تصرف
در نشریات گروه ادبیات و زبان ها-
نشریه مطالعات بین رشته ای ادبیات، هنر و علوم انسانی، سال چهارم شماره 2 (پیاپی 8، پاییز و زمستان 1403)، صص 103 -124این مقاله به روش کیفی تبیینی و با ابزار کتابخانه ای در دسترس و روش تحلیل اسناد سمعی و بصری، فیلم ایرانی پله آخر را از طریق کاربست نوآورانه عناصر داستان «مردگان» جویس و مرگ ایوان ایلیچ تالستوی، از منظر بینامتنیت نقیضه ای بررسی می کند. این بینا متن نقیضه شده (پله آخر)، از یک سو، با آثار نقیضه شونده (دو داستان جویس و تالستوی) در ارتباط قرار می گیرد و از دیگرسو می کوشد با شگردهای دخل و تصرف، برداشتی سرخوشانه و بازی گوشانه از برخی مضامین و موتیف های این دو اثر در بطن بافتار فرهنگ ایرانی و به طریق اولی، موسیقی و معماری سنتی ایرانی، ارائه کند. گذشته گرایی که موضوع محوری فیلم است، از طریق پیوند فیلم به مثابه زبرمتن با متون نوشتاری و موسیقیایی و معماری به مثابه زیرمتن، حاصل می آید. این مقاله نشان می دهد فیلم پله آخر و فیلم در حال ساخت در بطن فیلم پله آخر، روابط بینامتنی پیچیده ای با دو داستان جویس و تالستوی برقرار می کنند و بینش هایی تازه از این دو اثر داستانی ارائه می دهند. وانگهی، به نظر می رسد فیلم در دست ساخت به مثابه زبرمتن، با فیلم اصلی به مثابه زیرمتن، روابط بینامتنی عمدتا صریح و مستقیم و محاکاتی و گاه کنایه وار دارد.کلید واژگان: تصرف، نقیضه، بینامتن نقیضه ای، «مردگان»، پله آخر، مرگ ایوان ایلیچThis article analyzes The Last Step by Ali Mosaffa, an Iranian cinematic piece that creatively appropriates and parodies elements from James Joyce's "The Dead" and Leo Tolstoy's "The Death of Ivan Ilych". Employing a qualitative-explanatory approach, the study explores the film's intertextual relationships with the source texts, juxtaposing it with parodies of the works by Joyce and Tolstoy. The analysis not only dissects the film's playful reinterpretation of themes and motifs from these literary works but also situates this subtextual parody within the rich tapestry of Iranian culture, incorporating traditional music and architecture. Nostalgia emerges as a central theme, bridging the subtexts of the film's written, cinematic, musical, and architectural elements. The study reveals how the film, as a work in progress, establishes intricate intertextual relationships with the original stories, offering a fresh and engaging perspective on the source material. Through a nuanced exploration of parodying intertextuality, the article sheds light on the film's postmodern narrative style and its unique contribution to the cinematic landscape.Keywords: Appropriation, Parody, Parodying Intertextuality, The Dead, The Last Step, “The Death Of Ivan Illych”
-
یکی از مولفه های اصلی کام یابی و ماندگاری هر اثر ادبی «تشخص» آن است. در نقد ادبی و بلاغت کهن اسلامی «تشخص ادبی» به صورت مستقیم و متمرکز، مطالعه و بررسی نشده است؛ اما این موضوع همواره مورد توجه منتقدان و بلاغیان مسلمان بوده است. مساله اساسی این پژوهش دریافت نگرش ادیبان کهن به موضوع «تشخص ادبی» است. این مقاله می کوشد تا با روش کتابخانه ای و با مراجعه به منابع اصیل و کهن نقد ادبی و بلاغت اسلامی، چیستی این مبحث را از رهگذر نظرات پراکنده ادیبان مسلمان دریابد و با ارائه آن در قالبی منسجم آن را تبیین نماید. از آن جا که «تشخص ادبی» در بلاغت اسلامی حاصل کارکرد همگرای «صورت و معنای خاص» است؛ در پردازش این موضوع، مباحث بنیادینی چون معانی و صورت های خاص، تصرف تشخص آفرین و معانی و صورت های مشترک، همراه با انواع و زیر مجموعه های آن ها بررسی شده اند.این جستار کوشیده تا کارایی نقد ادبی کهن اسلامی را در این زمینه نشان دهد تا بتوان آثار ادبی کلاسیک را از دیدگاهی نقد کرد که خالقان این آثار، خود بدان معتقد بوده اند.کلید واژگان: تشخص ادبی، صورت، معنا، تصرف، خاص، عام“Distinction” is one of the main components for the success and continuity of any literary work. “Literary distinction” has not been studied directly and concentrated in Islamic rhetoric; but this topic was always in the focus of Islamic critics and rhetoricians. The major problem in this research is receiving the attitude of Muslim literature scholars towards the topic of “literary distinction”. By relying on the original references in literary criticism and Islamic rhetoric, this article intends to find out the essence of this discussion from the standpoint of different opinions of Muslim literature scholars. While the literary distinction is the result of convergence function of “form and specific meaning” in the Islamic rhetoric, the fundamental topics including specific meanings and forms, discretion-creating domination, mutual meanings and forms, plus their types and subtypes have been investigated.This essay tried to make up the effectiveness of Islamic literary criticism in this field in order to criticize the classic literary works based on such a standpoint that the creators of these words believed in
Keywords: Literary Distinction, form, Meaning, Domination, Specific, General -
عهد صفوی به لحاظ شکل گیری نخستین مراحل نقد شعر فارسی، از اهمیت خاصی برخوردار است. در این دوره، رویارویی شاعران ایرانی و هندی، سبب به وجود آمدن اندیشه های انتقادی در عرصه شعر و شاعری بوده است. غالب این اندیشه ها در مطاوی تذکره ها، تراجم احوال و پرسش ها و پاسخ هایی است که در قالب نامه ها ثبت شده اند. در میان شاعران این عهد، سهم حزین لاهیجی و سراج الدین خان آرزو در تکوین آن اندیشه ها بیش از دیگر شاعران و منتقدان است. آن دو، دو مرجع بلامنازع در داوری و نقد شعر شناخته شده اند و در آرا و نظریات انتقادی ایشان-که در ساختار محوری و معنا محوری خلاصه می شود- تقابل نقد ایرانی و هندی را می توان به وضوح دید. این مقاله نخستین تجربه های نقد شعر فارسی را بر پایه نامه ای از حزین لاهیجی- که در پاسخ به سوالات خان آرزو درباره برخی از اشعار خاقانی نوشته است- نشان می دهد. در این نامه بیست و پنج بیت از یازده قصیده از قصاید خاقانی مورد نقد و بررسی قرارگرفته است. از فحوای نامه چنین برمی آید که آرزو به خاطر استادی حزین در زبان و شعر فارسی، اشکالات و اعتراضات خود را بر او عرضه می دارد؛ چرا که به زعم آرزو، دریافت شاعر از شعر، بهترین نوع دریافت است.
خاستگاه سوالات آرزو بیشتر مبتنی بر قرائت نادرست شعر، تصرف در کلمات و تصحیف آنها، اختلاف نسخه های دیوان خاقانی و بالاخره عدم توجه به روابط، اشارات و تلمیحات در آفرینش تعابیر و مضامین از جانب اوست. بیان کشاکش شعرا، نقل و تصحیح نامه، طرح جریان شکل گیری نقد شعر و تحلیل انتقادی نامه بر اساس آراء دو شاعر، از اهم اهداف این مقاله اند.
کلید واژگان: حزین، خان آرزو، نامه، رقعه، دریافت شعر، نقد شعر، تصرف، اختلاف نسخهSafavid era because of the early experience of Persian poetry criticism is important. In this era contact of Persian and Hindi poets create critical ideas in poetry. Most of these ideas are registered in Biography and letters. Among the poets in this era Hazin-e Lahiji's role is more than others. Hazin and Arezu are skilled in judgment and criticism of poetry. This article show the early experience of Persian poetry criticism based on newfound letter of Hazin-e Lahiji.In this letter, twenty-five bit of eleven Khagani’s odes has been criticized. In this letter questions are included difference of manuscripts of Khagani’s works and references and allusions. -
در مقاله حاضر،نگارنده کوشیده است تاجلوه های متنوع اغراق را در مثنوی جلال الدین مولوی مورد بررسی قرار دهد.اغراق یکی از مهمترین ابزارهای بلاغی است که برای آشنایی زدایی در متون هنری و ادبی،بسیار مورداستفاده قرار می گیرد،بدین ترتیب که شاعر یا نویسنده برای تاکید توصیف خود با تصرف در انواع صور خیال مانند کنایه، تشبیه، تمثیل، تشخیص و پارادوکس و... با استفاده از شگردهای مختلف زبانی سعی دارد تاموضوع توصیف خودرابه شیوه ای مبالغه آمیز بیان کندو آن را از موقعیت عادی و طبیعی اش خارج نماید.در این مقاله انواع اغراقهای به کار رفته در دودفتر اول و دوم مثنوی بر اساس عنصر اصلی ساختار آنها طبقه بندی شده و بسامد هر گروه به ترتیب درجه اهمیت و کاربردشان ارائه شده است.
کلید واژگان: اغراق، توصیف، مبالغه، تصرف، صور خیال
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
©2000-2025 magiran.com All Rights Reserved.