به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

یوسف اسفندیار

  • ملاک های انتخاب همسر / چگونه همسر ایده آل خود را پیدا کنیم؟
    یوسف اسفندیار
  • (اهمیت و ضرورت مشاوره پیش از ازدواج) / مشاوره پیش از ازدواج، اولین قدم به سوی خوشبختی
    یوسف اسفندیار
  • یوسف اسفندیار، سید اسماعیل قافله باشی
    زمینه و هدف

     اینکه یک متن تا چه اندازه با متون قبل، معاصر و بعد از خود در ارتباط بوده و در حوزه های زبانی، معنایی و... از آن متون متاثر باشد، بسته به اهمیت و ارزشمندی آن متن، فراوان موردبررسی شارحان و منتقدان قرار میگیرد. آنچه در نقد نوین متون، مورد توجه و تاکید بیشتر است نوع ارتباط گیری و گفتگومندی است که در سایه بینامتنیت و بیناذهنیت به ایجاد شبکه های گفتگو با متون قبل، معاصر و آینده برقرار میگردد. اصطلاح بینامتنیت و بیناذهنیت و... را از اندیشه های باختین و طرفداران او باید جستجو کرد. با این حال بررسی انواع گفتگومندی و کاربستهای آن میان مولف، راوی، متن و مخاطب برای تعیین درجه بندی متون اهمیت دارد؛ متنی مانند منطق الطیر عطار بعنوان منظومه ارزشمند عرفانی فارسی میتواند حلقه میانی بسیاری از این گفتگوها باشد. در این تحقیق نگارنده بر آن است در متن موردنظر، انواع شگردهای مولف/ راوی را در ایجاد شبکه گفتگومندی و ارتباطات بینامتنیت رصد نماید.

    روش مطالعه

     از آنجایی که این تحقیق با تکیه بر متن منطق الطیر عطار صورت میگیرد، تلاش نگارندگان بر آن خواهد بود تا مفاهیم نظریه های مطرح شده را در متن، به روش کتابخانه ای و نمونه برداری تحت بررسی قرار دهند.

    یافته ها

     متن منطق الطیر سرتاسر، صحنه گفتگومندی بینامتنی و ارتباط با متون گذشته و کتابهای مقدس است.

    نتیجه گیری

     عطار در منطق الطیر با بهره گیری از خصایص انسانی، نمادها و سمبلها و با بکارگیری ابزارهای گفتگو، شبکه ای از گفتگوی میان نسلها و میان اقشار مختلف جامعه را ایجاد میکند. وجود روایتهای مشترک میان منطق الطیر و آثار متقدم و متاخر ازجمله مثنوی معنوی مولانا و متون پس از آن، موید وجود روابط گفتگومند در متن است.

    کلید واژگان: گفتگومندی، باختین، بینامتنیت، متن باز، متن بسته، منطق الطیر عطار
    Y. Esfandiar*, S.E Ghaflehbashi
    BACKGROUND AND OBJECTIVES

    To what extent a text is related to previous, contemporary and later texts and is influenced by those texts in the linguistic, semantic, etc. fields, depending on the importance and value of that text, it is often investigated by commentators and scholars. Critics are placed. What is more important and emphasized in the criticism of modern texts is the type of communication and dialogue that is established in the shadow of intertextuality and intersubjectivity to create dialogue networks with previous, contemporary and future texts. The term intertextuality and intersubjectivity, etc., should be searched for in the thoughts of Bakhtin and his fans. However, examining the types of dialogue and its applications between the author, the narrator, the text and the audience is important to determine the grading of the texts; A text like Mantiq al-Tair as a valuable Persian mystical system can be the middle link of many of these conversations. In this research, the writer aims to observe the types of methods of the author/narrator in the creation of a conversational network and intertextual communication in the target text.

    METHODOLOGY

    Since this research is based on the text of Mantiq al-Tair, the authors will try to examine the concepts of the theories presented in the text, using the library and sampling method.

    FINDINGS

    The text of Mantiq al-Tair throughout is a scene of intertextual dialogue and connection with past texts and holy books.

    CONCLUSION

    Attar creates a network of dialogue between generations and between different strata of society by using human characteristics, symbols and using communication tools. The existence of common narratives between Mantiq al-Tair and earlier and later works, including the Masnavi of Rumi and later texts, confirms the existence of dialogue relationships in the text.

    Keywords: Dialogue, Bakhtin, Intertextuality, Open Source, Closed Text, Attar’s Mantiq al-Tair
  • یوسف اسفندیار، امیرمحسن راه نجات*، مرضیه موسوی، بهنوش صبایان
    زمینه و هدف

    سربازی دوران پر استرسی است که احتمال خودزنی در آن وجود دارد، از این رو بررسی راه های کاهش آن ضروری است. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش تاب آوری در کاهش استرس و اقدام به خودزنی و افزایش تاب آوری سربازان می باشد.

    روش ها

    پژوهش حاضر به روش نیمه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون همراه با گروه کنترل در انتظار درمان در سال 1397 انجام شد. جامعه آماری شامل 20 نفر از سربازان مراجعه کننده به بیمارستان 505 ارتش در شهر تهران بود که به صورت نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند و در 2 گروه 10 نفری (آزمایش و کنترل) تخصیص یافتند. گروه آزمایش در 10 جلسه 90 دقیقه ای تحت آموزش تاب آوری قرار گرفت، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه های استرس ادراک شده (PSS)، پرسشنامه خودگزارشی خودزنی کلونسکی و تاب آوری کانر (ISAS) و دیویدسون (CD-RIS) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چند متغیره و نرم افزار SPSS نسخه 24 استفاده شد.

    یافته ها:

     میانگین سن سربازان در گروه آزمایش و کنترل به ترتیب 2/3±20/6 و 1/5±20/4 سال و میانگین طول مدت خدمت سربازی به ترتیب 2/5±5/3 و 4/1±6/7 ماه بود. برنامه آموزش تاب آوری به طور معنا داری استرس (98%) و اقدام به خودزنی (91%) را در سربازان گروه مداخله کاهش و تاب آوری را بطور معنی داری (98%) افزایش داد (0.001>p).

    نتیجه گیری:

     به نظر می رسد آموزش تاب آوری در بهبود نشانگان استرس و اقدام به خودزنی و تاب آوری در سربازان موثر می باشد و می توان از آن در محیط های پادگانی استفاده نمود.

    کلید واژگان: آموزش تاب آوری، استرس، خودزنی، سرباز
    Yousef Esfandiar, Amir Mohsen Rahnejat*, Marzieh Mousavi, Behnoush Sabayan
    Background and Aim

    Soldiering is a stressful period in which there is a possibility of self-harm, so it is necessary to consider ways to reduce it. The purpose of this study was to determine the effectiveness of resiliency training in reducing stress and self-injury and increasing the resiliency of soldiers.

    Methods

    This study was quasi-experimental with pre-test, post-test and control group waiting for treatment in 2018. The statistical population consisted of 20 soldiers referred to the 505 Army Hospital in Tehran who were selected by convenience sampling and were assigned into two groups of 10 (experimental and control). The experimental group received resilience training in 10 sessions of 90 minutes, while the control group received no intervention. The instruments used in this study were Perceived Stress Questionnaire (PSS), Clonensky Self-Reporting Inventory and Conner Resilience Questionnaire (ISAS) and Davidson (CD-RIS). Multivariate analysis of covariance and SPSS software version 24 were used for data analysis.

    Results

    The mean age of the soldiers in the experimental and control groups was 20.6±2.3 and 20.4±1.5 years, respectively, and the mean length of military service was 5.3±2.5 and 7.7±4.1 months, respectively. Resiliency training program significantly reduced stress (98%) and self-injury (91%) in soldiers in the intervention group and significantly increased resilience (98%) (p <0.01).

    Conclusion

    Resiliency training seems to be effective in improving stress and self-harm syndrome and resilience in soldiers and it can be used in garrison settings.

    Keywords: Resiliency Training, Stress, Self-injury, Soldier
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال