جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه
تکرار جستجوی کلیدواژه افلاطون در نشریات گروه علوم انسانی
افلاطون
در نشریات گروه ادبیات و زبان ها-
آرتور دانتو در مقاله خود تحت عنوان «فلسفه به مثابه ادبیات/ فلسفه و ادبیات/ فلسفه ادبیات» مطرح می نماید که فرم و شگردهای ادبی در تبیین مطالب فلاسفه نقش مهمی ایفا نمودند اما در تحلیل آثار فلسفی همواره این خصوصیات نادیده گرفته شده است، تاکنون پژوهشگران حوزه مطالعات میان رشته ای بارها به تحلیل آثار ادبی از منظر آرای فیلسوفان یا مکتب های فلسفی پرداخته اند، اما واکاوی آثار فلسفی از منظر فرم و عناصر ادبی کمتر مدنظر آنها قرارگرفته است. این پژوهش در نظر دارد که با اتخاذ نمودن رویکرد متفاوت دانتو نسبت به بررسی آثار فلسفی، توجه محققان را به جایگاه ادبیات در بستر این متن ها جلب نمایند و براساس شیوه توصیفی-تحلیلی همراهی میان ادبیات و فلسفه را در یک اثر شاخص فلسفی چون فایدون از افلاطون که دارای خصوصیات بارز ادبی است مورد مطالعه و بررسی قراردهد. مدنظراست که با تکیه بر منابع موجود به این سوال پاسخ داده شود که فیلسوف بزرگی چون افلاطون به چه علت و طریقی از خصوصیات ادبی یک تراژدی برای ارائه بیانی متفاوت از مفاهیمی چون جاودانگی روح، فانی بودن جسم و مرگ استفاده نمود و سقراط فیلسوف نامدار یونانی را در قامت یک قهرمان تراژدی برای مخاطبانش تصویر کرد. در طی پژوهش صورت گرفته مشاهده می شود که ادبیات قدرت شایانی در ترسیم مطالب فلسفی و متقاعد ساختن ذهن مخاطب در پذیرش آنها دارد و می تواند ابعاد تازه ای به فهم متن فلاسفه ببخشد و نگرش متفاوتی نسبت به مباحث آنها نزد خوانندگان ایجاد نماید.
کلید واژگان: فلسفه به مثابه ادبیات، آرتور دانتو، افلاطون، تراژدی فلسفی، فایدونIn his article titled "Philosophy as Literature/Philosophy and Literature/Philosophy of Literature," Arthur Danto argues that literary forms and techniques played a significant role in the philosophers' exposition of their ideas, but these characteristics have often been overlooked in the analysis of philosophical works. Interdisciplinary researchers have frequently analyzed literary works from the perspective of philosophical ideas or schools, but the examination of philosophical works from the standpoint of literary form and elements has received less attention. This research aims to draw researchers' attention to the role of literature within these texts by adopting Danto's distinct approach to the examination of philosophical works, and to study the interplay between literature and philosophy in a prominent philosophical work such as Plato's Phaedo, which exhibits distinct literary qualities. The study intends to use available resources to answer the question of why a great philosopher like Plato utilized the characteristics of a tragedy to present concepts such as the immortality of the soul, the transience of the body, and death, and how he portrayed the renowned Greek philosopher Socrates as a tragic hero for his audience. The research observes that literature possesses remarkable power in depicting philosophical ideas and persuading the reader's mind to accept them, and can lend new dimensions to the understanding of philosophers' texts and generate a different perspective on their discussions.
Keywords: Philosophy As Literature, Arthur Danto, Plato, Philosophical Tragedy, Phaedo -
یکی از نکات برجسته در آثار نظامی آن است که شخصیت های هر منظومه براساس ویژگی های فردی خاص خود سخن می گویند؛ به گونه ای که می توان از شیوه سخن گفتن آنها به ابعاد شخصیتشان پی برد. این مقاله اقبالنامه را از این منظر تحلیل کرده است. زمانی که اسکندر از سه حکیم خود ارسطو، افلاطون و سقراط درخواست تنظیم خردنامه می کند، هریک متناسب با موقعیت و جایگاه و ویژگی فردی خود خردنامه ای برای پادشاه ترتیب می دهند. در این پژوهش کوشش شده است تفاوت های گفتمان این سه حکیم براساس مدل سه بعدی فرکلاف تحلیل شود. نظریه فرکلاف در سه سطح توصیف، تفسیر و تبیین بررسی می شود. سطح توصیف تحلیل یک متن در قالب لغات، نحو، نظام آوایی یا سطوح بالاتر از یک جمله است. در سطح تفسیر محتویات متن براساس ذهنیت مفسر یا دانش زمینه ای ارزیابی می شود و به دو بافت بینامتنیت و موقعیت تقسیم می شود. تبیین گفتمان را به عنوان یک فرایند اجتماعی بررسی می کند. یافته های پژوهش حاکی از آن است که منطق گفت وگو و تنظیم خردنامه افلاطون با ظرافت و براساس ارزیابی جایگاه و موقعیت پایین خود نسبت به پادشاه تنظیم شده است. درحالی که گفتمان ارسطو و سپس سقراط در سطح تحکم و فرمان دادن است. شیوه سخن گفتن ارسطو به گونه ای است که خود را هم پایه پادشاه می بیند و سقراط نیز مقام و جایگاه خود را در مواردی فراتر از پادشاه می شمارد؛ به گونه ای که از دستور دادن به پادشاه و یا استفاده از الفاظ تحقیرکننده ابایی ندارد.
کلید واژگان: خردنامه، تحلیل انتقادی گفتمان، سقراط، افلاطون، ارسطوA quintessential element in Nizami’s oeuvre is the correspondence between the characters’ articulation and discursive features. In other words, one can explore different layers of their subjectivity in light of their articulation. In this respect, this study investigates Nizami’s Iqbal-Nameh. When Alexander instructs his three advisors, Aristotle, Plato, and Socrates, to compile “Kherad-Nameh,” their individual formulation echoes their position and personality. This study aims to investigate the three advisors’ divergence of discourse in light of Fairclough's 3D model. He analyses the discourse in three levels: description, interpretation, and explanation. The description level is a textual analysis, the interpretation level is a contextual and intertextual analysis, and the explanation level is a socio-cultural analysis. This study concludes that in formulating “Kherad-Nameh,” Plato’s discourse is informed by his position beneath the king, Aristotle’s assertive discourse is informed by equating his position with the king, and Socrates’ authoritative/degrading discourse is informed by positioning himself above the king.
Keywords: Kherad-Nameh, Critical Discourse Analysis, Socrates, Plato, Aristotle -
در ضیافت افلاطون و خسرو و شیرین نظامی نوعی گردهمایی نیروهای اجتماعی وجود دارد که هر کدام از این نیروها شیوه تفکر خاصی درباره اروس (عشق) و ارتباط عاشقانه دارند. عشق، این افراد را با دیدگاه های مختلف کنار هم قرار می دهد تا با هم گفت وگو کنند. تخنه یا صناعت نیز که از مباحث مهم در ضیافت است، حاوی نوعی شعور، آگاهی و عشق است که انسان را برای خلق آثار هنری یاری می کند. از سویی، در خسرو و شیرین هم تکثر عشق در انواع هنرها مشاهده می شود: موسیقی، نقاشی، معماری، شعر و سیاست که همه جلوه هایی از تجلی اروس است. بنابراین یکی از موضوعاتی که در هر دو اثر قابل بررسی است، «تخنه» یا «صناعت» و ارتباط آن با «اروس» یا «عشق» است. در مقاله حاضر دیدگاه افلاطون و نظامی نسبت به صناعات در رساله ضیافت و خسرو و شیرین تحلیل شده است. نخست فرآیند خلق صناعات که از اتحاد عقل(لوگوس) و عشق (اروس) حاصل می شود و سپس اهمیت انواع صناعات در این دو اثر بررسی شده است. در همین معنی، در مبحث صناعت و سیاست، به این پرسش پاسخ داده شده که چرا پس از ادعای فرهاد مبنی بر اهل شهر عشق بودن، نخستین سوال خسرو از فرهاد این است که «آنجا به صنعت در چه کوشند؟»کلید واژگان: صناعت، سیاست، نظامی، ضیافت، افلاطون، خسرو و شیرین.IntroductionThe Symposium by Plato, best known in Persian as Ziāfat, is the scene of dialogue in a banquet held by Agathon, the tragic poet, on the special occasion of celebrating the prize for his first tragedy in 416 B.C. In this symposium, every attendee, including Phaedrus, Pausanias, Eryximachus, Aristophanes, Agathon, and Socrates, gives a speech about Eros, respectively. Eros is known in Greek culture as Love or desire _ especially sexual and personified as the God of love. Two of Plato’s most famous dialogues focus on understanding Eros, the Symposium and the Phaedrus. (Preus, 2007→Eros)
The cause for comparing Nizami's Khosrow and Shirin and Plato's Symposium in this essay is their shared fictive patterns, except for similar themes that exist in both of them. The title of Hakim for Nizami, the sixth-century well-known poet and storyteller, indicates that he had a good grasp of common sciences of his age of which philosophy and Hekmat (wisdom) were basics. And this interest in philosophy can be seen in Iskendernāme and his other works like Khosrow and Shirin.
2.MethodologyIn the article, the perspectives of Plato and Nizami toward the arts in the Symposium and Khosrow and Shirin have been analyzed by library research method and content analysis. At first, the process of creating figures of speech that result from the unity of reason (Logos) and love (Eros), and then the importance of various rhetorical figures were studied in these two works.
3.DiscussionThere is a kind of social forces assemblage in Plato’s Symposium and Nizami’s Khosro and Shirin; each has a specific thought method about Eros (love) as well as a romantic relationship. Love brings people of different viewpoints together to communicate with each other. Even Techne or technique is one of the significant issues in the Symposium, including a kind of sense, consciousness, and love, which helps the human to create artworks. On the other hand, even in Khosrow and Shirin, love is observed in all types of arts; music, painting, architecture, poetry, and politics are all manifestations of Eros. So, “Techne” or “technique” and its relation to “Eros” or “love” is one of the subjects to study in both works.
In the present study, Plato and Nizami’s views have been analyzed on the techniques in the Treatise of Symposium and Khosrow and Shirin. First, the process of techniques’ creation, obtained from the association of reason (Logos) and love (Eros), and then the importance of techniques’types in these two works have been studied.
4.Conclusion
The perspective of Islamic philosophers about arts (different kinds of Techne) can be divided into verbal and non-verbal areas. Indeed, verbal arts are five Arts (five functions of the language in Aristotle’s view) following logic. And non-verbal arts are crafts, following ethics, under the branch of political philosophy.
According to Plato’s Symposium, the perception of rational imageries and the distinction between good and evil are manifested with the advent of Eros. When a human falls into love with someone for the first time, his/her obsession or object of love is perceivable with external senses, concretely and partially. But this love in human beings gives rise to the distinction because a lover always sees the beloved better and superior than others. The distinction of “superlatives,” that comes with love, in higher stages entails recognition of universals and the advent of philosophy by which one distinguishes between the data of estimative faculty and the data of rational faculty and does not get caught in the trap of fancies. Issues expressed in Khosrow and Shirin have a similar pattern to those of Plato’s Symposium examined in this article.
In both the Symposium and Khosrow and Shirin, with the advent of love, the discriminating faculty that is the reason is created in person, and the other arts are manifested following that. Love (Eros) is like a midwife that brings forth the reason (Logos); Thus, the reason is the logos or the rational soul connecting love with the arts because love (Eros) takes the monstrous reason to the actual stage. And the manifestation of various arts is one of the results of love’s advent and the actualism of reason. Nizami in Khosrow and Shirin has entered fiction from the viewpoint of utopias. And it has such priority that at the beginning of the debate between Khosrow and Farhad when Farhad introduces himself as belonging to the state of love and friendship, the first question that Khosrow asks him is about the craft of his fellow citizens.Keywords: Technique, politics, Plato, Symposium, Nizami, Khosrow & Shirin -
زمینه و هدف
یکی از مهمترین تجلیگاه‌های عشق، ادبیات و شعر است. در ادبیات فارسی واژه عشق اهمیتی ویژه دارد و در تفکر افلاطون نیز عشق از جایگاه والایی برخوردار است. بسیاری از شاعران سبک هندی درباره عشق، عاشقی، وصف معشوق و سختیهای عشق اشعار گرانسنگی سروده‌اند؛ به بیانی دیگر، در اکثر دیوانهای شاعران سبک هندی، عشق به نوعی بنمایه اصلی مضامین و موضوعات شعری میباشد. بر همین اساس نگارندگان این پژوهش برآنند تا به بررسی عشق در شعر شاعران دوره صفوی (صایب تبریزی، طالب آملی، نظیری نیشابوری، عرفی شیرازی و کلیم کاشانی) با تکیه بر افکار و تقسیم‌بندی افلاطون از عشق بپردازند.
روش مطالعهاین پژوهش به روش توصیفی، و تحلیل محتوایی در اشعار شاعران عصر صفوی انجام شده است.
یافته هاافلاطون عشق را گاه اشتیاق دارا شدن خوبی و گاه تقاضای تملک زیبایی میداند، پس عشق افلاطونی نیازمند زیبایی و کمالات معشوق است و عشق او وجه انسانی دارد و نمیتواند وصف واجب تعالی باشد، ازاینرو در همه کاینات سریان ندارد. از طرفی این عشق پلی است برای تصاحب عشق حقیقی و زیبایی مطلق.
نتیجه گیریدر اشعار شاعران صفوی نیز دیدگاه عشق افلاطونی دیده میشود. در نظر این شاعران عشق مجازی پایه و مقدمه رسیدن به عشق الهی و زیبایی مطلق است. بنابراین عشق آنان وجه معرفت‌شناسی نیز دارد. در نگاهی کلی شاعران سبک هندی در غزلیات خود به بازتاب عشق مجازی یا جسمانی توجه بیشتری داشته‌اند. در این زمینه از فراز و نشیبهای راه عشق سخن میرانند، از ارزشمندی و جایگاه بلند عشق، و همچنین از عاشق، درد و غم معشوق سخن میگویند و بر این باورند که عاشق جهت رسیدن به معشوق باید از امور دنیوی درگذرد. توصیفاتی که در زمینه عشق، عاشق و معشوق در اشعار این شاعران بیان شده است همسو با عقاید و آراء افلاطون میباشد.
کلید واژگان: عشق، ادبیات، شعر، افلاطون، شاعران سبک هندیJournal of the stylistic of Persian poem and prose (Bahar Adab), Volume:14 Issue: 66, 2021, PP 57 -73BACKGROUND AND OBJECTIVESOne of the most important manifestations of love is literature and poetry. In Persian literature, the word love has a special importance and in Plato's thought, love has a high status. Many Indian poets have written precious poems about love, romance, the description of the beloved and the hardships of love; In other words, in most divans of Indian style poets, love is a kind of main theme of poetic themes and themes. Accordingly, the authors of this study intend to study love in the poetry of Safavid poets (Saeb Tabrizi, Talib Amoli, Naziri Neyshabouri, Orfi Shirazi and Kaleem Kashani) based on Plato's thoughts and division of love.
METHODOLOGYThis research is a descriptive method and content analysis in the poems of Safavid poets.
FINDINGSPlato sometimes considers love as the desire to have goodness and sometimes the desire to possess beauty, so Platonic love needs beauty and perfection of the beloved and his love has a human face and can not be an obligatory description of transcendence, therefore it is not common in all universes. On the other hand, this love is a bridge to true love and absolute beauty.
CONCLUSIONThe views of Platonic love can also be seen in the poems of Safavid poets. According to these poets, virtual love is the basis and prelude to achieving divine love and absolute beauty. Therefore, their love also has an epistemological aspect. In general, Indian poets have paid more attention to the reflection of virtual or physical love in their lyric poems. In this context, they talk about the ups and downs of the path of love, about the value and high status of love, as well as about the lover, the pain and sorrow of the beloved, and believe that the lover must go through worldly affairs to reach the beloved. The descriptions of love, lover and beloved in the poems of these poets are in line with Plato's ideas.
Keywords: love, literature, poetry, Plato, Indian style poets -
شکل، ظاهر بیرونی هرگونه اثری است که به هر نحوی به وجود می آید. ما اثری بی شکل نداریم. یکی از راه های شناخت هر اثری، می تواند پراخت به شکل آن اثر باشد.
در این مقاله پرداخت شکل ظاهری و نوع چیدمان مهمانان، قبل از ورود الکیبیادس و بعد از ورود او، مورد بررسی قرار گرفته است. سوالی که بدان پاسخ داده خواهد شد، این است که آیا این تغییر شکل، می تواند خود مسبب زیبایی شود یا خیر؟ و آیا افلاطون در رساله مهمانی نشانه هایی مبنی بر پاسخگویی بدین دست پرسش ها برای رمزگشایی قرار داده است؟
بعد از آنکه الکیبیادس به مهمانی پا می گذارد، نوعی هراس در دل مهمانان به وجود می آید. این هراس با توجه به شخصیت خود الکیبیادس قابل بررسی است. پس برای ثابت کردن آن، نیاز به بازنگری در شخصیت این فرمانده یونانی احساس می شد. در این مقاله، این مهم نیز به طور اجمالی پرداخت شده است.کلید واژگان: افلاطون، الکیبیادس، هراس، شکل، مهمانی -
در میان آثار ماندگار ملل مختلف، مباحث و موضوعاتی بیان شده که اگر درون مایه های آن بررسی شود در تعامل و گفتگوی میان آن ها به امکان هایی دست خواهیم یافت که تطبیق آن ها را معقول می نماید. موضوع عبودیت و پایگاه تکوینی آن نیز از موضوعاتی است که در دیوان غزلیات حافظ و آثار افلاطون از نظر دور نمانده است. موضوعی که با توجه به سنخیت آن با فطرت و عهد الست به تعبیر حافظ ( البته بر مبنای اعتقاد به قرآن) و با مشاهده ایده ها قبل از هبوط روح در جسم انسان به تعبیر سقراط آثار افلاطون (البته بر مبنای تفکر فلسفی)، ریشه در نوع خلقت و سرشت آدمی دارد و با عشق نسبتی دیرینه دارد. بنابر اهمیت این دو اثر در ادبیات ایران و فلسفه و ادبیات غرب و نیز ضرورت تبیین موضوع مورد بحث که جایگاه اساسی در رساندن انسان به سعادت ابدی دارد پژوهش حاضر سعی کرده تا با رویکرد تحلیلی- تطبیقی به واکاوی این دو اثر بپردازد. از نتایج تحقیق بر می آید که شباهت ها و هم داستانی و هم زبانی حافظ و سقراط آثار افلاطون با وجود فاصله طولانی بین زمان بودن آن ها، به این بر می گردد که به زبان فطرت پاسخ سعادت طلبی فطری انسان را دادند و عشق را با سرشت انسان عجین و برای سیر مراتب انسان تا قرب الهی جاودان ترسیم کردند.کلید واژگان: غزلیات حافظ، سقراط، افلاطون، عبودیت، عشق، فطرتThere are so many matters and topics, among indelible literary works of different nations, that if their contents would be studied, we will get opportunities of their challenges and debates that make their study rational. Worship and its genetical position, also, is a topic that is ignored in Hafez poems and Plato works. This topic is referred to the topic of love and based on creation and Man’s nature considering the Human nature and Alast promise (the promise that was given to God by his creatures in the world before this world), in the Hafez words, and considering the ideas before The descent of the Spirit in the Flesh, in the Plato’s words. By the importance of these topics in Iran’s literature and Western philosophy and necessity of clarifying of concerned issue to bring man to eternal bliss, this research tries to study these two kinds of works in an analytical-comparative manner. Findings show that the similarity, synonymy, and same meaning, in spite of long time between them, show that they ask to Man’s nature by intrinsic seeking prosperity and they say that love is integrated to Huma’s spirit and help him to pass spiritual levels toward God till eternal Companionship to him.Keywords: poems Hafez, Plato, Socrates, Worship, Love, nature
-
شباهت های فکری و نظری میان بزرگان اندیشه، همواره موضوع درخور توجهی برای پژوهشگران بوده است. علاقه مندان به این حوزه مطالعاتی، با بررسی های تطبیقی خود کوشیده اند بسیاری از تاثیر و تاثرهای جریان ساز در تاریخ اندیشه بشری را نمایان کنند. در این نوشتار اندیشه ها و آراء افلاطون در باب چهارم مرزبان نامه بازشناسی می شود؛ هم چنین با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی و به روش تحلیل محتوا چشم اندازی کلی از آنها ارائه می گردد؛ سپس با بهره گیری از شیوه استقرایی، افزون بر بیان شواهدی از باب چهارم مرزبان نامه، شباهت های فکری مولف کتاب با افلاطون نمایان می شود. نکته درخور توجه این است که برای دست یابی به فهمی دقیق تر از آثار ماندگار ادبیات تعلیمی، باید با خاستگاه های فکری پدیدآورندگان این گونه متون آشنا شد. بازخوانی دقیق باب چهارم مرزبان نامه نشان می دهد که گویا نویسنده آن نیز مانند افلاطون بر آن است که تنها یک سکه حقیقی وجود دارد که باید همه چیز را با آن سنجید و آن معرفت است؛ تنها خردورزی است که آدمی را از دام اشتغال به جهان بی اعتبار محسوسات و فریفته شدن به وهم و خیال می تواند برهاند. همین نکات بن مایه اصلی فرضیه های تحقیق این جستار است. باید سوالات تحقیق و فرضیه تحقیق بر همین مبنا شکل گیرد. پژوهش هایی از این دست، امکان فهم دقیق تری از آثار ارزشمند ادبی را فراهم می کند؛ هم چنین زمینه ای مناسب برای تعاملات فکری سازنده میان پژوهشگران ادب فارسی و فلسفه است.کلید واژگان: افلاطون، مرزبان نامه، خرد، معرفت، فلسفهIntellectual and theoretical similarities always have been noteworthy subjects among great thinkers. Enthusiasts of this field, via using comparative analysis, have tried to reveal important impacts in history of human thought. In the present study, we have discussed the recognition of Platos thoughts and ideas in Chapter Four of Marzban-nameh and have tried to present the overview via using content analysis and an inductive method, and relying on the library and documentary studies. Providing the evidence from Chapter Four of Marzban-nameh, we have revealed similarities in the thoughts of the author of the book with Plato.An important point is that we should become acquainted with intellectual origins of the authors of these works for achieving a more detailed understanding of great works in the literature. A detailed readout of Chapter Four of Marzban-nameh shows that the author, perhaps like Plato, believes that there is only one true benchmark that can test everything and it is knowledge; only wisdom can save us from engaging to invalid, worldly world and from being deceived by the illusion. This kind of research, in addition to providing the possibility of a more accurate understanding of valuable literary works, can be a setting for the exchanging of helpful ideas among Persian literature and philosophy researchers.Keywords: Plato, Marzban-nameh, wisdom, Knowledge, Philosophy
-
دیالوگ های افلاطون همواره در حوزه فلسفه بستر مطالعه و بررسی بوده ، اما در حوزه درام، کمتر توجهی به ویژگی های دراماتیک این دیالوگ ها شده است. به ویژه آنکه افلاطون از مخالفان هنرهای محاکاتی به ویژه تئاتر و درام بوده، و همین امر موجب تفوق عنصر روایت در آثار او شده بود. ازاین رو می توان دیالوگ های او را با معیارهای درام های روایی بررسی کرد. درام های روایی در دوره مدرن در اروپا رونق یافت و تحت عنوان درام های خواندنی به رسمیت رسید. پژوهش پیش رو به بررسی مولفه های محاکاتی و روایی در این درام ها و تطبیق آن با دیالوگ های افلاطونی می پردازد. ابتدا مفاهیم محاکات و روایت تشریح، و سپس آراء افلاطون درباره محاکات و روایت بیان شده است. رابطه افلاطون با تراژدی و کمدی نیز به طور مشخص مورد بررسی قرار گرفته است. سپس به جایگاه تئاتر در دوره مدرن و در میان هنرهای غیرمحاکاتی پرداخته ایم که حاصل آن، درام های خواندنی هستند. در تفسیر درام های خواندنی، نمایشنامه چهار قدیس در سه پرده اثر گرترود استاین و ساختار کلی نمایشنامه های برتولت برشت و ساموئل بکت، از نمایشنامه نویسان مدرنیست، بررسی شده است. در انتها با دستیابی به مولفه های درام های خواندنی و تطبیق آنها با دیالوگ های افلاطونی، به مختصات دیالوگ های افلاطونی در قالب گونه ای دراماتیک دست می یابیم.کلید واژگان: محاکات، روایت، دیالوگ، افلاطون، درام خواندنیEven though in philosophical studies the Platonic dialogues have always been an area for investigation, little attention has been paid to their dramatic aspects. Since Plato was an opponent of the mimetic arts, in particular theatre and drama, narrative has been given priority in his works. Therefore, his dialogues can be measured against the criteria of narrative drama. In the modern period, narrative drama gained popularity in Europe and was recognized as closet drama. The present article studies the mimetic and narrative features of such dramas and compares them with Platonic dialogues. First, the concepts of mimesis and narrative are described and, then, Platos ideas on these concepts are explained. Platos views on tragedy and comedy have also been specifically studied. We have, then, concentrated on the place of theatre in the modern period and among non-mimetic arts an outcome of which is closet drama. In interpreting closet dramas, Gertrude Steins Four Saints in Three Acts as well as the overall structure of the plays of Bertolt Brecht and Samuel Beckett, two modernist playwrights, have been examined. Finally, by extracting the features of closet drama and comparing them with Platos dialogues, we arrive at the coordinates of Platonic dialogues as a dramatic type.Keywords: mimesis, Narrative, dialogue, Plato, closet drama
-
تاریخ مسعودی یا بیهقی در بردارنده دوره حکومت یک دهه ای مسعود غزنوی و شرح به پادشاهی رسیدن مسعود و ضبط سرزمین های تحت حکم وسپس ظهورو بروز اختلاف ها وکشته شدن مسعود است. بیهقی ضمن نقد مسعود وکارکردش، از دیدگاه ویژه خودش که پادشاهی را به عنوان حاکمیت چیره، مستولی و درست می بیند، به گزارش اعمال مسعود می پردازد و در لابه لای تاریخی که در برگیرنده جهان بینی اوست، نظریه حکومتی خودش را که بنیاد دینی- سیاسی دارد و مبتنی بر حاکمیت الهی پادشاه (ظل الله فی الارض) است، ارائه می کند. در این دیدگاه، تقدیر و اراده و مشیت الهی، غالب بر همه چیز است و کارهای سلطان در جهت همسویی با تقدیر روی می دهد؛ وی کارگزار اراده الهی است (تعز من تشاء و تذل...) و به نمایندگی از خلفا یا جانشینان پیامبر بر روی زمین، مطابقت عملش با فرمان های خداوند را کسب می کند و از اسباب مادی چون مشورت های وزیر و یاری سپاهیان و حمایت مردمان بهره می گیرد تا با عدالت و با غزوهایش، به گسترش دین و اهداف دینی بر کره ارض و بخصوص هندوستان کمک کند. این پژوهش با مطالعه کتابخانه ای و به روش تحلیل محتوا، در پاسخ به چگونگی نظریه حکومت در تاریخ بیهقی، به این نتیجه می رسد که اندیشه بیهقی، مدیریتی سنتی و تفکر ایرانی- اسلامی شده حکومت از دیدگاه افلاطون است.کلید واژگان: تاریخ بیهقی، نظریه حکومت، افلاطون، دین و سیاست، فر، تقدیرMasoudi (Beyhaghi) History covers the incidents of the 10-year-reign of Masoud Ghaznavi, and the stories of his downfall, the occupation of his lands, the rise of disagreements, and his murder. Along with a criticism of Masoud and his deeds in his book, Beihaghi expresses his idea of governance which considers the king as the absolute and right power, and he proposes his theory regarding government as having a religious-political foundation and being based on the divine rule of the king on earth (Zel-Allah fi-l-Arz= Gods image on earth). Here, Gods will dominates all, and the kings deeds are aligned with destiny; the king is the agent of Gods will (ÊõÚöÒøõ ãóäú ÊóÔÇÁ æ ÊõÐöáøõ ....) , and as the representative of the Calipha accords his deeds with Gods ordains; he takes advantage of his consultants views, his troops, and his people's support, in order to spread the religion, especially into India. Based on an analytical method, this study is carried out to deal with Beihaghis view about governance and concludes that he accepted a traditional management and an Iranian-Islamic concept of Platos view of governance.Keywords: Beyhaghi's history, Theory of government, Plato, Politics, Religion, Superiority, Fate
-
مطالعه عشق و مفهوم آن، نه به عنوان یک مفهوم فلسفی، ادبی یا اجتماعی، بلکه به عنوان یک مفهوم چند بعدی، ابعاد مختلف زندگی بشر، از ماجرای رازناک آفرینش تا زندگی در دنیای ماشین زده امروز را دربرگرفته است و اندیشه دانشوران اقوام مختلف، از افلاطون و ابن سینا گرفته تا سیمون د بوار و استرنبرگ را درنوردیده است. همین است که ما عشق را، مقوله ای برانگیزنده می شناسیم که در لایه های مختلف زندگی بشر شورآفرینی کرده و در بالاترین سطح تجربه ذهنی بشر رخ نموده و جلوه گری کرده است. از جمله آثاری که مفهوم عشق در آن ها جلوه ویژه ای یافته است می توان به ضیافت افلاطون و داستان پادشاه و کنیزک مولانا اشاره کرد. هر یک از این دو اثر به گونه ای به دگردیسی مفهوم عشق و انواع آن پرداخته اند.
این جستار، با تکیه بر ارتباط حکمت و فلسفه، به بررسی حقیقت عشق، انواع عشق و کارکردها و ضرورت های آن در این دو اثر پرداخته و به نتایجی دست یافته است که مهمترین آن عبارتند از:- عشق در اندیشه افلاطون و مولانا، دارای یک سیر تکاملی است.
- اساس نگرش افلاطون و مولانا به مقوله عشق فلسفی است. آنان بر پایه همین نگاه، چیستی و ماهیت عشق را مورد بررسی قرار داده و آنگاه به دسته بندی عشق بر اساس کیفیت آن دست یافته اند.
- در نگرشی حکمی به عشق، بین نوع متعالی و فرودست آن رابطه ای معنادار وجود دارد.کلید واژگان: عشق، افلاطون، مولانا، ضیافت، ادبیات تطبیقیThe Study of love and its meaning, not as a philosophical, literary or social concept, but as a multidimensional concept, has stretched different aspects of human life, from the adventure of mysterious creation to the mechanical life in today's world, and it has been in the idea of the scholars of the different nations, from Plato and Avicenna to Simon de Beauvoir and Sternberg. For this reason, we recognize love as a motivating category that made created enthusiasm in different layers of human life, and it has been manifesting at the highest level of human mental experience. Among the works in which a specific concept of love is expressed, we can mention The Symposium of Plato and The King and Slave Girl of Mevlana. Each of these two works has showed the metamorphosis of the concept of love and its types. This paper, relying on the relationship between wisdom and philosophy, studies the truth of love, the types of love, and its functions and requirements in these two works. The most important conclusions of this study are that love in the idea of Plato and Mevlana, has an evolutionary path. The base of Plato and Mevlanas attitude to love is philosophical, and according to this view they have studied the nature and essence of love, and then they classified the categories of love based on its quality. In the wisdom view to the concept of love, there is a significant relationship between the higher and lower of its types. Mevlana is influenced by ancient Greek philosophy in the story of The King and Slave Girl.Keywords: love, Plato, Mevlana, Symposium, the Story of The King, Slave Girl, comparative literature -
افلاطون همه پدیدار های هستی را سایه ای از عالم مثل می داند و هویت وجودی آن ها را مستقل به شمار نمی آورد. در پژوهش حاضر، نگارنده کوشیده تا بر پایه مفاهیم کلیدی فلسفه افلاطون به تبیین و تحلیل نظام زیبایی شناسی وی بپردازد. به گمان افلاطون، آثار هنری تقلیدی از زیبایی مطلقی هستند که ازلی و ابدی است. از سوی دیگر، زیبایی را سودمندی و کارآیی می داند و می گوید که هنر باید در خدمت اخلاق و جامعه باشد و هنر هیجان انگیز را خوش نمی دارد. همچنین، با هنری که هیجان انگیز نباشد گر چه فاقد نقشی اجتماعی و اخلاقی باشد مخالفتی نمی ورزد. نگارنده، پس از تحلیل آرای افلاطون، تناقض هایی را در نظام فلسفی و زیبایی شناسی افلاطون نتیجه گیری کرده که مطلق بودن منشا زیبایی در اندیشه افلاطون را به پرسش گرفته است.کلید واژگان: زیبایی شناسی، افلاطون، هنر، ادبیات، شعرPlato knows all of the world’s phenomena as the shadow of truth and he doesn’t include their existential identity independent. In this research the author has tried to deal with justifying and analyzing his aesthetics system. According to Plato the artistic works are the imitation from the absolute beauty that is eternal and everlasting. On the other hand he regards the beauty as a useful and working thing and says the art have to be in service of morality and society and he doesn’t like the exciting art. As well as, he doesn’t oppose with unexciting art, although it be without moral and social role. The author after the analysis of Plato’s thoughts concludes the contradictions in aesthetic and philosophic system of Plato that they have questioned the absoluteness of principle of beauty in Plato’s thoughts.Keywords: aesthetics, Plato, Art, Literature, poetry
-
شناخت گرایی ادبی، چنان که من آن را می فهم، دو دعوی عمده دارد: (1) برخی از آثار ادبی می توانند شناختی غیرپیش پاافتاده را به خواننده منتقل سازند و (2) ارزش شناختی اثر ادبی، بخشی از ارزش زیبایی شناختی آن است. در این مقاله، من از دعوی نخست دفاع می کنم. برای انجام این کار، نخست به سراغ افلاطون می روم و طرحی را از اشکالات معرفت شناختی او بر آثار ادبی که از موضع ضدشناخت گرایانه مطرح شده اند به دست می دهم و با صورت بندی مجدد آن ها از چشم اندازی تازه، زمینه ای را برای پژوهش معرفت شناسانه خود فراهم می آورم و سپس روند و روال هایی را که آثار ادبی از رهگذر آن ها، شناخت گزاره ای و غیرگزاره ای (شامل شناخت مبتنی بر چشم انداز، شناخت هم دلانه و شناخت چگونگی) را برای خوانندگان پدید می آورند، شرح و بسط می دهم. دفاع من از شناخت گرایی ادبی انواع متفاوتی از شناخت را از آثار ادبی قابل حصول می داند اما آگاهانه و عامدانه-برخلاف نظر نوام چامسکی و مارتا نوسباوم- از برتری بخشیدن آثار ادبی بر آثار فلسفی و علمی در ارائه نوعی خاص از شناخت پرهیز می کند.
کلید واژگان: شناخت گرایی ادبی، شناخت گزاره ای، شناخت غیرگزاره ای، افلاطونLiterary cognitivism, as I understand it, comprises two theses: (1) some literary works can convey non-trivial knowledge to readers and (2) the cognitive value of a literary work is part and parcel of its aesthetic value. In this paper, I argue for the first thesis and elaborate upon the various mechanisms by means of which literary works produce propositional and non-propositional knowledge (including perspective-based knowledge, empathic or phenomenal knowledge and ability knowledge or know-how). To do so, I give a brief sketch of Plato’s anti-cognitivist epistemological objections against the epistemic status of literary works and go on to reformulate them from a modern perspective to provide a background for my epistemological inquiry. My defence of literary cognitivism welcomes different kinds of knowledge-forming mechanisms but pace thinkers such as Noam Chomsky and Martha Nussbaum who prefer the literary discourse over the philosophical or scientific discourse in that the former might sometimes provide us with a kind of knowledge that we may not find in the latter, cautiously and deliberatey averts from making such dubious claims.Keywords: Literary Cognitivism, Propositional Knowledge, Non, Propositional Knowledge, Plato -
پژوهشنامه ادبیات تعلیمی، پیاپی 23 (پاییز 1393)، صص 121 -154مسئله اخلاق مقوله ای است که از دیرباز در جوامع متمدن، دغدغه خاطر بزرگان فلسفه و ادب و مصلحان اجتماعی بوده است. سعدی نیز به عنوان ادیب و مصلحی اجتماعی، در آثار خود بر این مسئله مهم تاکید و به ترویج محاسن اخلاقی اهتمام می ورزد. وی در تعلیم آموزه های اخلاقی، پس از تعالیم اسلام، به گفتار فیلسوفان هم توجه داشته است. فلاسفه یونان قدیم، به اخلاق عنایتی ویژه داشته و نظر ی ات ارزنده ای در این زمینه عرضه کرده اند. فیلسوفان مسلمان در آثار خود برخی از این اندیشه ها را نقل نموده اند و از طریق آثار آنان، این آرا به آثار ادبی راه یافت است. سعدی بیش تر به واسطه نوشته های ابن مسکویه و ابوالحسن عامری و نه به طور مستقیم، با افکار یونانیان آشنا شده و آن ها را در آثار تعلیمی خود بازتابانده است. در این مقاله، سعی بر آن است تاثیر حکیمان یونان بر سعدی، با توجه به مشابهت گفتار آنان با یکدیگر نموده شود. بنابر این پرسش اصلی مقاله این است که سعدی در چه مواردی تحت تاثیر اندیشه های حکیمان یونان بوده است؟ این پژوهش به دو بخش اصلی فضایل اخلاقی و رذایل اخلاقی تقسیم می شود. در مبحث فضایل اخلاقی، علم و حکمت، تحمل و فروتنی دانایان، شجاعت و ظلم ستیزی، بلندنظری، فضل و توانگری و دوستی و اتحاد از نظر سعدی و حکمای یونان بررس ی می گردد؛ در بخش رذایل اخلاقی، به مباحثی چون خبث طینت، سخن چینی و دروغ از نظر حکیمان و سعدی پرداخته می شود.
کلید واژگان: اخلاق، سعدی، افلاطون، ارسطو، ابن مسکویه، ابوالحسن عامریThe subject of morality is an issue that the great philosophers، scholars and social peacemakers have been concerned about it in civilized communities. Saadi as a scholar and social peacemaker has emphasized on this important subject in his works ad he has tried to promote moral beneficences. He has notified to speech of philosophers in educating of moral courses، of course after the Islamic catechisms. The ancient Greek philosophers have had a special notification in morality and presented precious views. Moslem philosophers transcribe some of these thoughts in their works and through of these works، the thoughts of Greek philosophers have acceded to literary works. Saadi has accustomed to Greek philosophers'' viewpoints through of Ibn Moskouya''s and Abu- Al- Hassan Ameri''s books (not directly by reading Greek works) and he has reflected these opinions in his didactic works. This article tries to show impression of the Greek philosophers'' view on Saadi''s by studying the similarity of their speeches. Therefore، the original question is in which cases Saadi has been under impression of Greek philosophers? This survey divides to two chapters: virtues and wicked acts. In virtues، similarities of Saadi’s speeches about: science and philosophy، toleranceand humility of wises، braveness and fighting against cruelty، proper pride، excellence and richness، and finally friendship and unity compare to Greek philosophers words. And in wicked acts، similarities of speeches in: being ill- natured، tale – bearing and lie are proceeded.Keywords: Saadi, Plato, Aristotle, Ibn Moskouya, Abu Al Hassan Ameri -
داستان پرواز روح یکی از مسائل مهم مطرح در فلسفه و عرفان است. این نکته در آثار پارمنیدس و افلاطون با تمثیل اسب بالدار در یونان باستان نمود می یابد و با قصیده عینیه و رساله الطیر ابن سینا در ادبیات پارسی منعکس می شود. تشبیه نفس ناطقه به طیر و محبوس شدن آن در قفس جسم و تلاش برای معراج روح، مضمون مایه مشترک همه رساله الطیرهاست. طوطی جان مولانا نیز با تاثر از رساله الطیرها بر آن است تا خصوصیات مشترک روح را از الهی بودن و بی تعین بودن روح گرفته تا حضور آن در عرش بیان کند.
این مقاله با توجه به پیشینه تحقیق1 در مورد آثار افلاطون و مولانا و نیز رساله الطیرها کوشیده است از دیدگاهی متفاوت و با رویکردی تطبیقی، وجوه مشترک روح و پرواز آن را در ضمن تمثیل اسب بالدار و طوطی جان مورد بررسی قرار دهد.
کلید واژگان: افلاطون، مولانا، روح، اسب بالدار، مرغ جان، رساله الطیرThe Story of fly is one of the most important Subject in philosophy &theosophy. This point in Parminidous and Polato's results Shown by parable in ancient Greece &itreflect by the exact ode & Ebne Sina's Resalatottair in ancient literature. The Simile of reality to bird & Convict of it in prison of reality & try to ascension of spirit are common Subject of Resalatottair purporst.Mowlana's Spirit parrot by getting effect from Resalatottair want's to express the common feature's of Spirit from being divine up to allendance of it in height too.This essay consider Common faces of Spirit during parable of Polato's & Mowlana's Masnavi.Keywords: Spirit, flying horse, flying spirit, Resalatottair, Polatao, Mowlana -
ایران و یونان، دو تمدن کهن، در طول تاریخ همواره با یکدیگر در ارتباط بوده اند. به رغم برخوردهای نظامی که گاه میان آنها درمی گرفته است، تاریخ گویای دادوستدهای فرهنگی آنها نیز بوده است؛ چنان که در دوره ای ایرانیان از اندیشه فلاسفه یونان بهره ها برده اند و در زمانی دیگر یونانیان از فرهنگ ایرانیان تاثیر گرفته اند. بررسی مفهوم عدالت در شاهنامه (ایران باستان) و آثار افلاطون و به ویژه کتاب جمهوری او می تواند روشن کننده بخشی از این دادوستدهای فکری و فرهنگی باشد که در این مقاله به چگونگی آن خواهیم پرداخت. آنچه از بررسی تطبیقی مفهوم عدالت در میان این دو تمدن برمی آید، گویای تاثیرپذیری افلاطون از اندیشه های ایرانیان باستان که انعکاس آن را در شاهنامه می توان دید است. جدای از وجود یک ساختار طبقاتی ایستا در نظریه افلاطون که ظاهرا باید متاثر از نظام طبقاتی ایرانیان باستان بوده باشد، می توان به موارد دیگری چون فضای دموکراتیک یونان که با نظام طبقاتی بیگانه بوده است، نزدیکی برخی از تمثیل ها و آموزه ها و... اشاره کرد که می تواند اثبات کننده تاثیرپذیری افلاطون از نظریه سیاسی ایران باستان باشد.
کلید واژگان: عدالت، ساختار طبقاتی، ایران باستان، شاهنامه، افلاطون -
یکی از دغدغه های فلاسفه و حکما تشریح و تبیین چیستی خیال، جایگاه و کارکرد آن در ارتباط با انسان و هستی شناسی، بوده است. افلاطون اولین فیلسوفی است که برای خیال مرتبه معرفت شناسی قائل شد و با تقسیم جهان به دو عالم معقول و محسوس، مرتبه شناخت خیال را مختص عالم محسوس دانست. مولوی هم در جای جای مثنوی به خیال، اقسام آن، جایگاهش در شناخت و معرفت انسان اعم از امور عینی و ماورائی و تاثیرات متعددی که بر جسم، روان و کمالات روحی فرد می گذارد، پرداخته است؛ بنابراین این جستار درصدد است تا به مقایسه خیال از دیدگاه این دو بپردازد. برای نیل به این هدف ضمن استفاده از روش توصیفی- تطبیقی، نخست، تعاریف خیال از نظر مولوی در مثنوی و نظریات افلاطون بررسی، سپس شباهت ها و تفاوت های دیدگاه های این دو نشان داده شده است. نتیجه این که دیدگاه های آنان از جهت غیر واقعی بودن و سایه بودن جهان و پدیده ها، ارتباط تقلید و خیال، محدود و ناقص بودن ابزار خیال برای درک واقعیت و این که این نحو ادراک متعلق به عموم مردم است، به هم شبیه و در مواردی مانند قدرت خیال، جایگاه معرفتی خیال، معنی و تاثیر خیال متفاوت است.
کلید واژگان: مولوی، افلاطون، شناخت، حس مشترک، خیالDescribing and explaining the nature of imagination and its function with regard to human being and ontology has always been one of the preoccupations of philosophers and thinkers. Plato is the first philosopher who considered an epistemological status for imagination and, by dividing the world into the world of reason and world of senses, he ascribed the knowledge of imagination to the world of senses. In different parts of Mathnavi, Molavi, the great Muslim-Iranian mystic, has paid much attention to imagination, its types, its status in the Knowledge of Man (both physical and metaphysical affairs) and its various influences on the body, soul and mental states of any individual. Thus, the present article aims to compare the concept of imagination in the view of the two thinkers. For reaching such aim, while using a descriptive-comparative method, first, the definitions of imagination in Mathnavi and Plato’s ideas are investigated and, then, the similarities and differences of the two views are shown. The conclusion is that their ideas are similar with regard to unreality and shadowiness of the world and phenomena, the relation between imitation and imagination, deficiency and restrictions of imagination for understanding the reality, whereas their ideas are different regarding the power of imagination, its epistemological status and the meaning and influence of it.Keywords: Molavi, Plato, knowledge, common feeling, imagination -
در این مقاله سعی شده است یکی از معتبرترین تعاریف ارائه شده برای قهرمانان آثار تراژیک، یعنی مفهوم «نقص تراژیک» ارسطو، که در کتاب مشهور فن شعر او ذکر شده است، در تراژدی پادشاه ادیپوس نوشته ی سوفوکل بررسی شود، و نقاط ضعف و قوت آن معرفی گردد. ارسطو «نقص تراژیک» را در پاسخ به انتقاد افلاطون از شعر و شاعری مبنی بر این که شاعران صفات و ویژگی های پست و بشری را به خدایان نسبت می دهند، مطرح نمود، تا ثابت کند که قهرمانان تراژیک نه به واسطه ی هوس رانی یا بی عدالتی خدایان، بلکه به واسطه ی خطا و نقص فردی گرفتار عقوبت می شوند. این تحقیق ضمن تاکید بر عنصر جبر در پی ر نگ تراژدی پادشاه ادیپوس و سرنوشت از پیش رقم خورده ی ادیپوس، نشان می دهد که مفهوم «نقص تراژیک» ارسطو در واقع در بافت این نمایش نامه کاربردپذیری چندانی ندارد، و دفاعیه ی ارسطو در برابر انتقاد افلاطون کارآمد و جهان شمول نیست. «نقص تراژیک» ارسطویی، که در دوره های کلاسیک و نئوکلاسیک بسیار محترم انگاشته می شد، رفته رفته با گسترش بدبینی فلسفی و اندیشه های ناتورالیستی و زیرسوال رفتن اختیار بشر، جای خود را به جبرگرایی، پوچ گرایی، و مفهوم تضاد اخلاقی هگل داد. چنان چه قهرمانی اسیر گرداب جبر اجتماعی و یا هستی شناختی باشد، متهم کردن او به نقص فردی و تراژیک چندان پذیرفتنی نخواهد بود، و دلیل اصلی مصداق نداشتن «نقص تراژیک» ارسطویی در پادشاه ادیپوس نیز همین است.
کلید واژگان: افلاطون، ارسطو، تراژدی، نقص تراژیک و پادشاه ادیپوسThis article tries to explore the Aristotelian concept of "tragic flaw” in Sophocles’ Oedipus Rex (430 B.C.), one of the most renowned tragedies in ancient Greece. Aristotle’s famous definition of tragic characters appears in his Poetics, in response to Plato’s allegations against poetry and his claim that poets attribute human properties to gods and hence represent them as imperfect and frivolous. Aristotle argues that a tragic hero falls not because of unjustifiable external forces, but because of his own mistakes and frailties. This paper views Oedipus tragic flaw from an Aristotelian standpoint and endeavors to observe to what extent it can be applied to Sophocles’ Oedipus Rex.Keywords: Aristotle, tragedy, tragic flaw, Oedipus Rex -
از نظر افلاطون، عشق واسطه ی خدایان و آدمیان و عامل پیوند جهان است. «عشق حقیقی» از مجاز در می گذرد و به زیبایی حقیقی در جهان مثل دست می یابد. از دیدگاه سهروردی، نیز عشق ساری در عالم و علت حرکت موجودات است، تمام لذت ها حتی لذت نکاح از لذت های عقلی و نوری ناشی می شود و بریدن از نفس انسان را به «عشق حقیقی» می رساند؛ بنابراین عشق مجازی در دیدگاه هر دو حکیم، همچون پلی است؛ اما افلاطون آن را تنها راه و سهروردی آن را یکی از راه های رسیدن به عشق حقیقی می داند.. .. .. .. ..کلید واژگان: افلاطون، عشق، حقیقت، مجاز، سهروردیFrom Plato’s viewpoint, love is intermediate between gods and humans and it causes for the interconnection of the universe. Real love is beyond metaphor and achives the real beauty in “world of ideas”. Also, from Sohrevardi’s viewpoint, love is current in the universe and it is the reason of the creatures’ movement. All pleasures of this world (even pleasure of marriage) result from the rational and light pleasures and separating from soul forwards a man to the “real love.” Thus, from both theologians’ point of view, “metaphorical love” is like a bridge, but Plato knows it the only way and Sohrevardi knows it as one of the ways to access “real love.”Keywords: Sohrevardi, Love, Metaphor, Plato, Truth
-
ارسطو و افلاطون با آنکه درباره ماهیت محاکاتی هنر، و بویژه صناعت شاعری اتفاق نظر دارند، اما درباب نحوه تبیین این ماهیت ونیز در مورد ارزیابی آثار هنری کاملا با یکدیگر در تقابل هستند. افلاطون به اقتفای استادش سقراط و برای برپایی عدالت در مدینه فاضله، محاکات را نوعی الهام ماوراءالطبیعی تلقی کرده و شاعران را از دریافت حقیقت اصلی، که به زعم او در عالم مثل است، ناتوان می بیند و آثارشان را در تضاد با خرد و اخلاق و آموزه هایشان را مایه تباهی و گمراهی جوانان می داند؛ بدین روی هنرمندان وشاعران را در جمهوری او راهی نیست. در تقابل با نقد اخلاقی افلاطون، ارسطو نقد زیبایی شناسانه را مطرح می نماید و با کمرنگ کردن عنصر الهام در خلق شعر، شاعری را صناعتی با قواعد منطقی معرفی می کند و درصدد است به روشی دست یابد تا بدان وسیله ارزش های زیبایی شناسی یک اثر هنری را مشخص نماید. از دید ارسطو، شعر به دلیل توجه به کلیات، از تاریخ، فلسفی تر و والاتر است و خطایایی که در بعضی از سروده های شاعران بزرگ دیده می شود، از منظر زیبایی شناسی قابل توجیه است. هر دو فیلسوف متفق القولند که شعر تاثیر قابل توجهی برروحیات افراد دارد؛ با این تفاوت که افلاطون این تاثیر را عامل روان پریشی وانحراف اخلاقی می داند و آن را تحقیر می کند؛ اما ارسطو با تحسین این تاثیر، آن را عامل مهم پالایش روان می انگارد.
کلید واژگان: افلاطون، ارسطو، محاکات، خلاقیت ادبی، نقد اخلاقیPlato and Aristotle agree about the mimetic nature of art; however, they have different ideas about art, poetry and mimesis. Aristotle following his master, Socrates, and for justice in utopia, introduces the mimesis as a kind of inspiration, and finds the poets unable to understand the Truth, which is in the World of Forms and believes that their works are immoral and misleading for young peoples. So the artists and poets have no way in his utopia. In contrast to moral criticism of Plato, Aristotle presents Aesthetic criticism and rejects the World of Forms and ignoring the inspiration, introduces the poetry as a technique with logical rules and is seeking a way to achieve aesthetic values of an art work. In Aristotle's view, poetry is more philosophic and superior than history because of its attention to generalities and the faults which may be found in poetic works. Both philosophers believed that the poetry has a great influence on human mind. The difference is that Plato scores this influence as the cause of psychosis; however, Aristotle considering the influence as a mental refinement and praises it.Keywords: Plato, Aristotle, Mimesis, Poetic, Literary criticism -
عشق، از مسائل بنیادی فلسفه افلاطون و از مبانی فکری مولاناست. افلاطون در رساله های «مهمانی» و «فایدروس» با بحث در قدمت عشق، سریان عشق در هستی، بال و پر بخشی عشق، تناسب عاشق و معشوق، بی غرضی عشق و.... به این نتیجه می رسد که عشق به «زیبایی»، در تمام مراحل ((معرفت))، با معرفت قرین است؛ یعنی عشق به زیبایی از پایین ترین مرحله معرفت - که با حواس ارتباط دارند (مثلا از دیدن زیبایی یک شیء) - شروع می شود و تا رسیدن به مثال زیبایی با آن همراه است. در واقع می توان گفت که عشق، نیرویی است که در سیر از عالم محسوس به عالم معقول عمل می کند و باور را به معرفت تبدیل می کند.
بیشتر نظریات مولانا را - که به عشق مربوط می شود - می توان در آثار «مهمانی» و «فایدروس» افلاطون یافت. مولانا، مانند افلاطون معتقد است که زیبایی ((صورت))، عاریتی است. بنابراین عشق مولانا، هم چون عشق افلاطون در زیبایی ظاهری، محدود نمی ماند؛ بلکه از جزئیات فراتر رفته به مثال زیبایی منتهی می شود.
کلید واژگان: عشق، افلاطون، مولوی، مثنوی، مهمانی، فایدروسLove is one of the important subjects of Plato's philosophy as well as one of the most basic thoughts of Mawlānā. Plato who has devoted his Symposium and Phaedrus to this topic believes that loving "beauty" gets us nearer to wisdom in every process of wisdom, that is, from the lowest stage of wisdom that has connections with feeling (e.g. seeing the beauty of sth) loving begins with "beauty" and loving is with it up to getting to form of beauty. Actually, we can say that love, which acts as the force to move from the tangible world to the sensible world, can change the beliefs to wisdom.Most of Mawlānā's ideas that are related to love can be found in the Symposium and Phaedrus. Like Plato, Mawlānā believes that beauty of forms is transitory. So similar to Plato's love, Mawlānā's love is not limited to surface beauty but it goes farther than details and ends up with ideal beauty.
نکته
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
©2000-2025 magiran.com All Rights Reserved.