فهرست مطالب رضا موثقی گرگری

سردرد بعداز سوراخ شدن دورایک شکل شایع در بی حسی اسپاینال می باشد که مکانیسم آن به دلیل از دست دادن مایع مغزی نخاعی می باشد. تجربیات شخصی نشان داده است که تجویز آمپول دوکا در مورد سردردهای مقاوم به درمان بعد از بی حسی نخاعی حین آنستزی اپیدورال باعث بهبودی بیمار شده است. از این رو در این مطالعه به بررسی اثرات این دارو در سردرد پس از بی حسی اسپاینال بپردازیم.
مطالعه حاضر به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی می باشد. در این مطالعه بیماران در دو گروه مورد(دریافت کننده آمپول دوکا (mg/cc5)) و شاهد(دریافت کننده پلاسبو) قرار گرفتند. یک ربع قبل از بی حسی به صورت عضلانی یک آمپول دوکا mg/cc5 در گروه مورد و 1cc نرمال سالین در گروه شاهد تزریق شد. بی حسی در بیماران انجام و پس از اتمام بی حسی و عمل هر 24 ساعت تا یک هفته از نظر وجود سردرد و شدت آن با استفاده از VAS ثبت و اندازه گیری شد. در صورت وجود سر درد از اقدامات درمانی کانزرواتیو استفاده شد.
در این مطالعه 200 بیمار کاندید بیحسی اسپاینال در دو گروه مورد و شاهد مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی گروه مورد 24/42 و شاهد 9/42 سال بود. نتایج نشان داد که در گروه مورد 10 درصد و در گروه شاهد 18 درصد بیماران طی 7 روز پیگیری دچار سردرد شدند(P=0.0161) و این سردرد تنها در روز اول در گروه اول به صورت معنی داری کمتر از گروه شاهد بود.
نتایج این مطالعه نشان داد که داروی دزوکسی کورتیکواسترون نتوانست بر سردرد بعد از سوراخ شدن دورمر به دنبال بی حسی نخاعی اثر مثبتی داشته باشد و بروز سردرد را کاهش دهد.

ز مینه و امروزه جهت اجتناب و پیش گیری از عوارض بیهوشی عمومی تا حد امکان از بلوک های ناحیه ای استفاده می گردد. از میان این بلوک ها، بلوک شبکه بازویی به روش زیر بغلی به علت سهولت انجام آن نسبت به دیگر بلوک های شبکه بازویی و عوارض کمتر، به طور گسترده ای در انواع اعمال جراحی روی آرنج، ساعد و دست مورد استفاده قرار می گیرد. این بلوک به دو روش ترانس آرتریال و پاراآرتریال قابل انجام است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه این دو روش از نظر زمان شروع بی دردی، کامل بودن بلوک، مدت زمان بی دردی، میزان موفقیت و عوارض احتمالی می باشد. مطالعه حاضر بر روی یکصد بیمار شانزده سال به بالا که در American Society of Anesthesiologists، ASA کلاس I تا III قرار داشتند و جهت عمل جراحی بر روی اندام فوقانی در ناحیه آرنج و پایین تر، از مهر ماه 1383 تا آذر ماه 1384 به مرکز آموزشی درمانی شهداء تبریز مراجعه کرده بودند انجام شد. از تمامی بیماران رضایت نامه کتبی اخذ و به صورت تصادفی به دو گروه 50 نفری تقسیم شدند. گروه T با روش ترانس آرتریال و گروه P با روش پاراآرتریال تحت بلوک زیربغلی قرار گرفتند. برای تمامی بیماران از لیدوکائین 2% به میزان 5/22 میلی لیتر به اضافه 5/17 میلی لیتر آب مقطر (450 میلی گرم لیدوکائین در 40 میلی لیتر) همراه با آدرنالین یک در 200000 استفاده شد. به کلیه بیماران 1 میکروگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن فنتانیل و 05/0- 02/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن میدازولام به عنوان آرامبخش تزریق گردید.
زمان شروع بی دردی در گروه P سریعتر بود (5/3 دقیقه در برابر 4/13 دقیقه 001/0 = P). مدت زمان بی دردی در دو روش تفاوتی نداشت. میزان موفقیت در گروه T 86 % و در گروه P 98% به دست آمد (03/0 P). در 2 % از بیماران گروه P و 6% گروه T بلوک به شکست کامل انجامید. و در 8% بیماران گروهT داروی مکمل تزریق گردید. در هیچ یک از بیماران، عوارضی از قبیل عفونت ونوروپاتی دیده نشد.
با توجه به یافته های مطالعه و به دلیل میزان موفقیت بالای بلوک وهمچنین سریع بودن زمان شروع بلوک در گروه P، روش پارا آرتریال ترجیح داده می شود

بلوک شبکه بازویی رایج ترین بلوک اعصاب محیطی است که در موقعیت های مختلف آناتومی می توان به بلوک این شبکه اقدام کرد. با این بلوک می توان بر روی آرنج و نواحی پایین تر دست، جراحی انجام داد. گزارشهای متعددی در مورد افزایش طول مدت بی حسی با افزودن مواد مختلف مانند اپی نفرین و مواد مخدر به داروی بی حسی وجود دارد. هدف از این مطالعه مقایسه بلوک اگزیلاری با لیدوکایین و مخلوط لیدوکایین و فنتانیل روی مدت بی حسی در اعمال جراحی اندام فوقانی است.
این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی و دو سوکور بوده که بر روی 60 بیمار بالغ کاندید اعمال جراحی انتخابی اندام فوقانی که برای اولین بار مراجعه کرده بودند و وضعیت فیزیکی 1 و 2 تقسیم بندی انجمن بیهوشی آمریکا داشتند، در بیمارستان شهدا تبریز در سال 1383 انجام گرفت. نمونه گیری به روش غیر احتمالی آسان بود و بیماران به طور تصادفی به دو گروه شاهد و مورد تقسیم شدند. به بیماران گروه شاهد 400 میلی گرم لیدوکایین 1 درصد از ناحیه زیر بغل تزریق شد، ولی به بیماران گروه مورد 400 میلی گرم لیدوکایین 1 درصد همراه با یک میلی لیتر فنتانیل (50 میکروگرم) تزریق گردید. با روش کشیدن سر سوزن ته گرد و نیشگون گرفتن نواحی تحت بی حسی و کشش و فشار بر ساعد از صحت بلوک حسی و حرکتی اطمینان حاصل گردید. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بود. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری کای دو و نمونه غیر وابسته آنالیز گردید.
نتایج نشان داد که از نظر سن و جنس بین دو گروه مورد و شاهد تفاوت معنی داری وجود نداشت. میانگین و انحراف معیار مدت عمل جراحی در گروه شاهد 16.43±73.33 دقیقه و در گروه مورد 15.53±65.80 بود که بین دو گروه تفاوت معنی دار آماری وجود نداشت. میانگین و انحراف معیار زمان شروع بی حسی در گروه شاهد 2.50±14.73 و در گروه مورد 2.76±21.24دقیقه بود که بین دو گروه تفاوت معنی دار آماری وجود داشت (p<0.001) میانگین و انحراف معیار مدت بلوک در گروه مورد 13.63±176.20 دقیقه و در گروه شاهد 9.36±121.17 دقیقه بود که بین دو گروه تفاوت معنی دار آماری وجود داشت (p<0.001).
اضافه کردن فنتانیل به لیدوکایین سبب افزایش مدت بلوک اگزیلاری می شود، ولی باید در نظر داشت شروع اثر بی حسی با تاخیر واضح همراه است. نتایج این مطالعه از افزودن فنتانیل به لیدوکائین جهت افزودن مدت بی حسی حمایت می کند.

دیستروفی رفلکسی سمپاتیک که به دنبال آسیب های مختلف عضوی به وجود می آید، دردی فوق العاده شدید و پیشرونده است که اگر درمان زود رس شروع نشود هم پاسخ به درمان مشکل خواهد شد و هم با گذشت زمان)حدودا 3 تا 6 ماه(درد تقریبا مادام العمر باقی می ماند و بر شدت آن افزوده می شود. گاهی بیماران از فرط درد دست به خودکشی می زنند. حدود پنج درصد بیمارانی که درد مزمن دارند به این عارضه مبتلا می شوند. هدف از این مطالعه بررسی کاهش درد و رهایی از رنج شدید این بیماران بوده است.
این بررسی بر روی 12 بیمار که به علل مختلف دچار ترومای اندام فوقانی و دیستروفی رفلکسی سمپاتیک شده بودند، انجام شد. پس از معاینه و تشخیص دیستروفی رفلکسی سمپاتیک، رضایت بلوک گرفته و عقده ستاره ای بلوک شد. بیماران در حالت خوابیده به پشت با 12 تا 15 میلی لیتر بوپیواکایین 0.25 درصد تحت تزریق قرار گرفتند که در تزریق نوبت اول و دوم داروی استرویید (متیل پردنیزولون) به مقدار 40 میلی گرم به محلول بی حسی اضافه شده بود ولی در بلوک های بعدی فقط بوپیواکایین 0.25 درصد تزریق شد. حداقل تعداد بلوک 3 نوبت و حداکثر 13 نوبت بود.
بیماران پس از بلوک احساس خوبی داشتند و عضو مربوطه چند دقیقه پس از انجام بلوک گرم می شد و درد بیمار به وضوح کاهش می یافت. در 100 درصد موارد علایم سندرم هورنر دیده شد. هیچ یک از بیماران دچار عارضه مهمی نشدند و پس از بلوک همه بیماران فیزیوتراپی شده با حال خوب از بیمارستان مرخص شدند.
بعضی از بیماران به دیستروفی رفلکسی سمپاتیک مبتلا می شوند که خوشبختانه با تشخیص زودرس و درمان بموقع برطرف می شود. بنابراین توصیه می شود این بیماران به درمانگاه های درد ارجاع شوند تا هر چه زودتر برای درمان آنها اقدام شود. همچنین برای بلوک بوپیواکایین. 25 درصد را پیشنهاد می کنیم.