سرعت مجاز

در نواحی داخل شهری لازم است تا به نحوی سرعت، به منظور مدیریت ایمنی تردد وسایل نقلیه کاهش داده شود. ابزارهای متنوعی برای این منظور توسعه داده شده است که می توان به دوربین های کنترل سرعت، سرعت کاه و تابلوی محدودیت سرعت به عنوان مهم ترین موارد اشاره کرد.

در اینجا، یک روش جدید با استفاده از چهار رویکرد کارایی ابزارهای مختلف مدیریت سرعت بررسی شده است. برای انجام مطالعات از یک مسیر شریانی با ابزارهای کنترل سرعت متنوع در شهر کرمان استفاده شد. بر این اساس، روشی مبتنی بر تکنیک تداخل و شاخص های ایمنی جایگزین تصادفات توسعه داده شد.

نتایج بررسی ها نشان داد که سرعت کاه ها نسبت به دوربین کنترل سرعت، تاثیر بیشتری بر کاهش سرعت وسایل نقلیه دارند. به طور متوسط، سرعت کاه قادر است میزان سرعت وسایل نقلیه عبوری را نسبت به دوربین کنترل سرعت به اندازه بیش از 20 کیلومتر بر ساعت کاهش دهد. همچنین درصد وسایل نقلیه ای که پس از سرعت کاه سرعت خود را به حد سرعت مجاز رساندند، در حدود 15 درصد بیش از دوربین کنترل سرعت بوده است؛ اما تابلوی محدودیت سرعت در سطح اطمینان 95 درصدی، اثری بر کاهش سرعت رانندگان نداشت. همچنین یکی از مشکلات اصلی سرعت کاه ها، نرخ بالای شتاب ترمزگیری وسایل نقلیه بوده و استفاده از تابلوی پیش آگاهی، تاثیر چندانی بر بهبود عملکرد آن ها در سطح اطمینان 95 درصدی نداشت.

بنابراین بایستی بازنگری به منظور افزایش اثرگذاری تابلوهای ترافیکی بر رانندگان صورت پذیرد. همچنین بر اساس نتایج حاصل شده می‎توان بیان داشت که افزایش تعداد و تنوع ابزارهای سرعت در یک مسیر می تواند بر بهبود عملکرد آن ها برای مدیریت سرعت موثر باشد؛ به گونه ای که بر اساس تحلیل های آماری صورت پذیرفته در سطح اطمینان 95 درصدی، میانگین سرعت وسایل نقلیه و شاخص های یکنواختی سرعت و میزان تخطی از سرعت مجاز، در دو مسیر با ابزارهای مدیریت سرعت متفاوت، دارای تفاوت معنی داری هستند.

در ایران پس از سالها قوانین و مقررات راهنمایی و رانندگی مورد بازنگری قرار گرفت. این مطالعه با هدف تعیین نظرات ذینفعان مربوطه از جمله رانندگان، پلیس حاضر در صحنه، کارشناسان و خبرگان مرتبط در مورد قانون جدید رسیدگی به تخلفات رانندگی کشور انجام شد. مطالعه حاضر از نظر نوع تحقیق کاربردی و از نظر روش توصیفی از نوع پیمایشی است. در این مطالعه 801 نفر شامل 241 کارشناس و متخصص حمل و نقل و 560 راننده وسیله نقلیه شخصی و عمومی مورد بررسی قرار گرفتند. از پرسش نامه های محقق ساخته که جداگانه برای رانندگان و کارشناسان تهیه شده بود استفاده شد. انتخاب رانندگان به صورت تصادفی هدفمند و سهمیه ای به نسبت توزیع رانندگان در محورهای بین شهری و بقیه در محورهای درون شهری بودند. این تحقیق نشان داد که میانگین سنی کارشناسان و خبرگان ترافیکی 6/8 + 5/35 و میانگین سنی رانندگان مورد بررسی 5/10+ 8/37 بود. به نظر افراد مورد مطالعه مهمترین برتری قانون جدید و بالاترین تاثیر به ترتیب مربوط به افزایش مبلغ جریمه، درج امتیاز منفی و توقیف خودرو به علت دو تخلف هم زمان حادثه ساز است. در خصوص سازگاری میزان جریمه با درآمد 9/70 درصد از کارشناسان و خبرگان آن را ناسازگار عنوان کرده اند. 9/75 درصد از کارشناسان و خبرگان و 8/66 درصد از رانندگان رضایت بالا و متوسط از قوانین جدید راهنمایی و رانندگی داشتند. بین میزان جریمه با سطح درآمد جامعه و میزان رضایت از قوانین جدید راهنمایی و رانندگی ارتباط معناداری منفی مشاهده شد (28/0- = r و 001/0> p). بین کاهش تخلف رانندگی و میزان رضایت از قوانین جدید ارتباط معناداری منفی مشاهده شد. (001/0 > P و 25/0 - = r).
نتایج این تحقیق نشان می دهد که قوانین جدید راهنمایی و رانندگی کشور فرصتهای ارزشمندی را برای کاهش تخلف و جرح و فوت ناشی از سوانح ترافیکی ایجاد کرده است و نظر مثبت اکثر رانندگان، کارشناسان و متخصصان عرصه ترافیک از قانون جدید که میتواند حامی مناسبی برای اثربخشی بیش تر این قانون در کشور باشد. اعمال جدی، کامل و مستمر اجرای قوانین جدید توسط پلیس، به روز کردن مستمر قانون و افزایش رضایت مندی کاربران، نکته ای اساسی در افزایش موفقیت این قانون در پیشگیری از تخلف و جرح و فوت ناشی از سوانح ترافیکی کشور است.