فتح الله اسپندی

از دهه 1370 به بعد در ایران؛ صندوق ها، شرکت ها و موسساتی تاسیس و شروع به فعالیت کرده و به امر سپرده گیری و اعطای تسهیلات به متقاضیان پرداختند. با گذشت زمان، تعداد و حجم عملیات و مبادلات پولی آنها افزایش یافت و در نتیجه سهمی از بازار پول را به خود اختصاص دادند. از آنجا که اغلب این موسسات فاقد مجوز از بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران بودند، قانونگذار به فکر نظام بخشیدن به حوزه فعالیت آنها افتاد ازاین رو قانون تنظیم بازار غیرمتشکل پولی در سال 1383 به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید. در حال حاضر، تعداد و نقش این موسسات که شامل تعاونی های اعتبار، صندوق های قرض الحسنه، شرکت های لیزینگ و صرافی ها می باشند، بسیار قابل توجه و بااهمیت بوده و بخشی از تراکنش های موجود در بازار پولی کشور را به خود اختصاص داده اند. بررسی های انجام شده حاکی از انحراف در عملکرد این موسسات بوده و لزوم نظارت بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران بر فعالیت آنها را آشکار می سازد. پژوهش حاضر به بررسی وضعیت موجود این موسسات در ایران پرداخته و پیشنهادهایی برای اصلاح امور آنها ارائه می کند.