معاون شهرسازی و معماری وزیر راه و شهرسازی در حالی از بلندمرتبه سازی در پایتخت حمایت کرده که تراکم جمعیت شدید در کلانشهرها، انواع مشکلات و قفل شدگی ها را موجب شده است.

به گزارش ایسنا، غلامرضا کاظمیان درباره موضوع بلندمرتبه سازی کمی و کیفی در پایتخت و کشور، گفت: بلندمرتبه سازی هم فقط یکی از الگوها و روش های ساخت وساز و تولید فضاست. بلندمرتبه سازی به خودی خود نه درست است و نه اشتباه است. بلکه به اقتضای شرایط تعریف و ارزیابی می شود.

وی در بیان اقتضائات ساخت ساختمان های بلند گفت: در برخی از فضاها و بافت های شهری برای برخی خانوارها و فضاهای کسب و کارها، بلندمرتبه سازی می تواند الگوی مناسب باشد. در کنار بلندمرتبه سازی، میان مرتبه سازی و کوتاه مرتبه سازی و انواع ساخت وسازها را داریم؛ بنابراین با توجه به شرایط باید راه حل های متنوع داشته باشیم.

معاون وزیر راه و شهرسازی در تعریف تعداد طبقات برای ساختمان های بلند توضیح داد: طبق مصوبات شورای عالی شهرسازی و معماری ایران که بالاترین مرجع تصویب سیاست های توسعه شهری و منطقه ای است، در کلان شهرها و شهرهای بالای 200 هزار نفر جمعیت از هشت طبقه بیشتر، ساختمان بلند و در تهران با احتساب پیلوت 12 طبقه به بالا جزو ساختمان های بلند محسوب می شود.

کاظمیان با بیان اینکه سابقه بلندمرتبه سازی در ایران به دهه 40 و 50 برمی گردد، افزود: در سال 1369 اولین موارد ضابطه مند کردن بلندمرتبه سازی را داشتیم. آخرین اقدام در این رابطه مربوط به سال 1397 و با مصوبه ای در شورای عالی شهرسازی و معماری تحت عنوان ضوابط عام بلندمرتبه سازی انجام شد.

وی تاکید کرد: فرآیند مشخصی برای مکان یابی بلندمرتبه سازی ها باید طی شود و این فرآیند مشخص یک فرآیند قانونی و تخصصی است. در فرآیند قانونی بلندمرتبه سازی، یک سری معیارهای سلبی برای بلندمرتبه سازی داریم که تاکید دارد در برخی پهنه ها بلندمرتبه نباید ساخت. از جمله مناطق سلبی برای بلندمرتبه سازی مناطق سیل گیر و مناطق واقع در حریم گسل، هستند.

گفتنی است، بلندمرتبه سازی، میان مرتبه سازی و حتی ساختمان های سه چهار طبقه، عامل تراکم شدید جمعیت در تهران و کلانشهرها شده و متراکم بودن جمعیت در یک محدوده کوچک، عامل اصلی قفل شدگی خیابان ها، یکی از عوامل اصلی آلودگی هوا و عامل بسیاری از فرونشست ها و دیگر ناترازی ها در تهران و کلانشهرهاست. تجربه نشان داده بلندمرتبه سازی، نه برای خانه دار کردن مردم، بلکه برای منافع یک اقلیت خاص است؛ به همین دلیل، یکی از عوامل گرانی شدید مسکن است.

نکته دیگر اینکه، اگر ممنوعیت ساخت بلندمرتبه ها صرفا به دلیل وجود گسل باشد، باید گفت که تقریبا تمام ایران روی گسل های خطرناک است و گواه آن زلزله های شدید در همه نقاط کشور است. ضمن اینکه ایران مانند ژاپن کشور کم مساحتی نیست که نیاز به ساخت ساختمان های بلند روی گسل و خطوط زلزله باشد.

نکته بعد اینکه با گذشت 60 سال از شروع آپارتمان سازی در ایران، فرهنگ آپارتمان نشینی، ایجاد نشده است. دلیل این امر، تقابل فرهنگ آپارتمان نشینی با آزادی های مشروع خانواده ها و افراد و مغایرت با حق «چهاردیواری اختیاری» است. علاوه بر آن، هنوز مشکلات مربوط به محاسبه سهم واحدها از قبوض آب و گاز و برق مشترک، ایزوگام پشت بام و... عامل اختلاف خانواده ها با یکدیگر است.

شاید به این دلائل است که بلندمرتبه سازی در کشورهای پیشرفته هم بسیار محدود شده به طوری که مساحت پاریس که یک شهر با کیفیت تلقی می شود، به حدود 1400 کیلومتر مربع رسیده و ساختمان های یک طبقه با مصالح جدید و البته کیفی و ارزان در پهنه های جدید ساخته می شود. بنابراین، بهترین راه نجات کلانشهرها، باز کردن کمربند شهرها و اعطای زمین برای ساخت خانه های زمینی و تشویق ساکنان این شهرها به مهاجرت به مناطق جدید است.