آنچه که علی(ع) را از سیاستمداران دیگر جهان متمایز می کند این است که او از اصل غدر و خیانت در روش، پیروی نمی کند ولو به قیمت اینکه آنچه دارد و حتی خلافت، از دستش برود، چرا؟

چون می گوید اساسا من پاسدار این اصولم، فلسفه خلافت من پاسداری این اصول انسانی است، پاسداری صداقت است، پاسداری امانت است، پاسداری وفاست، پاسداری درستی است و من خلیفه ام برای اینها، آن وقت چطور ممکن است که من اینها را فدای خلافت کنم؟!

به مالک اشتر می فرماید: مالک! هرگز عهد و پیمانی را که می بندی، با هر که باشد، با دشمن خونی خودت، با کفار، با مشرکین، با دشمنان اسلام، آن را نقض نکن.

بعد می فرماید: برای اینکه اصلا زندگی بشر بر اساس اینهاست؛ اگر اینها شکسته بشود و محترم شناخته نشود دیگر چیزی باقی نمی ماند.