عوارض انتوباسیون

در بیمارانی که تحت بیهوشی عمومی قرار گرفته اند، هنگام خروج از بیهوشی عوارضی نظیر سرفه، زور زدن و لارنگواسپاسم به علت وجود لوله تراشه ایجاد می شود. ما در این مطالعه مقایسه بین تزریق داخل کاف لوله تراشه لیدوکایین 2% و بوپیواکایین 25.0% در کاهش سرفه، زور زدن و لارنگواسپاسم را انجام داده ایم.
این تحقیق یک مطالعه کارآزمایی بالینی بوده و در آن 95 بیمار کاندید جراحی های شکمی در بیمارستان زکریا تبریز در سال 1388 تحت بررسی قرار گرفتند. بیماران به دو گروه 49 و 46 نفره (به ترتیب گروه لیدوکایین و بوپیواکایین) تقسیم و داخل کاف لوله تراشه یک گروه لیدوکائین 2% و در گروه دیگر بوپیواکایین 25.0% تزریق شد و 4 پارامتر سرفه، زور زدن و لارنگواسپاسم هنگام خروج از بیهوشی عمومی و خارج کردن لوله تراشه و همچنین مدت جراحی مطالعه گردید. داده ها تحت آزمون مجذور کای و در سطح معنی داری P-value <0.05 مورد قضاوت واقع شدند.
بررسی های ما نشان داد که از میان 49 بیمار که کاف لوله تراشه آنها با لیدوکائین 2% پر شده بود، تعداد 6 بیمار (12.2%) عارضه سرفه را نشان دادند. این رقم در مورد بوپیواکایین 5 نفر بود (10.9%). عارضه زور زدن نیز در 5 نفر از گروه لیدوکائین (10.2%) دیده شد و 5 نفر از گروه بوپیواکایین نیز این عارضه را نشان دادند (10.9%). از نظر بروز عارضه لارنگواسپاسم، در گروه لیدوکایین 3 مورد (6.1%) و در گروه بوپیواکایین 2 مورد (4.3%) این عارضه را نشان دادند. میانگین طول مدت جراحی در گروه لیدوکایین 2.7±5.72 دقیقه و در گروه بوپیواکایین 4.9±74 دقیقه بود.
استفاده از لیدوکایین جهت تزریق داخل کاف لوله تراشه به منظور کاهش سرفه، زور زدن ولارنگواسپاسم حین خروج بیمار از بیهوشی نسبت به بوپیواکایین ارجحیت دارد.

وجود لوله تراشه یا تراکئوستومی برای مدت طولانی در داخل نای بویژه اگر همراه با لوله بینی معده ای باشد با عوارضی نظیر تنگی نای، فیستول نای به مری و فیستول نای- شریان بی نام همراه می گردد. این گزارش به معرفی مردی 22 ساله با تنگی نای و فیستول نای به مری بدنبال لوله گذاری طولانی مدت و روش درمان آن می پردازد که با بهبودی بیمار همراه بوده است.
بیمار مردی 22 ساله است که بدلیل تصادف با حالت کوما، تحت لوله گذاری با لوله تراشه قرار می گیرد و تا 3 هفته به ونتیلاتور وصل می گردد. 10 روز پس از لوله گذاری بیمار تراکئوستومی می گردد. در طی این مدت تغذیه بیمار از طریق لوله بینی معده ای صورت می گرفت. با شروع تغذیه خوراکی، بیمار دچار سرفه همراه با هر بلع می شد. در برونکوسکپی، التهاب و تخریب مخاط تراشه در 3 سانتی 2 سانتی متر همراه با فیستول تراشه به مری در دیواره خلفی نای با تمایل به سمت چپ دیده شد. با توجه به - متری زیر طنابهای صوتی بطول 3 وجود تنگی نفس و تنگی نای، عمل جراحی برداشت بخش تخریب شده نای و آناستوموز دو انتهای نای با ترمیم فیستول نای- مری انجام شد.
در صورت بروز فیستول تراشه به مری، قضاوت صحیح، مراقبتهای قبل و بعد از عمل، در سرنوشت بیمار نقش تعیین کننده ای دارند. رساندن کالری مناسب به بیمار (از راه روده ای) و درمان همزمان تنگی نای در صورت وجود، رمز موفقیت در جراحی این بیماران است.