شدت
در نشریات گروه تربیت بدنی-
سابقه و هدف
تمرینات ویبریشن کل بدن (WBV) به عنوان یک جایگزین کارآمد برای بهبود عملکرد جسمانی در سالمندان به نظر می رسد. هدف از انجام این پژوهش مقایسه تاثیر هشت هفته تمرینات ویبریشن کل بدن و طناب زنی با دو شدت مختلف بر شاخص های الکترو مایوگرافی عضلات مردان سالمند بود.
مواد و روش ها36 مرد سالمند (با میانگین سنی 16/4±83/65 سال؛ قد 90/3±26/169سانتیمتر؛ وزن 62/4±04/77 کیلوگرم؛ شاخص توده بدن 69/0±86/26کیلوگرم بر مترمربع) به روش نمونه گیری هدفمند و در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه: شدت زیاد (12=N)، شدت کم (12=N) و کنترل (10=N) تقسیم شدند. تمرینات ویبریشن در دو گروه شدت زیاد و کم به ترتیب با فرکانس 40 و 25 هرتز و دامنه 3 میلی متر بود . در تمرین طناب زنی شدت بر اساس مقیاس بورگ در سطح 14و 13 با 35-30 پرش در دقیقه برای هر دو گروه اعمال شد . شاخص های الکترو مایوگرافی عضلات شامل هم فعال سازی نسبت عضلات آگونیست به آنتاگونیست در اندام تحتانی و فوقانی، دامنه عضله و فرکانس میانگین توان عضلات در اندام تحتانی و فوقانی در پیش آزمون و پایان هشت هفته ثبت شد. از روش آماری آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر برای تجزیه و تحلیل داده ها و از نرم افزار SPSS نسخه 20 استفاده شد.
یافته هاشاخص های الکترومایوگرافی در گروه های تمرینی با شدت زیاد و شدت کم در مقایسه با گروه کنترل بهبود معنی داری نشان داد (05-/0p <). اما بین دو گروه تمرینی در هیچ کدام از شاخص های الکترومایوگرافی تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0p>).
نتیجه گیریبه نظر می رسد هردو شدت برنامه ترکیبی ویبریشن - طناب زنی سبب بهبود کارکرد فعالیت الکتریکی عضلانی در اندام های فوقانی و تحتانی مردان سالمند شده است. اما میانگین این بهبود در شدت بالا، بیشتر می باشد.
کلید واژگان: تمرین ترکیبی، شدت، الکترومایوگرافی، سالمندیBackground and PurposeWhole body vibration (WBV) exercises appear to be an effective alternative to improving physical function in the elderly. The aim of this study was to compare the effect of eight weeks of whole body vibration exercises and rope skipping training with two different intensities on electromyography indices of elderly men.
Methodology36 elderly men (mean age 65.8 ± 4.2 years; height 169.3 ±3.9 cm; mass 77.1 ± 4.6 kg; body mass index 26.9±0.7 kg.m2) were selected by purposive and available sampling method and randomly divided into three groups of high intensity (N=12), low intensity (N =12), and control (N =10). Vibration exercises were performed with a frequency of 40 Hz and 25 Hz, with a range of 3 mm . In rope training, intensity was applied with 30-35 jumps per minute for both groups. Electromyographic indices of biceps brachii, triceps brachii, rectus femoris and biceps femoris muscles including activation of the ratio of agonist and antagonist muscles, muscle amplitude, and average muscle power frequency were calculated in the pre-test and at the end of eight weeks.
ResultsThe electromyographic indices in the high intensity and low intensity training groups showed a significant improvement compared to the control group (p≤0.05). There was no significant difference between the two training groups in any of the variables (p>0.05).
ConclusionThe both the intensity of the combined vibration-rope programs have improved the function of electrical muscle activity in the upper and lower limbs of older men.
Keywords: Combined Exercise, Intensity, Electromyography, aging -
هدف
سالمندی فرآیندی است که با گذشت زمان اتفاق می افتد و منجر به تغییرات منفی ساختاری و عملکردی در بدن، سیستم ها، بخش ها و بافت های مختلف بدن می شود. تمرینات ویبریشن کل بدن (WBV) به عنوان یک جایگزین کارآمد برای بهبود عملکرد جسمانی در سالمندان به نظر می رسد. هدف از انجام این پژوهش مقایسه تاثیر یک دوره تمرینات ویبریشن کل بدن و هوازی با دو شدت بالا و پایین بر قدرت عضلانی و تعادلعضلات مردان سالمند بود.
روش شناسی36 مرد سالمند (با میانگین سنی 16/2±83/65 سال؛ قد 9/2±26/169 سانتیمتر؛ وزن 62/2±04/77 کیلوگرم؛ شاخص توده بدن 69/0±86/26 کیلوگرم بر مترمربع) به روش نمونه گیری هدفمند و در دسترس انتخاب و بر اساس مقادیر وزن آزمونی ها همسان سازی شدند و به طور تصادفی به سه گروه: شدت زیاد (12=N)، شدت کم (12=N) و کنترل (10=N) تقسیم شدند. تمرینات ویبریشن در دو گروه شدت بالا و پایین به ترتیب با فرکانس 40 و 25 هرتز و دامنه 3 میلی متر بود و به صورت متناوب (یک دقیقه WBV: 35-30 استراحت بین ست ها) به مدت 30 دقیقه، سه جلسه در هفته و به مدت هشت هفته با وضعیت های مشخص روی پلت فرم دستگاه اعمال شد. در تمرین طناب زنی شدت بر اساس مقیاس بورگ در سطح 14 و 13 با 35-30 پرش در دقیقه برای هر دو گروه اعمال شد . آزمون های قدرت ایزومتریک دست، بلند شدن و نشستن روی صندلی و آزمون بلند شدن و رفتن به ترتیب جهت ارزیابی شاخص های قدرت عضلانی در اندام فوقانی و تحتانی و تعادل پویا در پیش آزمون و پایان هشت هفته انجام شد. از روش آماری آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر برای تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شد. سطح معناداری (05 /0= α) در نظر گرفته شد.
یافته هاشاخص های قدرت عضلانی در اندام فوقانی و تحتانی و تعادل پویا در گروه های تمرینی با شدت بالا و پایین در مقایسه با گروه کنترل بهبود معناداری نشان داد (05 /0p <)؛ اما بین دو گروه تمرینی در هیچ کدام از شاخص های موردنظر تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0 p>).
نتیجه گیریبه نظر می رسد هر دو شدت برنامه ترکیبی ویبریشن و هوازی سبب بهبود شاخص های قدرت عضلانی در اندام فوقانی و تحتانی و تعادل پویای مردان سالمند شده است. با توجه به میانگین و شاخص های بهبودیافته (اما غیر معنادار) این تحقیق در گروه با شدت بالا، انتخاب شدت بالا (فرکانس 40 هرتز) نسبت به شدت پایین (فرکانس 25 هرتز) اثرات مفید بیشتری به همراه خواهد داشت.
کلید واژگان: تمرین ترکیبی، شدت، قدرت، تعادل، سالمندیAimAging is a process that occurs over time and leads to negative structural and functional changes in the body, systems, parts and tissues of the body. Whole body vibration (WBV) exercises appear to be an effective alternative to improving physical function in the elderly. The aim of this study was to compare the effect of eight weeks of whole body vibration exercises and rope skipping training with both high and low intensities on muscle strength and balance in elderly men.
Methods36 elderly men (mean age 65.83 ± 2.16 years; height 169.26 ±2.9 cm; mass 77.04 ± 2.62 kg; body mass index 26.86±0.69 kg.m2) were selected by purposive and available sampling method and matched based on the weight values of the samples and randomly divided into three groups of high intensity (N=12), low intensity (N =12), and control (N =10). Vibration exercises were performed in the high intensity group with a frequency of 40 Hz and in the low intensity group with a frequency of 25 Hz, with a range of 3 mm in both groups. Exposure was intermittent (1 min WBV: 35-40 min rest) for 30 min, three times per week for 8 weeks. In rope training, intensity was applied according to the Borg scale at levels 14 and 13 with 30-35 jumps per minute for both groups. Hand grip strength tests, 30-Second Chair Stand test and Up-and-Go test respectively to evaluate the indicators of muscle strength in the upper and lower limbs and dynamic balance it was performed in the pre-test and at the end of eight weeks. Muscle strength indices in the upper and lower limbs and dynamic balance were assessed at the pre-test and at the end of eight weeks. Statistical analysis of variance with repeated measures was used to analyze the data. Significance level was considered (α=0.05).
ResultsThe muscle strength indices in the upper and lower limbs and dynamic balance in the high intensity and low intensity training groups showed a significant improvement compared to the control group (p≤0.05). There was no significant difference between the two training groups in any of the variables (p>0.05).
ConclusionIt seems that both the intensity of the combined vibration and aerobic program have improved the muscle strength indices in the upper and lower limbs and the dynamic balance of older men. According to the mean and improved (but not significant) indicators of this study in the high intensity group, the choice of high intensity (frequency 40 Hz) will have more beneficial effects than low intensity (frequency 25 Hz).
Keywords: Combined exercise, Intensity, balance, strength, Aging -
فصلنامه علوم زیستی ورزشی، پیاپی 26 (پاییز 1394)، صص 407 -417هدف از این پژوهش تعیین اثر شدت اجرای یک نوبت نیم اسکوات پویا بر عملکرد و فعالیت الکتریکی عضلانی در جریان پرش عمودی نوجوانان ورزشکار بود. آزمودنی های این پژوهش 12 پسر نوجوان ورزشکار بودند که در سه روز متفاوت به طور تصادفی یکی از سه پروتکل گرم کردن (کنترل)، گرم کردن و اجرای یک نوبت 2 تکراری نیم اسکوات پویای با شدت کم (40 درصد 1RM)، گرم کردن و اجرای یک نوبت 1 تکراری نیم اسکوات پویای با شدت زیاد (80 درصد 1RM) را انجام دادند. پس از گذشت 4 دقیقه از اجرای هر پروتکل، از آزمودنی ها آزمون پرش عمودی به عمل آمد و فعالیت الکترومایوگرافی گروه های عضلانی چهارسر و همسترینگ در مرحله درون گرای پرش به ثبت رسید. برای تجزیه وتحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه های تکراری استفاده شد. نتایج نشان داد که ارتفاع پرش و فعالیت الکترومایوگرافی عضلات چهارسر پس از پروتکل با شدت کم نسبت به پروتکل کنترل به طور معناداری افزایش یافت (05/0P≤). درحالی که تفاوت معنادار آماری بین اندازه گیری های تکراری در فعالیت الکترومایوگرافی گروه عضلانی همسترینگ یافت نشد (05/0P>). بنابراین از طریق گرم کردن ویژه شامل نیم اسکوات با شدت های کم نسبت به گرم کردن معمول می توان عملکرد پرش عمودی متعاقب را در نوجوانان ورزشکار بهبود بخشید که به نظر می رسد با تغییرات نورولوژیکی و درون عضلانی همراه باشد.
کلید واژگان: پرش عمودی، شدت، فعالیت الکتریکی عضله، نوجوانان ورزشکار، نیرومندسازی پس فعالیSport Biosciences, Volume:7 Issue: 26, 2015, PP 407 -417The purpose of this study was to determine the intensity influence of perform one set half squat on vertical jump performance and muscle electrical activity in adolescent athletes. The subjects were 12 adolescent boys athletes. The subjects performed one set of dynamic half-squat using low and high intensities (LI= low intensity with 40% 1RM, HI= high intensity with 80% 1RM), and a control (C) warm up condition on randomized separating conditions over the course of different 3 days. After a 4 minutes post-protocols, the subjects completed a vertical jump test (VJ). The electromyographic (EMG) activity of quadriceps (Qc) and hamstring (H) were recorded during the concentric phase of the jumps. A one way ANOVA with repeated measures on the one factor was used to analyze the data. The results of this study indicated that the vertical jump height and Qc EMG activity had improved significantly (p ≤ 0.05) after LI protocol compared to C. No significant differences were found among the repeated measures in H EMG activity (p > 0.05). It is concluded that the use of a specific warm-up that includes half-squats, performed with low intensity, improves VJ performance that seems to be associated with the neurological and intramuscular changes.Keywords: postactivation potentiation, intensity, vertical jump, muscle electrical activity, adolescent athletes -
هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر شدت های مختلف ورزش مقاومتی بر آپوپتوزیس لنفوسیت های گردش خون مردان تمرین کرده بود. نمونه آماری 15 نفر مرد (سن 53/5±23/8 سال، قد 5/69±177/53 سانتی متر، وزن 8/91±76/13 کیلوگرم، نسبت دور کمر به لگن 0/33±0/85) بودند که حد اقل سه بار در هفته و برای بیش از سه ماه تمرین منظم مقاومتی داشتند. آزمودنی ها در یک طرح متقاطع در سه حالت کنترل، ورزش مقاومتی متوسط (با شدت 70 درصد یک تکرار بیشینه) و ورزش مقاومتی سنگین (با شدت 90 درصد یک تکرار بیشینه) در 5 ایستگاه، شرکت کردند. نمونه های خونی قبل از ورزش در حالت ناشتایی، بلافاصله بعد و یک ساعت پس از اجرای ورزش جمع آوری شد. با بهره گیری از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تحلیل واریانس چند متغیره اطلاعات تحقیق آزمون شد. پس از اصلاح نتایج نسبت به تغییرات حجم پلاسما مشاهده گردید که ورزش مقاومتی تا واماندگی با شدت متوسط و سنگین، تغییر معناداری در درصد و تعداد لنفوسیت های آپوپتوتیک گردش خون در هر سه بازه زمانی ایجاد نکرد. می توان گفت یک جلسه ورزش مقاومتی درمانده ساز با شدت های متوسط و سنگین سبب تضعیف عملکرد دستگاه ایمنی ورزشکاران مرد در اثر آپوپتوزیس لنفوسیت ها تا یک ساعت پس از ورزش نمی شود.
کلید واژگان: دستگاه ایمنی، آپوپتوزیس، لنفوسیت ها، شدت، ورزش مقاومتیThe purpose of this study was to investigate the effect of different intensities of resistance exercise on apoptosis of circulating lymphocytes in trained men. Subjects were 15 men (age 23.8 ± 5.53 years, height 177.53 ±5.69 cm, body weight 76.13 ±8.91 kg, WHR. 85 ±.33) who had regular resistance training at least 3 times a week for more than 3 months. Study design was crossover. The subjects participated in three states of control, moderate resistance exercise and high resistance exercise modes, in 5 sessions. Blood samples were taken before exercise in fasting state, immediately after and 1h after protocol administration. Data were analyzed using ANOVA with repeated measurements and MANOVA. Values were corrected for plasma volume changes, and then it was observed that resistance exercise until exhaustion with moderate and high intensity had no significant changes in the percentage and the count of apoptotic lymphocytes in each of the three times. Therefore, it can be concluded that resistance exercise until exhaustion with moderate and high intensity, did not induce changes in immune system function until 1h after exercise from apoptosis induced circulating lymphocytes in the trained men.Keywords: Immune system, Apoptosis, Lymphocytes, intensity, Resistance exercise -
نشریه رفتار حرکتی، پیاپی 14 (زمستان 1392)، صص 199 -216این مطالعه نظریه بازگشتی را به کار برد تا به آزمون طرح مثلثی اسوباک (ویژگی های انگیزشی، ویژگی های بیولوژیکی و اولویت-های تمرینی/ ورزشی) در پاسخ های روانی فیزیولوژیکی، تسلط فراانگیزشی و اولویت های ورزشی و تمرینی در شدت های متفاوت تمرینی بپردازد. در این راستا از مقیاس تسلط هدف محور برای تعیین تسلط فراانگیزشی و از آزمون آستراند برای تعیین اکسیژن مصرفی بیشینه 156 دانشجوی پسر استفاده گردید. در نهایت از بین افرادی که Vo2 max آنها بین 45-40 بود به صورت تصادفی 30 نفر انتخاب شدند. مطالعه حاضر شامل دویدن روی تردمیل با دو شدت 50-45 و 85-80 درصد Vo2 max بود. در هر دو شرایط آزمون شرکت کنندگان در پیش آزمون و پس آزمون به تکمیل پرسشنامه استرس تنشی و کوششی پرداختند. ضربان قلب آزمودنی ها نیز در پیش آزمون، پس آزمون و میانگین اجرای پروتکل ثبت گردید. بعد از بررسی نرمال بودن داده ها و برابری واریانس ها، داده ها به کمک روش آماری تحلیل واریانس یکراهه با اندازه گیری تکراری روی عامل شدت و آزمون t مستقل تحلیل شد. نتایج حاکی از تفاوت معنی دار در شدت 85-80 درصد Vo2max (sig=0.03) و شدت 45-40 درصد Vo2max (sig=0.045) برای هیجان مثبت، در شدت 85-80 درصد Vo2max (sig=0.001) برای هیجان منفی، در شدت 85-80 درصد Vo2max (sig=0.001) و شدت 45-40 درصد Vo2max (sig=0.004) برای استرس تنشی، در شدت 85-80 درصد Vo2max (sig=0.001) و شدت 45-40 درصد Vo2max (sig=0.01) برای استرس کوششی و شدت 85-80 درصد Vo2max (sig=0.01) برای ضربان قلب بین شرکت کنندگان هدف محور و فعالیت محور بود. شرکت کنندگان فعالیت محور نسبت به شرکت کنندگان هدف محور در در شدت 85-80 درصد Vo2max هیجان مثبت بالاتر و هیجان منفی، استرس تنشی-کوششی و ضربان قلب پایین تری را تجربه کردند در حالیکه در شدت 45-40 درصد Vo2max این برتری با شرکت کنندگان هدف محور بود. به طور کلی نتایج این تحقیق از طرح مثلثی اسوباک حمایت می کند.
کلید واژگان: پاسخ های روانی فیزیولوژیکی، تسلط فراانگیزشی، اولویت های ورزشی، شدت، طرح مثلثی اسوباکMotor Behavior, Volume:5 Issue: 14, 2014, PP 199 -216This research utilized reversal theory to examine the Svebak triangular design (motivational characteristic، biological composition and sport or exercise preference) between Psycho-physiological response، metamotivational dominance and sport preferences during exercise different intensities. For this purpose، the Telic Dominant Scale and Asterand test used to determine metamotivational dominance and maximal consumption oxygen (Vo2max) respectively in 156 male students. At the result، 30 participants with 40-45 Vo2max randomly determined. The present study included run out the treadmill with 40-45 and 80-85 Vo2max% intensities. In both test condition، participants completed the Tension-Effort Stress Questionnaire in pretest and post test phases. Also، participants’ heart rate measured in test phases entire. After checking the date’s normality using Kolmogorov-Smirnov test and variances equality with Levene test، dates analyzed with one way variance analyze with repeated measure on intensity factor and independent t test statistical methods. The results indicated that there was significant difference between telic and paratelic participants in 80-85 Vo2max% intensity (sig=0. 03) and 40-45 Vo2max% intensity (sig=0. 045) for positive emotion، in 80-85 Vo2max% intensity (sig=0. 001) for negative emotion، in 80-85 Vo2max% intensity (sig=0. 001) and 40-45 Vo2max% intensity (sig=0. 004) for tension stress، in 80-85 Vo2max% intensity (sig=0. 001) and 40-45 Vo2max% intensity (sig=0. 01) for effort stress، in 80-85 Vo2max% intensity (sig=0. 01) for heart rate. In 80-85 Vo2mam% intensity، paratelic participants experienced higher positive and lower tension-effort stress and heart rate than telic participants; whereas، in 40-45 Vo2max% intensity، this result replicated for telic participants. The results completely confirmed Svebak triangular design.Keywords: Psycho, physiological responses, metamotivational dominance, sport preference, intensity, Svebak triangular design -
هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر دو برنامه تمرین هوازی با شدت های متفاوت بر برخی شاخص های خطر بیماری قلبی – عروقی در دختران جوان بود. به همین منظور، 42 دختر (با میانگین های سن 46/1 ±59/20 سال، قد 75/4 ±29/160 سانتی متر، وزن 82/8± 23/59 کیلوگرم، شاخص تودهبدن 41/3± 08/22 کیلوگرم بر مترمربع، درصد چربی بدن 85/3 ±42/15 و حداکثر توان هوازی 96/3 ±34/25 میلی لیتر بر کیلوگرم وزن بدن در دقیقه) به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه قرار گرفتند: الف) تمرین هوازی با شدت 75-65 درصد ضربان قلب بیشینه، ب) تمرین هوازی با شدت 90-80 درصد ضربان قلب بیشینه و ج) گروه کنترل. سپس دو گروه تجربی به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه، تحت تاثیر تمرین های هوازی قرار گرفتند. تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یکطرفه (ANOVA) نشان داد که بین سه گروه کنترل، تمرین هوازی با شدت 90-80 درصد ضربان قلب بیشینه و تمرین هوازی با شدت 75-65 درصد ضربان قلب بیشینه، در شاخص های کلسترول تام، تری گلیسرید، ApoAI،HDL3،HDL2، HDL، LDL-C سرمی تفاوت معنی داری وجود ندارد (05/0P>). همچنین مشخص شد که تمرینات هوازی با هر دو شدت، موجب افزایش معنادار حداکثر توان هوازی می شود (05/0 P<).
می توان گفت انجام دو برنامه تمرین هوازی با شدت های مختلف بر شاخص های خطر بیماری های قلبی – عروقی در دختران جوان سالم تاثیر معنی داری ندارد، اما می تواند موجب بهبود آمادگی هوازی در آنها شود.
کلید واژگان: شاخص های خطر قلبی - عروقی، تمرین هوازی، شدت، دختران جوانThe aim of the present study was to investigate the effect of two aerobic training programs with different intensities on some cardiovascular risk factors in young girls. For this purpose, 42 girls (mean age 20.59±1.46 years, height 160.29±4.75 cm, weight 59.23±8.82 Kg, BMI 22.08±3.41 kg/m2, %BF 15.42±3.85 and Vo2max 25.34±3.96 ml/kg/min) were voluntarily participated in this study and divided into three groups randomly: aerobic training (intensity 65-75% maximal heart rate), aerobic training (intensity 80-90% maximal heart rate) and control group. Then, two experimental groups performed aerobic training three sessions per week for 8 weeks. One-way ANOVA showed no significant differences among the three groups in total cholesterol, triglyceride, LDL-C, HDL, HDL2, HDL3 and apoA-1 (P>0.05). Moreover, the results indicated that aerobic training with both 65-75% maximal heart rate and 80-90% maximal heart rate significantly increased VO2max in young girls (P<0.05). This study showed that aerobic training with two mentioned intensities had no significant effect on cardiovascular risk factors in healthy young girls, but in it can improve aerobic fitness in these volunteers.Keywords: Aerobic Training, Young Girls, Intensity, Cardiovascular Risk Factors -
هدف از تحقیق حاضر، اثر دو برنامه تمرین مقاومتی به صورت دایره ای و ست های استاندارد با شدت های مختلف بر پاسخ EPOCدر مردان جوان است. به همین منظور 12 مرد دانشگاهی با میانگین سن 1/1 ± 92/21 سال، قد 55/4 ± 17/175 سانتی متر و وزن 5/7±74/69 کیلوگرم، به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و در دو مرحله آزمون (یک وهله ورزش مقاومتی با شدت 50% و 75% 1RM) شرکت کردند. اندازه گیری EPOCبه صورت پیش آزمون و پس آزمون در سه بازه زمانی 30 دقیقه ای به مدت 90 دقیقه انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس دو طرفه با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی tهمبسته و t مستقل تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که مقادیر VO2 بعد از هر دو برنامه ورزش مقاومتی نسبت به مقادیر VO2 پایه(بر حسب میلی لیتر دردقیقه) 90 دقیقه بعد از ورزش، افزایش معنی داری داشت، اما این افزایش در 30 دقیقه سوم پس از ورزش مقاومتی با شدت 50 درصد معنی دار نبود. مقدار کالری مصرفی در ورزش با شدت 75 درصد تا یک ساعت پس از ورزش و در ورزش با شدت 50 درصد تا نیم ساعت پس از ورزش افزایش داشت. مقادیر RER بعد از هر دو برنامه ورزش مقاومتی نسبت به مقادیر RERپایه 90 دقیقه بعد از ورزش کاهش معنی داری داشت. با وجود این، در مقایسه بین دو شدت تمرین، مقدار EPOC و انرژی مصرفی اضافی در هر سه بازه زمانی پس از ورزش در مرحله شدت 75 درصد 1RM به طور معنی داری بیشتر از مرحله شدت 50 درصد 1RM بود. اما مقدارRER بین دو شدت تمرین تفاوت معنی داری نداشت. می توان گفت انجام ورزش مقاومتی با ست های استاندارد و شدت بیشتر، EPOC بیشتری را تا 90 دقیقه پس از ورزش تولید می کند که در صورت تداوم این نوع روش تمرینی، می توان از آن برای برنامه های کاهش وزن استفاده کرد.
کلید واژگان: ورزش مقاومتی، پاسخ، شدت، اکسیژن مصرفی اضافی پس از ورزش، نسبت تبادل تنفسیThe aim of the present study was to investigate the effect of two programs of standard sets and circuit weight training with different intensities on response of excess post exercise oxygen consumption (EPOC) in young men. For this purpose, twelve healthy men (mean±SD: age, 21.92±1.1 years; height, 175.17±4.55cm; weight, 69.74±7.5kg) were voluntarily selected and participated in two stages of tests (resistance exercises at 50% and 75% of one repetition maximum). Excess post exercise oxygen consumption was measured before (baseline) and after resistance exercises for 90 minutes, each 30 minutes. Data were analyzed using two-way ANOVA with repeated measures, dependent t test and independent t test. The results showed that after both types of exercise, oxygen volume (VO2) significantly increased after 90 minutes when compared to the baseline (P=0.001). However, at the third 30 minutes after resistance exercise with 50% 1RM, VO2 did not significantly increase. The caloric consumption significantly increased for half an hour after resistance exercise with 50% and for an hour after resistance exercise with 75% 1RM. Respiratory exchange ratio (RER) significantly decreased following 90 minutes after both types of exercise when compared to the baseline (P=0.001). However, resistance exercise with 75% 1RM resulted in a greater increase in EPOC and caloric expenditure at three 30 minutes than resistance exercise with 50% 1RM. But there was no significant difference in RER between resistance exercises with 50% and 75% 1RM. In conclusion, these findings indicated that resistance exercise with standard sets and higher intensity resulted in greater EPOC during recovery until 90 minutes after exercise, so that if this type of training method is followed, it can be considered as a standard program to lose weight. -
هدف از این پژوهش عبارت است از مقایسه اثر راهکارهای مختلف توجه بر ادراک و تحمل فشار در شدت های مختلف فعالیت استقامتی. بر اساس مدل تننبام (2001)، توجه به محرک های نامرتبط با تکلیف در حال اجرا در شدت های پایین تمرینی، از ادراک فشار تمرین می کاهد، ولی در شدت های بالا به علت افزایش محرک های فشار و خستگی، توجه به سمت راهکارهای مرتبط متمایل می شود و امکان مداخله در آن وجود نخواهد داشت. همچنین، افزایش ادراک فشار، در تحمل فشار (عملکرد) اثر می گذارد و باعث کاهش آن می گردد که آزمون این مدل مورد نظر محقق بوده است. 30 دانشجوی دانشگاه الزهرا با میانگین سنی 9/0±1/20 سال و حداکثر اکسیژن مصرفی در دامنه 33 تا37 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه (بر اساس آزمون بروس) که در دوی استقامت بی تجربه بودند به صورت هدف مند آزمودنی های طرح انتخاب شدند. شرکت کنندگان در چهار جلسه با چهار راهکار مختلف توجه و با سه شدت کم، متوسط، و زیاد (از طریق افزایش شیب و سرعت) به فعالیت دویدن روی نوارگردان تا حد واماندگی پرداختند. این راهکارها عبارت بودند از راهکار مرتبط (شمردن تعداد تنفس و گام)، نامرتبط غیر فعال (دیدن فیلم)، نامرتبط فعال (پاسخ به سؤالات ریاضی)، و کنترل (بدون راهکار مشخص). ادراک فشار آزمودنی ها در همه جلسات هنگام اجرای تکلیف بر اساس مقیاس بورگ و ضربان قلب آنان هر یک دقیقه، و نیز تحمل فشار آنان (رکورد دو) با کورنومتر ثبت شد. از روش آماری تحلیل واریانس تک عاملی و دوعاملی با سنجش های مکرر، و آزمون تعقیبی توکی برای تعیین محل معناداری استفاده شد. نتایج نشان داد با وجود اینکه تفاوت معناداری بین میانگین ضربان قلب آزمودنی ها در چهار جلسه آزمون وجود نداشت (یعنی، شرایط فیزیولوژیکی آزمودنی ها کنترل شده بود؛ 05/0 ≤P)، ولی تاثیر انواع راهکار توجه بر میانگین ادراک فشار معنادار بود و اثر متقابل بین راهکار توجه و شدت تمرین بر میزان ادراک فشار نیز معنادار بود (05/0≥P). راهکار نامرتبط فعال تاثیر معناداری در کاهش ادراک فشار داشت و این معناداری فقط در شدت های بالای تمرین (برخلاف مدل تننبام) دیده شد. همچنین، اثر راهکارهای مختلف توجه بر تحمل فشار معنادار نبود (05/0≤P). بنابراین، به کار بردن راهکار توجه نامرتبط فعال در شدت بالای تمرین از ادراک فشار در آن شرایط می کاهد، ولی به کار بردن راهکارهای توجه در تحمل فشار در تمرینات استقامتی نقشی ندارند.
کلید واژگان: ادراک فشار، تحمل فشار، راهکارهای توجه، شدت
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شدهاند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شدهاست. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که میخواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.