جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه
ساختارشکنی
در نشریات گروه هنر و معماری-
در میان سبکهای مختلف هنری، طراحان ایده ساختارشکنی با تاکید بر روش های مفهومی و تغییر شکل یافته متاثر از مکتب فلسفی و پست مدرن ژاک دریدا فیلسوف ومنتقد ادبی دهه 1960 ،با تحلیلی انتقادی نسبت به نگرشهای قطعیت گرای مدرنیسم و اصول زیبایی شناسی دست به اجرای آثار هنری خود زدند. در دنیای مد نیز طراحان ساختارشکن در مجموعه آثارشان با برشها و ترکیب بندیهای نامتقارن در انواع پارچه ها، به کارگیری مواد نامتجانس و تغییر کاربردی و ماهیتی اشیا به فرم لباس، یا اجراهای مفهومی مد، اصول رایج در طراحی لباس را به چالش کشانده اند. ساختارشکنی ابتدا در دهه 1980 توسط طراحان مد آوانگارد ژاپنی از جمله یوجی یاماموتو در پاریس دنیای غرب را به چالش کشاند و در انتهای این دهه الهام بخش طراح مطرح ساختارشکن دهه 1990 یعنی مارتین مارجال شد. مهمترین پرسش این پژوهش آن است که تفاوتهای میان شاخصه های طراحی لباس یاماموتو و مارجال چیست؟ در پاسخ، این مقاله به شیوه مطالعه کتابخانه ای و ماهیت توصیفی تحلیلی، و روش های نمونه گیری آثار به شکل احتمالی و طبقه بندی شده انجام گرفته است. بدین ترتیب، شش اثر از هر طراح با تکنیکهای ساختارشکنی مورد نظر دو به دو طبقه بندی شده و شباهتها و تفاوتهای میان آنها به شکل جداولی اجرا شده است. در نتیجه مقایسه آثار منتخب این دو طراح مد مشخص شد ویژگیهای آثار یاماموتو اغلب به شکلهای لایه لایه، سایز آزاد، فرمهای حجمی، ارجاع تاریخی در مد احیایی و کارکردگرایی دیده میشود. درحالیکه، در آثار مارجال فرمهای راسته یا تنخور، بریکلاژ، بازیافت و کمتر کاربردی بودن رویت میشود.
کلید واژگان: ساختارشکنی، پست مدرن، طراحی لباس، یاماموتو، مارجلا -
چگونگی تحلیل مولفه ساختارشکنی در طراحی لباس با تاکید بر آثار مایسن مارتین مارجیلا مسئله اصلی این پژوهش است. ساختار شکنی یکی از مولفه های دوران پست مدرن است. پست مدرنیسم از مهم ترین جنبش های فلسفی، فرهنگی و هنری روزگار معاصر است. مجموعه عقاید پیچیده ای که در نیمه دوم قرن بیستم و در واکنش به مدرنیسم و تحت تاثیر هوشیاری عمومی بعد از جنگ جهانی دوم به وجود آمد. پست مدرنیسم به مکتب فلسفی، فرهنگی و هنری اشاره دارد که فاقد سلسله مراتب مرکزی با اصول ساخت یافته مشخص است و در مجموع مغایر با فلسفه و زیبایی شناسی مدرن است. ساختارشکنی به عنوان رویکردی شاخص از هنر این دوره است که ردپای آن در آثار بسیاری از هنرمندان پست مدرن همچون مایسن مارتین مارجیلا به چشم می خورد. این طراح بلژیکی در میان موج طراحان مد معاصر جایگاهی پیشگام دارد؛ به طوری که واژه مد ساختارشکن اولین بار برای توصیف مجموعه های او به کار رفت. این مقاله با رویکردی کیفی و ماهیتی توصیفی- تحلیلی بر آن است تا مولفه ساختارشکنی را در آثار طراحی لباس این هنرمند معرفی و شناسایی کند هم چنین با شناخت این مولفه در شیوه ها، ایده ها و زمینه های نمایش آثار وی به معرفی سهم و جایگاه این هنرمند به عنوان یکی از هنرمندان آغازگر جریان پست مدرنیسم در طراحی لباس بپردازد. ظهور مولفه ساختارشکنی که یکی از اصلی ترین مولفه های دوران پست مدرن است که آن را در آثار مارجیلا به چندین حالت مشاهده و طبقه بندی کرد. ظهور مولفه ساختارشکنی در آثار مایسن مارتین مارجیلا نه تنها جایگاه وی را به عنوان یکی از پیشگامان جریان پست مدرنیسم در طراحی لباس تثبیت کرده است، بلکه به گونه ای او را در خلق آثاری شاخص برای بیان ایده ها و مفاهیم دیگر این جریان همچون کارناوال،گروتسک، زرق و برق، زمان و سایر مولفه های ساختارشکنی یاری می رساند.
کلید واژگان: ساختارشکنی، پست مدرنیسم، طراحی لباس، مایسن مارتین مارجیلاHow to analyze the deconstruction component in clothing design with emphasis on the works of Maison Martin Margila is the main issue of this research. Deconstruction is one of the components of the postmodern era. Postmodernism refers to a philosophical, cultural, and artistic school that lacks a central hierarchy with distinct structured principles and is fundamentally at odds with modern philosophy and aesthetics. Many artists have performed in the field of deconstruction, including Belgian designer Maison Martin Margila, a leading figure in the wave of contemporary fashion designers; The term deconstructionist fashion was first used to describe her collections. This article, with a qualitative approach and descriptive-analytical nature, intends to introduce and identify the deconstruction component in the costume design works of this artist. This artist as one of the initiators of postmodernism in clothing design. The emergence of a deconstructive component in the works of Maison Martin Margila has not only established his position as one of the pioneers of postmodernism in costume design, but also in the creation of outstanding works to express other ideas and concepts of this current such as carnival. Grotesque helps glamor, time and other deconstructive components. Other results of this research show that in Margila's works, one can see an enthusiasm for a certain path and determination and rethinking in traditional fashion techniques. Margila shows that she has changed her design direction and is following her own rules, and this has been the idea behind the deconstruction in her work. Margila has been in the past for a long time, while deconstructing and denying common concepts, and shows that Derrida's concepts can be seen in the work of this Belgian designer. The concept that is deconstructed from his philosophical texts is also that Martin Margila's works do not speak only of a simple and meaningless subject and try to interpret the concept of beauty, and he exaggerates the usual sizes and shapes, compares and proportions and with The use of different materials in other fields, but in the case of clothing, created an opportunity to go beyond the fixed framework of clothing in the fashion world.
Keywords: deconstruction, postmodernism, Fashion Design, Maison Martin Margiela -
جنبش پست مدرن در دهه 1960 به عنوان واکنشی علیه مدرنیسم پدید آمد که مهم ترین وجهه تمایز آن با دوران های قبل، نوع نگاه آن به واقعیت و نگرش انتقادی نسبت به قطعیت علوم و حقایق بود. فرهنگ پست مدرن بیان گر یک نظریه نظام مند و فراگیر نیست، در این دیدگاه، واقعیت برای افراد، متفاوت بوده و بر اساس ادراک، فرهنگ و زبان آنها مشخص می شود. بر این اساس، شالوده شکنی از مهم ترین مظاهر پست مدرن به شمار می رود که نه تنها در گفتمان زیبایی شناسی، بلکه در علومی چون روان شناسی تاثیر گذاشته است. هدف این پژوهش، مطالعه نظری و بررسی تاثیر ویژگی های پست مدرنیسم در هنر درمانی پست مدرن به شیوه توصیفی- تحلیلی است. پرسش اصلی پژوهش این است که هنر درمانی پست مدرن تا چه میزان با مفاهیم مطرح در جهان بینی پست مدرن ارتباط دارد.در این پژوهش، فرض بر آن است که مفاهیم مطرح در پست مدرن، به طور مشخص به هنر درمانی پست مدرن راه یافتند. نتایج حاصل از این پژوهش موید آن است که ساختارشکنی سازه های اجتماعی، اهمیت واقعیت های چندگانه، اهمیت وجهه اجتماعی هنر، فعالیت گروهی و مبتنی بر گفتمان، کثرت گرایی، اهمیت تاویل مخاطب، استفاده از استعاره، ایهام و کاربرد رسانه های مختلف در خلق آثار هنری از مهم ترین ویژگی هایی است که در هنر درمانی پست مدرن مطرح و به کار گرفته شدند.کلید واژگان: پست مدرن، هنر درمانی، ساختارشکنی، سازه های اجتماعی، واقعیت های چند گانهJournal of Fine Arts, Volume:26 Issue: 2, 2021, PP 105 -114Postmodern movement emerged in the 1960s as a reaction against modernism, the most important differences which distinguished it from previous periods were its attitude to the reality and critical attitude towards the certainty of science and truth. In this view, reality differs for individuals and is determined by the perception, culture and language. In this view, each person's perception of reality is the product of his attitude to the life, so the existence of an absolute reality is rejected. Postmodern culture does not represent a systematic and pervasive theory because every individual or culture measures reality in its own way; so they can be understood by their own criteria, not by a standard and objective one. People also use language to construct their inner realities, so each person's words and manner of speech reflect the internalized realities and their perceptions of reality. Based on what has been said, deconstruction can be considered one of the most important postmodern manifestations that has influenced not only on aesthetics discourses but also in the sciences such as psychology in the last three decades of the twentieth century. This approach seeks to eliminate and abolish universal principles and emphasizes diversity, plurality, differences, contradiction and relativity. Accordingly, postmodern psychotherapy also came under the influence of postmodern philosophy. Social constructivism is a postmodern view of therapy that believes reality is not outside to be found; it is built within each of us and socially constructed through the interaction of culture, perception, and language. So everyone is personally and actively involved in making his own reality. The purpose of this paper is to study and investigate the impact of the features proposed in postmodernism on postmodern art therapy in an analytical and theoretical way. The main question is to find in what extent postmodern art therapy is related to the concepts in postmodernism. In this study, it is assumed that the concepts discussed in postmodern philosophy are specifically applied to the postmodern art therapy. The results of this study confirm that the deconstruction of social structures and internalized narratives, the importance of multiple realities, the importance of social aspect of art, group and discourse-based activities, pluralism, the importance of audience interpretation, the use of metaphor and etchings as well as the use of different medias in creation of artworks are among the most important features that have been introduced and applied in postmodern art therapy. Postmodern art therapy began as a means of combating social conditions, with the idea that individuals are influenced not only by their childhood experiences in the family, but also by culture, ethnic, race, gender, politic and other issues in the life. In this context, art was used as a means of expressing multiple realities to establish mutual discourses and communication as well as identifying and eliminating the dominant narratives of life. In this way according to post modern art therapy all people have the ability to lead their own lives in ways that are both satisfying and socially productive.Keywords: Postmodern, Art Therapy, Deconstruction, Social constructivism, Multiple Realities
-
آینه از دیر باز به دلیل خاصیت بازنمایی از دنیای اطراف و قابلیت تغییر در چگونگی این بازنمایی، همواره، در ماهیت خود برای هنرمند جذابیت و رمزآلودگی به جهت انتخاب موضوع اثر هنری خود داشته است. رویکرد و مساله این پژوهش اهمیت نظریه مرگ مولف بارت و استقبال آن توسط دریدا در هنر پست مدرن است. بدین ترتیب، این پژوهش سعی در به چالش کشیدن نظریه مرگ مولف در تعمیم به آثار هنری جدید از یک سو، و تحلیل و بررسی کارکرد آینه بر اساس نظریه ساختار شکنی دریدا از سوی دیگر دارد. بر این اساس، پژوهش حاضر به دنبال پاسخ گویی به این پرسش ها است: 1) آیا آرا و نظریه های پساساخت گرایانی چون رولان بارت و دریدا بر آثار هنری پست مدرن قابل تعمیم و تطبیق است؟ 2) آیا می توان اثر هنری تجسمی را مانند متن ادبی با مرگ مولف دارای معنا و مفهوم جدیدی کرد؟ بنابراین، برای اثبات این نظریه پژوهش حاضر، نقش آینه را در چهارچوب نظری پساساخت گرایان و با دیدگاه تطبیقی به نظریه مرگ مولف رولان بارت مطرح و بررسی می نماید. درنهایت، قصد برآن است تا با تحلیل و بررسی آن به نتایج تازه و بدیعی از تغییر شکل و نقش مولف و پدید آورنده در ارتباط با مخاطب دست یابد. این رهنمود نشان گر آن است که، مولف نه تنها غایب و حذف نشده، بلکه با نمودی موثرتر ولی غیرمستقیم و نامحسوس با مخاطب خود در تعامل است و نیز بیان گر آن است که، هنرهای تعاملی با کارکرد آینه نمونه تطبیقی موثقی از آثار هنری پست مدرن می توانند باشند که اندیشه ها و عقاید پساساخت گرایانی مانند بارت و دریدا را در آثارشان انعکاس داده و بازگو می کنند. پژوهش حاضر با استفاده از منابع کتاب خانه ای به روش اسنادی و توصیفی و تطبیقی انجام شده است. جامعه آماری شامل شش اثر از مجموعه هنرهای تعاملی آثار هنرمندان دهه های گذشته است. این آثار به گونه ای گزینش گردیده که برای اثبات فرضیه و نیز تعمیم آن بر اساس نظریات مطرح شده، کفایت کند.کلید واژگان: آینه، مخاطب، پدید آورنده، مرگ مولف، ساختارشکنیThe mysterious nature of mirrors has always been and attractive for artists to choose as their subject matter for the creation of the artwork. This is not just due to their reflective quality of their surroundings but also because of their capability to change such reflections. Today, mirrors and knowledge about them are being used beyond their reflecting feature more than any time before. Mirrors have coexisted mysteriously with the art and have found their special meanings in different cultures in the same way that art has enveloped other sciences, like psychology, politics, and technology. The complexity of mirrors and their ability to reflect things in a unique way is contrary to their simplicity. Therefore, their impression on their audiences varies from person to another. In other words, this method of “deconstructive reflection” (as Derrida has named it), can be explained as: the hidden meanings of signifiers that are constantly suspending and floating; the subject finds its meaning only through its division, multiplication, and expansion in space and floating in time. Using mirrors in the field of interactive arts can represent the relationship between the artist and his inner and outside world. The involvement of mirrors in artworks can be a way of representing the audience by the artist, in a way that the presence of the artist/author is unavoidable in some of the new artworks. This form of indirect interaction within the symbols, signs, and/or archetypes in the art work can create a multi-layered relationship with the audience. Moreover, such interaction between the audience and artwork makes the role of artist even more effective and also creates a new form of perception and understanding for the audience. In this essay, attempt has been made to study and analyze the roles and functions of mirrors in the new interactive arts. Therefore, the author has proposed a method to examine the potentials of the poststructuralist ideas, such as Roland Barthes and Derrida’s, and if they are employable on Post-modern art. Furthermore, the paper seeks to respond to the literary idea of “The Death of the Author” and if we can perceive new meanings from artworks through this Barthesian debate. To this purpose, the research studies the roles of mirrors in the post-structuralist framework and Barthes’ theory of “The Death of the Author”. Hence, on one hand, this essay challenges this Bathesian theory in the interpretation of contemporary artworks, and on the other, analyzes mirror’s functions through Derrida’s post-structuralist theory. Finally, this essay concludes new responses to the author’s transformational role in the relationship with the audience and artwork. Through this relationship, the paper presumes that not only the author is not dead or absent in the art work-audience relationship but also exists in a more effective way through his indirect interaction with his audience. Interactive arts, including those that involve functional mirrors, are appropriate candidates for this research elaborating upon the thoughts and ideas of post-modern theorists like Barthes and Derrida. The data required to conduct this research has been gathered through the desk study of library resources taking descriptive-comparative method. The statistical population includes six examples of interactive arts created during the past decades. The works selected are sufficient to support the paper’s hypothesis and also extend it to the aforementioned theories.Keywords: Mirror, Audience, Creator, Author’s Death, deconstruction
-
این مقاله با بررسی صورت بندی روایی فیلم آتش سبز که با تکیه بر ساختارتو درتوی افسانه های ایرانی و بر اساس شناختی عمیق از هنر (نگارگری و خوش نویسی، معماری...) و ادبیات ایران در چندین سطح به نقل تاریخ و فرهنگ کرمان و چهره های مهم آن سرزمین می پردازد،به دنبال آن است که در ورای روایات پیچیده فیلم معانی عمیق و شگرف مستتر در بطن آن را دریابد.
هدف فیلم بازنمایی دقیق و واقع نمایی تاریخی نیست از این رو برای ارائه حکایات تاریخی از ظرف قصه بهره می برد افسانه، اسطوره و تاریخ را در هم می آمیزد و با پرهیز از تکرار تصاویر و ساختار رایج، از حکایات تاریخی و افسانه ها شکل و ساختاری بدیع به آن ها می بخشد.
نتیجه مهم این بررسی آن است که فیلم آتش سبز با بسیاری از مفاهیم رایجی که معمولا در روایات تاریخی به کار می رود برخوردی شالوده شکنانه دارد؛ مفاهیمی چون افسانه و اسطوره، تاریخ، زمان، مکان، شخصیت، مردن و زنده بودن. البته همگی این برخوردها، تاویل ها و بازخوانی ها در فرم و ساختار فیلم منجر به زبانی نوین می شود که شکلی پیچیده به فیلم می دهد ،پیچیدگی که در عین حال ناشی از پیچیدگی فرم ها و اشکال در هنر ایرانی و زبان و مفاهیم در شعر و ادبیات و مبانی حکمی آنهاست.کلید واژگان: کلید واژه ها: آتش سبز، محمدرضا اصلانی، ساختارشکنی، افسانه، تاریخ، کرمان
The "Atashe Sabz "(green fire) movie by Mohamadreza Aslani narrates the history and culture of the Kerman city in different periods but for this purposes it uses the very complicated and strange form and structure which is based on the Iranian legends, fictions and miniatures, which in some cases are very complicated with different layers somehow similar to Hezaro yek Shab (One thousand and one night) stories :the old fictions that narrated by Shahrzad who wants to save herself from death by telling story and every story leads to new story before ending and this new one leads to another newer and these make Labyrinth –like form stories.
Aslani tries to tell us his historical narrations through such structure, and with a visual form which inspired by Iranian traditional painting in color, form and composition, so give the legendary and mystic form to these historical narrations. However this special form of movie it is not similar to the common legendary type movies both in form and content.
It is obvious that the film aim is not to represents the reality of history and the exact happenings in that specific period of times , but it wants or prefers to make the images and frames sequences and shots , dreamy and imaginative that all of them are based on the deep knowledge and recognition of Persian art, literature and aesthetics. So not only the film mix the history, mythology and story but also avoids current structure, form and images from the historical stories and adventures instead give them an unique and new form and structure .
The deconstructive approach to the acceptable and current concepts which is very common in the historical narrations is the most important point of the film, the concepts such as: history, fiction, legend, mythology, time, place, character, death and life.
This essay in different parts shows these deconstructive approaches first in the concept of place by concentrating on the fort as a center of film in the different historical events ,which most of them are tragic and at the same time as a dreamy place for the legends so gives the special character to the fort who is a witness beyond the time .second deconstructive approach is about the concept of history by interweaving the different historical events in each other and also with the fiction that cannot be recognized. This interweaving also occurs in the characters through the different periods of time, When we see the the specific characters in history, legend and present time .
Therefore we face to these deconstructive approaches continuously in the whole movie about time, reality, truth, death and life….
Of course all of these approaches and reinterpretations leads to a very new language in film that shapes a complicated form of it .Meanwhile This complicacy is due to(come from) the complicacy of the form and structure of Iranian art and complicacy of language in Iranian literature ,and the philosophy behind themKeywords: Key words: Atashe sabz, Mohamadreza Aslani, deconstraction, ?history?, ?legend? , Kerman -
نقیضه در جریان خوانش بینامتنیت و آشنایی زدایی و شالوده شکنی در عصر پسامدرن، به زعم جایگاه نقدی که در دستاوردهای گفتمان پست مدرن داشته اند، تداخل رویکرد به مرزهای یکدیگر دارند. نقیضه که به وارونه سازی غیرتصنعی اهتمام می ورزد و شیوه آشنایی زدایی که به بازتولید اثر هنری می پردازد و نیز رویکرد ساختارشکنی که دریدا مطرح می کند در بی نهایتی معناپردازی و چندصدایی در تقابل های پارادوکسیکال مشترک اند. بر این مبنا پژوهش حاضر با هدف مطالعه گفتمان حاکم در عصر پسامدرن، با روشی تحلیلی (بر اساس فرایند تحلیل گفتگومندی، التقاط، فضای اشتراکی، بینامتنیت و آشنایی زدایی) ، به مطالعه بازتولید نقیضه ایا ای تابلوی مونالیزا در رویکرد ساختارشکن در عصر پسامدرن می پردازد. بر این اساس با طرح این سوال که چگونه بازتولید نقیضه ای اثر هنری در عصر پسامدرن با مفاهیم آشنایی زدایی و ساخت شکنی منطبق است، به نمونه هایی از بازتولید تابلوی مونالیزا می پردازد تا همپوشانی مرزهای انتقادی در رویکرد نقیضه و آشنایی زدایی و ساختارشکن را به نمایش گذارد. از این رو می توان اذعان داشت شیوه های نقیضه، آشنایی زدایی و ساخت شکنی، واسازی های مشترک در گفتمان معاصرند که دیالوژیسم را با تقابل ارائه می دهند. نتیجه آنکه بازتولید نقیضه ای مونالیزا تجسم تقابل ها به روشی پارادوکسیکال است و با تخریب و واسازی متون و معنابخشیدن های متضاد به گفتمانی نظیر هم این و هم آن، گفتگومندی و پلی فونی را در زنجیره ای از نشانه ها که تولید معنا می کنند، اشاعه می دهد؛ چراکه نقیضه روشی انتقادی است که با اصل قراردادن آثار و متون قبلی، مکالمه بنیاد بودن را در تقابل هایی به نمایش می گذارد که همزمان در نگرش شالوده شکنی بیان می شود.
در پژوهش حاضر روش تحقیق اتخاذ شده توصیفی -تحلیلی و گردآوری منابع کتابخانه ای است؛ در برخی موارد از منابع معتبر اینترنتی استفاده شده است.کلید واژگان: پسامدرن، ساختارشکنی، مونالیزا، نقیضه، بازتولید اثر هنری
In the course of the interrogation of reading, understanding and deconstruction in the postmodern era, the critique of the position of criticism in the achievements of postmodern discourse has a cross-border approach to each other's borders. A negation that addresses invertebrate invertebilities and the method of deconstruction that reproduces the work of art, as well as the deconstructionist approach Derrida proposes, are infinitely multidimensional and semantic in paradoxical contradictions. Accordingly, the question of how the rebellious reproduction of the work of art in the postmodern age corresponds to the concepts of deconstruction and deconstruction, seems to be the reproduction of the monolithic overlapping overlapping of the critical boundaries in the approach of negation and deconstruction and deconstruction To show. On this basis, the present study aimed at studying the dominant discourse in the postmodern period, by analytical method (based on the analysis of dialogue, eclecticism, communicative space, interpersonalism, and descriptiveness), to study the controversial reproduction of the monolithic sign in the postmodern deconstructionist approach Pays The result of the rebellious reproduction of the Monaliza is to visualize the opposites in a paradoxical way, and by destroying texts and opposing meanings to discourses such as this and that, conversation and polygonum in a chain of signs Which produces meaning, because the negation is a critical method, which, by incorporating the works and previous texts, establishes the conversation of being founded on the contradictions that are simultaneously expressed in the attitude of breaking the foundation, Lays down Hence, practices, defamation, deconstruction, and the breakdown of shared deconstructions in contemporary discourse, which oppose dialogism.In the course of the interrogation of reading, understanding and deconstruction in the postmodern era, the critique of the position of criticism in the achievements of postmodern discourse has a cross-border approach to each other's borders. A negation that addresses invertebrate invertebilities and the method of deconstruction that reproduces the work of art, as well as the deconstructionist approach Derrida proposes, are infinitely multidimensional and semantic in paradoxical contradictions. Accordingly, the question of how the rebellious reproduction of the work of art in the postmodern age corresponds to the concepts of deconstruction and deconstruction, seems to be the reproduction of the monolithic overlapping overlapping of the critical boundaries in the approach of negation and deconstruction and deconstruction To show. On this basis, the present study aimed at studying the dominant discourse in the postmodern period, by analytical method (based on the analysis of dialogue, eclecticism, communicative space, interpersonalism, and descriptiveness), to study the controversial reproduction of the monolithic sign in the postmodern deconstructionist approach Pays The result of the rebellious reproduction of the Monaliza is to visualize the opposites in a paradoxical way, and by destroying texts and opposing meanings to discourses such as this and that, conversation and polygonum in a chain of signs Which produces meaning, because the negation is a critical method, which, by incorporating the works and previous texts, establishes the conversation of being founded on the contradictions that are simultaneously expressed.Keywords: Postmodern, deconstruction, multiplicity, negation, reproduction of artwork -
ساختارشکنی و سورئالیسم، علی رغم خاستگاه های متفاوتشان، در انتقادی که به نگرش های قطعیت گرا وارد می کنند، اشتراک نظر دارند؛ برای آن ها قابل پذیرش نیست که گستره نامحدود معانی و تفاسیر را بتوان به رابطه معین و تقابلی «مفاهیم دوگانی» تقلیل داد. ساختارشکنی، در رویکرد به متن و ساختارهای زبانی و سورئالیسم در اهتمام به تغییر تجربه های ادراکی و ارتقاءدادن واقعیت دریافتی، تقابل گرایی ساختاری را به چالش می کشند. با مفروض داشتن تشابه نگرش مذکور، این پژوهش با هدف بهره گیری از نظریه برای خوانش اثر هنری، با روشی تحلیلی، به رویکردهای هنر سورئالیستی قرن 20 (تصویر دوبعدی) منظر ساختارشکنی می پردازد. مبنای تحلیل ساختارشکنانه در این تحقیق، مدنظر قرار دادن رابطه معکوس و مختل شده دو جزء تقابلی و همچنین «تعین ناپذیری» جایگاه نهایی آن ها است. نتیجه آنکه تصاویر سورئالیستی، به واسطه گسستی که در رابطه معمول مفاهیم متقابل پدید می آورند، قطعیت هایی که متزلزل می سازند و اطمینان خاطرهایی که به پرسش می گیرند، علاوه بر واسازی نظام تصویری مورداستفاده )هنر انتزاعی و هنر بازنما( نگرش ساختارشکن را نسبت به پندارهای معمول ما از واقعیت، تجسم «عینی» می بخشند.کلید واژگان: تقابل های دوتایی، تعین ناپذیری، ساختارشکنی، سورئالیسم، هنر سورئالیستیDeconstruction and Surrealism, despite their different origins, are in accord on their criticism of deterministic approaches; both of them stand against reducing the infinite domain of meanings and interpretations to the determined and contrastive field of binary oppositions. Deconstruction challenges the structural contrastivism through its approach towards text and lingual structures, as surrealism does the same by altering the perceptive experiences and elevating the perceived reality. Given the aforementioned similarity in approach, the current research aims to use the reader-response theory to study the approaches of surrealistic art in 20th century (two-dimensional image) from the deconstructive viewpoint. The deconstructive analysis in this research is based on the reversed and disrupted relationship between oppositional components, and the undecidability of their final status. The research concludes that by disrupting the conventional relationship among contrastive concepts, wavering the certainties, and questioning the accepted convictions, surrealist images not only deconstruct the used visual system (abstract art and figurative art), but also embody (visualize) the deconstructive approach towards our conventional notions about reality.Keywords: deconstruction, surrealism, surrealist art, binary oppositions, undecidability
-
خوانش ساختارشکنانه آثار جوزف کاسوت / مقالات آماده انتشار، اصلاح شده برای چاپ، انتشار آنلاین از تاریخ 11 شهریور 1394جوزف کاسوت را می توان در آفرینش آثار هنری خود هنرمندی ساختارشکن تلقی کرد. این ویژگی را با توسل به معنا توضیح خواهیم داد، بنابراین، پرسش اصلی این مقاله درباره معنای اثر هنری و چگونگی طرح آن در آثار وی است. معنای اثر هنری از سویی مقاصد هنرمند)ایده(و از سوی دیگر درک مخاطب و نیز دلالت نشانه های اثر در نظر گرفته شده است. به طور مشخص مواردی مانند حذف ساختار و مرکز رایج برای اثرهنری، بینامتنیت، خوانش دوگانه، خط خوردگی، نوشتار، بستر و زمینه آثار هنری و هزارتو در آثار کاسوت برجسته شده اند. این گزینش با توجه به مفاهیم تفکر ساختارشکنی صورت گرفته و به بحث مذکور، حالت تطبیقی– تحلیلی هم داده است. با توجه به دغدغه معنا، می توان آثار این هنرمند را درچنددسته طبق هبندی کرد. در دسته ای از آثار ادعای انتقال مستقیم ایده ها و مقاصد هنرمند با توسل به زبان و گزاره های تحلیلیوجود دارد. در دسته دیگر گرایش به ایده چن دمعنایی دیده می شود، که ضمن آن تعاریف بازنمایی، واقعیت و تصویر دگرگون می شود. گویی هنرمند مفهومی سعی در بازتعریف بنیان های هنر دارد. با توجه به آثار ایشان باید گفت حتی اگر هنرمند مفهومی ادعای رویارو کردن بی واسطه مخاطب با ایده خود و معنای اثر را داشته باشد، به این هدف نائل نمی شود. دلالت های اثر هنری از دست و اجازه مولفش فراتر می رود، زیرا از سوییخود اثر حقیقت و معنایش را برمی سازد و آن را به مخاطب عرضه می دارد و از سوی دیگر مخاطب هم در امتداد مقاصد هنرمند و معانی اثر حرکت نم یکند. پرسش از معنا، ایده ها و محتواپروری در اثر هنری ما را به سمت مفاهیم جدیدی در آثار این هنرمند معاصر رهنمون می شود.
کلید واژگان: هنر مفهومی، جوزف کاسوت، ساختارشکنی، معناJoseph Kosuth, American conceptual artist, has special techniques in art creation. He is an theorist, writer and artist and professor in art universities. He is one of the important figures in contemporary art, especially conceptual one. He wrote some seminal essays regarding contemporary art, like “Art as Idea as Idea” and “Art after philosophy”. Through this texts he found the new bases for a new art. Kosuth’s works show the major distant from traditional art frameworks. The rejection of aesthetics concepts and painterly elements are two goals of conceptual arts. Ideas, meaning and signification in this stream are so important. Ideas of artist can be socio-political and philosophical or religious and cultural; meaning is comprehension of audience; and signification is related to work. In the first stages of his career, Kosuth follows the theory of Ludwig Wittgenstein who is a main character in analytical philosophy. We will claim that not only this kind of Kosuth’s works but also his whole works can be read using Derrida’s approach. This comparative analysis shows the impact of linguistic anddeconstructive thought on Kosuth’s works and considers precisely his theory, his art and his shift in art interests and definition. In his career, this artist has created different and interesting types of works. At first stage, he put three mediums, i.e. an object, a picture of object and its dictionary definition,together. In another stage, he deforms classical artistic pictorial and writing works, for example crosses out Freud’s theories and writings. In the third, he shows just writing sentences of himself or a philosopher or from dictionaries in different styles, especially with neon. In this paper, with regarding to Wittgenstein’s impact, Derrida’s deconstructive concepts have been read, thus someconcepts like, decenterism, intertextuality and appropriation, the importance of writing and grammatology, double reading, undererasure, subjectile and labyrinth have been read. Dematerialization in all the Kosuth’s works means decentering the main elements of formalist painting. Also, this artist employs form ofwriting and language for his creativity. In this kind of works, he calls art as analytic proposition which is a picture of the world. The possibility of proposition rests upon the fact that logic of world structure is similar to the language structure. We find through Derrida’s argument that there is a rupture between signified and signifier. This can be explained through Derrida’s interest in writing as asuperior form in speech/writing opposition. The artist also has used philosophers’ words and quotations. He shortly follows other philosopher’s ideas. He follows the undererasure strategy which stem from Heidegger’s philosophy and Derrida’s usage of it. Derrida thought this strategy as a metaphor,because both affirms and rejects an issue. Kosuth also uses and rejects Freud’s theory. As a result, there is no fixed and singular meaning for audience; there are no fixed significations for signs. There is no way for artist toshow and express all aspects of his/her ideas in artwork. In this paper, despite Kosuth’s intentions, we have found other meanings in his works probably in contrary to his ideas.Keywords: Deconstruction, Signification, Conceptual art, Joseph Kosuth -
تاریخ هنر در کمتر از 40 سال اخیر، دستخوش تحولات بنیادی شده که خود از تداخل و هم پوشی اوضاع تاریخی، سیاسی، اجتماعی و تغییرات نهادی سرچشمه گرفته است. نتیجه این تغییرات، نقادی از امری متعارف (تاریخ سنتی و نهادی هنر)، تعیین جایگاه دانش در جامعه معاصر و تاکید هنر امروز بر ارزش های اجتماعی، ثمربخش بودن دانش ها و تخصص ها و ارتباط هنر با توسعه فرهنگی و تاریخی است. پس از طرح مسئله مرگ هنر و ورود به مرحله پساتاریخی، اقتضاهای جدیدی از منظر دگرگونی در امر تاریخ هنر- برخاسته از ضرورت و تقدیری تاریخی (تعبیر هگلی) – ایجاد می شود و خودآگاهی تاریخی اهل هنر (هنرمند، مورخ، فیلسوف و منتقد هنر)، در نقش اجتماعی هنر تحقق می یابد. اهداف اصلی تحقیق عبارت اند از گسترش دانش نظری، تحلیل وضعیت گذشته تاریخ هنر، ارایه راه حل های جامع تر با توجه به اوضاع اجتماعی در دوره معاصر و کمک به بهبود روش های آموزشی است. نوع تحقیق ازنظر ماهیت و روش توصیفی – تحلیلی است؛ در شاخه تحقیق های نظری و به صورت تحقیق و تفحص در مجموعه ای از نظریه ها، رهیافت ها و روش ها، ذیل عنوانی واحد و تحلیل و تنفیذ و داوری آن ها با برداشت و نگاه تطبیقی جدید.
کلید واژگان: ضرورت تاریخی، خودآگاهی تاریخی، تاریخ نوین هنر، هنر پساتاریخی، مدرنیسم، ساختارشکنی -
«پست مدرنیسم» در اواخر دهه 1970 و ابتدا برای نقد حرکتهای مدرن در معماری به کار رفت. اقتصاد، فلسفه، سیاست، جامعه شناسی، معماری، طراحی، اطلاعات، تبلیغات و هنر بر ضد ایده های مدرن واکنش نشان داده و آنها را برانداختند. زمانهای تاریخی از گذشته، حال و آینده در زمان حال و اکنون و واقعیتهای حاضر حل شده و وضعیتی به نام «پست مدرن» پدید آمد که خود محصول روحیه انتقادی و آزادی طلبی مدرنیته است. این واکنش مخصوصا به وسیله تجربیات کانسپچوالیستها، آرته پوورا ها، رفتارگراها و همه کسانی که قصد داشتند فرمهای هنری را به طور اساسی کاهش دهند، برضد هنر و حال و هوای فرهنگی 1970 حکمفرما شد.
در نتیجه این وضعیت و نیز استدلالات بظاهر علمی و فلسفی نظریه پردازان، که درصدد انکار واقعیتها، حقیقت و زمان و کاربرد بحثهای پیچیده ای چون هرمنوتیک و ساختارشکنی بودند، ویژگی هایی متمایز از آنچه در گذشته بود رایج گشت که مغایر با زیبایی شناسی هنر بود. از جمله: التقاط، تشکیک، تمسخر، گفتمان، طنز، بی معنایی و ابهام.
در پایان دهه 1970 هنگامی که هنرمندان از قالبهای مفهومی جدا شدند، ظهوری مجدد از رنگها، احساس گرایی و عناصر تزیینی رخ می دهد و هنرمندان به ابزارهای سنتی نقاشی (بوم، قلم مو، طراحی و رنگ) رجعت می کنند. همان چیزی که در سالهای گذشته بطور کامل کنار گذاشته شده بود. دوباره تصویر به هنر برمی گردد.
کلید واژگان: پست مدرنیسم، کانسپچوال، نقاشی، ساختارشکنی
نمایش نتایج بیشتر...
نکته
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
©2000-2025 magiran.com All Rights Reserved.