حسن همتائی
-
نشریه اندیشه فلسفی، پیاپی 15 (تابستان 1403)، صص 235 -251
اینجا علیه صورت بندی مساله وحدت گزاره در قالب مساله های ترتیب، ترکیب پذیری و بازشناسی استدلال می کنیم. مساله بازنمایی را، بر خلاف انتظار، دارای سوگیری به نظریه صدق می یابیم و نشان می دهیم که برخی تقریرها از مساله صدق پذیری گزاره ها، به اشتباه در پی تبیین شرایط صدق آنها هستند. همچنین شواهدی علیه امکان طرح مساله کلاسیک وحدت در مورد برخی گزاره های ساختارمند سراغ می کنیم. مساله صدق پذیری را عام ترین پرسش از طبیعت گزاره می یابیم.
کلید واژگان: وحدت گزاره، تسلسل بردلی، مساله حمل، طبیعت گزارهWe will argue against formulating the propositional unity as a problem of Order, Combinability, or Recognition. We find the issue of Representation surprisingly biased to the Correspondence theory of truth, and we show how wrong it may be to read the question of having truth conditions as a question of truth conditions itself. Finally, we demonstrate how certain structured propositions may escape the arms of the question of unity. We find the problem of having truth conditions to be the most to-the-point question of the nature of propositions.
Keywords: The Unity Of The Proposition, Bradly’S Regress, Predication, Nature Of A Proposition -
این مقاله جستاری درباره ی طبیعت گزاره های ماینونگی است. اینها گزاره هایی هستند که در آنها خاصیتی بر شیئی ناموجود حمل می شود چنان که بتوان آن را صادق انگاشت. نشان می دهم که تعمیم رویکردهای متداول تبیین طبیعت گزاره ها چنان که گزاره های ماینونگی را نیز شامل شوند، به پیش بینی نادرست ارزش صدق این گزاره ها، عدم رعایت شهودهای ما درباره ی اجزاء شان یا تحمیل هزینه های مضاعف وجودشناختی می انجامد. رویکردهای ذهن گرایانه تر مانند راسل متاخر، سومز یا پریست بخت بیشتری برای موفقیت دارند. این مقاله جستاری درباره ی طبیعت گزاره های ماینونگی است. اینها گزاره هایی هستند که در آنها خاصیتی بر شیئی ناموجود حمل می شود چنان که بتوان آن را صادق انگاشت. نشان می دهم که تعمیم رویکردهای متداول تبیین طبیعت گزاره ها چنان که گزاره های ماینونگی را نیز شامل شوند، به پیش بینی نادرست ارزش صدق این گزاره ها، عدم رعایت شهودهای ما درباره ی اجزاء شان یا تحمیل هزینه های مضاعف وجودشناختی می انجامد. رویکردهای ذهن گرایانه تر مانند راسل متاخر، سومز یا پریست بخت بیشتری برای موفقیت دارند. این مقاله جستاری درباره ی طبیعت گزاره های ماینونگی است. اینها گزاره هایی هستند که در آنها خاصیتی بر شیئی ناموجود حمل می شود چنان که بتوان آن را صادق انگاشت. نشان می دهم که تعمیم رویکردهای متداول تبیین طبیعت گزاره ها چنان که گزاره های ماینونگی را نیز شامل شوند، به پیش بینی نادرست ارزش صدق این گزاره ها، عدم رعایت شهودهای ما درباره ی اجزاء شان یا تحمیل هزینه های مضاعف وجودشناختی می انجامد. رویکردهای ذهن گرایانه تر مانند راسل متاخر، سومز یا پریست بخت بیشتری برای موفقیت دارند.
کلید واژگان: طبیعت گزاره، وحدت گزاره، تسلسل، ماینونگ، راسلLogical Studies, Volume:14 Issue: 2, 2024, PP 227 -244This paper is a reflection on the nature of Meinongian Propositions (MP), within which properties are ascribed to non-existent objects, preserving the possibility of their being true. Ordinary theories of the propositional unity, I demonstrate, provide explanations to the nature of MP, only in pain of misrepresenting their truth value, violating our intuitions about their constituents, or doubling our ontological commitments. Cognitive accounts e.g. that of Soames, later Russell or Priest, are to work. This paper is a reflection on the nature of Meinongian Propositions (MP), within which properties are ascribed to non-existent objects, preserving the possibility of their being true. Ordinary theories of the propositional unity, I demonstrate, provide explanations to the nature of MP, only in pain of misrepresenting their truth value, violating our intuitions about their constituents or doubling our ontological commitments. Cognitive accounts e.g. that of Soames, later Russell or Priest, are to work. This paper is a reflection on the nature of Meinongian Propositions (MP), within which properties are ascribed to non-existent objects, preserving the possibility of their being true. Ordinary theories of the propositional unity, I demonstrate, provide explanations to the nature of MP, only in pain of misrepresenting their truth value, violating our intuitions about their constituents or doubling our ontological commitments. Cognitive accounts e.g. that of Soames, later Russell or Priest, are to work.
Keywords: Nature Of Proposition, Unity, Regress, Meinong, Russell -
بنا به ماینونگ گرایی وجهی پریست، متناظر با مطلقا هر شرط قابل بیان که روی خاصیت ها گذاشته شود، می توان شییی سرشت که آن شرط را، حال در جهان واقع یا در جهانی دیگر، برآورده کند. تعهد به چنین نسخه ی نامقیدی از اصل سرشتار (اصل فراگیر)، ماینونگ گرایان رقیب را به پارادکس کلارک مبتلا می کند. نشان می دهیم که نشت میان جهانی اطلاعات در نظام پریست می تواند مشکلات مشابهی بیافریند. سپس با کاربست ظرفیت های معناشناختی هیچ گرا، راهکاری برای حصول نشت میان جهانی اطلاعات پیش می نهیم که فراتر از تناقض، به بی مایگی منجر می شود. پریست ناگزیر است اصل سرشتار را مقید کند.بنا به ماینونگ گرایی وجهی پریست، متناظر با مطلقا هر شرط قابل بیان که روی خاصیت ها گذاشته شود، می توان شییی سرشت که آن شرط را، حال در جهان واقع یا در جهانی دیگر، برآورده کند. تعهد به چنین نسخه ی نامقیدی از اصل سرشتار (اصل فراگیر)، ماینونگ گرایان رقیب را به پارادکس کلارک مبتلا می کند. نشان می دهیم که نشت میان جهانی اطلاعات در نظام پریست می تواند مشکلات مشابهی بیافریند. سپس با کاربست ظرفیت های معناشناختی هیچ گرا، راهکاری برای حصول نشت میان جهانی اطلاعات پیش می نهیم که فراتر از تناقض، به بی مایگی منجر می شود. پریست ناگزیر است اصل سرشتار را مقید کند.
کلید واژگان: پریست، اصل سرشتار، ماینونگ گرایی وجهی، پارادکس کلارک، بی مایگیLogical Studies, Volume:13 Issue: 2, 2023, PP 185 -209According to Priest’s Modal Meinongianism, every condition expressible in language, characterizes some object(s) satisfying the very condition, either in the actual world or in some other world(s). Similar commitments of other Meinongians, to such an unrestricted principle of characterization (CP), provokes the emergence of the Clark paradox. We argue that the inter-world bleed of information within Priest’s system of logic may ground similar complications. We demonstrate how to secure the possibility of world-shift by employing internal resources of the noneist semantics. This results in triviality; far beyond contradiction. Priest has to put restrictions on the CP.According to Priest’s Modal Meinongianism, every condition expressible in language, characterizes some object(s) satisfying the very condition, either in the actual world or in some other world(s). Similar commitments of other Meinongians, to such an unrestricted principle of characterization (CP), provokes the emergence of the Clark paradox. We argue that the inter-world bleed of information within Priest’s system of logic may ground similar complications. We demonstrate how to secure the possibility of world-shift by employing internal resources of the noneist semantics. This results in triviality; far beyond contradiction. Priest has to put restrictions on the CP.
Keywords: Priest, Characterization principle, Modal Meinongianism, Clark paradox, Triviality -
نشریه اندیشه فلسفی، پیاپی 7 (تابستان 1401)، صص 249 -268
مساله ای که در این مقاله پیگیری می کنیم آن است که آیا دوحمل گرایی ماینونگی موجه است؛ و فرضیه ما آن است که موجه نیست. به رغم اینکه نظام های منطقی دوحمل گرا ویژگی های صوری و معناشناختی اساسا متمایزی به حمل متداول و حمل ماینونگی (یا رمزانشی یا درونی) نسبت می دهند، خود دوحمل گرایی ماینونگی خلاف شهود است. نشان می دهیم که وجوه اختلاف ادعایی این دوگونه حمل، فارغ از طبیعت این حمل ها هستند. اینکه گزاره های رمزانشی (یعنی آنها که حاوی حمل رمزانشی هستند) صرفا در قالب نسبت های یک موضعی صورت بندی می شوند، اینکه نمی توان از آنها خاصیت های مرکب انتزاع کرد، اینکه مقید به بستار منطقی، ناتمامیت و ناسازگاری هستند، و اینکه اتفاقی نیستند، هیچ یک برآمده از سرشت رمزانش نیست و به کار تمایز نهادن میان انواع حمل نمی آید. همچنین معناشناسی های نظام های دوحمل گرا تنها هنگامی شهود های ما درباره طبیعت اشیاء ماینونگی را پاس می دارند که شهودهای دیگر ما درباره ثبات معنای حمل یا ثبات معنای شیء را نادیده انگارند.
کلید واژگان: دوحمل گرایی ماینونگی، حمل رمزانشی، اشیاء انتزاعی، زالتا، معناشناسیIs Meinongian dicopulation justified? This is the main problem in this paper and our hypothesis is that Meinongian dicopulaism is counterintuitive. This is despite the rich list of syntactic and semantic features that Meinongian advocates of the double copula strategy attribute to the Meinongian (internal/encoding) mode of predication in contrast with the ordinary mode of predication. That is what we demonstrate in this paper. We argue that neither of the requirement that Meinongian formulas (i.e. those containing the Meinongian mode of predication) must be monadic; nor that they resist lambda abstraction; nor that logical closure governs them; nor that they can be incomplete (or inconsistent) and nor that they are no way contingent, may succeed in discriminating Meinongian from ordinary predications. Nonetheless, dicopulaistic semantics support our intuitive understanding of abstract objects as sets of properties only whence they embrace the counterintuitive conception of multiple denotations; of either copulas or (abstract) objects. Meinongian dicopulaism does not work.
Keywords: Meinongian Dicopulaism, encoding predication, abstract objects, Zalta, Semantics -
وحدت در گزاره های رمزانشیچکیده: درباره ی گزاره ها (ی متداول)، خانواده ای از مسئله ها وجود دارد که ذیل عنوان مسئله ی وحدت گزاره مطرح می شوند و از این می پرسند که چگونه یک گزاره، بازنمایاننده است؛ چگونه معنایی منسجم و واحد، فراتر از مجموع معانی دخیل در آن دارد و چگونه برخلاف اجزایش، قابل تصدیق و تکذیب است. در این مقاله، مسئله (ها) ی مشابهی درباره ی گزاره های رمزانشی -یعنی گزاره های حاوی حمل رمزانشی در برابر حمل متداول- مطرح خواهم کرد. فرض وجود این نوع حمل، ما را قادر می سازد تا عبارت هایی از این قبیل که "کوه طلا، کوه است" را بر خلاف تحلیل های کلاسیک، نه تنها معنادار بشماریم بلکه تصدیق کنیم. نشان خواهم داد که حمل متداول قابل فروکاست به رمزانش است و بر این مبنا راهکار منسجمی برای پاسخ به مسئله ی محوری وحدت گزاره پیش می کشم. پذیرش این راهکار، متضمن صورت بندی جدیدی از مسئله ی وحدت خواهد بود.
کلید واژگان: وحدت گزاره، حمل، رمزانش، نمونش، زالتا، ماینونگThe Unity of the Encoding PropositionAbstract: There is a family of problems under the rubric of “the unity of the proposition”. They ask how is it that (ordinary) propositions are unit wholes over and above their constituting parts, how is it that they are representational and have truth values. In this paper, we propose the very same concern regarding the Meinongian encoding propositions; those propositions that contain the encoding mode of predication rather than the ordinary exemplificational predication. Embracing such a dual mode of predication lets us interpret propositions such as “the round square is round” not only as meaningful but also as true propositions. We demonstrate how to reduce exemplification to encoding. This should dissolve the classical problem of the propositional unity, yet providing a rather new formulation of it.
Keywords: unity of proposition, predication, encoding, exemplification, Zalta, Meinong -
صدرا در جایی اشاره می کند که آنچه عارفان بدان «اسم» می گویند، نزد فیلسوفان «مشتق» نامیده می شود؛ اما در مواضع دیگر، خود او از واژه اسم بهره می برد و حتی تقسیم بندی ظریفی میان اسم، صفت و ذات معرفی می کند. در باب معنای اسم، او در موضعی به صراحت اعلام می کند که اسم ها به ازای معانی کلی عقلی هستند و نه به ازای هویات عینی؛ و حتی برای نام ها در عالم اسماء، به موازات اشیاء، قائل به جنس و فصل می گردد. اما در موضع دیگری بیان می کند که این طور نیست که تنها ماهیت های کلی دارای نام باشند، بلکه اشخاص و معقولات ثانی هم می توانند موضوع له نام باشند.
گویی برداشت صدرا از معنا گاهی بسیار مضیق و گاهی موسع بوده است. این وسعت نظر هنگامی که او درباره نام های بی مسما و مسماهای بدون نام سخن می گوید، بیش تر به چشم می آید؛ و هنگام بحث از امکان و چگونگی نامیدن خداوند، به اوج می رسد. در اسفار، نام خداوند را نامی برای همه اشیاء و مسمای نام خداوند را مسمایی برای همه نام ها می شمرد. چنین قبض و بسطی در اشاره های صدرا به معنا، تلاش نویسندگانی چون سجاد رضوی را در تطبیق نظر صدرا بر [گوشه هایی از] نظریات معناشناسی معاصر، نامطلوب می سازد. در واقع با توجه به بنیادهای به کلی دیگرگون فلسفه اصالت وجود، ظهور هرگونه شباهت ظاهری میان معناشناسی معاصر و معناشناسی صدرایی را باید به دیده تردید نگریست.
کلید واژگان: ملاصدرا، معناشناسی، اسم، صفت، دلالت، ارجاعAsra Hikmat, Volume:6 Issue: 2, 2015, PP 119 -142A derivative (mushtaq) in Sadra’s philosophical jargon, he claims, is what mystics call as “name” (Ism). Elsewhere proposing a subtle distinction between names, descriptions and essences he mentions the word “name” on a par with derivatives. In Mafatih-alghayb he puts this view forward that opposite to real things, mental universal intelligibles are capable of being referred by names. Moreover he claims that there is a hierarchy (species, genus…) of names in divine world on a par with things in real world. Later he rejects the very point of view that only universal essences (quiddities) are capable of being named and surprisingly add particulars as well as secondary intelligibles to the inventory of those who are referred by naes. He seems to enjoy an incredible double status in talking about meanings; a narrow point of view and a wide one; the latter being more evident when addressing reference-less names and name-less references. To be sure, the most novel aspect of Sadra’s theory is on naming the God (Allah). In Al-Asfar, he argues that the name of the God is a name for everything, and the reference of his name, is what referred to by every name. Having this singular property be satisfied, it is hard, if possible, to match ordinary theories of meaning to that of Sadra. That’s why I think those philosophers, Sajjad Rizvi for example, who use modern jargon in their interpretations of Sadrian theory of meaning, do mistakes.Keywords: Sadra, semantics, name, description, reference
- در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو میشود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشتههای مختلف باشد.
- همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته میتوانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
- در صورتی که میخواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.