به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه

اپی نفرین

در نشریات گروه پزشکی
  • نوید کلانی، حسن ضابطیان، شهرام شفا، عرفانه علیرضایی، فاطمه افتخاریان، رضا صحرایی*
    زمینه و هدف

    به تازگی از اپی نفرین برای افزایش عمق و طول مدت بی دردی حاصل از بی حس کننده های موضعی استفاده می شود و به صورت موضعی برای کاهش انتشار بی حس کننده موضعی و کاهش خونریزی ناشی از جراحی به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد. بنابراین این مطالعه با هدف بررسی تاثیر افزودن دوزکم اپی نفرین به همراه بوپیواکایین داخل نخاعی و فنتانیل بر ثبات همودینامیک بیماران تحت عمل جراحی ارتوپدی اندام تحتانی انجام شد.

    روش بررسی

    این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سویه کور بر روی 30 بیمار 18 تا 85 سال تحت عمل جراحی ارتوپدی اندام تحتانی مراجعه کننده به بیمارستان پیمانیه شهرستان جهرم از شهریور تا آذر1400، انجام شد. بیماران به روش تخصیص تصادفی به دو گروه، A (اپی نفرین+فنتانیل+ بوپیواکایین) و گروه B (بوپیواکایین+ فنتانیل)، تقسیم بندی شدند. فشارخون سیستول، فشارخون دیاستول، فشارخون متوسط شریانی، ضربان قلب و میزان اشباع اکسیژن خون شریانی در زمان های پیش و پس از بی حسی، حین عمل و ورود و خروج از ریکاوری ثبت شد.

    یافته ها

    میانگین فشارخون سیستولیک، دیاستولیک، متوسط شریانی و ضربان قلب در زمان های پیش و پس از بی حسی، 15، 45،30، 60،75، 90، 120 دقیقه پس از تزریق دارو و در ورود به ریکاوری و خارج از ریکاوری، بین دو گروه اپی نفرین+ فنتانیل+بوپیوکائین و فنتانیل+بوپیوکائین تفاوت معنادار نداشت. میانگین O2SAT در زمان های قبل از بی حسی، 15، 30 و 75 دقیقه پس از تزریق دارو، بین دو گروه اپی نفرین+ فنتانیل+بوپیوکائین و فنتانیل+بوپیوکائین تفاوت معنا دار وجود داشت (05/0>P).

    نتیجه گیری

    استفاده از ترکیب اپی نفرین+ فنتانیل+بوپیوکائین داخل نخاعی نسبت به ترکیب فنتانیل+ بوپیواکایین تفاوت قابل توجهی در متغیرهای بررسی شده علایم حیاتی بیماران نداشته است.

    کلید واژگان: بوپیواکائین، اپی نفرین، فنتانیل، همودینامیک، ارتوپدی
    Navid Kalani, Hasan Zabetian, Shahram Shafa, Erfaneh Alirezai, Fatemeh Eftekharian, Reza Sahraei*
    Background

    Recently, epinephrine is used to increase the depth and duration of local anesthetic pain, and it is widely used topically to reduce local anesthetic release and reduce bleeding caused by surgery.

    Methods

    This study was a randomized, double-blind clinical trial on 30 patients aged 18 to 85 years undergoing lower limb orthopedic surgery referred to Peymaniyeh Hospital in Jahrom from September to December 2022. Patients were randomly assigned to two groups, A (epinephrine+fentanyl+bupivacaine) and B (bupivacaine+fentanyl). Systolic blood pressure, diastolic pressure, mean arterial pressure, arterial blood oxygen saturation percentage, and pulse rate were measured and recorded before drug administration, before spinal anesthesia, after anesthesia, and then every half hour until the end of surgery (15, 45, 30, 60, 75, 90, 120) and during recovery. Data analysis was performed using SPSS version 21 software and descriptive (mean, standard deviation) and inferential statistics (t-test, chi-square, Mann-Whitney, Friedman) at a significance level of P<0.05.

    Results

    Thirty patients aged 18 to 85 years (in two groups of 15) with anesthesia class I and II undergoing lower limb orthopedic surgery were evaluated. The study groups are matched in terms of age and gender variables. There was no significant difference in mean systolic, diastolic, mean arterial blood pressure, and heart rate before and after anesthesia, 15, 45, 30, 60, 75, 90, and 120 minutes after drug injection, and at entry and exit from recovery between the Epinephrine+Fentanyl+Bupivacaine and Fentanyl+Bupivacaine groups. There was a significant difference in mean O2SAT before anesthesia, 15, 30, and 75 minutes after drug injection between the epinephrine+fentanyl+bupivacaine and fentanyl+ bupivacaine groups (P<0.05).

    Conclusion

    The use of the combination of epinephrine+fentanyl+intrathecal bupivacaine compared to the combination of fentanyl+bupivacaine did not have a significant difference in the studied variables of patients' vital signs.

    Keywords: Bupivacaine, Epinephrine, Fentanyl, Hemodynamic, Orthopedics
  • نگین قدمی، سلدا زاهدی عبدی، کریم ناصری، ابراهیم قادری، جمال امجدی، فرزاد سرشیوی*
    سابقه و هدف

    جراحی برداشتن لوزه، از جراحی های شایع در کودکان می باشد که با درد و خونریزی پس از عمل همراه می باشد. این مطالعه با هدف بررسی اثر تزریق لیدوکایین- اپی نفرین در بستر لوزه ها بر روی عوارض بعد از جراحی برداشتن لوزه انجام شده است.

    مواد و روش‌ ها

    این کارآزمایی بالینی بر روی 109 بیمار 5 تا 18 ساله، که جهت جراحی لوزه به بیمارستان کوثر سنندج مراجعه کرده بودند، انجام گرفت. پس از تقسیم بندی بیماران به صورت تصادفی، در گروه مداخله، قبل از شروع جراحی 40 میلی گرم لیدوکایین 1% با 5 میکروگرم اپی نفرین (حجم 5 میلی لیتر)، در بستر لوزه ها تزریق شد، ولی در بیماران گروه کنترل، جراحی بدون تزریق لیدوکایین- اپی نفرین، شروع شد. فشار خون و ضربان قلب بیمار در فواصل قبل، حین و پس از جراحی، شدت درد با استفاده از مقیاس صورت ونگ بیکر در زمان های 30 و 60 دقیقه و 6، 12 و 24 ساعت پس از جراحی، میزان خونریزی حین و پس از جراحی با محاسبه حجم ساکشن و پدهای خونی و نیز زمان بستری بودن در ریکاوری ثبت و مقایسه شد.

    یافته‌ها:

     میانگین میزان خونریزی در گروه مداخله 47/1±65/5 میلی لیتر و در گروه کنترل 45/7±113/7 میلی لیتر بود (0/0001=p). میانگین شدت درد و تغییرات همودینامیک در زمان های 30، 60 دقیقه و 6، 12 و 24 ساعت پس از جراحی در گروه مداخله کمتر از گروه کنترل بوده و تفاوت معنی دار آماری داشتند (0/0001=p). میانگین زمان ترخیص از ریکاوری در گروه مداخله 23/2±35/0 دقیقه و در گروه کنترل 17/5±50/4 دقیقه بود (0/0001=p).

    نتیجه‌گیری:

     بر اساس نتایج این مطالعه به نظر می رسد تجویز لیدوکایین- اپی نفرین در بستر لوزه، پیش از شروع جراحی لوزه، می تواند میزان درد، خونریزی و تغییرات همودینامیک حین و پس از جراحی را کاهش داده و بیمار زودتر ریکاوری شود.

    کلید واژگان: جراحی لوزه، درد، خونریزی، لیدوکائین، اپی نفرین
    N .Ghadami, S. Zahedi Abdi, K. Nasseri, E .Ghaderi, J .Amjadi, F .Sarshivi *
    Background and Objective

    Tonsillectomy is one of the most common surgeries in children, which is associated with pain and bleeding after the operation. This study was conducted to investigate the effect of lidocaine-epinephrine administration in controlling complications after tonsillectomy.

    Methods

    This clinical trial was conducted on 109 patients aged 5 to 18, who had referred to Kowsar Hospital in Sanandaj for tonsillectomy. After dividing the patients randomly, 40 mg of 1% lidocaine and 5 μg of epinephrine (a volume of 5 ml) were injected into the tonsillar bed in the intervention group before the surgery, but in the patients of the control group, surgery was started without lidocaine-epinephrine administration. Blood pressure and heart rate of the patients before, during and after surgery, and pain intensity based on Wong-Baker Faces Pain Scale at minutes 30 and 60 and 6, 12 and 24 hours after surgery, and the amount of bleeding during and after surgery were recorded and compared by calculating the volume of suction and blood pads as well as the length of stay in recovery.

    Findings

    The mean amount of bleeding in the intervention group was 65.5±47.1 ml and in the control group was 113.7±45.7 ml (p=0.0001). The mean pain intensity and hemodynamic changes at minutes 30 and 60, and 6, 12 and 24 hours after surgery in the intervention group were lower than the control group and showed statistically significant differences (p=0.0001). The mean time of discharge from recovery in the intervention group was 0.35±23.2 minutes and in the control group was 50.4±17.5 minutes (p=0.0001).

    Conclusion

    Based on the results of this study, it seems that the administration of lidocaine-epinephrine in the tonsil bed before tonsillectomy can reduce the amount of pain, bleeding, and hemodynamic changes during and after surgery, and the patient can recover sooner.

    Keywords: Tonsillectomy, Pain, Bleeding, Lidocaine, Epinephrine
  • اعظم مصلحی*، فاطمه نبوی زاده
    زمینه و هدف

    آلودگی صوتی ناشی از ترافیک به عنوان یکی از انواع آلودگی صوتی، یک جنبه در حال گسترش در زندگی شهری است. آلودگی صوتی ناشی از ترافیک می تواند به کاهش شنوایی، پرفشاری خون، چاقی و بیماری های ایسکمیک قلبی منجر شود. هدف این مطالعه، بررسی اثر دوره های مختلف قرار گرفتن در معرض آلودگی صوتی ناشی از ترافیک بر سطح هورمون های استرسی غده آدرنال در موش های صحرایی نر است.

    روش بررسی

    48 سر موش صحرایی نژاد ویستار به طور تصادفی به شش گروه تقسیم شدند: گروه های کنترل، آلودگی صوتی ناشی از ترافیک 1، 7، 14، 21 و 28 روزه تقسیم شدند. زمان پخش صدای ترافیک به مدت هشت ساعت بود. در روز جمع آوری داده ها از دم حیوانات خون گیری به عمل آمد و درنهایت، سطح هورمون ها در پلاسمای به دست آمده سنجیده شد. جهت مقایسه میانگین بین گروه ها از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.

    یافته ها:

     غلظت هورمون اپی نفرین در گروه یک روزه کاهش معناداری یافته و در گروه 21 روزه افزایش یافت. همچنین سطح هورمون نوراپی نفرین در گروه های 14، 21 و 28 روزه نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری نشان داد. سطح پلاسمایی هورمون کورتیکوسترون به شکل معناداری با افزایش مدت زمان قرار گرفتن در معرض آلودگی صوتی ناشی از ترافیک افزایش پیدا کرد.

    نتیجه گیری: 

    به نظر می رسد قرار گرفتن در معرض آلودگی صوتی ناشی از ترافیک در کوتاه مدت موجب کاهش غلظت هورمون اپی نفرین و در درازمدت باعث افزایش ترشح هر سه هورمون اپی نفرین، نوراپی نفرین و کورتیکوسترون شده است که این تغییرات ساختار هورمون، نیمه عمر آن و مدت زمان استرس واردشده ارتباط دارد.

    کلید واژگان: استرس، سر و صدا، اپی نفرین، نوراپی نفرین، کورتیکوسترون
    Azam Moslehi*, Fatemeh Nabavizadeh Rafsanjani
    Background and Objectives

    Traffic noise, as one of the noise types, is a widespread feature of the urban environments. Traffic noise exposure can lead to hearing loss, hypertension, obesity and ischemic heart diseases. Stress also has many physiological effects on the hormonal and neural function. Therefore, this study was designed to evaluate different periods of traffic noise effects on the levels of adrenal stress hormones in male rats.

    Methods

    48 male wistar rats were used in this study. They divided randomly into 6 groups; the control, short term (1 day) and long term (7, 14, 21 and 28 days) groups. Traffic sound was recorded, adjusted and played (86 dB) for animals. At the end of experiment, the animals were anesthetized and blood sample was drawn. Levels of epinephrine, norepinephrine and corticosterone were measured. Statistical analysis was done by one-way analysis of variances and Tukey’s post hoc test.

    Results

    Findings showed that in the 1 day group, epinephrine level decreased and in the 21 days group significantly increased. Levels of norepinephrine showed significant increase in the 14, 21 and 28 groups. In the same way, concentration of corticosterone significantly increased with increase of traffic noise time.

    Conclusion

    It seems that traffic noise exposure led to decrease of epinephrine plasma concentration in the short term while it increased all of 3 hormones in the long term. It may be due to hormonal structure, half time and stress period.

    Keywords: Stress, Noise, Epinephrine, Norepinephrine, Corticosterone
  • فروغ پرنیان جوی، آرش گلستانه، یامین حقانی*
    مقدمه

     بسیاری از بیماران در هنگام مراجعه به دندان‌پزشک، دچار اضطراب می‌شوند که بروز اضطراب، باعث بالا رفتن فشارخون بیمار شده و همچنین تزریق داروی اپی‌نفرین نیز در بالا رفتن فشارخون بیماران موثر می‌باشد. هدف از این مطالعه، بررسی تغییرات فشارخون متعاقب تزریق بلاک فک تحتانی با کارپول لیدوکایین حاوی اپی‌نفرین 1:80000 و ارتباط آن با سطح اضطراب در بیماران بود.

    مواد و روش‌ها:

     در این مطالعه‌ی مشاهده‌ای و مقطعی، 129 بیمار مراجعه‌کننده به دانشکده‌ی دندان‌پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی خوراسگان اصفهان انتخاب شده و فشارخون آنان قبل از تزریق داروی بی‌حسی و ده دقیقه بعد از تزریق اندازه‌گیری شد. سطح اضطراب بیماران نیز با استفاده از پرسش‌نامه‌ی اضطراب دندان‌پزشکی DAI (Dental Anxiety Inventory) تعیین شده و ارتباط بین سطح اضطراب و فشارخون بیماران قبل و بعد از تزریق اندازه‌گیری گردید. داده‌ها با آزمون‌های آماری Paired-t، Regression و Pearson تجزیه و تحلیل شدند (0/05 = α).

    یافته‌ها:

     بین فشارخون سیستول و دیاستول بیماران در قبل از تزریق دارو و نمره‌ی اضطراب، ارتباط مستقیم و معنی‌دار وجود داشت (0/001 > p value). مقدار همبستگی بین فشار متوسط و نمره‌ی اضطراب نیز ارتباط معنی‌دار وجود داشت (0/001 > p value). بین فشارخون بعد از تزریق و نمره‌ی اضطراب نیز ارتباط مستقیم و معنی‌دار وجود داشت (0/001 > p value).

    نتیجه‌گیری: 

    تزریق لیدوکایین حاوی اپی‌نفرین 1:80000 در بیمارانی که تحت تزریق بلاک فک تحتانی قرار می‌گیرند با افزایش معنی‌دار فشارخون سیستولیک بیماران همراه می‌باشد. همچنین بین سطح اضطراب و فشارخون بیماران، ارتباط معنی‌دار وجود داشت که تاثیر اضطراب، بیشتر از تاثیر تزریق اپی‌نفرین بر فشار‌خون بیماران بود.

    کلید واژگان: دندان پزشکی، اضطراب، فشارخون، اپی نفرین
    Forough Parnianjooy, Arash Gholestaneh, Yamin Haghani*
    Introduction

    Many patients experience anxiety when they visit a dentist and anxiety causes an increase in the patient's blood pressure, as well as an injection of epinephrine, is also effective in increasing the blood pressure of the patients. The aim of this study was to investigate changes in blood pressure following injection of lower jaw blocking with lidocaine containing 1:80000 epinephrine and its association with anxiety level in patients.

    Materials & Methods

    In this cross sectional study, 129 patients referred to the dental school of Islamic Azad University of Khorasgan were selected and their blood pressure was measured before injection of anesthetic drug and ten minutes later. The anxiety level of the patients was determined using a dental anxiety inventory and the relationship between the level of anxiety and blood pressure in the patients before and after injection was measured. Data were analyzed by T-paired statistical test, regression and Pearson test.

    Results

    There is a positive correlation between the patient's systolic and diastolic blood pressure before the injection and the anxiety score is significant (p value < 0.001).There was also a significant association between the degree of correlation between mean pressure and anxiety score(p value < 0.001). There was a positive and significant correlation between injection pressure and anxiety scores. (p value < 0.001).

    Conclusion

    Lidocaine injection containing epinephrine 1: 80,000 in patients undergoing mandibular block is associated with a significant increase in patients' systolic blood pressure. There was also a significant relationship between patients 'levels of anxiety and blood pressure, which had a greater effect on patients' blood pressure than epinephrine injections.

    Keywords: Anxiety, Dentistry, Blood pressure, Epinephrine
  • غلامعباس سبز، اکوان پایمرد، اردشیر افراسیابی فر، رقیه پناهی، مهین روزی طلب*
    مقدمه

    درد مهم ترین شکایت کودکان بعد از عمل جراحی تانسیلکتومی می باشد. تسکین ناکافی آن منجر به عوارض خواهد شد. این مطالعه با هدف تعیین و مقایسه تاثیر تزریق موضعی بوپیواکایین با ترکیب لیدوکایین - اپی نفرین بر درد پس از عمل جراحی تانسیلکتومی انجام گرفته است.

    روش کار

    در این مطالعه کارازمایی بالینی تصادفی دو سوکور، تعداد 87 کودک 10-4 سال کاندیدای تانسیلکتومی دارای شرایط ورود به مطالعه به صورت نمونه گیری غیر احتمالی و در دسترس انتخاب و به صورت تخصیص تصادفی بلوکی در 2 گروه قرار گرفتند. تمام بیماران در هر 2 گروه به روش همسان تحت بی هوشی عمومی قرار گرفتند و روش جراحی Cold  knife Dissection در همه بیماران یکسان بود. 5 دقیقه قبل از برش جراحی، در کودکان گروه اول (2 ml of 0.125% bupivacaine) و در کودکان گروه دوم، (2 ml lidocaine 1% with 1:200,000 epinephrine) در بستر و در اطراف لوزه ها به صورت موضعی تزریق شد. در کودکان  گروه کنترل هیچ مداخله ای انجام نگرفت. شدت درد کودکان، 2 ، 4 ، 6 و 8 ساعت بعد از عمل جراحی با استفاده از مقیاس درد ونگ بیکر ارزیابی شد. داده های جمع آوری شده با نرم افزار آماریSPSS 21  از طریق آمارهای توصیفی و استنباطی با فاصله اطمینان 95 درصد و سطح معنی داری 05/0 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

    یافته ها

    دامنه شدت درد پس از عمل در کودکان گروه دریافت کننده بوپیواکایین  8-4 و در گروه دریافت کننده ترکیب لیدوکایین - اپی نفرین 8-5  و در گروه کنترل 10-6 بوده است. تفاوت معنی دار آماری در میانه شدت درد بین 2 گروه کودکان شرکت کننده در مطالعه گزارش شده است (001/0= P). اگر چه شدت درد کودکان گروه دریافت کننده بوپیواکایین  در 2 ، 4 ، 6 و 8 ساعت بعد از عمل کمتر از کودکان گروه دریافت کننده ترکیب لیدوکایین - اپی نفرین  بوده است ولی این تفاوت فقط در 2و 4 ساعت پس از عمل از لحاظ آماری معنی دار گزارش شده است (001/0= P) و در سایر زمانها تفاوت معنی دار آماری گزارش نشده است(05/0 p>). بین دامنه شدت درد کودکان دو گروه مداخله با کودکان گروه کنترل در تمامی زمانهای اندازه گیری (2و 4 و 6 و 8 ساعت پس از عمل) تفاوت معنی دار آماری مشاهده شده است (001/0= P). 

    نتیجه گیری

    تزریق موضعی بوپیواکایین و ترکیب لیدوکایین - اپی نفرین در اطراف لوزه باعث کاهش شدت درد در کودکان متعاقب برداشتن لوزه شده است اما تفاوتی در تاثیر تزریق موضعی بوپیواکایین با ترکیب لیدوکایین - اپی نفرین بر کاهش شدت درد پس از عمل جراحی تانسیلکتومی به جز در زمانهای 2 و 4 ساعت بعد از عمل مشاهده نگردید. تزریق موضعی بوپیواکایین و ترکیب لیدوکایین - اپی نفرین با غلظت تزریق شده ایمن بود و هیچ گونه عوارضی مشاهده نشد.

    کلید واژگان: تانسیلکتومی، درد، تزریق موضعی، بوپیواکائین، لیدوکائین، اپی نفرین
    Gholam Abas Sabz, Akvan Paymard, Ardadhir Afrasiabifar, Roghaye Panahi, Mahin Roozitalab@Gmail.Com*
    Introduction

    Pain is the most common post-tonsillectomy complaint in children, whose insufficient relief can result in a number of complications. The present study aimed to determine and compare the effects of the local injection of bupivacaine and lidocaine-epinephrine mixture on post-tonsillectomy pain.

    Methodology

    In this double-blind randomized clinical trial, 87 candidate children for tonsillectomy aged 4-10 years were selected through non-probability convenience sampling. The subjects were randomly assigned to 3 groups. All patients in the three groups underwent identical general anesthesia and cold knife dissection procedures. Five minutes before incision, children in the intervention groups received 2 mL of bupivacaine 0.125% and 2 mL of a mixture of lidocaine 1% and epinephrine (1:200,000), respectively, through tonsillar and peritonsillar local injection. Pain intensity was assessed 2, 4, 6, and 8 hours after surgery using the Wong-Baker Faces Pain Rating Scale. Data were analyzed in SPSS 21 using descriptive and inferential statistics at a 95% confidence interval and 0.05 significance level.

    Findings

    The postoperative pain intensity ranged from 4 to 8 in the bupivacaine-receiving group, from 5 to 8 in the lidocaine-epinephrine mixture-receiving group, and from 6 to 10 in the control group. A statistically significant difference was observed in the median pain intensity among the three groups of children participating in the study (p=0.001). Although the pain intensity in the bupivacaine-receiving children was lower than lidocaine-epinephrine mixture-receiving children 2, 4, 6, and 8 hours after surgery, the difference was only statistically significant 2 and 4 hours postoperatively (p=0.001) and no statistically significant difference was observed in other times (p>0.05). There was a significant difference in the pain intensity between the two intervention groups and the control group at all times (2, 4, 6, and 8 hours after surgery) (p=0.001).

    Conclusion

    Although local injection of bupivacaine and lidocaine-epinephrine mixture reduced post-tonsillectomy pain in children, there was no difference in their effect on pain reduction except 2 and 4 hours postoperatively.

    Keywords: Tonsillectomy, Pain, Local injection, Bupivacaine, Lidocaine, Epinephrine
  • مژگان مختاری، میترا نعمتی، مینو یغمایی، لیلا نظری*
    سابقه و هدف

    درد پس از عمل یک موضوع مهم بالینی است. تاکنون روش های متفاوتی برای کاهش درد پس از عمل بررسی شده است. با توجه به شیوع عمل سزارین و اینکه درد پس از سزارین می تواند روی سلامت مادر و نوزاد اثر بگذارد این مطالعه با هدف مقایسه اثر انفیلتراسیون لیدوکایین و اپی نفرین با لیدوکایین در محل انسزیون در پایان عمل سزارین در میزان درد، نیاز به مسکن و زمان شروع شیردهی و راه افتادن بیمار و زمان ترخیص بیمار پس از سزارین انجام شد.

    روش بررسی

    مطالعه روی 100 خانم باردار با حاملگی ترم کاندید سزارین الکتیو تحت بی حسی اسپاینال انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه انفیلتراسیون 20 میلی لیتر لیدوکایین 2 % یا 20 میلی لیتر محلول حاصل از اضافه کردن یک چهارم آمپول یک میلی گرم در میلی لیتر آدرنالین در 50 سی سی لیدوکایین 2 % (رقت 200000/1) در زیرجلد پس از اتمام سزارین و قبل از بستن جدار تقسیم شدند. میزان درد و مصرف مسکن پس از عمل و زمان شیردهی، راه افتادن و ترخیص بیماران در دو گروه با آزمون های آماری تی مستقل، دقیق فیشر، و مجذور کی مقایسه شد.

    یافته ها

    نتایج مطالعه نشان داد که افرادی که در پایان عمل سزارین در محل انسزیون برای آنها لیدوکایین و اپی نفرین انفیلتره شد نسبت به گروهی که تنها لیدوکایین دریافت کردند به طرز معنی داری زودتر شیردهی را آغاز کرده  (018/0=P) و زودتر ترخیص شدند (010/0=P). هم چنین این افراد از 4 ساعت پس از عمل تا پایان روز اول پس از عمل نسبت به گروه لیدوکایین تنها شدت درد کمتری را تجربه کردند (001/0>P) و مصرف پتیدین آنها نیز در روز اول کمتر از گروه مقابل بود (001/0>P).

    نتیجه گیری

    به نظر می رسد اضافه کردن اپی نفرین به بی حس کننده های موضعی مانند لیدوکایین سبب طولانی کردن اثر بی حس کنندگی آن و کاهش مصرف میزان مخدر مورد نیاز پس از عمل و هم چنین کوتاه تر کردن زمان جراحی تا شیردهی و ترخیص بیمار می شود.

    کلید واژگان: سزارین، درد پس از عمل، زخم جراحی، لیدوکائین، اپی نفرین
    Mojgan Mokhtari, Mitra Nemati, Minoo Yaghmaei, Leila Nazari*
    Background

    The pain after the surgery is an important clinical problem. Until now a lot of methods for reducing pain after surgery have been evaluated. Because of the high prevalence of cesarean section and this point that pain after cesarean section can influence the healthy state of mothers and infants, this study with purpose of comparing of outcome of incisional infiltration with Lidocaine and Epinephrine versus Lidocaine in the end of cesarean section has been planned.

    Materials and Methods

    This study has been performed on 100 pregnant women with term pregnancy that were candidate for elective cesarean with spinal anesthesia. Patients were randomly divided to two groups including, group of 20 ml 2% Lidocaine or 20 ml solution of 1/4 of 1 mg/ml Epinephrine in 50cc of 2% Lidocaine (1/200000 dilution) that has been infiltrated in the subcutaneous after cesarean and before closing the skin. The measure of pain and narcotic use after surgery, the time of first lactating, to get out of bed , and discharge time of patients from hospital were compared between two groups with statistical tests, independent t, fisher exact test , and chi-square .

    Findings

    The results of this study showed that patients who have received Lidocaine and Epinephrine in the incisional site after cesarean versus patients who have received Lidocaine alone meaningfully started lactating sooner (P=0.018) and discharged sooner from hospital (P=0.010). Also, these individuals experienced less pain intensity from the 4 hours postoperatively until the end of the first day after the operation, compared to the lidocaine group (P<0.001), and the use of pethidine on the first day was less than that of the opposite group (P<0.001).

    Conclusion

    It seems adding Epinephrine to the local anesthetics like Lidocaine can prolong the effect of anesthetics and can reduce the doses of narcotic use after surgery and also can reduce the time of first lactating and discharge from hospital.

    Keywords: Cesarean Section, Pain, Postoperative, Surgical Wound, Lidocaine, Epinephrine
  • شانیلا فاخری*، مسعود موحدی، محمد قره گوزلو، سید مهدی مرعشی، آیسه باکیوگلو
    مقدمه آنافیلاکسی وضیعیتی بالقوه تهدیدکننده حیات است که با تشخیص صحیح و درمان مناسب قابل کنترل می باشد. هدف از این مطالعه بررسی سطح آگاهی دستیاران کودکان در خصوص تشخیص و درمان آنافیلاکسی بود.
    روش کار این مطالعه از مهرماه تا اسفندماه سال 1392 در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. 192 متخصص و رزیدنت تخصص و فوق تخصص کودکان وارد مطالعه شدند. از شرکت کنندگان خواسته شد تا پرسشنامه ای شامل 19 سوال را پاسخ دهند. اطلاعات جمع آوری شده توسط نرم افزار SPSS (نسخه 19) مورد آنالیز قرار گرفت. سطح معنی داری 0/05< pدر نظرگرفته شد.
    نتایج تقریبا تمامی پاسخ دهندگان آنافیلاکسی را به عنوان وضعیتی تهدیدکننده حیات می شناختند، با این حال 23/4% به سوالات مربوط به علایم و نشانه های آنافیلاکسی پاسخ صحیح نداده بودند. هیچ یک از شرکت کنندگان مراحل درمانی را به درستی مشخص نکرده بودند، با این حال 94/7% با تجویز اپی نفرین به عنوان داروی انتخابی موافق بودند (p=0/014). تنها 78/1% به درستی روش انتخابی تجویز اپی نفرین را تجویز داخل عضلانی (0/000) و 71/4% دوز مناسب را مشخص کرده بودند. حدود نیمی از شرکت کنندگان در خصوص زمان لازم برای تحت نظر گرفتن در بیمارستان آگاهی داشتند.
    نتیجه گیری مطالعه حاضر نشان داد غالبا متخصصین و رزیدنت های کودکان از دوز مناسب درمانی اپی نفرین، روش تجویز و زمان لازم برای ترخیص بیمار مبتلا به آنافیلاکسی اطلاع درستی ندارند. به نظر می رسد آموزش های تئوری برای ایجاد آمادگی ارایه خدمات بالینی در دستیاران بیماری های کودکان کافی نبوده است.
    کلید واژگان: آنافیلاکسی، درمان، اپی نفرین، دستیاران کودکان، آموزش
    Shanila Fakheri *, Masoud Movahedi, Mohammad Gharagozlou, Seyed Mahdi Marashi, Ayse Baccioglu
    Introduction
    Anaphylaxis is a potential life threatening condition which may control by proper diagnosis and efficacious management. The aim of this study was to determine the level of knowledge of anaphylaxis diagnosis and management in pediatric residents.
    Subjects &
    Methods
    This study was conducted in teaching hospitals of Tehran University of Medical Sciences. A total of 192 pediatrician and general and subspecialty pediatric residents during Sep. 2013 to Feb 2014 were included. They were asked to complete a 19 item questionnaire. Collected data analyzed using SPSS (version19) software. p
    Results
    Almost all respondents knew anaphylaxis as a life threathening event, however 23.4% didn’t answer correctly to the questions about signs and symptoms of anaphylaxis. None could determine therapeutic steps of anaphylaxis correctly, however, 94.7% agreed to administer epinephrine as the drug of choice for treatment (P=0.014). Only 78.1% correctly identified intramuscular route of epinephrine administration as the route of choice (0.000) and 71.4% used the proper dose. About half of participants knew about in-hospital observation time.
    Conclusion
    the present study indicated that, pediatricians and pediatric residentsoften are not very familiarwith the proper dosage of epinephrine, administration route and the optimaltime for hospitaldischarge in anaphylaxis. herefore, it seems that theoretical education about anaphylaxis is not sufficient to provide pediatric residents for clinical practice.
    Keywords: Anaphylaxis, treatment, epinephrine, pediatric residents, education
  • هاجر ابراهیمیان، امین الله بهاءالدینی *، جمشید محمدی، مریم محمدیان
    زمینه و هدف
    افزایش فشارخون یکی از شایع ترین بیماری های صده ی اخیر با عوارض فراوان می باشد. هدف از مطالعه کنونی بررسی اثر عصاره آبی- الکلی برگ گردو (Juglans regia L.) بر روی فشارخون و تداخل اثر آن با سیستم آدرنرژیک در موش صحرایی بود.
    روش بررسی
    در این مطالعه تجربی که در آزمایشگاه تحقیقاتی فیزیولوژی دانشکده علوم، دانشگاه شیراز از مهر 1392 تا شهریور 1393 انجام شد، 10 سر موش صحرایی نر در محدوده ی وزنی 250-180 گرم مورد استفاده قرار گرفتند و به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: گروه دریافت کننده عصاره برگ گردو و دریافت کننده عصاره برگ گردو با آدرنالین. پارامترهای فشارخون (میانگین سرخرگی، فشار سیستولی و فشار دیاستولی) پیش و پس از تزریق درون سیاهرگی عصاره، حلال عصاره، آدرنالین و عصاره توام با آدرنالین از طریق کانول سیاهرگی، ثبت گردید.
    یافته ها
    پارامترهای فشارخون در پاسخ به عصاره برگ گردو نسبت به حالت کنترل و شاهد کاهش یافت (05/0P<). تزریق توام عصاره و آدرنالین نیز باعث کاهش پارامترهای فشارخون به نسبت حالت شاهد آن شد (05/0P<).
    نتیجه گیری
    عصاره آبی- الکلی برگ گردو دارای اثر کاهندگی فشارخون است که شاید این اثر از طریق برهمکنش با سیستم آدرنرژیک باشد.
    کلید واژگان: گردو، فشارخون، سیستم عصبی مرکزی، اپی نفرین
    Hajar Ebrahimiyan, Aminolla Bahaoddini*, Jamshid Mohammadi, Maryam Mohammadiyan
    Background
    Hypertension is one of the most common diseases in recent century with several complications. The purpose of this study was to evaluate the effect of hydroalcoholic extract of Juglans regia L. leaves (Walnut tree) on blood pressure and its interaction with the adrenergic system in male rats.
    Methods
    In this experimental study that established in the physiology lab, School of scinse in Shiraz University from September to October 2013, in order to determine some of hydroalcoholic extract of Juglans regia L. leaves effect on blood pressure, the present study was performed by following procedure: 10 adult male wistar rats weighing between 180-250g were used. They were divided into two groups (Each group contained 5 rats) randomly: Juglans regia L. leaf extract group and Juglans regia L. leaf extract and adrenaline group. Then each rat was anesthetized by IP injection of 1.2 g/kg urethane. After tracheostomy the femoral vine and artery were cannulated for drug injection and blood pressure recording respectively. Arterial cannula for recording arterial blood pressure connected to a pressure transducer (PowerLab, ADInstruments, Sydney, Australia). Blood pressure parameters were recorded before and after IV administration of hydroalcoholic extract of Juglans regia L. leaf, solvent, adrenalin and extract with adrenaline.
    Results
    The result showed a significant decrease of mean arterial pressure, systolic and diastolic pressure in response to extract with compare to control and sham group (P
    Conclusion
    It can be concluded that hydroalcoholic extract of Juglans regia L. leaf suggested as a hypotensive agent. It seems that this effect is probably due to inhibitory effect on adrenergic system.
    Keywords: blood pressure, central nervous system, epinephrine, juglans
  • مهدی ترابی
    مقدمه و هدف
    آسیستول مقاوم ترین ریتم در پاسخ به درمان در بیماران با ایست قلبی است که در این شرایط موفقیت احیاء بیماران کمتر است. اپی نفرین داروی اصلی و وازوپرسین داروی آلترناتیو در درمان است. هدف از این مطالعه تعیین اثر وازوپرسین در پیامد بیماران با ریتم آسیستول در مقایسه با اپی نفرین است.
    روش کار
    در این مطالعه کارآزمایی بالینی 210 نفر وارد مطالعه شدند که برای 105 نفر در اولین دوز از اپی نفرین (گروه 1) و در 105 نفر دیگر از وازوپرسین (گروه 2) استفاده شد. بقیه پروتکل در دو گروه مشابه و مطابق دستورالعمل انجمن قلب آمریکا 2010 بود. سپس داده ها شامل سن، جنس، بازگشت نبض، تعداد ضربان قلب ده دقیقه بعد از احیا، بقای 1 ساعته، 24 ساعته، یک ماهه و مدت بقاء بیماران ارزیابی شد و توسط نرم افزار SPSS 18 مورد آنالیز قرار گرفتند.
    نتایج
    هیچ اختلاف معناداری بین دو گروه از لحاظ جنس، سن، بازگشت نبض، میزان بقای یک ساعته، یک روزه و یک ماهه و مدت بقا بیماران وجود نداشت. تعداد ضربان قلب در ده دقیقه بعد از احیا در گروه وازوپرسین کمتر بود که بین دو گروه اختلاف معنی داری وجود داشت (P<0.001).
    نتیجه نهایی: با توجه به ایجاد تاکیکاردی کمتر در بیماران دریافت کننده وازوپرسین نسبت به اپی نفرین، شاید وازوپرسین در شرایط خاص همچون در ترکیب با سایر داروها، با تجویز دزهای متعدد یا اسیدوزیس بتواند باعث افزایش و بهبود بقاء در بیماران با ریتم آسیستول شود، گرچه تایید آنها نیز نیازمند مطالعات بیشتری می باشد.
    کلید واژگان: آسیستول، اپی نفرین، وازوپرسین
    M. Torabi
    Introduction &
    Objective
    The most persistent rhythm in the treatment of cardiac arrest is asys-tole. In this situation، the survival is rare. The choice is epinephrine، and vasopressin is as an alternative drug. The study purpose is to compare the effects of vasopressin and epinephrine on the outcome of asystole rhythm.
    Materials and Methods
    This clinical trial was performed on 210 patients with asystole rhythm. 105 patients received epinephrine (group1) and 105 patients'' vasopressin (group 2) as the first drug. American heart association guideline (2010) was performed on both groups. Then data collection (age، sex، return of spontaneous circulation، survival of first hour، first day and first month، heart rate after 10 minutes resuscitation and survival to discharge) were evaluated. These data were analyzed by SPSS 18 software.
    Results
    There were no significant difference in sex، age، return of spontaneous circulation، survival of first hour، first day and first month after resuscitation between the two groups. But there was a significant difference in post resuscitation heart rate after 10 minutes in group 2 compared to group 1، which was lower in group 2.
    Conclusion
    As tachycardia due to receiving vasopressin is less than that of epinephrine، it may be more effective on survival in some conditions such as its combination with other drugs، administration of multiple doses of vasopressin or acidosis. Although، further studies are needed.
    Keywords: Asystole, Epinephrine, Vasopressins
  • ناهید زیرک، سهیلا میلانی، سیما افتخارزاده
    مقدمه
    تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی، یکی از شایع ترین شکایات بیماران است. پیشگیری از تهوع و استفراغ بعد از عمل، باعث بهبود رضایت مندی بیماران، جلوگیری از تاخیر ترخیص از ریکاوری و طولانی شدن غیر قابل انتظار بستری بیمار در بیمارستان و کاهش هزینه های مراقبت بهداشتی و درمانی می شود. مطالعه حاضر با هدف ارائه پیشگیری بهتری از تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی سزارین الکتیو انجام شد.
    روش کار
    این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال 1389 بر روی 100 زن باردار ترم، داوطلب عمل سزارین الکتیو با بی حسی نخاعی و ASA کلاس یک و دو انجام شد. موارد مطالعه بر اساس جدول اعداد تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در گروه کنترل ترکیب لیدوکائین فنتانیل اینتراتکال و در گروه مداخله ترکیب لیدوکائین -فنتانیل - اپی نفرین اینتراتکال تجویز شد. تهوع و استفراغ و علائم حیاتی بیمار تا کاهش سطح بلوک حسی - حرکتی به زیر T10 ثبت شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 11) و آزمون های کولموگروف - اسمیرنوف و آزمون های کای دو، تی مستقل و من ویتنی انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.
    یافته ها
    دو گروه مداخله و کنترل از نظر متغیرهای تهوع (80/0=p) و استفراغ (21/0=p)، سن (69/0=p)، پاریتی (94/0=p)، زمان تزریق افدرین (29/0=p)، نیاز به تزریق آتروپین (50/0=p) و نیاز به تزریق متوکلوپرامید (085/0=p) تفاوت آماری معنی داری نداشتند. میانگین افت فشار خون در گروه کنترل بیشتر از گروه مداخله بود (004/0=p). نوزادان متولد شده در دو گروه دارای آپگار 9-8 بودند.
    نتیجه گیری
    افزودن 2/0 میلی گرم اپی نفرین به ترکیب لیدوکائین- فنتانیل اینتراتکال در بروز تهوع و استفراغ بعد از عمل تفاوت بارزی ایجاد نمی کند.
    کلید واژگان: اپی نفرین، استفراغ، بعد از عمل، تهوع، سزارین
    Nahid Zirak, Soheila Milani, Sima Eftekharzadeh
    Introduction
    Postoperative nausea and vomiting (PONV) is one of the most common complaints of the patients. The prevention of postoperative nausea and vomiting leads to improving the patients'' satisfaction، prevention of delayed discharge from the recovery، the unexpected prolonged hospitalization and reducing the cost of health care. This study was performed with aim to provide better prevention of postoperative nausea and vomiting after elective cesarean section (C/S).
    Methods
    This clinical trial study was performed on 100 term pregnant women with ASA class I-II scheduled for elective C/S with intrathecal anesthesia. the subjects were divided into two groups based on random number table. For control، Intrathecal lidocaine-Fentanyl and for intervention group، a combination of Intrathecal lidocaine-Fentanyl-Epinephrine were administered. Recording of vital signs، nausea and vomiting was continued until recovery of sensorimotor block level under T10. Data was analyzed using SPSS statistical software (version 11) by Kolmogrov - Smirnov test، independent t test، Chi-square، and Mann-Whitney tests.
    Results
    There was no statistically significant difference between two groups in terms of nausea (P=0. 80) and vomiting (P=0. 21)، age (0. 69)، parity (P=0. 94)، Ephedrine injection time (P=0. 29)، need to atropine injection (P=0. 50)، need to metoclopramide injection (P=0. 085). Mean decrease of blood pressure in control group was significantly higher than intervention group (P=0. 004). Newborns in two groups had an Apgar score of 8-9.
    Conclusion
    Adding 0. 2 mg Epinephrine to a combination of Intrathecal lidocaine-Fentanyl does not cause significant difference in the incidence of postoperative nausea and vomiting.
    Keywords: Cesarean, Epinephrine, Nausea, Postoperative, Vomiting
  • فخرالدین صبا، الهام روشندل، مسعود سلیمانی، امیر اتشی، احمد قره باغیان، سعید آبرون، سعید کاویانی
    سابقه و هدف
    امروزه از سلول های خونساز خون محیطی جهت درمان بسیاری از سرطان های خونی استفاده می شود. با این وجود، هنوز مکانیسم G-CSF به طور کامل مشخص نشده و اعتقاد بر این است که G-CSF بیشتر دارای عملکرد غیر مستقیم است. سرکوب سیستم عصبی، خروج سلول های خونساز به خون محیطی را حتی در حضور تزریق G-CSF متاثر می کند. ژن اصلی تنظیم کننده حرکت سلول های خونساز، CXCR4 است که به لیگاند SDF-1 متصل می شود. این مطالعه با هدف اثر کاتکول آمین اصلی سیستم عصبی- اپی نفرین- بر بیان ژن CXCR4 طراحی گردید.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه تجربی، بعد از جداسازی سلول های CD34+ خون بند ناف 20 نوزاد سالم درانتهای هفته 36 بارداری با روش (Magnetic Cell Sorting of human cells) MACs، سلول های با دوز 10 میکرومولار اپی نفرین و 1 میکرومولار پروپرانولول تیمار شدند و در بازهای زمانی 1، 3 و 5 ساعت، ارزیابی ژن CXCR4 با استفاده از qRT-PCR انجام شد. بیان کیفی گیرنده های β آدرنرژیک سلول های CD34+ با روش RT-PCR مورد ارزیابی قرار گرفت.
    یافته ها
    گیرنده های β آدرنرژیک بر روی سلول های CD34+ بیان شدند. اپی نفرین منجر به افزایش معنا دار CXCR4 در ساعت اول(5/0 ± 2/3)، سوم(4/0 ± 4/2) و پنجم(4/0 ± 4/2) شد. هم چنین مواجهه با پروپرانولول منجر به خنثی شدن اثر اپی نفرین در القای بیان CXCR4 گردید.
    نتیجه گیری
    G-CSF با افزایش ترشح اپی نفرین در مغز استخوان، به طور غیر مستقیم بر بیان ژن CXCR4 اثر دارد که چنین افزایشی به واسطه گیرنده های β آدرنرژیک صورت می گیرد و در نهایت به سمت SDF-1 های ترشحی در خون محیطی حرکت می کنند.
    کلید واژگان: سلول های بنیادی خون ساز، اپی نفرین، فاکتور محرک کلنی گرانولوسیت، گیرنده CXCR4
    F. Saba, E. Roshandel, Dr. M. Soleimani *, Dr. A. Atashi, Dr. A. Gharehbaghian, Dr. S. Abroun, Dr. S. Kaviani
    Background And Objectives
    Recently, circulating hematopoietic stem cells (HSC) have been used for the treatment of most types of leukemia. However, the G-CSF mechanism has not been known yet but it is believed that G-CSF is mostly effective by its indirect functions. The suppression of the nervous system affects G-CSF induced mobilization of HSC. The main gene involved in mobilization is CXCR4 that ligand to SDF-1. So, this study investigates the effect of the main catecholamine of nervous system-Epinephrin- on CXCR4 expression.
    Materials And Methods
    In this experimental study, isolated cord blood CD34+ cell of 20 healthy newborn with MACs columns treated with 10 μM Epinephrine and 1 μM Proporanolol. Expression of CXCR4 has been investigated at 1, 3 and 5 hours with qRT-PCR. Receptors of beta adrenergic expression have been studied with RT-PCR.
    Results
    Beta adrenergic receptors are expressed on CD34+ cells. Epinephrine led to significantly increased CXCR4 in hours 1 (3.2 ± 0.5), 3 (2.4 ± 0.4) and 5 (2.2 ± 0.4). Cells treated with propranolol, return increased CXCR4 induced by epinephrine.
    Conclusions
    It can be concluded that G-CSF affects the expression of CXCR4 through increasing secretion of epinephrine in bone marrow with on beta adrenergic receptors. Cells with increased CXCR4 mobilized to release SDF-1 in peripheral blood.
    Keywords: Hematopoietic Stem Cells, Epinephrine, Granulocyte Colony, Stimulating Factor
  • کریم همتی*، طیبه صیادی زاده، علی دل پیشه، زهرا احمدیان ماژین
    زمینه و هدف
    یکی از اعمال جراحی شایع در زنان، سزارین است. از این رو، انتخاب تکنیک بیهوشی کم خطر، مطلوب و مقرون به صرفه برای مادر و نوزاد حایز اهمیت است. از روش های بیهوشی سزارین، می توان بی حسی نخاعی را نام برد. باید از داروهای دارای قابلیت های بهتر با کمترین آسیب ممکن استفاده کرد. از جمله مواد افزودنی به بیحس کننده های موضعی جهت انجام بی حسی نخاعی، «اپی نفرین» است که یک منقبض کننده عروقی است که از آن برای افزایش شدت و مدت بی دردی، به همراه بی حس کننده های موضعی استفاده می شود.
    مواد و روش ها
    این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور می باشد. 60 بیمار زن به دو گروه دریافت کننده لیدوکایین به تنهایی و لیدوکایین همراه با اپی نفرین تقسیم شدند (گروه1: 60 میلی گرم لیدوکایین 5 % (2/1 میلی لیتر) و گروه 2: 60 میلی گرم لیدوکایین 5 % (2/1 میلی لیتر) همراه با 2/0 میلی گرم اپی نفرین). پس از آن متغیرهایی همچون: فشار خون سیستولیک و دیاستولیک، ضربان قلب بیمار، تعداد تنفس و اشباع اکسیژن خون شریانی که توسط پالس اکسیمتری اندازه گیری شد، سطح بلاک حسی بیمار، سطح بلاک حرکتی و سطح بلاک سمپاتیک بیمار، آپگار دقایق 1 و 5 نوزاد و عوارض احتمالی همراه داروهای بیهوشی ثبت گردید. در آخر یافته ها بر اساس روش های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
    یافته ها
    میانگین ضربان قلب در دقیقه 5 در دو گروه لیدوکائین 5 % و لیدوکائین 5 % همراه با اپی نفرین به ترتیب 51/31 ± 8/101 و 04/25 ± 4/107 بود که از نظر آماری ارتباط معناداری وجود داشت (05/0> P). میزان گسترش داروی تزریق شده، در دو گروه از لحاظ آماری تفاوت معنی داری داشته است (04/0> P)، به طوری که در گروه لیدوکایین بالا رفتن سطح بلاک حسی شایع تر بوده است. اختلاف سطح بلاک حسی و سمپاتیک در دقیقه 5 و 15 در دو گروه از لحاظ آماری معنی دار می باشد (05/0 p<). در گروه لیدوکائین % 5 افراد افت فشار بیشتری(3/83%) نسبت به گروه لیدوکائین 5 % همراه با اپی نفرین (3/63%) داشتند ولی بین افت فشار در دو گروه رابطه معناداری وجود نداشت (08/0 > p).
    نتیجه گیری
    بر اساس مطالعه انجام گرفته می توان گفت که تداوم بلاک حسی، حرکتی و سمپاتیک در گروه دریافت کننده لیدوکایین همراه با اپی نفرین بیشتر از گروه دریافت کننده لیدوکایین به تنهایی است و در این حالت نیاز به استفاده از داروهای بیهوشی اضافی جهت انجام سزارین به نحو زیادی منتفی است. در واقع این مسئله بیانگر طولانی شدن اثر لیدوکایین در اثر افزودن اپی نفرین می باشد.
    کلید واژگان: سزارین، اپی نفرین، لیدوکایین
    Karim Hemmati*, Tayebeh Sayadizadeh, Ali Delpisheh, Zahra Ahmadian Mazhyn
    Aims and
    Background
    One of the most common surgeries in women is cesarean section. Hence, it is important to choose an anesthetic technique which is safe, appropriate and affordable for mom and baby. Spinal anesthesia is one of such techniques for which drugs with the least possible damage and most efficacy should be chosen. Among the additives to local anesthetics, "epinephrine" is an appropriate choice. Epinephrine is commonly used together with local anesthetic to induce tense block and it seems that adding epinephrine to lidocaine would improve sensory block during spinal anesthesia.
    Materials And Methods
    This study is a randomized double blind clinical trial. 60 female patients were referred to the operating room of Mostafa Khomeini hospital in Ilam. The patients were divided into two groups receiving lidocaine alone and lidocaine plus epinephrine. The first group received 60mg lidocaine 5% and the second group received 60mg of lidocaine 5% and 0.2 mg epinephrine. Afterward, variables such as systolic blood pressure, diastolic blood pressure, heart rate, respiratory rate, and arterial oxygen saturation by pulse oximetry, level of sensory, motor and sympathetic block, and Apgar score of neonate at 1 and 5 minutes plus possible complications of anesthetic drugs were recorded. Finally the findings were analyzed by multivariate statistical methods.
    Findings
    We measured different kinds of variables and the results are as follows. Average Pulse Rate after 5 minutes in the first and second groups were, 101/8 ± 31/51 and 107/4 ± 25/04, respectively. This was statistically significant among the groups. A higher level block was more common (with exception in one dermatome) in group one (lidocaine alone) which was confirmed to be statistically different (P <0/04). Regarding blood pressure decrease, no significant difference was shown between the two groups.
    Conclusion
    According to this study, we can conclude that there has been a longer continuation of the sensory, motor and sympathetic block in the group receiving lidocaine plus epinephrine in comparison with the group who received lidocaine alone. In this study the use of additional anesthetic agents was also dramatically reduced. This in fact expresses the efficacy of epinephrine in prolonging local anesthetic effect.
    Keywords: cesarean section, epinephrine, lidocaine
  • سید ابراهیم حسینی، زهره تدین
    مقدمه
    اختلال اضطرابی یکی از شایع ترین اختلال های روان پزشکی است که به مراقبت های بهداشتی زیادی نیازمند است. در این پژوهش به مطالعه ی اثربخشی روش های دارودرمانی و تن آرامی در کاهش اضطراب و میزان اپی نفرین و نوراپی نفرین در بیماران با تشخیص اختلال اضطراب منتشر پرداخته شده است.
    روش کار
    پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی روی 30 بیمار مبتلا به اختلال اضطراب منتشر است. بیماران به سه گروه 10 نفری شامل گروه تن آرامی، گروه دارودرمانی و گروه درمان ترکیبی تقسیم شدند. به منظور مقایسه، یک گروه 10 نفری از افراد سالم نیز به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس اضطراب بک و شاخص ارزیابی اضطراب هامیلتون بود. همچنین برای اندازه گیری میزان اپی نفرین و نوراپی نفرین در بدن از سنجش میزان متانفرین و نورمتانفرین (متابولیت اپی نفرین و نوراپی نفرین) موجود در ادرار 24 ساعته استفاده شد. داده-های به دست آمده مورد تحلیل آماری قرار گرفتند.
    یافته ها
    نتایج تحقیق نشان داد که روش های درمانی تن آرامی، دارودرمانی و ترکیبی در کاهش اضطراب و میزان اپی نفرین و نوراپی نفرین به طور معناداری موثر بوده، ولی تفاوت معناداری بین سه شیوه فوق مشاهده نشد. همچنین یک رابطه معناداری بین میزان اپی نفرین و نوراپی نفرین با اضطراب و بین روش های درمانی و کاهش میزان اپی نفرین و نوراپی نفرین مشاهده شد.
    نتیجه گیری
    با توجه به نتایج حاصل از این تحقیق، می توان نتیجه گرفت که روش های درمان تن آرامی، دارودرمانی و درمان ترکیبی باعث کاهش اضطراب و میزان اپی نفرین و نوراپی نفرین در بدن می شوند. بنابراین می توان در بسیاری از موارد به جای استفاده از داروهای ضد اضطراب که اثرات جانبی روی بدن دارند، از روش تن آرامی استفاده کرد.
    کلید واژگان: اختلال اضطراب، اپی نفرین، نوراپی نفرین، تن آرامی، دارودرمان
    E. Hosseini, Z. Tadayon
    Introduction
    Anxiety disorders are the most common psychiatric diseases in need of allocating high levels of health care services. This study aims to compare the effectiveness of drug therapy and relaxation on anxiety reduction and epinephrine and norepinephrine levels in patients with generalized anxiety disorder.
    Materials And Methods
    This study was conducted on 30 patients with generalized anxiety disorder. Participants were divided into three groups consisting of 10 patients and categorized as relaxation، drug therapy and combination therapy groups. Furthermore، another group involving 10 healthy individuals was formed as the control group. Instruments included Beck Anxiety and Depression Inventory and Hamilton’s Rating Scale. To measure the levels of epinephrine and norepinephrine in the body، a 24-hour urine test was performed. Data were analyzed through Pearson correlation test، paired t-test، one-way-ANOVA and Tukey test.
    Results
    The results showed that relaxation therapy، drug therapy and combination therapy are significantly effective in reducing anxiety levels. But there were not significant differences between the three methods. In addition، there was a significant relationship between levels of epinephrine and norepinephrine and anxiety، and between treatment methods and reduction in the amount of epinephrine and norepinephrine.
    Conclusion
    The results indicated that methods of relaxation and drug therapy and combination of them are effective on reduction of anxiety and epinephrine and norepinephrine levels in the body. So، relaxation can be used instead of anti-anxiety drugs having side effects on the body.
    Keywords: Anxiety Disorder, Epinephrine, Norepinephrine, Relaxation, Drug Therapy
  • نادر اسماعیل پور، ماندانا منصورقناعی، فرنوش فرضی، حسین شجاعی تهرانی، رکسانا بهرامی، سیده فاطمه دلیل حیرتی
    مقدمه
    چون کنترل درد با داروهای اپیوئید و ضدالتهاب غیراستروئیدی با عوارضی نظیر دپرسیون تنفسی، آپنه و عوارض گوارشی همراه است، اخیرا توجه زیادی به ارتشاح داروهای بی حس کننده موضعی در محل جراحی جلب شده است.
    هدف
    تعیین تاثیر ارتشاح داخل جداری بوپیواکائین در محل برش جراحی در کاهش نیاز به دیکلوفناک پس از سزارین انتخابی
    مواد و روش ها
    در این کارآزمایی شاهد دار تصادفی شده دو سو کور، 60 زن با حاملگی اول ترم با بی حسی اسپینال به صورت تصادفی با روشRandom- block به دو گروه تقسیم شدند. در یک گروه 30 سی سی بوپیواکائین همراه با 5/1 سی سی آدرنالین (غلظت 000/200/1) و در گروه دیگر همان حجم محلول سالین نرمال پس از اتمام سزارین به هنگام بستن جدار شکم، به صورت ارتشاح بین لایه های مختلف دیواره شکم تجویز شد. شدت درد در دو گروه در ساعت های 1، 2، 3، 4، 8 و 12 پس از عمل با معیار (VAS) Visual Analogus Scale و میانگین دیکلوفناک مصرفی طی12 ساعت پس از عمل جراحی در دو گروه مقایسه شد. تجزیه و تحلیل نهایی با نرم افزار SPSS انجام شد p<0.05به عنوان سطح معنی دار در نظر گرفته شد.
    نتایج
    میانگین شدت درد در طی ساعت های 1 و 2 پس از عمل جراحی در گروه بوپیواکائین به صورت معنی دار کمتر از گروه دارو نما(3/3 و 6/3 در مقابل 5/4 و 1/5، p<0.05) و میانگین دوز دیکلوفناک مورد نیاز در گروه بوپیواکائین کمتر از گروه دارو نما بود(95 در مقابل 175 میلی گرم، p<0.05). همچنین، زمان تجویز اولین دوز دیکلوفناک در گروه بوپیواکائین دیرتر از گروه دارونما بود(36/3 در مقابل 96/. ساعت، p<0.05).
    نتیجه گیری
    ارتشاح بوپیواکائین با غلظت 25/0 درصد به همراه آدرنالین به مقدار 30 سی سی در لایه های مختلف شکم در سزارین باعث کاهش درد و نیز کاهش مقدار مصرف دیکلوفناک در ساعت های اولیه پس از جراحی می شود.
    کلید واژگان: اپی نفرین، بوپیواکائین، درد پس از عمل جراحی، دیکلوفناک، سزارین
    Esmailpour N., Mansour Ghanaie M., Farzi F., Shodjai H., Bahrami R., Dalil Heirati S.F.
    Introduction
    Considering the side-effects of opiums and NSIADS drugs such as respiratory depression, apnea and GI effects, today it has been paid more attention to intra abdominal wall infiltration of local anesthetics for this purpose.
    Objective
    The aim of this study is to determine the effect of intra abdominal wall infiltration with bupivacaine to reduce post operative diclofenac need in elective cesarean sections.
    Materials And Methods
    In this double- blind, placebo-controlled trial, 60 healthy women with single term pregnancy underwent spinal anesthesia were randomized into two groups. Patients, then received a combination of 30cc of bupivacaine with 1.5cc of epinephrine as intra abdominal wall infiltration or equal volume of saline in cesarean section at the time of abdominal closure. Pain was assessed using a visual analogue scale 1, 2, 3, 4, 8 and 12 h after the operation.Also mean diclofenac consumption was assessed during 12 h after the operation. The final analysis was done with statistical tests by SPSS (P<0.05 was considered significant).
    Results
    Mean pain scores at 1 and 2 h after the operation was significantly lower in bupivacaine group than placebo(p<0.05). Mean diclofenac consumption was lesser in bupivacaine group than placebo (p<0.05). Also the time we prescribed diclofenac in bupivacaine group was later (p<0.05).
    Conclusion
    Intra abdominal wall infiltration with 30cc of 0.25% bupivacaine leads to less pain and less diclofenac consumption at the first hours after cesarean section.
    Keywords: Bupivacaine, Cesarean Section, Diclofenacs, Epinephrine, Pain, Postoperative
  • محمد جواد پوروقار، علیرضا شهسوار
    سابقه و هدف
    کاتکولامین ها در بسیاری از اعمال حیاتی بدن هم چون متابولیسم کربوهیدرات ها و چربی ها مشارکت دارند. هدف از این تحقیق بررسی تغییرات کاتکولامین ها در یک فعالیت بدنی شدید و خسته کننده است.
    مواد و روش ها
    در مطالعه حاضر 14 مرد جوان سالم شرکت کردند. شرکت کنندگان آزمون بروس را تا سرحد خستگی و با میانگین زمان 05/16 دقیقه بر روی تردمیل دویدند. از شرکت کنندگان چهار مرتبه نمونه خون گرفته شد. مرتبه اول پیش از آزمون، مرتبه دوم پس از انجام تست بروس، و مرتبه سوم و چهارم بلافاصله یک و دو روز بعد از اجرای آزمون بود. با استفاده از روش تحلیل واریانس اندازه های تکراری، نتایج اپی نفرین و نور اپی نفرین سرم تحلیل آماری شدند.
    نتایج
    اطلاعات به دست آمده نشان داد که فعالیت هوازی شدید و تا سرحد خستگی موجب افزایش معنی دار اپی نفرین (001/0>P) و نوراپی نفرین (01/0>P) می شود. این تغییرات در مورد نوراپی نفرین تا دو روز بعد از فعالیت بدنی هوزای ادامه یافت.
    نتیجه گیری
    به نظر می رسد پاسخ کاتکولامین ها به یک فعالیت بدنی یکسان نبوده و احتمالا تابع تغییرات وضعیت فرد قبل از فعالیت بدنی و نیز مدت و شدت تمرین باشد. میانگین زمان اجرای فعالیت بدنی شدید 05/16 دقیقه و با حداکثر اکسیژن مصرفی 83/54 میلی لیتر در کیلوگرم در دقیقه، می تواند تغییرات زیادی در متغیرهای تحقیق به وجود آورد.
    کلید واژگان: اپی نفرین، نوراپی نفرین، فعالیت بدنی
    Mohammad Javad Pourvaghar, Alireza Shahsavar
    Background
    Catecholamines play an important role in many vital body functions such as the metabolism of carbohydrates and lipids. This research was designed to examine the changes in catecholamines during an intense and exhausting aerobic exercise.
    Materials And Methods
    In this study, fourteen healthy young men were taken a Bruce treadmill test with a mean time of 16.05 minutes and were totally exhausted. The blood samples of the participants were taken in four stages: before and after performing Bruce test and at third and fourth stages, one and two days immediately following the completion of test, respectively. The serum epinephrine and norepinephrine levels were analyzed using repeated measures ANOVA.
    Results
    Results showed that an intense and exhausting aerobic exercise significantly increased epinephrine (P>0.001) and norepinephrine (P>0.01) levels. Moreover, the norepinephrine level continued to increase two days after the aerobic exercise.
    Conclusion
    It seems that catecholamines respond differently to the same exercise. The changes observed probably depend on the pre-exercise athlete condition as well as the intensity and duration of activity. Moreover, a mean time of 16.05 minutes for the performance of an intense physical activity with maximum oxygen consumption (54.83 ml/kg/min) can cause considerable changes in research variables.
  • حمیدرضا مومنی، محمدحسین آبنوسی، ملک سلیمانی مهرنجانی
    مقدمه
    نقش مورفین در تغییرات گلوکز خون شناخته شده است. این پژوهش با هدف بررسی سازوکار های هورمونی تاثیر مورفین بر گلوکز خون موش های دیابتی و غیردیابتی انجام گرفت.
    مواد و روش ها
    موش ها به دو گروه دیابتی و غیردیابتی، و سپس هر گروه به زیرگروه های 1-کنترل (سالین + سالین)، 2- سالین+ مورفین، و 3- نالوکسان+مورفین تقسیم شدند. نمونه های خون به منظور تعیین گلوکز خون و هم چنین آنالیزهای هورمونی(انسولین، کورتیزول و اپی نفرین) دریافت گردید.
    یافته ها
    در موش های غیردیابتی و دیابتی میزان گلوکز خون در گروه سالین+ مورفین، در مقایسه با گروه کنترل به ترتیب تا 3 و 1 ساعت کاهش معنی داری داشت، که این کاهش در گروه نالوکسان+ مورفین جبران گردید. پس از 3 ساعت، میزان انسولین در موش های غیردیابتی کاهش معنی داری را نسبت به گروه کنترل نشان داد که این کاهش در گروه نالوکسان+ مورفین جبران گردید. در حالی که انسولین در موش های دیابتی تغییر معنی داری نداشت. کورتیزول در موش های غیر دیابتی و دیابتی پس از 3 ساعت تغییر معنی داری را نسبت به گروه کنترل نشان نداد. اپی نفرین پس از 3 ساعت در موش های دیابتی و غیردیابتی کاهش معنی داری را نسبت به گروه کنترل نشان داد، که این کاهش در گروه نالوکسان + مورفین جبران گردید.
    نتیجه گیری
    مورفین زیرجلدی موجب هیپوگلیسمی در موش های دیابتی و غیر دیابتی می شود. هیپوگلیسمی به دست آمده و کاهش انسولین در موش های غیردیابتی، و بدون تغییر ماندن آن در گروه دیابتی به احتمال زیاد از راه غیروابسته به انسولین صورت می گیرد.
    کلید واژگان: گلوکز خون، مورفین، نالوکسان، هیپوگلیسمی، انسولین، کورتیزول، اپی نفرین
    Hr Momeni, Mh Abnosi, M. Soleimani Mehranjani
    Introduction
    The role of morphine in blood glucose changes has been documented. The aim of the present study was to investigate the hormonal mechanisms involved in changes caused by morphine on blood glucose in diabetic and non-diabetic mice.
    Materials And Methods
    Animals were divided into two, the diabetic and non-diabetic, groups. Each group was further divided into subgroups: 1. Saline+saline 2. Naloxone+morphine and 3. Control (saline+saline). Blood samples were used for determining the blood glucose as well as for hormonal (insulin, cortisol and epinephrine) analyses.
    Results
    In non-diabetic and diabetic mice, blood glucose was significantly decreased in the saline+morphine group, compared to controls at 3h and 1h respectively, a decrease which compensated in the naloxone+morphine group, compared to saline+morphine group. After 3h, the level of insulin in non-diabetic mice was significantly decreased compared to the controls and was compensated in the naloxone+morphine group. At this time, the level of insulin showed no changes in diabetic animals. The level of cortisol remained constant both in diabetic and non-diabetic animals at 3h. The level of epinephrine displayed a significant decrease in diabetic and non-diabetic mice at 3h when compared to the controls and was compensated in the naloxone+morphine compared to the saline+morphine group.
    Conclusion
    The administration of subcutaneous morphine caused hypoglycemia in diabetic and non-diabetic mice. The hypoglycemia and the decrease of insulin level in non-diabetic mice as well as the unchanged level of this hormone in diabetic animals may suggest an insulin-independent hypoglycemia induced by morphine.
  • محمدرضا مدرسی، جمال فقیهی نیا، سید حسین میرلوحی، فرهاد پژنگ
    مقدمه
    برونشیولیت حاد یک بیماری فصلی شایع دستگاه تنفسی تحتانی در شیرخواران است. ویروس سنسیشیال تنفسی (Respiratory syncytial virus یا RSV) مسوول بیش از 50 درصد موارد آن می باشد. علایم بیماری شامل سرفه، ویز، افزایش تعداد تنفس و رتراکشن است. درمان آن اغلب حمایتی می باشد. مطالعه ی حاضر به بررسی میزان اثربخشی نبولایز سولفات منیزیم در درمان برونشیولیت حاد پرداخته است.
    روش ها
    مطالعه ی حاضر به صورت کارآزمایی بالینی دوسو کور بر روی 60 کودک که 2 ماه تا یک سال از ابتلای آن ها به برونشیولیت حاد می گذشت و در سال های 90-1389 در بیمارستان های الزهرا (س)، شریعتی و امین اصفهان بستری شده بودند، انجام گرفت. بیماران به صورت تصادفی به 2 دسته ی 30 تایی در 2 گروه A و B تقسیم شدند گروه A با سولفات منیزیم، اپی نفرین و نرمال سالین و گروه B با اپی نفرین و نرمال سالین درمان شدند. شدت علایم بیماری توسط میزان درجه ی حرارت (Tem)، تعداد تنفس (Respiratory rate یا RR)، تعداد نبض (Pulse rate یا PR) و اشباع اکسیژن (SPO2) و نیز درجه بندی RDAI (Respiratory distress assessment instrument) که بر اساس ویز و رتراکشن است، از بدو ورود تا 3 روز پس از درمان، بررسی شد. داده های جمع آوری شده توسط آزمون Student-t و Repeated measure ANOVA بین دو گروه مقایسه گردید.
    یافته ها
    مقادیر میانگین و انحراف معیار Tem، SPO2، PR، RR و RDAI در بدو مراجعه و در طول مدت بستری پس از تجویز دارو در گروه A و B اختلاف معنی داری نداشت، اما با از بین بردن اثر مخدوش کنندگی تفاوت بدو ورود RDAI در دو گروه با استفاده از آنالیز کوواریانس مشخص شد که RDAI روز 2 و 3 در گروه A به طور معنی داری کمتر از گروه B بود (01/0 > P).
    نتیجه گیری
    در این مطالعه، درمان با سولفات منیزیم تاثیری در بهبود علایم بروشیولیت حاد نداشت و تنها توانست به صورت تاخیری در روزهای دوم و سوم بستری از میزان RDAI بکاهد.
    کلید واژگان: برونشیولیت حاد، سولفات منیزیم، اپی نفرین
    Mohammad Reza Modaresi, Jamal Faghihinia, Sayed Hossein Mirlohi, Farhad Pajhang
    Background
    Acute Bronchiolitis is a common seasonal lower respiratory disease in infants. Syncytial respiratory virus is responsible for more than 50 percent of bronchiolitis events. The treatment is usually supportive. This study was done to examine the efficacy of nebulizer magnesium sulfate in the treatment of acute bronchiolitis.
    Methods
    This study was a double blind clinical trial in which 60 patients admitted with acute bronchiolitis in Alzahra, Amin and Shariati hospitals in Isfahan, Iran during 2010 and 2011 were studied. Patients were randomly divided into two groups, A and B. Group A were treated by magnesium sulfate, epinephrine and normal saline and group B were treated only by epinephrine and normal saline. Severity of symptoms was investigated by measuring the temperature, SPO2, pulse rate (PR), respiratory rate (RR) and respiratory distress assessment instrument (RDAI) index, at the beginning of stuy to 3 days after treatment by follow-up questionnaires. Data were analyzed by Student t-test and repeated measure ANOVA.
    Findings
    The mean of temperature, SPO2, PR, RR and RDAI at admission and during hospital stay was not significantly different between two groups. After removing the confounding effect of different arrival, RDAI in second and third days in group A was significantly less than group B (P < 0.01).
    Conclusion
    According to this study, treatment with magnesium sulfate has no effect on symptoms of acute bronchiolitis. Magnesium sulfate can reduce RDAI only in the second and third days of hospitalization.
  • پریسا گلفام، علی کرباس فروشان، علی اصغر کشازرع، محمود فخری
    زمینه
    یکی از شیوه های ایجاد بی دردی در زایمان، بی حسی اسپاینال است. کیفیت و دوام این بی دردی و توجه به عوارض آن مهم است. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر افزودن اپی نفرین به سوفنتائیل و بوپیواکائین در بی حسی اسپاینال حین زایمان بی درد انجام شده است.
    روش ها
    این پژوهش به صورت نیمه تجربی بر روی 90 نفر خانم حامله با گراوید II و III در دو گروه 45 نفره که به صورت نمونه گیری دردسترس به مراکز آموزشی درمانی معتضدی و امام رضا (ع) کرمانشاه مراجعه کرده بودند انجام شد. گروه مورد با استفاده از سوفنتانیل، بوپیواکائین و اپی نفرین و گروه کنترل با استفاده از سوفتانیل و بوپیواکائین تحت بی حسی اسپاینال قرار گرفتند. اطلاعات پیرامون حس درد، میزان حرکت، طول مدت بی دردی و عوارضی مانند تغییر ضربان قلب جنین، حالت تهوع و استفراغ و تغییرات فشار خون توسط چک لیستی مبتنی بر متغیرهای موردنظر جمع آوری و با استفاده از آزمون های کای دو و t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
    یافته ها
    میانگین طول دوره بی دردی به طور معناداری در گروه مورد بیشتر بود.
    کلید واژگان: اپی نفرین، سوفنتانیل، بوپیواکائین، بی دردی، بی حسی اسپاینال، زایمان طبیعی
    Parisa Golfam, Ali Karbasforoushan, Ali Asghar Keshazar, Mahmoud Fakhri
    Background
    Spinal analgesia is one of the effective and rapid methods for labor. It is not commonly used because of short duration of analgesia and motor block, which limits mother's force in labor progression. We attempted to prolong duration and quality of analgesia by adding Epinephrine.
    Methods
    In this quasi-experimental study 90 pregnant women gravid II and III who referred to Motazedi and Imam Reza Educational & Medical Centers were recruited and divided into two groups of case and control (45 subjects in each group). The case group received spinal analgesia using Sufentanil and Bupivacaine, and Epinephrine while the control group received Sufentanil and Bupivacaine. Data including feeling of pain, motor block, duration of analgesia, fetal heart rate, nausea and vomiting, blood pressure was collected and analyzed using chi-square and t test.
    Results
    duration of analgesia and vomiting were significantly increased in the case group. (p=0.001, p=0.01 respectively). Hemodynamic status in mothers and Apgar score of neonates were not significantly different between two groups.
    Conclusion
    It seems that adding Epinephrine to Sufentanil and Bupivacaine could increase analgesia duration without altering in sensory level although could increase nausea and vomiting its recommended in labor analgesia.
  • رضا شریعت محرری، محسن پارسایی، اتابک نجفی، علیرضا ابراهیم سلطانی، محمدرضا خاجوی*، پاتریشیا خشایار
    زمینه و هدف

    بلوک شبکه آگزیلاری برای ایجاد آنستزی جهت اعمال جراحی دست و ساعد استفاده می گردد. مطالعات معدودی به بررسی و مقایسه اثرات همودینامیک و بلوک دوزهای پایین اپی نفرین در مقایسه با دوزهای بالاتر این دارو پرداخته اند، بنابراین مطالعه حاضر با هدف مقایسه طول مدت اثر و عوارض همودینامیک اپی نفرین با دوز بالا و پایین در این گروه از اعمال جراحی طراحی گردید.

    روش بررسی

    مطالعه RCT حاضر بر روی بیماران سالم کاندید اعمال الکتیو جراحی دست و ساعد انجام گرفت. بیماران مورد مطالعه توسط نرم افزار تصادفی سازی به سه گروه تقسیم شدند که دو گروه اول به ترتیب برای عمل لیدوکایین با اپی نفرین دوز پایین (μg/ml6/0)، اپی نفرین دوز بالا (μg/ml5) دریافت نموده و برای بیماران گروه سوم لیدوکایین با نرمال سالین تزریق گردید. اطلاعات همودینامیک بیماران شامل فشار متوسط شریانی، ضربان قلب در دقایق متعدد، بروز هرگونه عوارض جانبی به همراه طول مدت بی دردی و بلوک حرکتی ثبت گردید.

    یافته ها

    از 75 بیمار مورد مطالعه، 15 مورد به علت بلوک ناکامل یا شکست بلوک و نیاز به بیهوشی جنرال جهت ادامه عمل از مطالعه حذف شدند. زمان بی دردی و بی حرکتی در گروه اپی نفرین با دوز بالا نسبت به دو گروه دیگر طولانی تر ولی این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار نبود.

    نتیجه گیری

    استفاده از دوز پایین اپی نفرین به همراه لیدوکایین به عنوان بی حس کننده موضعی، با ایجاد بی دردی قابل مقایسه با دوزهای بالاتر این دارو، عوارض جانبی کمتری دارد.

    کلید واژگان: اپی نفرین، بلوک آگزیلاری، لیدوکایین، بی دردی، تغییرات همودینامیک
    Shariat Moharari R., Parsaee M., Najafi A., Ebrahim Soltani Ar, Khajavi Mr, Khashayar P

    Axillary block is used for inducing anesthesia in outpatient hand and forearm surgeries. Few researches have studied hemodynamic and blockade effects of low doses of Epinephrine. The aim of the present study was to compare the duration of analgesia and hemodynamic changes following the injection of high/low epinephrine doses in such surgeries. The present randomized clinical trial study was conducted on healthy individuals (ASA I-II) who were candidates for hand and forearm surgeries.

  • جعفر آی، جعفر سلیمانی راد
    هدف
    از سوئی دیگر تاثیر میدان های الکترومغناطیسی بر موجودات زنده یکی ازمشکلات جوامع پیشرفته می باشد. با پیشرفت تکنولوژی نیاز انسان به استفاده از امواج الکترومغناطیسی در زمینه های مختلف علمی، بیشتر محسوس می گردد. هدف این مطالعه بررسی اثرات میدان الکترومغناطیس بر فرآیند اسپرماتوژنز و نقش اپی نفرین بعنوان محافظت کننده، در موش های صحرایی می باشد.
    روش بررسی
    به این منظور دستگاه مولد با شدت 120(هر گروه 24 راس موش صحرایی) گوس (12 میلی تسلا) طراحی شد و تعداد 120 راس موش صحرایی نژاد Wistarبه عنوان مدل آزمایشگاهی انتخاب گردیدند و به پنج گروه مساوی تقسیم شدند: گروه تعیین مقدار LD50 اپی نفرین، گروه تیمار با اپی نفرین، گروه تیمار با سرم نمکی(کنترل)،گروه تیمار با اپی نفرین و میدان الکترومغناطیس و گروه تیمار با سرم نمکی و میدان الکترومغناطیس، تزریق اپی نفرین به مقدار Sub lethal dose (1mL/kg) به صورت زیرجلدی در ناحیه شکمی صورت پذیرفت. در پایان پس از تشریح و بیرون آوردن بیضه حیوانات وعملیات مربوط به آماده سازی اسلاید و مطالعه آنها، تعداد سلول های اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت اولیه، اسپرماتید، اسپرماتوزوئیدها، سلولهای بینابینی و سلولهای سرتولی مورد بررسی و شمارش قرار گرفتند.
    یافته ها
    نتایج حاکی از کاهش معنی دار(05/0.P<) تعداد سلول های اسپرماتوگونی، اسپرماتید و اسپرم و همچنین افزایش معنی دار(05/0P<) تعداد سلول های اسپرماتوسیت اولیه در گروه های تیمار با میدان الکترومغناطیس در مقایسه با گروه کنترل بود. در نهایت گروه تیمار با اپی نفرین و میدان الکترومغناطیس، چنین تغییراتی را در مقایسه با گروه کنترل نشان نداد و عملکرد اپی نفرین به عنوان یک محافظت کننده مشخص شد.
    نتیجه گیری
    بنظر می رسد که میدان الکترومغناطیس می تواند با ایجاد رادیکالهای آزاد به سلول های موجود در اپی تلیوم ژرمینال بیضه آسیب برساند و اپی نفرین می تواند بوسیله انقباض عروق خونی از این صدمات جلوگیری نماید. و این فرضیه نیاز به بررسی بیشتری دارد.
    کلید واژگان: اسپرماتوژنز، میدان الکترومغناطیس، اپی نفرین، موش صحرایی
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال