به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه

استئوکلاست

در نشریات گروه پزشکی
تکرار جستجوی کلیدواژه استئوکلاست در مقالات مجلات علمی
  • مهشید شیری، محمدرضا فدائی چافی*، شهرام غلامرضایی
    مقدمه

    اگرچه تمرین ورزشی به عنوان یک عامل موثر در حفظ و بهبود استحکام استخوان شناخته شده است؛ اما مشخص نیست که آثار آن بر سلول های استخوان ساز و استخوان خوار رده های سنی مختلف یکسان باشد. بنابراین هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرین مقاومتی- استقامتی بر تعداد سلول های استیوسیت، استیوبلاست و استیوکلاست بافت استخوان فمور در موش های نر با سنین مختلف بود.

    روش ها

    در مطالعه ی حاضر، 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در سه گروه سنی 2 هفته ای، 6 هفته ای و96 هفته ای به صورت تصادفی در 2 گروه 5 تایی تمرین و شاهد قرار گرفتند. تمرینات مقاومتی- استقامتی برای 6 جلسه تمرین در هفته به مدت 6 هفته اجرا شد. موش ها تحت گاز دی اکسید کربن قربانی شدند. جهت بررسی میکروسکوپی بافتی از رنگ آمیزی به روش H&E استفاده شد.

    یافته ها

    نتایج آنالیز واریانس یک طرفه با آزمون تعقیبی Tukey نشان داد، مقادیر بالاتر سلول های استیوبلاست و استیوسیت و مقادیر پایین تر سلول های استیوکلاست موش های تمرین کرده در هر سه رده ی سنی در مقایسه با گروه شاهد خودشان، معنی دار بود. مقایسه ی گروه های تمرین با یکدیگر نشان داد، تعداد استیوبلاست ها در گروه های کودک و بالغ، تعداد استیوسیت ها در گروه بالغ و تعداد استیوکلاست ها در گروه های بالغ و سالمند بالاتر بود.

    نتیجه گیری

    نتایج نشان داد تمرین مقاومتی- استقامتی منجر به افزایش سلول های استخوان ساز و کاهش سلول های استخوان خوار شد. هرچند آثار ورزش بر استخوان سازی در رده های سنی پایین تر بیشتر از دوران سالمندی بود. با این وجود ممانعت ورزش از روند استخوان خواری در سنین بالاتر خصوصا دوره ی سالمندی مشهود بود.

    کلید واژگان: تمرینات قدرتی، تمرینات هوازی، استئوسیت، استئوبلاست، استئوکلاست
    Mahshid Shiri, MohammadReza Fadaei Chafy *, Shahram Gholamrezaei
    Background

    Although exercise is known as an effective factor in maintaining and improving bone strength; it is not clear that its effects on bone-forming and bone-eating cells of different age groups are the same. Therefore, this study aimed to investigate the effect of resistance-endurance training on the number of osteocyte, osteoblast, and osteoclast cells in femur bone tissue in male rats of different ages.

    Methods

    In the present study, 30 male Wistar rats in three age groups of 2 weeks, 6 weeks, and 96 weeks were randomly divided into 2 groups of 5 each, training and control. Resistance-endurance exercises were performed for 6 training sessions per week for 6 weeks. Rats were sacrificed under carbon dioxide gas. H&E staining was used for tissue microscopic examination.

    Findings

    The results of one-way analysis of variance with Tukey's post hoc test showed that higher amounts of osteoblast and osteocyte cells and lower amounts of osteoclast cells in trained rats of all three age groups were significant compared to their control group. The comparison of exercise groups showed that the number of osteoblasts in the child and adult groups, the number of osteocytes in the adult group, and the number of osteoclasts in the adult and elderly groups were higher.

    Conclusion

    The results showed that resistance-endurance training led to an increase in bone-forming cells and a decrease in bone-eating cells. However, the effects of exercise on bone formation in younger age groups were more than in old age. Nevertheless, the prevention of exercise from the process of bone loss in older age, especially old age, was evident.

    Keywords: Strength exercise, Aerobic Exercise, Osteocyte, Osteoblast, Osteoclast
  • ابوالفضل برزگر بفروئی، موسی جاودانی*
    مقدمه

    آسیب طناب نخاعی (SCI) سبب بروز جراحات ویرانگری در مبتلایان می شود. مکانیسم های اصلی پاتوژنز آسیب ثانویه شامل انحطاط عصبی، گلیوز و التهاب هستند. آسیب نخاعی وارده، اختلال یا نارسایی در چندین اندام را به علت نقش حیاتی نخاع در تنظیم عملکردهای بدن، القاء می کند. استیوپروز تحت عنوان پیامدی از آسیب نخاعی شناخته می شود که در اکثریت قریب به اتفاق هر بیمار مبتلا به آسیب نخاعی رخ می دهد.
    در نگارش این مقاله مروری از مقالات نمایه شده در پایگاه های اطلاعاتیScience Direct, Scopus, Pubmed  Springer Science  و Google scholar استفاده شدند. مجموعه مقالات بررسی شده شامل 120 مقاله بود که تحقیقات کیفی و کمی مربوط به 57 سال (از سال 1962 تا سال 2019) را به زبان انگلیسی دربرداشت. این مقاله مروری بر پایه 120 مقاله مذکور و با استفاده از کلمات کلیدی آسیب نخاعی، استیوپروز، التهاب، استیوبلاست و استیوکلاست نگارش شده است.

    نتیجه گیری:

    اگرچه عدم وزن گیری اندام های حرکتی عاملی مهم در پاتوژنز استیوپروز به دنبال آسیب نخاعی است، اما التهاب، ضایعه عصبی و تغییرات هورمونی نیز در این فرآیند مشارکت می کنند. تغییرات هورمونی با واسطه آسیب نخاعی ممکن است با چند مکانیسم در بروز استیوپروز پس از آسیب نخاعی شرکت کنند. این مکانیسم ها عبارت ند از: افزایش دفع کلیوی و کاهش جذب روده ای کلسیم و بالتبع بالانس منفی یون کلسیم؛ کمبود ویتامین D؛ تضعیف عملکرد غدد جنسی و مهار فعالیت استیوآنابولیک (استخوان سازی) استروییدهای جنسی؛ افزایش لپتین خون؛ سرکوب هیپوفیزی هورمون پاراتورمون و هم چنین کاهش مقادیر استخوان متعاقب آسیب نخاعی ممکن است (حداقل بخشی از آن) مستقیما به وسیله مقاومت به انسولین و فاکتور رشد شبه انسولین ایجاد شود.

    کلید واژگان: آسیب نخاعی، استئوپروز، التهاب، استئوبلاست، استئوکلاست
    Abolfazl Barzegar-Bafrouei, Moosa Javdani*
    Introduction

    Spinal cord injury (SCI) causes devastating injuries in patients. The main mechanisms of the pathogenesis of secondary injury include nerve degeneration, gliosis, and inflammation. Spinal cord injury induces a disorder or failure in several organs due to the vital role of the spinal cord in regulating bodily functions. Osteoporosis is a consequence of spinal cord injury that occurs in the vast majority of patients with spinal cord injury.
    Articles on the related topic were searched in the following databases: Science Direct, Scopus, Springer Science, PubMed and Google scholar to have been used in writing from this review article. A total of 120 related research papers, including quantitatve and qualitative researches in English, from the last 57 years papers (1962- 2019) were included in this study. The review article is written according to 120 articles and the keywords “Spinal cord injury, Osteoporosis, Inflammation, Osteoblast and Osteoclast”.

    Conclusion

    Although weight loss is an important factor in the development of osteoporosis following SCI, inflammation, nerve damage, and hormonal changes also contribute to this process. Hormonal changes mediated by SCI may contribute to postoperative osteoporosis with several mechanisms. These mechanisms included: increased renal excretion and decreased intestinal absorption of calcium, consequently, a negative balance of calcium ions; Vitamin D deficiency; impair the function of the gonads and inhibits the osteoanabolic (ossification) activity of sex steroids; elevated blood leptin; Pituitary suppression of parathyroid hormone, and bone loss following SCI may (at least in part) be caused directly by insulin resistance and insulin-like growth factor.

    Keywords: Spinal cord injury, Osteoporosis, Inflammation, Osteoblast, Osteoclast
  • هادی مختاری، آزاده منتصری، محمدعلی مجددی، سولماز ملکی دیزج*
    پیش زمینه و هدف

    وجود فاکتورهای رشد تاثیر بسزایی در بهبود روندترمیم دارد و نیز درصد نسبتا بالایی از دندان هایی که تحت درمان اندودنتیک قرار گرفته اند در آینده نیازمند درمان های رتروگرید خواهند بود، هدف از این مطالعه بررسی اثر پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) بر تمایز استیوبلاست و استیوکلاست در حضور داربست سه بعدی است.

    مواد و روش کار: 

    در این مطالعه آزمایشگاهی، ابتدا سلول های بنیادی مزانشیمال از ژله وارتون بند ناف جنین انسانی جداسازی شده و در دو گروه بررسی تمایز به استیوبلاست و تمایز به استیوکلاست قرار داده شدند. هر گروه به دو زیرگروه کشت در حضور PRP و بدون حضور PRP تقسیم شدند. تمام نمونه ها بر روی اسکافولد پلیمری از جنس پلی کاپرولاکتون/هیدروکسی آپاتیت (PCL/HA) کشت داده شدند. به منظور بررسی تمایز به استیوبلاست از محیط کشت عقاب اصلاح شده دالبکو (DMEM) حاوی 10-7 مولار دگزامتازون، 10 میلی مولار از ماده گلیسروفسفات و 50 میلی مولار آسکوربیک اسید استفاده شد. در گروه تمایز به استیوکلاست نیز از لیگاند فعال کننده گیرنده فاکتور هسته ای کاپای B (RANKL) و فاکتور تحریک کننده تشکیل کلونی (CSF) استفاده شد. در دو زیرگروه حاوی PRP علاوه بر ترکیبات تمایز دهنده 10 درصد PRP نیز اضافه گردید. پس از 10 روز تمایز به استیوبلاست و استیوکلاست با بررسی بیان ژن های اختصاصی توسط واکنش زنجیره ای پلیمراز بی درنگ (RT-PCR) صورت گرفت. در گروه های تحت تمایز به استیوبلاست از بررسی ژن های استیوکلسین و استریکس و در گروه های تحت تمایز به استیوکلاست از بررسی ژن اسید فسفاتاز مقاوم در برابر تارتات (TRAP) استفاده شد. آنالیز آماری داده ها توسط نرم افزار گراف پد و روش های آنالیز واریانس یک طرفه و دو طرفه و آزمون تعقیبی توکی انجام گرفت.

    یافته ها: 

    در بررسی بروز ژن TRAP در مقایسه گروه کنترل با گروه تیمار با PRP یافته های مشابهی بدست آمد (p=NaN). در خصوص مقایسه گروه حاوی مارکر استیوکلاستوژنز به تنهایی و گروه حاوی این ماده به همراه PRP لازم به ذکر است که اختلاف معنی دار بود (p=0.0324). در بررسی بروز ژن استریکس در مقایسه گروه کنترل با گروه تحت تیمار با PRP اختلاف معنی داری وجود داشت (p=0.0050). میان گروه حاوی مارکر استیوبلاستوژنز به تنهایی و گروه دارنده مارکر فوق به همراه PRP نیز اختلاف معنی دار بود (p=0.00001). در بررسی بروز ژن استیوکلسین، مقایسه گروه کنترل با گروه تحت تیمار با PRP نشانگر اختلاف معنی داری بود (p=0.0110) ولی نتایج مقایسه دو گروه حاوی مارکر القا استیوبلاستوژنز با و بدون تیمار با PRP نشانگر اختلاف معنی داری نبود (p=0.5191). در مقایسه انجام شده میان گروه های کنترل و تحت تیمار با PRP در سه ژن مذکور تفاوت میان گروه ژن TRAP و ژن استریکس و استیوکلسین معنی دار بود (به ترتیب p=0.006 و p=0.0001).

    بحث و نتیجه گیری:

     بررسی کلی یافته ها نشان داد که PRP باعث افزایش تمایز به استیوبلاست شده ولی بر استیوکلاست تاثیر چشم گیری ندارد.

    کلید واژگان: استئوبلاست، داربست، استئوکلاست، پلاسمای غنی از پلاکت
    Hadi Mokhtari, Azadeh Montaseri, Mohammadali Mojaddadi, Solmaz Maleki Dizaj*
    Background & Aims

    It has been shown that growth factors have a great role in improving wound healing processes. In addition, a relatively high proportion of endodontically treated teeth will require retrograde treatment in the future. Therefore, the aim of the present study was to evaluate the effect of platelet-rich plasma (PRP) on differentiation of osteoblasts and osteoclasts in the presence of a three-dimensional scaffold.

    Materials & Methods

    In this in vitro study, mesenchymal stem cells were isolated from the Wharton jelly of human fetal umbilical cord and assigned into osteoblasts and osteoclasts groups for the evaluation of differentiation. Each group was subdivided into two subgroups with and without PRP. All the samples were cultured on two PCL/HA (polycaprolacton/hydroxyapatite) polymer scaffold. To evaluate differentiation into osteoblasts, DMEM (Dulbecco’s Modified Eagle’s Medium) was used that contained 7‒10-mol dexamethasone, 10-mol glycerophosphate, and 50-mol ascorbic acid. In the osteoclast differentiation group, RANKL (receptor activator of nuclear factor Kappa-B ligand) and CSF (colony-stimulating factor) were used. In addition to differentiation agents, 10% PRP was added to the two subgroups containing PRP. After 10 days, differentiation into osteoblasts and osteoclasts was evaluated by assessing the expression of specific genes using real-time PCR. In the osteoblast differentiation group, expression of osteocalcin and osteotrix genes was evaluated and in the osteoclast differentiation group, expression of TRAP (tartrate-resistant acid phosphatase) was evaluated. Data were analyzed using one-way ANOVA, two-way ANOVA, and post hoc Tukey tests, using Graph Pad software program.

    Results

    Evaluation of the expression of the TRAP gene did not reveal any significant differences between the study and control groups. There was a significant difference between the group with the osteoclastogenic factor alone and the group with osteoclastogenic factor and PRP (p=0.0324). There was a significant difference in osterix expression between the control group and the PRP-treated group (p=0.0050). There was a significant difference between the group with osteoblastogenic factor alone and the group with osteoblastogenic factor and PRP (p=0.00001). There was a significant difference in the expression of osteocalcin gene between the control and PRP-treated groups (p=0.0110); however, the differences between the osteoblastogenesis groups with and without PRP treatment were not significant (P=0.5191). The differences in the expression of TRAP, osterix, and osteocalcin genes between the control and PRP-treated groups were significant (p=0.006 and p=0.0001, respectively).

    Conclusion

    The results of the present study showed that PRP resulted in an increase in osteoblastic differentiation, with no significant increase in osteoclastic differentiation.

    Keywords: Osteoblast, Osteoclast, Platelet-Rich Plasma, Scaffold
  • فاطمه محمدعلی، سعید آبرون *، امیر آتشی، مسعود سلیمانی، سعید کاویانی، غلامرضا خمیسی پور
    زمینه
    متعاقب مطالعات اولیه ای که حضور گیرنده های بتا آدرنرژیک را بر سطح سلول های استخوانی نشان دادند، مطالعات متعددی به بررسی نقش سیستم بتا آدرنرژیک در تشکیل و بازجذب استخوان پرداختند. هدف از این مقاله مرور مطالعات در زمینه تاثیر سیستم بتا آدرنرژیک و واسطه های عصبی- استخوانی بر تنظیم هموستاز استخوان می باشد.
    مواد و روش ها
    در این مقاله مروری سنتی، بیش از 100 مقاله چاپ شده در زمینه تاثیر آدرنرژیک بر بازسازی استخوان مورد بررسی قرار گرفت و بر پیشرفت های اخیر در این زمینه اشاره گردید.
    یافته ها
    بر اساس نتایج مطالعات مختلف دارویی، ژنتیکی و بالینی که به بررسی سیگنالینگ گیرنده های بتا آدرنرژیک در سلول های استخوانی پرداخته اند، نشان داده شد که فعالیت آدرنرژیک سیستم عصبی سمپاتیک تنظیم کننده منفی توده استخوانی است. سیگنالینگ آدرنرژیک باعث مهار تکثیر استئوبلاست ها و افزایش سنتز استئوکلاست ها می شود.
    نتیجه گیری
    روی هم رفته این مشاهدات و یافته های مرتبط از اهمیت بالایی برخوردار هستند چون باعث افزایش دانش ما در زمینه فیزیولوژی استخوان شده و منجر به شناسایی رویکردهای درمانی جدید در زمینه طراحی داروهای آنابولیک استخوان می شوند. مسلما شناخت عوامل پایین دست سیستم بتا آدرنرژیک می تواند در تصمیم گیری در زمینه مداخلات درمانی مناسب، مفید باشد.
    کلید واژگان: استخوان، استئوبلاست، استئوکلاست، گیرنده آدرنرژیک، بتاآدرنرژیک
    Fateme Mohammadali, Saeid Abroun*, Amir Atashi, Masoud Soleimani, Saeid Kaviani, Gholamreza Khamisipour
    Background
    Following initial studies reporting the presence of βeta adrenergic receptors on bone cells, several studies have investigated the role of the Beta adrenergic system in the formation and resorption of bone. The goal of this report was to review the data supporting the role of the beta adrenergic system and osteo-neuromediators in the regulation of bone homeostasis.
    Materials And Methods
    In this review, more than 100 published articles were reviewed for the evidence of the adrenergic effect on bone remodeling and focused on the latest advances in this area.
    Results
    Based on a variety of pharmacologic, genetic and clinical studies focused on b-adrenergic receptor (bAR) signaling in bone cells, The adrenergic activity of the sympathetic nervous system has been shown to be a negative regulator of bone mass; adrenergic signaling inhibits osteoblast proliferation and promotes osteoclastogenesis .
    Conclusion
    Altogether, these observations and linked findings are of great significance since they improve our understanding of bone physiology., and uncovered new potential therapeutic strategies for the design of bone anabolic drugs. Certainly, knowledge about downstream factors of beta-adrenergic system can be helpful in making decisions about appropriate therapeutic interventions.
    Keywords: Bone, osteoblast, osteoclast, adrenergic receptor, Beta adrenergic
  • سعید آبرون، نجم الدین ساکی
    بیماری مالتیپل مایلوما یک ناهنجاری پلاسما سل است که تقریبا 10% سرطان های خونی را شامل می شود و 99 درصد بیماران سن بالای 40 سال دارند. هدف از این مطالعه، بررسی عوامل سلولی و مولکولی شناخته شده و مؤثر در ظهور و پیشرفت این بیماری می باشد.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه با مرور بر 150 مقاله ای که در سال های اخیر در مورد تغییرات ژنتیکی، سلول های استئوکلاست و استئوبلاست ها، کموکاین ها و مسیرهای پیام رسانی منتشر شده است، 69 مقاله که در بیولوژی سلولی مولکولی مالتیپل مایلوما کاربرد داشته انتخاب و سعی گردیده تا به طور اجمال به ارزیابی جنبه های مولکولی و سلولی در مالتیپل مایلوما پرداخته شود.
    یافته ها
    ضایعات استخوانی، درد استخوان، شکستگی، عفونت مکرر، نارسایی کلیه، هایپرپروتئینمیا، آمیلوئیدوز، آنمی، افزایش سطح کلسیم یونیزه(هایپر کلسمی)، کاهش آلکالن فسفاتاز و استئوکلسین از مهم ترین نشانه های این بیماری می باشد که همگی به علت القاء پیام های خارج از کنترل سلولی به واسطه افزایش ایمنوگلوبولین ها و سایتوکاین ها و ارتباط بین سلولی حاصل می گردد.
    نتیجه گیری
    مطابق نتایج این تحقیق، در تولید و تجمع سلول های توموری در مغز استخوان مانند سلول های مایلومایی، عواملی نظیر حضور فاکتورهای مترشحه از سلول های مغز استخوان، عفونت های مزمن، ارتباط های بین سلولی، تجمع و وجود عناصری مثل کلسیم و آهن که غلظت آن ها در مغز استخوان نسبت به سرم بیشتر می باشد، مؤثر است.
    کلید واژگان: مالتیپل مایلوما، ضایعات لیتیک استخوانی، استئوکلاست، استئوبلاست
  • محسن نوروزیان، فاطمه فدایی فتح آبادی، فریدون عزیزی
    هورمون های جنسی نقش مهمی در رشد اسکلت و حفظ تعادل استخوانی دارند، از آنجا که تا کنون اثرات استروژن در ترمیم بافت استخوانی بیشتر مورد مطالعه قرار گرفته است و اطلاعات مشابهی در مورد تستوسترون وجود ندارد، در تحقیق حاضر اثر هورمون های جنسی نر روی بافت استخوانی و نحوه ترمیم استخوان مطالعه گردید. 60 راس موش صحرایی نر نژاد Wistar به وزن 250 الی 300 گرم و سن 12 الی 14 هفته به طور تصادفی در چهار گروه 15 راسی تقسیم شدند. گروه اول گنادکتومی نشده بودند و هورمون درمانی نیز نشدند؛ گروه دوم گنادکتومی نشده بودند ولی هورمون درمانی شدند. گروه سوم گنادکتومی شده بودند و هورمون درمانی نیز شدند و گروه چهارم گنادکتومی شده بودند ولی هورمون درمانی نشدند. در تمام گروه ها سطح داخلی استخوان درشت نی سمت راست سوراخ گردید. موش هایی که هورمون درمانی شدند، روزانه و بصورت داخل صفاقی تحت تزریق هورمون تستوسترون به میزان یک میلی گرم برای هر کیلوگرم به مدت سه هفته قرار گرفتند. تمام موش ها سه هفته پس از نقص استخوانی از طریق استنشاق اتر کشته شدند. پس از برداشتن بافت استخوانی از محل ترمیم و گذراندن مراحل ثبوت، کلسیم گیری، پردازش، برش گیری و رنگ آمیزی با دو روش”هماتوکسیلین و ائوزین“و”تریکروم ماسون،“بافت مورد مطالعه میکروسکوپی توصیفی و کمی قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری t-test و آنالیز واریانس استفاده شد. یافته های این تحقیق نشان داد که تزریق هورمون های جنسی نر موجب افزایش سرعت ترمیم و افزایش تراکم بافت استخوانی در محل ضایعه می شود. در این گروه ها در بافت استخوانی، تعداد استئوبلاست ها افزایش (25/2±30/31) و تعداد استئوکلاست ها کاهش (9/0±90/1) یافته بود و هر دو از نظر آماری معنی دار بود (001/0P<). ضخامت پریوست در محل نقص استخوانی در گروه های تحت درمان با هورمون های جنسی نر افزایش چشمگیری نشان داد. تراکم الیاف کلاژن و عروقی خونی در بافت ترمیمی گروه های تحت هورمون درمانی بیشتر بود. قطر و وزن استخوان در گروه های تحت هورمون درمانی افزایش معنی دار نشان می داد (001/0P<). نتایج این تحقیق نشان می دهد که هورمون تستوسترون اثر مثبت در افزایش سرعت ترمیم در بافت استخوانی در موش های صحرایی نر دارد.
    کلید واژگان: تستوسترون، بافت استخوانی، ترمیم، استئوبلاست، استئوکلاست
    M. Norouzian, F. Fadaei, F. Azizi
    Sexual hormones have important role, in skeletal development and maintaining bone balance. There is little information on effects of testosterone on bone repair. In the present study the effects of testosterone on bone and its repair were studied. Sixty male wistar rats, 12-14 weeks old, weighing between 250-300gr were randomly divided into four groups. The first group were not gonadectomized and did not receive testosterone. The second group were not gonadectomized but were treated with testosterone. The third groups were gonadectomized and treated with testosterone. The fourth group gondectomized but did not receive testosterone. A hole was made on the medial surface of right tibia in all rats. The dose of testosterone was 1mg/kg I.P daily for 3 weeks, at the end of which all rats were killed by ether inhalation. A bone sample was extracted from each rat and was fixed, decalcified, processed, sectioned and was stained by H & E and Trichrome Mason methods. Sections were examined descripitively and quantitatively by light microscopy. Data were analysed by student’s t test and analysis of variance methods. Results showed that in rats treated with testosterone, the rate of bone repair were accelerated, bone density in the defect region was increased, number of osteoblasts were increased (31.3±2.25), and number of osteoclasts were decreased significantly (1.90±0.9). Also, the thickness of periosteum in the region of defect was increased markedly, and dimension and weight of bone were increased significantly (P<0.001). It is concluded that testosterone has positive effect on accelerating bone repair in male rats.
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال