فهرست مطالب فابین پیتر

این مقاله به بررسی بحث نسبتا جدیدی که درباره خطابه و واقع گرایی در روش شناسی علم اقتصاد بین طرفداران اصلی آن یعنی دردریو مک کلاسکی در طرف خطابه، تونی لاسن به عنوان جانبدار واقع گرایی انتقادی و اوسکالی ماکی به عنوان طرفدار ترکیبی از خطابه و واقع گرایی درگرفته است، می پردازد. حاصل این بررسی، اهمیت پیدا کردن زمینه ای است که در این بحث نادیده مانده و آن بازنگری نقادانه طرح و اندیشه شناخت شناسی است. در بحث های مربوط به روش شناسی علم اقتصاد، اینک ما با تغییری در علایق مواجه هستیم. جای مباحثاتی را که بر سر مزایا و معایب گزینه هایی از فلسفه علمی پوپر که از دهه 1970 تا اواخر دهه 1980 بر روش شناسی اقتصادی سایه انداخته بود، این سوال حداقل به طور ضمنی اشغال کرده است: “خطابه یا واقعیت گرایی؟” فلسفه علمی پوپر با تاکیدی که بر قیاس گری و ابطال پذیر انگاری دارد، به درستی در سنت اثبات گرایی جای می گیرد. ویژگی اثبات گرایی در دل مشغولی آن نسبت به معیارهای شناخت شناسی به عنوان نمونه، ابطال پذیرانگاری پوپر است که معیار تشخیص اعتبار استدلال های علمی و از این طریق اعتبار دانایی به شمار می رود. خطابه و واقعیت گرایی به عنوان بدیل های اثبات گرایی به حساب آمده اند. این مقاله به ارایه یک بررسی تطبیقی از آثار و نوشته هایی می پردازد که اخیرا درباره خطابه و واقعیت گرایی به رشته تحریر درآمده اند. تمرکز اصلی مقاله بر شارحان اصلی خطابه یعنی در دریو مک کلاسکی در جناح خطابه و تونی لاسن و اوسکالی ماکی است که به شیوه های گوناگون به جانبداری از واقع گرایی علمی در اقتصاد داد سخن می دهند. خطابه در اواسط دهه 1980 هنگامی که مک کلاسکی مقاله “خطابه در علم اقتصاد” را نوشت و متعاقب آن کتابی با همین عنوان (McCloskey, 1983, 1985) منتشر کرد، به عنوان موضوعی در علم اقتصاد مطرح شد. همین طور در همان زمان، “مذاکره با اقتصاددان ها” اثر آرجو کلامر منتشر شد (Klamer,1984A). رویکرد خطابه، نقش اقناع جدلی را در گفتمان علمی برجسته می کند و میراث آن چیزی را که مک کلاسکی گاه “نوگرایی” و یا “اثبات گرایی” در علم اقتصاد می نامد، مورد انتقاد قرار می دهد. این رویکرد، بین روش شناسی رسمی مبتنی بر معیارهای شناخت شناسی که معیارهای شناخت علمی را تشکیل می دهند، و روش شناسی غیررسمی، یعنی روش اقتصاددان ها در عمل، تفاوت م