دارو درمانی
در نشریات گروه روانشناسی-
این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی دارودرمانی و ترکیب دارودرمانی و درمان ACT بر اضطراب، نگرانی، اجتناب تجربه ای و سرسختی روان شناختی زنان مبتلا به GAD انجام شد. این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه های آزمایش و کنترل بود. جامعه پژوهش را کلیه زنان مبتلا به GAD شهرستان فریدون شهر در تابستان 1396 تشکیل می دادند که از میان زنان مراجعه کننده به بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) این شهرستان، با نظر روانپزشک بخش و روانشناس بالینی تشخیص GAD گرفته بودند، تعداد 30 نفر با روش نمونه گیری هدفمند به عنوان نمونه انتخاب و با روش تصادفی در سه گروه مساوی (هر گروه 10 نفر) جایگزین شدند. درمان دارویی برای هر دو گروه مداخله در یک دوره ی حداقل 8 هفته ای بود و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد برای یک گروه (ترکیبی) در 8 جلسه یک ساعته به صورت فردی صورت گرفت. پیش و پس از درمان، پرسش نامه اضطراب اشپیل برگر (Spielberger et al., 1983)، پرسش نامه نگرانی پنسیلوانیا (Meyer et al., 1990)، پرسش نامه اجتناب تجربی چندبعدی (Gámez et al., 2011) و پرسشنامه سرسختی روانشناختی (Kobasa et al., 1982) تکمیل شد. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس و نرم افزار SPSS-25 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که درمان داوریی و درمان ترکیبی در گروه های آزمایشی باعث کاهش نمرات نگرانی، اضطراب، اجتناب تجربه ای و افزایش نمرات سخت رویی روانی شده است. همچنین، در متغیرهای اجتناب تجربه ای و سخت رویی روانی بین گروه های آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری وجود داشت (05/0>P) و ترکیب دارودرمانی و درمان ACT اثربخشی بیشتری در این متغیرها داشت. با توجه به نتایج پژوهش حاضر، ترکیب دارودرمانی و درمان ACT اثربخشی بیشتری نسبت به دارودرمانی در کاهش علایم و ویژگی های مرتبط با GAD در زنان دارد.
کلید واژگان: مداخله ی ترکیبی، دارو درمانی، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، اختلال اضطراب فراگیر، زنانThe aim of this study was to compare the effect of medication and combined medication and ACT on anxiety, worry, experiential avoidance and psychological hardiness of women with GAD. This was a quasi-experimental study with pre-test and post-test design with experimental and control groups. The present study population consisted of all women with GAD in Fereydunshahr city in the summer of 2017. Thirty women were purposefully selected as a sample and randomly assigned to three equal groups (10 people in each group). Medication was prescribed for all affected women, for at least a five-week period, and in combined intervention group, 8 one-hour sessions of ACT was performed individually. The Spielberger State-Trait Anxiety Inventory (Spielberger et al., 1983), Penn State Worry Questionnaire (Meyer et al., 1990), Multidimensional Experiential Avoidance Questionnaire (Gámez et al., 2011) and Psychological Hardiness Questionnaire (Kobasa et al., 1982) were administered before and after treatment. Covariance analysis was used for data analysis. The results showed that both medication and combined interventions in the experimental groups decreased the mean scores of anxiety, worry, and experiential avoidance, and increased the mean scores of psychological hardiness. Also, there was a significant difference between the experimental and control groups in the variables of experimental avoidance and psychological hardiness (P <0.05), and combined medication and ACT were more effective in these variables. According to the findings of this study, combined medication and ACT are more effective than medication in reducing GAD-related symptoms and features in women.
Keywords: Combined Intervention, Medication, acceptance, commitment therapy, generalized anxiety disorder, Women -
مقدمه
در سال های اخیر مطالعات زیادی در رابطه با وجود علایم عصب شناختی نرم در اختلال نقص توجه/بیش فعالی انجام گرفته اما پیرامون مقایسه اثربخشی درمان های رایج بر کاهش این علایم در کشور ما پژوهش های اندکی انجام شده است. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثرات دارو درمانی و بازی های توجهی بر این علایم انجام شد.
روش کاراین پژوهش به شیوه نیمه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری، با گروه گواه، و بر روی نمونه ای شامل 100 نفر از دانش آموزان پسر دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی در سال تحصیلی 96-1395 به انجام رسید. پس از اجرای آزمون عصب شناختی کمبریج CNI و مقیاس Conners والدین، با توجه به نمرات به دست آمده و نقطه برش، آزمودنی ها در دو گروه علایم عصب شناختی نرم بالا و پایین جای گرفته و هر کدام از گروه ها به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و یک گروه گواه (مجموعا شش گروه) گمارده شدند و مداخله های درمانی روی آنان صورت گرفت. داده های به دست آمده با روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و با استفاده از نرم افزار SPSS-23 تجزیه و تحلیل شدند.
یافته هاتحلیل داده ها روشن ساخت که گرو های آزمایشی و گروه گواه با یکدیگر تفاوت معناداری دارند و دو روش درمانی بر اساس شدت علایم عصب شناختی، موجب کاهش علایم شده اند. دارو درمانی بیشتر بر علایم شدید عصب شناختی نرم، و بازی های توجهی بر علایم خفیف اثر داشته است.
نتیجه گیرییافته های مذکور می تواند در انتخاب نوع درمان، بر حسب شدت علایم عصب شناختی، یاریگر درمانگران باشد. علاوه بر این از یافته های پژوهش حاضر در توضیح ارتباط میان جنبه های عصب روان شناختی اختلال نقص توجه/بیش فعالی با عوامل داروشناختی و چگونگی اثربخشی دارو نیز می توان بهره گرفت.
کلید واژگان: دارو درمانی، بازی های توجهی، اختلال نقص توجه، بیش فعالی، علائم عصب شناختی نرمIntroductionAttention deficit/hyperactivity disorder was regarded as one of the most prevalent disorders in children and adolescents. The present study aimed to investigate and compare the effects of drug therapy and attentional play therapy on neurological soft signs (NSS) and hyperactivity in children with ADHD. Multiple etiologies were described for ADHD, encompassing a combination of genetic, neurological, and environmental factors; among them, toxins, malnutrition, drug or alcohol use in pregnancy, and premature birth are strongly emphasized. Recent studies suggested that the prefrontal cortex and premotor area may have a crucial role in ADHD due to their interconnections with different subcortical areas. Furthermore, neuroimaging findings have shown that ADHD children may be suffering from impairments of consecutive functions, decision-making, problem-solving, time perception, and working memory. They also had lower scores in sustained attention, shifting attention, and emotion processing.The NSS is defined as minor and subtle sensory-motor abnormalities, which may be regarded as normal in infantile and childhood stages of development, but they would be regarded abnormal if they continued afterward. The NSS are not explicitly related to dysfunctions of the brain areas and are classified into three categories, including sensory integration, motor coordination, and motor sequencing. Some studies proposed that NSS with hyperactivity, inattention, and developmental delay in speech may be viewed as the initial and subtle signs of ADHD. Other studies found that NSS in children with ADHD was concordant with developmental delay due to cytoarchitecture of the cortex. In addition, other studies showed that there was a significant relationship between NSS and motor abnormalities in ADHD children. They also found that NSS was a reliable predicting factor in functional deterioration in ADHD. This fact, in turn, may lead to appropriate diagnosis and intervention for ADHD children. Some children with ADHD may concomitantly suffer from other disorders including conduct disorder and oppositional disorder, making them more vulnerable in their interactions with peer groups. Drug therapy was regarded as one of the first-line treatments for ADHD children, and methylphenidate proved to be effective via boosting noradrenergic and dopaminergic pathways in the frontal lobe cortex. However, drug therapy may be more useful in alleviating ADHD signs, and there remain some behavioral and relational signs that should be treated as well. Play therapy is a behavioral therapeutic approach by which children may gain opportunities to express their feelings freely and find resolutions for their problems through confronting reality. Some recent studies emphasized the effectiveness of play therapy in ADHD children. Some forms of play therapy are concentrated on attentional plays, by which the child learns to expand his/her attention span and control his /her impulsive behaviors, which in turn lead to enhancement of their attentional control. Accordingly, ADHD is a disorder with multiple signs; and different therapeutic approaches were examined and utilized in its treatment. Since different approaches were shown to be effective to different degrees of effectiveness, the present study was designed to evaluate and compare the effectiveness of play therapy and drug therapy in ADHD children, with an emphasis on neurological soft signs as a reliable predictor in the course of therapy.
MethodsThis study was a quasi-experimental study with a pretest, post-test, follow-up and control group. The sample was selected from children with ADHD in the fourth grade of elementary schools in 2016. Conners test and Cambridge Neurological Inventory (CNI (were used in data collection. Of 170 pupils who were diagnosed with ADHD, 100 students were selected randomly, and the Conners parent scale (CPRS-48) and the Cambridge Neurological Inventory (CNI) were administered to them. Then, according to the NSS scores and determination of cutting point and determining the two groups of NSS on high and low levels (scores above and below the cutting point), the participants of each group were randomly assigned into two experimental and one control groups (in a total of six groups), and attentional games and drug therapy administered on experimental groups, separately. The control group was on a waiting list during the intervention. The CNI was standardized in 1995 and was extensively sued to evaluate neurological soft signs. The inventory comprised 25 questions, with three subscales for motor coordination, disinhibition, and sensory integration. Recent studies reported that the internal consistency of the inventory was 0.83, and in the current study, the validity was calculated as 0.75, with a Cronbach’s alpha of 0.83. The pharmacotherapy consisted of injecting Methylphenidate in a psychiatric clinic. NOVARTIS in Switzerland manufactured the drug. Attentional play therapy consisted of 15 sessions, which were performed by a clinical psychologist. Since there were two treatment types and two levels of scores in CNI, data analysis was performed by ANOVA through SPSS-23.
ResultsBefore conducting an analysis of the variance, the assumption of homogeneity of variances was tested, and it was confirmed. The analysis of variance revealed that there was a significant difference between the groups of high and low NSSs and between the attentional plays and drug therapy groups as well. In other words, drug therapy was more effective on children who had high scores of NSSs, while attentional therapy was more effective on children who had low scores of NSS. A review of the findings of the post-test and follow-up phases showed that there were some differences in the dependent variables in experimental and control groups. Furthermore, it was found that there were differences among the groups in the pre-test, post-test, and follow up phases, suggesting an interaction effect between neurological soft signs and the type of treatment (P=0.000).
ConclusionAn essential suggestion of this study was that drug therapy and attentional play therapy had differential effects on NSSs, depending on severity of NSS. An significant finding of this study was that drug therapy was more effective on ADHD with higher neurological soft signs, while attentional play therapy was more effective on ADHD with lower NSS. The authors have not found previous studies with the same findings. Hence, this may be the first time a study revealed differential effects of play therapy and drug therapy on ADHD with different levels of neurological soft signs. The fact that methylphenidate was more effective on ADHD with a higher score of NSS suggested that motor coordination, motor integration, and continuous motor activities were potentially more possible to be altered with drugs. It was recently found that long-term prescription of methylphenidate may have a positive effect on cortical development of white matter, cingulate, and cerebellum. Moreover, according to new neuropsychological findings, ADHD was postulated as a neurodevelopmental disorder in which brain consecutive functions may be impaired; however, these consecutive functions were shown to be effectively improved after the prescription of methylphenidate. Another finding of this study was that attentional play therapy concentrated on attentional skills and decreased both ADHD signs and mild forms of neurological soft signs.
Keywords: Drug therapy, Attentional games, Attention deficit, hyperactivity disorder, Neurological soft signs -
مقدمهاین پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی با شناسه کارآزمایی 4N20171228038109 است، که با هدف بررسی اثربخشی داروی پاروکستین بر نشانگان بالینی اضطراب اجتماعی، افسردگی، ترس از ارزیابی منفی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی انجام شد.روشجامعه ی آماری این پژوهش، شامل کلیه مراجعه کنندگان به مراکز خدمات روانشناسی و مطب های خصوصی روانپزشکی با تشخیص اختلال اضطراب اجتماعی در سطح شهر مشهد بود که در سال 1396-1395 در مرکز تخصصی روانشناسی، پژوهش جاری 24 نفر از این بیماران را به شیوه هدفمند و در دسترس انتخاب و به روش تصادفی در گروه ها جایگماری شدند. ابزارهای اندازه گیری متغیرهای پژوهش، قبل و بعد و 3ماه بعد از درمان گروهی با داروی پاروکستین مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته هاتحلیل آماری داده های پژوهش جاری بوسیله با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر، نشان می دهد که به طور کلی، داروی پاروکستین در سطح معناداری (05/0 > p) بر متغیرهای وابسته موثر واقع شده است.نتیجه گیریدرمان دارویی، بر اکثر خرده مولفه های متغیرهای وابسته، به طور معنادار در مرحله پس آزمون اثربخش بوده است و فقط در میانگین نمرات خرده مولفه های روانشناختی، روابط اجتماعی، رضایت از وضعیت زندگی تفاوت معناداری دیده نمی شود اما در مرحله پیگیری اثربخشی معناداری به لحاظ آماری نداشته است. گروه کنترل نیز هیچ تفاوت معناداری در سه مرحله ی آزمون دیده نمی شود.کلید واژگان: دارو درمانی، افسردگی، اضطراب اجتماعی، ترس از ارزیابی منفی، کیفیت زندگیIntroductionThis research is a clinical trial with the trial ID 4N20171228038109, which was conducted with the aim of investigating the effectiveness of paroxetine on the clinical symptoms of social anxiety, depression, fear of negative evaluation, and quality of life in patients with social anxiety disorder.MethodThe statistical population of this research included all those who referred to psychological service centers and private psychiatric offices with the diagnosis of social anxiety disorder in the city of Mashhad. They were selected in a purposeful and available manner and randomly placed in groups. The tools for measuring research variables were evaluated before, after and 3 months after group treatment with Paroxetine drug.FindingsThe statistical analysis of the data of the current research by using the statistical method of analysis of variance with repeated measurements shows that, in general, paroxetine has a significant effect (p < 0.05) on the dependent variables.ConclusionDrug treatment has been significantly effective on most of the sub-components of the dependent variables in the post-test stage, and only in the mean scores of the psychological sub-components, social relations, satisfaction with the life situation, no significant difference can be seen, but in the follow-up stage It has not had a statistically significant effect. In the control group, no significant difference can be seen in the three stages of the test.Keywords: drug therapy, Depression, Social anxiety, Fear of Negative Evaluation, quality of life
-
اختلال نقص توجه-بیش فعالی (ADHD) در بزرگسالی از جمله اختلالات مشکل زا در این دوران است که افراد مبتلا را تحت تاثیر قرار می دهد. بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری سه علامت اصلی آن هستند که در بزرگسالی بیش فعالی تبدیل به بی قراری می شود. مطالعه حاضر با هدف مرور درمان های دارویی و روانشاختی در درمان این اختلال در بزرگسالان انجام شد. تعداد 55 مقاله پژوهشی و مروری پس از دریافت ملاک های ورود بررسی و گزارش شدند. یافته ها نشان داد که درمان های دارویی علائم اصلی را کاهش داده و بصورت غیرمستقیم مشکلات درون و برون فردی را نیز بهبود می دهد. درمان های روان شناختی نیز در ترکیب با درمان دارویی و تمرکز بر روابط درون و برون فردی و اختلالات همبود با کاهش در علائم مختل کننده اختلال در ارتباط هستند. مطالعه حاضر نشان داد که ترکیب درمان های دارویی و روانشناختی از ضروریات دمان ADHD در بزرگسالی است.
کلید واژگان: نقص توجه، بیش فعالی، توجه، درمان روانشناختی، دارو درمانی، بزرگسالیRooyesh-e-Ravanshenasi, Volume:8 Issue: 8, 2019, PP 117 -126Attention deficit hyperactivity disorder (ADHD) in adulthood is one of the disorders which make persons in trouble in this period. Inattention, hyperactivity and impulsivity are three main symptoms but hyperactivity changes to restlessness in adulthood. The goal of the present study was to review medical and psychological treatments in this disorder. A number of 55 review and research articles were chosen to report. Findings show that medical drugs reduce the main symptoms and indirectly the intra and interpersonal problems too. Psychological treatments in combined with medical treatments and with focus on intra and interpersonal and comorbidities are effective in reducing the symptoms. The present study shows that combination of medical and psychological treatments are the necessary cures in adult ADHD.
Keywords: attention deficit, hyperactivity, attention, psychological treatment, drug treatment, adulthood -
اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی به عنوان یک اختلال عصبی- رشدی، علاوه بر نشانه های رفتاری خاص با نقص در کارکردهای شناختی همراه است. پژوهش حاضر با هدف مقایسه ی اثربخشی دو رویکرد توانبخشی شناختی- حرکتی و دارو درمانی در بهبود کارکردهای اجرایی کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی انجام شد. این یک مطالعه نیمه آزمایشی با سنجش های پس آزمون و پیگیری بود که در یک طرح یک سر کور سه گروه را باهم مقایسه می کرد. 48 کودک مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی به شیوه نمونه گیری ملاکی انتخاب و بر اساس شدت اختلال همتا شده و به طور تصادفی به سه گروه توانبخشی شناختی- حرکتی (16 نفر)، دارو درمانی (16 نفر) و کنترل فعال (16 نفر) گمارده شدند. تمام شرکت کنندگان توسط فرم کوتاه سه خردآزمونی هوش وکسلر کودکان- تجدیدنظرشده و آزمون های رنگ-واژه استروپ، برج لندن و رمزنویسی وکسلر مورد آزمون قرارگرفتند و والدین آنها، این کودکان را با پرسشنامه علائم مرضی کودک-4 (CSI-4) رتبه بندی نمودند. داده ها با استفاده از تحلیل ورایانس چند متغیری و آزمون های تی وابسته با تصحیح بن فرونی به عنوان آزمون های تعقیبی، تحلیل شدند. توانبخشی شناختی حرکتی به طور معناداری منجر به تغییرات موثر و پایدار در عملکرد آزمودنی ها در مولفه های کارکرد اجرایی اعم از بازداری پاسخ، برنامه ریزی و سرعت پردازش شد و تنها در مولفه سرعت پردازش، تغییرات ایجاده شده در مرحله پیگیری افت معنادار به سطوح پایین تر را نشان داد. بعلاوه، با وجود عملکرد بهتر کودکان گروه توانبخشی شناختی- حرکتی نسبت به گروه دارودرمانی، تغییرات ایجاد شده به لحاظ آماری معنادار نبود. به طور کلی این یافته ها بیانگر آن بود که توانبخشی شناختی- حرکتی رویکرد اثربخشی در درمان اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی است و می توان از آن به عنوان یک فن درمانی مکمل دارودرمانی استفاده کرد.کلید واژگان: اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی (ADHD)، توانبخشی شناختی، حرکتی (CMR)، دارو درمانی، کارکرد اجراییAttention Deficit/ Hyperactive Disorder (ADHD), as a neurodevelopmental disorder, accompanied not only with some special behavioral symptoms, but also deficits in cognitive functioning. Current research aimed to compare the effectiveness in improving executive functions (EF) in children with ADHD of cognitive-motor rehabilitation (CMR) and drug therapy approaches. This was a semi-experimental study with post-test and follow-up assessments, comparing three groups in a single-blind design. 48 ADHD children were selected using criterion sampling, matched for ADHD severity, and randomly assigned to either cognitive-motor rehabilitation (n= 16), drug therapy (n= 16) and active control (n=16) groups. All the participants were tested by Stroop color-word, Tower of London (TOL), Wechsler Coding tests, and a 3 sub-scale short-form of the WISC-R tests, and their parents rated them on child syndrome inventory-4 (CSI-4). The data were analyzed using MANOVA and paired t-tests with Bonferroni corrections as post hoc tests. CMR showed effective and enduring effects on the participant's performance on EF components including response inhibition, planning, and speed processing and only the improvements in speed processing returned significantly to lower levels at follow-up. In addition, despite the better performance of CMR group compared to drug therapy group, the changes were not statistically significant. Altogether, the results indicate that CMR is an effective approach in the treatment of ADHD, and it can be used as a complementary technique to drug therapy.Keywords: Attention Deficit-Hyperactive Disorder (ADHD), Cognitive-Motor Rehabilitation (CMR), Drug Therapy, Executive Function
-
هدف از اجرای این پژوهش بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری گروهی به شیوه TADSو مقایسه آن با دارو درمانی در درمان افسردگی نوجوانان دختر 17-14 ساله شهر اصفهان بود. بر این اساس در قالب یک مطالعه تجربی همراه با گروه کنترل و با ارزیابی به صورت پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری تعداد 27 نوجوان دختر دارای تشخیص افسردگی انتخاب شدند و به شیوه تصادفی در سه گروه TADS، دارو درمانی و گروه کنترل قرار گرفتند. آزمودنی های گروه آزمایش تدز یک دوره دوازده جلسه ای با مشارکت والدین، درمان شناختی رفتاری تدز دریافت کردند. آزمودنی های گروه تحت درمان دارویی در یک دوره 2 ماهه داروی افسردگی (فلوکستین) دریافت نمودند، در حالی که آزمودنی های گروه کنترل چنین مداخله ای دریافت نکردند و در لیست انتظار قرار گرفتند و پس از دو ماه هر سه گروه تحت پیگیری قرار گرفتند. آزمودنی های سه گروه با استفاده از مصاحبه بالینی ساختار یافته برای اختلال های محور I (SCID-I) و مقیاس تجدیدنظر شده افسردگی بک (BDI-II) مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس یک طرفه با نرم افزار آماری SPSS20 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها نشان داد که برنامه شناخت درمانی TADSبه طور معناداری موثرتر از دارو درمانی، افسردگی را کاهش داد (01/0P<). براساس نتایج آزمون تعقیبی توکی اثر عمل آزمایشی پایدار بود (01/0P<). در نهایت پیشنهاد می شود که شناخت درمانی گروهی به شیوه TADSبه عنوان یکی از روش های مداخله ای موثر برای کاهش افسردگی نوجوانان بکار رود.کلید واژگان: درمان شناختی رفتاری تدز، دارو درمانی، افسردگی، نوجوان
-
هدف اساسی پژوهش کنونی تعیین تفاوت تاثیر آموزش نوروفیدبک و دارو درمانی بر کاهش نشانه های اختلال اضطراب فراگیر و سطح کیفیت زندگی بیماران بوده است. بدین منظور 16 نفر از مراجعه کنندگان به یکی از درمانگاه های روان پزشکی شهر تهران که بر اساس مصاحبه روان پزشک و ملاک های تشخیصی متن تجدید نظر شده راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی- ویرایش چهارم (DSM-IV-TR) (انجمن روان پزشکی آمریکا، 2000)، تشخیص اختلال اضطراب فراگیر دریافت کرده و فاقد ابتلاء به اختلالات دیگر روان شناختی بودند (8 نفر در گروه آموزش نوروفیدبک و 8 نفر در گروه دارو درمانی) مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران هر دو گروه در مرحله پیش آزمون و پس آزمون از طریق مقیاس 7 سوالی اضطراب فراگیر (GAD-7) و پرسشنامه کیفیت زندگی (PWI-A) مورد سنجش قرار گرفتند. به گروه دریافت کننده آموزش نوروفیدبک طبق پروتکل درمانی پانزده جلسه 30 دقیقه ای آموزش نوروفیدبک (سه جلسه در هفته) افزایش موج آلفا داده شد و گروه گیرنده دارو نیز زیر نظر روان پزشک معالج با داروهای ضد اضطراب SSIRs)) به مدت یک سال تحت درمان قرار گرفت. ثبت و آموزش فعالیت موج آلفا در ناحیه O1 یا O2انجام گرفت و بیماران برای افزایش دامنه آلفای بالاتر از آستانه تعیین شده، فیدبک صوتی دریافت می کردند. برای تحلیل داده ها از روش توصیفی، آزمون ویلکاکسون و آزمون یومن ویتنی استفاده گردید. یافته های پژوهش بیانگر آن است که آموزش نوروفیدبک منجر به افزایش موج آلفا در گروه دریافت کننده این روش گردید. همچنین تاثیر آموزش نوروفیدبک در کاهش نشانه های اختلال اضطراب فراگیر در این گروه به طور معنا دار بیش از گروه دارو درمانی بوده است. در زمینه تغییر شاخص کیفیت زندگی بیماران، بین دو روش تفاوت معنا دار مشاهده نگردید.
کلید واژگان: نوروفیدبک، دارو درمانی، اختلال اضطراب فراگیر، کیفیت زندگیBiannual Peer Review Journal of Clinical Psychology & Personality, Volume:10 Issue: 2, 2013, PP 1 -14The main goal of this paper is focused on comparison of influence of drug therapy and neurofeedback training on reduction of anxiety symptoms and life quality of generalized anxiety disorder (GAD) patients. For this purpose، 16 visitors in one of psychiatry centers in Tehran were studied who received GAD diagnosis and did not suffer other psychological disorders according to psychiatrist visit and diagnostic criteria within fourth edition of statistical and diagnostic guide revised text of psychological disorders)DSM-IV-TR ((8 persons in neurofeedback training and 8 ones in drug therapy). Patients in both groups were surveyed and studied in pre-test and post-test steps through GAD seven-question scale (GAD-7) and life quality questionnaire (PWI-A). Persons in neurofeedback training group received fifteen 30-minute sessions (three sessions per week) on alpha wave increase and those in drug therapy were treated under supervision of physicians by anti-anxiety drugs (SSIRs) for one year. Record and training of alpha wave activity was accomplished in O1 or O2 and patients received audio feedback for increase of alpha range up to higher than determined threshold. Wilcoxon and Mann Witney tests were applied for descriptive analysis of data. Research findings show that neurofeedback training led to increase of alpha wave in the receiver group. In addition، influence of neurofeedback training on reduction of GAD symptoms in this group is considerably higher than that of drug therapy group. There was no meaningful difference between the two groups on change of patients'' life quality index.Keywords: Neurofeedback, Drug therapy, Generalized anxiety disorder, Life quality -
زمینهدر سال های اخیر، متخصصان در زمینه اختلال وسواسی- اجباری به دنبال ارزیابی و مقایسه اعتبار و کارایی مداخلات روان شناختی و درمان دارویی هستند. در این خصوص فرا تحلیل با یکپارچه کردن نتایج حاصل از انجام تحقیقات مختلف، میزان اندازه اثر روش درمان را مشخص می نماید.هدفپژوهش حاضر نیز بر آن است تا با استفاده ی الگوی پژوهشی فرا تحلیل، میزان اثرگذاری مداخلات روان شناختی و دارو درمانی را بر کاهش نشانه های وسواس فکری- عملی مورد بررسی قرار داده است.روشبدین منظور 40 پژوهش که از لحاظ روش شناسی مورد قبول بود، انتخاب و فرا تحلیل بر روی آن ها انجام گرفت. ابزار پژوهش عبارت از چک لیست فرا تحلیل بود.یافته هایافته های پژوهش نشان داد میزان اندازه اثر مداخلات روان شناختی بر کاهش نشانه وسواس فکری- عملی 88/1 d= بود (001/0 p≤). همچنین نتایج پژوهش نشان داد میزان اندازه اثر مداخلات دارو درمانی بر کاهش نشانه های وسواس فکری- عملی11/1d= بود (001/0 p≤).بحث و نتیجه گیریپژوهش نشان داد میزان اندازه اثر مداخلات روان شناختی و دارو درمانی بر کاهش نشانه های اختلال وسواسی- اجباری مطابق جدول تفسیر اندازه اثر کوهن در حد بالا می باشد.کلید واژگان: فرا تحلیل، اختلال وسواسی، اجباری، مداخلات روان شناختی، دارو درمانیIn recent years, experts in the field of obsessive-compulsive disorder are trying to measure and compare the validity and efficiency of psychological interventions and drug therapy. In this regard, a meta-analysis integrating results of different researches demonstrates the effect size of treatments. This study aims to study the impact of psychological interventions and drug therapy on reducing symptoms of obsessive-compulsive patients. For this purpose, 40 accepted researches were selected and meta-analysis was performed on them. Research instrument was a checklist of meta-analysis.The effect size of psychological interventions on reducing obsessive-compulsive symptoms was 1/88(p ≤ 0.001) and for drug therapy 1/11 (p ≤ 0.001). According to Cohen's effect size, psychological interventions and drug therapy have a high impact on reducing symptoms of obsessive-compulsive disorder.Keywords: Meta-Analysis, Obsessive-Compulsive Disorder, psychological intervention, Drug Therapy
-
هدف این پژوهش بررسی اثربخشی زوج درمانی گروهی کوتاه مدت، درمان سنتی و دارو درمانی بر سازگاری زناشویی بیماران مبتلا به سوء مصرف مواد بود. بر این اساس، از بین کلیه مردان معتاد مراجعه کننده به مراکز ترک اعتیاد تحت پوشش بهزیستی و دانشگاه علوم پزشکی شیراز، 75 معتاد با همسرانشان به روش هدفمند انتخاب شدند. این زوج ها در سه گروه زوج درمانی + دارودرمانی، درمان سنتی + دارودرمانی و دارودرمانی جایگزین شدند. در این پژوهش از مقیاس سازگاری زناشویی، مصاحبه ی تشخیصی و تست آزمایشگاهی تشخیص سریع استفاده شد. شرکت کنندگان در سه موقعیت پیش آزمون، پس آزمون و پی گیری مورد سنجش قرار گرفتند. نتایج نشان داد که زوج درمانی گروهی کوتاه مدت در مقایسه با درمان سنتی و دارو درمانی اثربخشی معناداری بر میزان سازگاری زناشویی در مرحله ی پس آزمون و همچنین در مرحله ی پی گیری بیماران مبتلا به سوء مصرف مواد داشت. بنابراین، برنامه زوج درمانی گروهی کوتاه مدت می تواند به عنوان یک روش درمانی اثربخش برای افزایش سازگاری زناشویی مورد استفاده قرار گیرد.کلید واژگان: سوء مصرف مواد، زوج درمانی گروهی کوتاه مدت، درمان سنتی، دارو درمانی، سازگاری زناشوییThis research aimed to investigate the effectiveness of brief group couple therapy (BGCT), traditional treatment and drug therapy on marital adjustment in patient with substance abuse. A sample was selected comprised of 75 men with their wives that were referring to substance abuse treatment clinics in Shiraz. The couples were assigned to 3 groups: BGCT drug therapy, traditional treatment drug therapy, and only drug therapy. All group members were pretested, post-tested and fallowed-up by interview, laboratory rapid test and dyadic adjustment scale (DAS). The result showed that "BGCT", in comparison with traditional treatment and only drug therapy, has significant effect on marital adjustment in patient with substance abuse in post test and follow up. We can conclude that "BGCT" has more effect on increasing marital adjustment in men with substance abuse.
-
مقدمهفشارخون اساسی، سومین علت مرگ و میر و یکی از مهم ترین علل اصلی ناتوانی مزمن در دنیا است که با سیر مزمن و پیشرونده خود می تواند کیفیت زندگی بیماران را در ابعاد مختلف خود تحت تاثیر قرار دهد. هدف پژوهش حاضر، مقایسه دو روش دارو درمانی و امید درمانی بر بهبود ابعاد کیفیت زندگی بیماران مبتلا به فشارخون اساسی بود.روشمطالعه حاضر یک طرح شبه آزمایشی می باشد که از آذر ماه 1387 تا شهریور ماه 1388 در مرکز قلب و عروق دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شد. تعداد40 نفر از بیماران مبتلا فشارخون اساسی به صورت گمارش تصادفی در دو گروه دارو درمانی (شاهد) و امید درمانی (مورد) قرار داده شدند. ابزار گردآوری اطلاعات در این مطالعه، پرسشنامه دموگرافیک و پرسشنامه کیفیت زندگی از نوع فرم کوتاه بود. پرسشنامه در سه مرحله قبل، بعد و سه ماه پس از مداخله (مرحله پیگیری)، در دو گروه مورد استفاده و تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته هانتایج نشان داد، امید درمانی بیش از درمان دارویی باعث بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به فشارخون اساسی شد و اثرات درمان پس از سه ماه از پایان مداخله هنوز برقرار بود.نتیجه گیریامید درمانی می تواند در بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به فشارخون اساسی مؤثر باشد. با توجه به نتایح این تحقیق، استفاده از رویکرد تیمی و لزوم همکاری متخصصان قلب و روان شناسان به منظور ارتقای کیفیت زندگی بیماران مبتلا به فشارخون اساسی پیشنهاد می گردد.
کلید واژگان: امید درمانی، دارو درمانی، کیفیت زندگی، فشارخون اساسیIntroductionEssential Hypertension is the third cause of death and one of the most important causes of chronic disability in the world that its course can be chronic and progressive quality of life of patients in different aspects of their affect. The purpose of present study is to determine the effect of Hope Therapy and Drug Therapy on improvement of Quality of Life in the patients with Essential Hypertension.MethodThe present research is a quasi-experimental study that performed in Heart center of Medical University of Isfahan between April 2007 and April 2008. 40 Patients with Essential Hypertension were assigned in 2 groups as experimental group who received Hope Therapy and control group with Drug Therapy. Data were collected in this study by demographic questionnaire and short form of quality of life questionnaire. Questionnaire were completed by both groups in three stages before, after and three months after the intervention (follow-up phase) then analyzed.ResultsResults showed that Hope Therapy was more effective than Drug Therapy on improvement of Quality of Life in the patients with Essential Hypertension in post test and follow-up phase.ConclusionHope Therapy is effective on improvement of Quality of Life in the patients with Essential Hypertension. The results suggest a team work approach consist of Psychologists and Heart Professional can be useful for treatment of Quality of Life in the patients with Essential Hypertension. -
درمان ترکیبی شناختی رفتاری و دارویی اختلال هذیانی (تک بررسی)اختلال هذیانی از جمله اختلالات روانپریشی است که میزان شیوع آن در جامعه در حدود 03/0 درصد برآورد شده است و میتواند مشکلات شدید شغلی، اجتماعی و زناشویی برای افراد مبتلا به آن ایجاد کند. دو رویکرد مهم در سببشناسی و درمان اختلالات روانپریشی عبارتند: رویکرد دارویی و رویکرد روانی اجتماعی. نتایج تحقیقات کنترل شده در مورد بیماران مبتلا به اختلالات روانپریشی مقاوم به دارودرمانی نشان داده است که استفاده همزمان از مداخلات شناختی- رفتاری و دارودرمانی منجر به تسریع دوره درمان، کاهش و از بین رفتن نشانگان و پیشگیری از عودت نشانگان در مبتلایان به این اختلال میگردد. لذا هدف این پژوهش درمان یک آزمودنی مبتلا به اختلال هذیانی از نوع جنون عشقی با استفاده از روش درمان ترکیبی (شناختی رفتاری و دارویی) است. روش پژوهش حاضر از نوع تک بررسی است که یکی از روش های پژوهش کیفی می باشد. فنون مورد استفاده در این پژوهش شامل بازسازی شناختی از طریق اصلاح تفسیرها و باورهای نادرست آزمودنی در مورد وقایع، تقویت استدلال منطقی، ارزشیابی از شواهد و مدارک، آزمودن واقعیت، آموزش حل مساله و راهبردهای مقابلهای رفتاری و شناختی، تنشزدایی و مثبتنگری به همراه دارو درمانی است. نتایج نشاندهنده کارایی بالای روش ترکیبی در کاهش و از بین رفتن باورهای هذیانی و پیشگیری از عودت مجدد آنها طی یک دوره یک ساله است. از جمله نکات قابل بحث در مورد کارایی فنون شناختی رفتاری به همراه دارو درمانی در درمان اختلالات روانپریشی، نقش آموزش راهبردهای مقابلهای موثر در کاهش مشکلات مربوط به کارکردهای اجتماعی افراد مبتلا به اختلالات هذیانی و پیشگیری از عودت این نشانگان است.کلید واژگان: درمان ترکیبی، شناخت، رفتار درمانی، دارو درمانی، اختلال هذیانی، جنون عشقی، گزارش موردی
-
درمان ترکیبی شناختی رفتاری و دارویی اختلال هذیانی(تک بررسی)اختلال هذیانی از جمله اختلالات روانپریشی است که میزان شیوع آن در جامعه در حدود 03/0 درصد برآورد شده است و میتواند مشکلات شدید شغلی، اجتماعی و زناشویی برای افراد مبتلا به آن ایجاد کند. دو رویکرد مهم در سببشناسی و درمان اختلالات روانپریشی عبارتند: رویکرد دارویی و رویکرد روانی اجتماعی. نتایج تحقیقات کنترل شده در مورد بیماران مبتلا به اختلالات روانپریشی مقاوم به دارودرمانی نشان داده است که استفاده همزمان از مداخلات شناختی- رفتاری و دارودرمانی منجر به تسریع دوره درمان، کاهش و از بین رفتن نشانگان و پیشگیری از عودت نشانگان در مبتلایان به این اختلال میگردد. لذا هدف این پژوهش درمان یک آزمودنی مبتلا به اختلال هذیانی از نوع جنون عشقی با استفاده از روش درمان ترکیبی (شناختی رفتاری و دارویی) است. روش پژوهش حاضر از نوع تک بررسی است که یکی از روش های پژوهش کیفی می باشد. فنون مورد استفاده در این پژوهش شامل بازسازی شناختی از طریق اصلاح تفسیرها و باورهای نادرست آزمودنی در مورد وقایع، تقویت استدلال منطقی، ارزشیابی از شواهد و مدارک، آزمودن واقعیت، آموزش حل مساله و راهبردهای مقابلهای رفتاری و شناختی، تنشزدایی و مثبتنگری به همراه دارو درمانی است. نتایج نشاندهنده کارایی بالای روش ترکیبی در کاهش و از بین رفتن باورهای هذیانی و پیشگیری از عودت مجدد آنها طی یک دوره یک ساله است. از جمله نکات قابل بحث در مورد کارایی فنون شناختی رفتاری به همراه دارو درمانی در درمان اختلالات روانپریشی، نقش آموزش راهبردهای مقابلهای موثر در کاهش مشکلات مربوط به کارکردهای اجتماعی افراد مبتلا به اختلالات هذیانی و پیشگیری از عودت این نشانگان است.کلید واژگان: درمان ترکیبی، شناخت، رفتار درمانی، دارو درمانی، اختلال هذیانی، جنون عشقی، گزارش موردی
-
در این پژوهش از طرح تجربی اندازه گیری های مکرر با گروه مقایسه، با انتخاب تصادفی و جایگزینی تصادفی استفاده شد. هدف از اجرای آن بررسی اثربخشی زوج درمانی سیستمی رفتاری بر کارکرد خانواده و افزایش اعتماد به نفس زنان متاهل مبتلا به اختلال افسرده خویی بود. نمونه مورد پژوهش از بین 78 زن متاهل مبتلا به اختلال افسرده خویی که به بعضی از مراکز روان پزشکی و مشاوره ای شهر تهران مراجعه کرده بودند، 39 زوج واجد شرایط ورود به طرح بودند که از بین آنها 20 زوج به صورت تصادفی انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه زوج درمانی و دارو درمانی قرار گرفتند. زوج های گروه زوج درمانی در 10 جلسه هفتگی زوج درمانی سیستمی رفتاری شرکت کردند. زن های گروه دارودرمانی از داروهای ضد افسردگی تجویز شده توسط روان پزشکان استفاده کردند. ابزار پژوهش شامل ابزار سنجش خانواده مک مستر و مقیاس اعتماد به نفس روزنبرگ بود که زن های دو گروه آنها را قبل از شروع درمان و در مقاطع موردنظر (قبل از جلسه ششم، بعد از جلسه دهم و دو ماه پس از درمان) تکمیل کردند. هم چنین از پرسشنامه های افسردگی بک و وضعیت زناشویی گلومبوک راست جهت گزینش نهایی آزمودنی ها استفاده شد. کاربرد تحلیل واریانس با اندازه های تکرار شده نشان داد که زوج درمانی در مقایسه با دارو درمانی به طور معناداری باعث کارآمدتر شدن کارکرد خانواده و افزایش اعتماد به نفس زنان مبتلا به اختلال افسرده خویی است. در نتیجه به-نظر می رسد زوج درمانی سیستمی رفتاری روش مداخله مؤثری جهت کارآمدتر کردن کارکرد خانواده و افزایش اعتماد به نفس زنان افسرده باشد.
کلید واژگان: زوج درمانی سیستمی، رفتاری، دارو درمانی، اختلال افسرده خویی، کارکرد خانواده، اعتماد به نفسThe aim of this study was to examine the impact of Systemic- Behavioral Couple Therapy (SBCT) on family functioning and self- esteem in women with dysthymia disorder. An experimental design with repeated measures was applied in this study. The sample was selected from 78 married depressed women, referred to some of the psychiatric and consulting centers in Tehran; from them 39 couples met the criteria, 20 couples were randomly selected, and assigned to couple therapy or medication groups. The women in couple therapy group participated in a 10-weekly sessions of systemic-behavioral couple therapy together with their husbands. The women of pharmaco therapy group were put on antidepressant drugs prescribed by psychiatrist. Assessment instruments were Family Assessment Device (FAD) and Rosenberg Self-esteem Scale. Participants in both groups were tested before treatment, just before the sixth session, after tenth session, and two months after termination. ANOVA with repeated measures was used to analyze the data. The findings showed that the systemic-behavioral couple therapy was significantly effective in improving family functioning, and increased self- esteem in women with dysthymia disorder. The results suggest that SBCT, in addition to increased marital satisfaction, is a useful intervention for improvement of family functioning and self- esteem in depressed women. Theoretical and clinical implications will be discussed. -
هدف
در پژوهش حاضر، اثربخشی زوج درمانی سیستمی – رفتاری بر کاهش افسردگی و افزایش رضایت زناشویی زنان مبتلا به اختلال افسرده خویی بررسی شد.
روشدر یک کارآزمایی بالینی، از بین 78 زن متاهل مبتلا به اختلال افسرده خویی که به مراکز روانپزشکی و مشاوره ای شهر تهران مراجعه کرده بودند، 39 نفر آنها به اتفاق شوهرانشان واجد شرایط ورود به طرح بودند که از بین آنها 20 زوج به صورت تصادفی انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه زوج درمانی و دارو درمانی قرار گرفتند. زوج های گروه زوج درمانی در 10 جلسه هفتگی زوج درمانی سیستمی/ رفتاری شرکت کردند. زن های گروه دارو درمانی از داروهای ضد افسردگی تجویز شده به وسیله روانپزشکان استفاده نمودند. زن های دو گروه قبل از شروع درمان و در مقاطع مورد نظر (قبل از جلسه ششم، بعد از جلسه دهم و دو ماه پس از درمان) پرسشنامه های افسردگی و وضعیت زناشویی را تکمیل کردند.
یافته هاتحلیل واریانس مکرر نشان داد که هر دو روش مداخله در کاهش شدت افسردگی موثر بود، ولی زوج درمانی موثرتر از دارو درمانی بود. همچنین نتایج نشان داد که زوج درمانی موجب افزایش رضایت زناشویی زنان شد، در حالی که دارو تاثیری بر رضایت زناشویی آنها نداشت.
نتیجه گیریبه نظر می رسد زوج درمانی سیستمی - رفتاری بر کاهش افسردگی و رضایت زناشویی زنان مبتلا به اختلال افسرده خویی موثر باشد.
کلید واژگان: زوج درمانی سیستمی - رفتاری، دارو درمانی، اختلال افسرده خویی، رضایت زناشویی -
تقریبا از هر صد نفر یک نفر از بیماری اسکیزوفرنی رنج می برد. این بیماری می تواند سیری طولانی مدت و یا کوتاه مدت داشته باشد و اثرات آن از دامنه متوسط تا شدید در نوسان باشد. در حالت مزمن این بیماری ساختار شخصیت فرد را از هم می پاشد و فعالیت های او را مختل می سازد. آمار منتشر شده از سوی سازمان جهانی بهداشت نشان می دهد که تعداد 27000000 نفر از کل جمعیت جهان مبتلا به انواع مختلف اسکیزوفرنی هستند این بیماری پرهزینه ترین اختلال روانی از نظر هزینه درمان است دیده شده است بسیاری از بیماران اسکیزوفرنیک به درمان های دارویی پاسخ نمی دهند هم چنین اثرات جانبی داروها باعث می شود که اثر بخشی آنها جهت درمان به میزان زیادی کاهش یابد از این رو پژوهشگران سعی در ایجاد و توسعه در مان های شناختی رفتاری جهت درمان این بیماری کرده ا ند در این پژوهش یک آزمودنی بزرگسال اسکیزوفرنیک با استفاده از روش شناخت رفتار درمانگری توام با دارو درمانی مورد مطالعه و درمان قرار گرفته است. یافته ها نشان می دهند که این روش درمانی کارایی زیادی را جهت درمان بیماری داراست.
کلید واژگان: اسیکیزوفرنی، شناخت، رفتار درمانگری، دارو درمانی، مطالعه موردی -
هدف این پژوهش بررسی اثربخشی شیوه های رفتار درمانی و دارو درمانی در کاهش علایم وسواس فکری و عملی در شهر اصفهان بود.برای دستیابی به هدف اصلی از طرح آزمایشی بلوکی استفاده شد. جامعه آماری یا گروه هدف را 120 بیمار مبتلا به وسواس فکری و عملی تشکیل می داد که برای درمان به مطب روانپزشکان و مراکز مشاوره مراجعه کردند. ازبین گروه هدف 58 نفر به عنوان نمونه آماری در دو گروه وسواس فکری و عملی به طورتصادفی انتخاب و در گروه های دوگانه رفتاری و دارویی جایگزین شدند.
به منظور برآورد اثربخشی شیوه های درمانی، آزمودنی ها یک بار پیش ازاعمال شیوه های درمانی و یک بار پس از آن، با آزمون فهرست وارسی نشانه های وسواس ییل بران مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها نشان می دهند که درمانهای رفتاری نسبت به درمان دارویی در کاهش علایم وسواس فکری (0=P) و علایم وسواس عملی (0=P) مؤثرتر هستند. اگرچه درمان رفتاری نسبت به دارو درمانی اثربخشی بیشتری را نشان داد، اما واقعیت این است که در عمل (به صورت بالینی) هر دو شیوه می تواند تاثیر مهمی بر درمان وسواس بگذارد.
کلید واژگان: وسواس عملی، وسواس فکری، رفتار درمانی، دارو درمانی
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شدهاند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شدهاست. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که میخواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.