این روزها در شبکه های اجتماعی یکی در میان شاهد تبلیغات آموزشگاه های هنری و ثبت نام دوره های مختلف هنرآموزی هستیم که اگر نامش را رشد قارچ گونه بگذاریم سخن به گزاف نگفته ایم.

امروزه به واسطه توسعه رشته های هنری و اضافه شدن تکنولوژی و تجارت به ساحت این رشته ها، هنر بویژه سینما هویتی صنعتی پیدا کرده و آموزش آن از حالت اتوماتیک به متدهای آکادمیک، تغییر شکل داده است. ساختار جدید آموزش هنر در قالب الگوهای مدرسه ای و افزایش متقاضیان آن از سوی دیگر موجب نزدیکی هرچه بیشتر اقتصاد با هنر شده و سویه صنعتی و تجاری سینما بیش از هنرهای دیگر به این آمیزش دامن زده است. از سوی دیگر جذابیت و شهرت و امکان دیده شدن در این حرفه موجب شده که دامنه تقاضا در این رشته بیش از ظرفیت عرضه آن رشد کند و تناسب این ترازو به هم بریزد؛ به طوری که دانشگاه ها و مراکز دولتی و دانشگاه آزاد نیز توان پاسخگویی به این نیاز تراکم یافته را نداشتند و به تدریج آموزشگاه های آزاد سینمایی یکی بعد از دیگری سر برآوردند و بازار آموزش هنر نیز رونق گرفت.

ماهیت آزاد و مستقل این آموزشگاه ها و سیستم خودگردانی آنها می طلبید تا هزینه مالی این موسسات از جیب هنرجویان تامین شود؛ هزینه هایی که از دستمزد اساتید تا اجاره مکان آموزشگاه و تجهیزات آموزشی آن را دربرمی گیرد. اما آنچه که بیشترین دغدغه مالی صاحبان این موسسات و خود هنرجویان را دامن می زند شهریه دوره های آموزشی است که متناسب با رشته هنری و جایگاه حرفه ای استاد متغیر است. مثلا با توجه به علاقه تعداد زیادی از هنرجویان، کلاس های بازیگری به نسبت رشته های دیگر از شهریه بیشتری برخوردار هستند، اگرچه این شهریه نیز نسبت به مدرسان و خود آموزشگاه متغیر است.

آنچه که موجب تفاوت شهریه آموزشگاه های مختلف سینمایی می شود اعتبار هنری و آموزشی آن موسسه و نوع اساتیدی است که در آنجا تدریس می کنند. البته نباید شهرت مدیران این موسسات را به عنوان یک عنصر مهم در تعیین میزان شهریه آنها فراموش کرد. توسعه آموزشگاه های آزاد سینمایی در سال های اخیر به قدری سرعت گرفت که اهالی سرزمین های دیگر هنر را نیز به این وادی کشاند. اگرچه تفاوت شهریه ها با توجه به سطح کیفی آموزشگاه و اساتیدی که در آن تدریس می کنند منطقی به نظر می رسد اما به طور کلی این موسسات در بخش اقتصادی و گردش مالی از یک بی سامانی عمومی رنج می برند و شاید عدم نظارت و حمایت متولیان وزارت ارشاد از این موسسات و گاهی بی عدالتی هایی که در توزیع تسهیلات میان این آموزشگاه ها صورت می گیرد به ایجاد یک رقابت منفی حرفه ای در این حوزه دامن می زند که دود آن بیش از هر چیز به چشم هنرجویان و اساتید و آموزشگاه هایی می رود که هنر را فدای گوهر نمی کنند.بدیهی است قانونمند شدن شهریه های آموزشگاه های آزاد سینمایی و درجه بندی آنها می تواند از هدر رفتن سرمایه و سوءاستفاده های احتمالی در این زمینه بکاهد. اگرچه هنر از پول بی نیاز نیست اما نباید تابع منطق آن باشد که هر شهرتی ارزش شهریه پرداختن ندارد.