anti-inflammatory responses
در نشریات گروه پزشکی-
مقدمه
دیابت شایع ترین بیماری متابولیک ناشی از کمبود نسبی ترشح یا عملکرد انسولین است. دیابت می تواند منجر به عوارض گوناگونی در بدن از جمله آسیب کبدی و کلیوی شود. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثرات حفاظتی دی متیل فومارات بر سمیت کبدی و کلیوی موش های دیابتی ناشی از تزریق آلوکسان از مسیرهای التهاب و استرس اکسیداتیو بود.
روش هاموش های ماده از نژاد (C57BL/6) با تزریق داخل صفاقی آلوکسان مونوهیدرات محلول در سرم فیزیولوژی (به میزان 120 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) در 3 روز متوالی دیابتی شدند. موش ها به 7 گروه 5 تایی شامل گروه های دریافت کننده آلوکسان و دی متیل فومارات دسته بندی شدند. موش های دیابتی نوع اول با 3 دوز از دی متیل فومارات (به ترتیب،mg/kg 20، 40 و 80) به مدت 21 روز تحت درمان قرار گرفتند. سپس، آزمون های اختصاصی جهت ارزیابی پارامترهای بیوشیمیایی خون، نشانگرهای استرس اکسیداتیو، بیان ژن های التهابی (TNF-α، IL-6 و NF-kB) و ژن های مرتبط با پیشگیری از تشدید استرس اکسیداتیو و عوارض ناشی از دیابت (شامل بیان دو ژن Sirt-1 (سیرتوئین) و Nrf2) به کمک روش ریل تایم PCR انجام شد. در پایان، مشاهدات هیستوپاتولوژیکی در دو بافت کبد و کلیه موش ها هم ارزیابی گردید.
یافته هاتجویز دی متیل فومارات به موش های دیابتی در یک رفتار وابسته به دوز منجر به کاهش معنادار سطوح گلوکز، AST، ALT و کراتنین خون در مقایسه با گروه شاهد شد. تغییرات هیستوپاتولوژیک کمتر و کاهش بیشتری در سطح شاخص های استرس اکسیداتیو در کلیه و کبد گروه های تیمارشده با دی متیل فومارات در مقایسه با موش های دیابتی مشاهده شد (001/0<P). مواجهه با دی متیل فومارات به شکل معناداری موجب افزایش بیان ژن های Sirt-1 و Nrf2 و کاهش بیان ژن های دخیل در بروز التهاب نسبت به گروه دیابتی در هر دو بافت کبد و کلیه شد.
نتیجه گیریتجویز دی متیل فومارات موجب بهبود شاخص های بیوشیمیایی خون، استرس اکسیداتیو، هیستوپاتولوژی وتعدیل مسیر بیان دو ژن Sirt-1 و Nrf2 در دو بافت کلیه و کبد موش های دیابتی شد.
کلید واژگان: دیابت، آلوکسان، دی متیل فومارات، استرس اکسیداتیو، پاسخ های ضدالتهابی، اثرات حفاظت از بافت کبدی-کلیویBackgroundDespite advances in diabetes-related treatments, the effects of the disease have not yet been adequately reversed or prevented in patients. Therefore, there is an urgent need to develop more effective medication-assisted treatments in this field.
MethodsIn this study, type 1 diabetes mice models was established using multiple low-dose alloxan, and the diabetic mice were treated with three doses of dimethyl fumarate (DMF) i.e low, medium, and high viz. 20, 40 and 80 mg/kg, respectively for a period of 21 days. Then, specific test were done to evaluate blood biochemical parameters, oxidative stress markers, inflammatory genes expression, and histopathological changes in the mice kidney and liver.
ResultsThe obtained results showed remarkably improved anti-diabetic, hepato-renal-protective, and oxidative stress indexes of DMF in alloxan-induced diabetic mice (P< 0.001). Treated mice with DMF demonstrated a noteworthy decrease in blood glucose levels when compared with diabetic group (P< 0.001). Diabetic liver and kidney tissues showed marked dilation of bile ducts, tubules, infiltration, and inflammation. On the contrary, the histological features of the treated mice with DMF improve as shown by normal size of glomerular capillaries along with decrease in less dilatation of ducts in comparison with diabetic mice. The real-time quantitative PCR results indicated that DMF injection decreased the alloxan-induced increase of significant elevations in mRNA levels of pro-inflammatory cytokines levels in both kidney and liver tissues. Meanwhile, mice treated with DMF showed an increase in Sirt1 and Nrf2 expression in comparison to diabetic group.
ConclusionIn conclusion, it can be concluded that DMF treatment provides hepato-renal protective effects on alloxan-induced diabetic mice model by attenuating ROS inflammatory pathways.
Keywords: Diabetes, Alloxan, Dimethyl Fumarate, Oxidative Stress, Anti-Inflammatory Responses, Hepato-Renal-Protective Effects -
M2c Macrophages enhance phalange regeneration of amputated mice digits in an organ co-culture systemObjective(s)Delayed anti-inflammatory responses and scar-formation are the main causes for inability of injured body parts such as phalanges to regrow in mammals. Salamanders can regenerate fully scar-free body structures, followed by the appearance of anti-inflammatory responses at the injured site immediately after amputation. This study aimed to evaluate the local regenerative effects of direct amplified anti-inflammatory signals on regeneration of amputated mice digit tips using M2c-macrophages in a co-cultured organ system for the first time.Materials and MethodsWe used the amputated digits from the paws of 18.5E day old C57BL/6J mice. Monocytes were obtained from peripheral blood and co-cultured with amputated digits, which subsequently enhanced the M2c macrophage phenotype induced by IL-10. We also examined the regenerative effects of IL-10 and transcription growth factor-beta 1 (TGF-β1).ResultsThe regrowth of new tissue occurred 10 days post-amputation in all groups. This regrowth was related to enhanced Msh homeobox-1 (Msx1), Msh homeobox-2 (Msx2), and bone morphogenic protein-4 (Bmp4) genes. Increased expression of fibroblast growth factor-8 (Fgf-8) also increased the proliferation rate. Histological analyses indicated that epidermal-closure occurred at 3-dpa in all groups. We observed full digit tip regeneration in the co-cultured group. Particularly, there was new tissue regrowth observed with 40 µg/ml of IL-10 and 120 µg/ml of TGF-β. In contrast, the control group had no remarkable digit elongation.ConclusionWe propose that a direct amplified anti-inflammatory response at the digit injury site can regenerate epithelial and mesenchymal tissues, and might be useful for limb regeneration without scar formation in adult mammals.Keywords: Anti-inflammatory - responses, IL-10, M2c macrophage, Organ-culture, Paw regeneration, TGF-β
-
Physicians and scientists around the world are aggressively attempting to develop effective treatment strategies. The treatment goal is to reduce the fatality rate in 15% to 20% of individuals infected with SARS-CoV-2 who develop severe inflammatory conditions that can lead to pneumonia, and acute respiratory distress syndrome. These conditions are major causes of death in these patients. Convalescent plasma (CP) collected from patients recovered from the novel corona virus disease (COVID-19) has been considered as an effective treatment method for COVID-19. Moreover, low-dose radiation therapy (LDRT) for COVID-19 pneumonia was historically used to treat pneumonia during the first half of the 20th century. The concept of LDRT for COVID-19 pneumonia was first introduced in March 2020. Later scientists from Canada, Spain, United States, Germany and France also confirmed the potential efficacy of LDRT for treatment of COVID-19 pneumonia. The rationale behind introducing LDRT as an effective treatment method for pneumonia in COVID-19 patients is not only due to its anti-inflammatory effect, but also in optimization of the activity of the immune system. Moreover, LDRT, unlike other treatment methods such as antiviral drugs, does not have the key disadvantage of exerting a significant selective pressure on the SARS-CoV-2 virus and hence does not lead to evolution of the virus through mutations. Given these considerations, we believe that a hybrid treatment including both CP and LDRT can trigger synergistic responses that will help healthcare providers in mitigating today’s COVID-19 pandemic.
Keywords: Low Dose Radiation, Radiotherapy, COVID-19, Convalescent plasma, Anti-inflammatory responses, Immune system, Selective Pressure, Mutations
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
©2000-2025 magiran.com All Rights Reserved.