عالی است، اما از قبل خیلی بهتر است. با این حال نیاز به کار بیشتر و نگاه ویژه تر است. این نگاه باید از سمت وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک هم باشد. اگر بخواهیم بانوان پا به پای آقایان کسب عنوان کنند، نیاز به حمایت بیشتر است. خانه وزنه برداری ما از سال 53 احداث شده و تا الان هیچ تغییری نکرده و حتی تغییرات منفی هم در آن ایجاد شده است؛ طوری که بخشی از آن را در گذشته اجاره دادند و فضا را خیلی محدودتر کردند. ما عملا برای خانم ها هیچ سالن اختصاصی نداریم. تیم پسران در آکادمی ملی المپیک تمرین می کنند. دختران هم در شهرستان ها و تهران تمرین می کنند. فعلا کار را به این شکل جلو می بریم اما قطعا ایدئال من و خود فدراسیون نیست.

حقیقتا کارکردن با مردان خیلی راحت تر است. اکثر قریب به اتفاق دختران حرفه ای نیستند. آنها هنوز نتوانسته اند خیلی از مولفه های حرفه ای بودن را درک کنند. در طرف مقابل، خانواده ها این فشار را برای ما بیشتر می کنند. مثلا وقتی فهرست اردوی تیم ملی یا نفرات اعزامی به مسابقات اعلام می شود، پدر و مادرها به ما زنگ می زنند و معترض هستند که چرا بچه ما در تیم نیست. این موضوع در هیچ کجای دنیا مرسوم نیست. ما موظف نیستیم به آنها جواب بدهیم اما من به لحاظ اخلاقی تعامل می کنم و جوابشان را می دهم. ما از طرف فدراسیون مورد ارزیابی قرار می گیریم. فدراسیون قطعا سازوکار خودش را برای ارزیابی تیم دارد. ممکن است در یک وزن سه نفر دعوت بشود و در وزن دیگر یک نفر هم دعوت نشود. بعد از آن، پاک بودن ورزشکاران از نظر دوپینگ برای ما اهمیت دارد که سعی می کنیم راهنمایی های لازم را بکنیم تا اگر کسی اشتباهی کرده دستش را بگیریم نه اینکه مچش را بگیریم. در تیم پسران اما اصلا چنین موضوعاتی را نداریم. خودشان چارچوب کار را می دانند. ضمن اینکه وزنه برداری رشته مشخصی است و کیلوهای وزنه تعیین می کند که وضعیت ورزشکار به چه شکل است. من قبل از اینکه به تیم ملی بیایم، به خانم ها آموزش می دادم اما حقیقتا کار کردن با خانم ها خیلی سخت تر است. حواشی در تیم دختران زیاد است و ناخودآگاه بخشی از انرژی صرف موضوعاتی می شود که کار را فرسوده می کند.

یکی از مسابقات آسیایی بود که من تا به الان یاد ندارم کیفیت آن چه در بخش زنان و چه مردان بالا بوده باشد. ما یک وقت در آسیایی شرکت می کردیم و مثلا حسین رضازاده با اختلاف فاحش اول می شد اما اینجا شرایط در همه اوزان فرق داشت. در دسته های 89 و 102 کیلوگرم چند نفر وزنه های بالا زدند. نمونه بارز در خانم ها هم الهام حسینی بود. او سال گذشته با 227 کیلو طلا گرفت اما امسال در همین مسابقات با 10 کیلو افزایش رکورد در جای پنجم (دسته 81) قرار گرفت. البته سال گذشته همه کشورها با قدرت کامل نیامده بودند؛ مثلا نفر اول و دوم دنیا در وزن الهام، چینی ها هستند که نیامده بودند. در مجموع از نتایج راضی هستم. همه نفرات اعزامی افزایش رکورد داشتند. فاطمه کشاورز در وزن غیرالمپیکی دو مدال برنز گرفت اما ارزشمند است. این نتایج نشان می دهد پتانسیل وزنه برداری آسیا خیلی بالاست و باید گفت وزنه برداری آسیا و جهان چندان فاصله ای با هم ندارند. الباخ قطری در رقابت های جهانی سال قبل در دسته 102 کیلوگرم اول شد؛ رکوردهای او در آسیایی امسال مدال نمی گرفت یا برنز می گرفت. می خواهم بگویم سطح آسیایی امسال از جهانی هم بالاتر بود. با همه اینها، ما نباید پشت سر رقبا قرار بگیریم. هدف باید این باشد که ما هم در سطح اول جهان و آسیا باشیم؛ کما اینکه این کار را قبلا انجام داده ایم. توانایی ژنتیکی وزنه برداری ایران بالاست. گاهی برخی از دوستان می گویند که باقری الان دیگر مثل گذشته وزنه برداری را نقد نمی کند اما واقعا من همان کوروش باقری هستم. الان راحت می توانم وارد اتاق سجاد انوشیروانی شوم و انتقادهایم را بکنم. خیلی نیاز نیست در رسانه حرف بزنم. آنها هم حداقل می شنوند.

نه، عالی است. خوشحالم نسلی وزنه برداری ما را دست گرفته که تا همین دیروز وزنه می زدند. اتفاقا کار درست یعنی همین. نه اینکه خدای نکرده بگوییم پیش کسوتان نباشند. پیش کسوت احترام می خواهد، نیازی به پست ندارد. به نظر من نیروی محرکه فدراسیون همین جوان ها هستند. انوشیروانی خیلی تلاش می کند بودجه بگیرد و تجهیزات بخرد. این مدل ریاست کردن درست است. نباید این طور باشد که من در اتاقم بنشینم و ببینم وزارت ورزش چقدر به من اعتبار می دهد. من یادم هست روزی که در دوره حسین رضازاده فدراسیون را تحویل دادیم، بالغ بر10، 15 قهرمان جهان و المپیک در تیم بودند. حالا به جایی رسیدیم که بعد از هفت، هشت سال هنوز امیدمان به این است که کیانوش رستمی و سهراب مرادی که در آستانه بازنشستگی هستند، برایمان مدال بگیرند. این نشان می دهد که کاری نشده است. به لحاظ جامعه آماری و حفظ زیرساخت ها نیز کاری نکرده ایم. به هرحال چیزی که من فعلا می بینم حرکت رو به جلو است. اگر تا سال دیگر اتفاقی نیفتاد و دچار توقف شدیم، باز هم نقدهایم رسانه ای خواهد شد.

14 نفر از رده های نوجوان، جوان و بزرگسال به اردوی جدید تیم دعوت شده اند. مسابقات نوجوانان و جوانان آسیا، بازی های آسیایی، جوانان جهان و بزرگسالان جهان چهار رویداد پیش روی ما هستند که با این نفرات آنها را پوشش می دهیم.

هدفمان کسب مدال است اما در بازی های آسیایی واقعا روی سکو رفتن خیلی سخت است.

امید زیادی به کسب سهمیه المپیک داریم. اگر بتوانیم سهمیه بگیریم که فکر می کنم بتوانیم، کار بزرگی را کرده ایم. خیلی ها می گویند فقط الهام حسینی شانس اصلی سهمیه است اما به نظر من نفرات دیگری هم داریم که بدون شانس نیستند.

بله، همین طور است. الهام حسینی فاصله اش با بقیه زیاد است، رکوردهای خوبی می زند، در مسابقات و تمرینات فوق العاده حرفه ای عمل می کند و اصلا نوسان ندارد. ما نفراتی را داریم که نوسان های خیلی شدیدی دارند. ایشان کسی است که به او به شکل ویژه ای نگاه می شود و هر سری وادا از او آزمایش دوپینگ می گیرد.