عده ای معتقدند که به طور کلی اخلاق نسبی است، یعنی معیارهای خوب و بداخلاقی نسبی است و به عبارت دیگر انسان بودن امری است نسبی. معنای نسبیت یک چیز این است که آن چیز در زمان ها و مکان های مختلف تغییر می کند: یک چیز در یک زمان، در یک شرایط، از نظر اخلاقی خوب است همان چیز در زمان و شرایط دیگر ضد اخلاق است... اصول اولیه اخلاق، معیارهای اولیه انسانیت به هیچ وجه نسبی نیست، مطلق است ولی معیارهای ثانویه نسبی است.»