به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « مایع درمانی » در نشریات گروه « پزشکی »

  • امیر شفا، مهرداد حسین پور، مینا آذری*
    مقدمه

    مدیریت مایعات در اعمال جراحی، اطمینان از تزریق کافی مایعات نگهدارنده از جمله الکترولیت ها و گلوکز برای جایگزینی کمبود مایعات در حین عمل صورت می گیرد. هدف از این مطالعه، بررسی استفاده از سرم های نرمال سالین و یک پنجم- چهار پنجم در نوزادان کاندید عمل بود.

    روش ها:

    در یک مطالعه ی کارآزمایی بالینی تصادفی، 72 نوزاد یک تا 30 روزه که کاندید عمل جراحی بودند و در بیمارستان امام حسین (ع) اصفهان بستری شده بودند، به دو گروه تقسیم شده و مایع درمانی به صورت تصادفی با استفاده از سرم نرمال سالین و یا سرم یک پنجم- چهار پنجم، در آن ها تجویز شد. متغیرهای بیوشیمیایی و همودینامیک مانند قند خون، سدیم، pH، بیکربنات و BE، ضربان قلب و فشار متوسط شریانی قبل و در فواصل منظم بعد از عمل مورد ارزیابی قرار گرفتند.

    یافته ها:

    سطح قند خون پس از عمل، 60 دقیقه بعد از عمل و در (Neonatal intensive care unit) NICU در گروه نرمال سالین به ترتیب 56/152، 47/148 و 61/155 mg/dl و در سرم یک پنجم- چهار پنجم به ترتیب 78/242، 28/197 و 19/278 mg/dl بود که تفاوت معنی دار بین دو نوع سرم و همچنین افزایش معنی دار قند خون نسبت به قبل از عمل مشاهده شد. میانگین سدیم پلاسما قبل از عمل تفاوت معنی دار افزایشی در گروه نرمال سالین و تفاوت معنی دار کاهشی در گروه یک پنجم- چهار پنجم نشان داد.

    نتیجه گیری:

    سرم یک پنجم- چهار پنجم به دلیل ایجاد هایپرگلیسمی و هیپوناتریمی در نوزدان مورد مناسبی برای مایع درمانی نیست. در مقابل نرمال سالین از جنبه ی کنترل قند خون و سدیم پلاسما عملکرد بهتری داشت.

    کلید واژگان: مایع درمانی, هایپرگلیسمی, هیپوناتریمی, نوزادان, نرمال سالین}
    Amir Shafa, Mehrdad Hosseinpour, Mina Azari *
    Background

    Intraoperative fluid therapy is to ensure adequate injection of maintenance fluids including electrolytes and glucose to replace fluid deficiency during surgery. Given that there is still no consensus on fluid therapy in neonates, the aim of this study was to evaluate the use of normal saline serum and one fifth-four fifths serum in neonates who are candidates for surgery. 

    Methods

    In a randomized clinical trial study, 72 neonates who were 1- 30-days-old and candidates for surgery, admitted to Imam Hossein Hospital in Isfahan were divided into two groups. Fluid therapy was randomly administered using normal saline or one-fifth-four-fifths fluid in each group. Biochemical and hemodynamic variables such as blood sugar, sodium, pH, bicarbonate BE, heart rate and mean arterial pressure were assessed preoperatively and postoperatively.

    Findings

    Post-operative blood glucose levels after 60-minutes at The Neonatal Intensive Care Unit (NICU) for the normal saline group were 152.56, 148.47 and 155.61 mg/dl, respectively, while in one fifth–four fifths solution group were 242.78, 197.28, 278.19 mg / dl, respectively, which showed a significant difference between the two types of solutions. There was also a significant increase in blood sugar compared to pre-operative states. Mean pre-operative plasma sodium levels showed a significant increase for the normal saline group and a significant decrease for the one fifth-four fifth group.

    Conclusion

    One fifth- four fifths solution owing to hyperglycemia and hyponatremia is not a suitable choice for intraoperative fluid therapy in neonates. In contrast, normal saline solution performed better in controlling blood sugar and plasma sodium.

    Keywords: Fluid therapy, Hyperglycemia, Hyponatremia, Neonates, Saline solution}
  • شهلا نصراللهی، مریم فرزان مهر، محمد فریادرس*
    زمینه و هدف

    الیگوهیدرآمنیووس(کاهش مایع آمینوتیک) یک مشکل شایع در بارداری می باشد که با عوارض متعددی همراه می باشد. در این بیماری، علاوه بر مدیریت علت زمینه ای، اقدامات درمانی برای کاهش پیامدهای آن ضروری می باشد. هدف از این مطالعه تعیین و مقایسه تاثیر ال ارژنین و مایع درمانی در مادران باردار مبتلا به الیگوهیدرامینوس بود.

    روش بررسی

    در این مطالعه کارآزمایی بالینی که در سال1399 در بیمارستان فاطمیه وابسته به دانشگاه علوم پزشکی همدان انجام شد،50 زن باردار باسن حاملگی 28 تا 36 هفته، با بارداری تک قلویی باAmniotic Fluid Index (AFI)  کمتر از 8 سانتی متر به طور تصادفی و مساوی، به دو گروه مداخله، ال ارژنین به میزان 3 گرم دو بار در روز همراه با مایع درمانی(3 لیتر رینگر لاکتات در 24 ساعت) و گروه کنترل مایع درمانی به تنهایی بین 1 تا 4 هفته بر اساس سن حاملگی و میزان AFI داده شد. تغییرات حجم مایعات آمینوتیک قبل و بعد از مداخله و پیامدهای  بارداری در دو گروه بررسی و مقایسه شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی مستقل، تی زوجی و کای اسکویر تجزیه و تحلیل شدند.

    یافته ها

    پس از مداخله میانگینAFI  در گروه کنترل 86/0±44/5 و در گروه مداخله 51/1±28/85 سانتی متر افزایش پیدا کرد(001/0=p). میانگین AFI در هر دو گروه نسبت به قبل مداخله افزایش معنی داری نشان دارد، اما در گروه مداخله بیشتر بود. میانگین سن حاملگی در گروه مداخله در پایان مطالعه نسبت به گروه مایع درمانی افزایش معنی داری پیدا کرد(71/0±24/35 در برابر 59/0±72/36). میانگین آپگار در دقیقه نخست و دقیقه پنجم در گروه مداخله با اختلاف معنی داری بیشتر بود. سایر پیامدهای بارداری در دو گروه قابل مقایسه بود.

    نتیجه گیری

    در زنان مبتلا به الیگوهیدرآمنیووس مصرف ال آرژنین همراه با مایع درمانی تزریقی با افزایش حجم مایع آمینوتیک می تواند با پیامد بهتری همراه باشد.

    کلید واژگان: الیگوهیدرآمنیووس, مایع درمانی, ال ارژنین}
    SH Nasrollahi, M Farzan Meher, M Faryadras*
    Background & aim

    Oligohydramnios (amniotic fluid depletion) is a common problem in pregnancy that is associated with several complications. In addition to managing the underlying cause, treatment measures are necessary to reduce its consequences. The aim of the present clinical trial study was to compare the effect of L-arginine and fluid therapy alone on oligohydramnios.

     Methods

    In the present clinical trial study conducted in Fatemieh Hospital affiliated to Hamadan University of Medical Sciences in 2020, fifty pregnant women with 28 to 36 weeks gestation, with singleton pregnancy with Amniotic Fluid Index (AFI) less than 8 cm evenly were selected and randomly divided into two intervention groups, L-arginine at a dose of 3 g twice daily with fluid therapy (3 liters of lactated ringer in 24 hours) and the control group given fluid therapy alone between 1 to 4 weeks based on gestational age and AFI. Changes in amniotic fluid volume before and after the intervention and pregnancy outcomes were assessed and compared in the two groups. Data were analyzed using independent t-test, paired t-test and chi-square.

    Results

    After the intervention, the mean AFI increased to 5.44 ± 0.86 in the control group and 85.28 ± 1.51 in the interventional group (P=0.001). The mean AFI in both groups showed a significant increase compared to the previous intervention. The mean gestational age in the interventional group at the end of the study compared to the fluid therapy group indicated a significant increase (35.24 ± 0.71 vs. 36.72 ± 0.59 cm). The mean Apgar score in the first minute and 5 in the interventional group was significantly higher. Other outcomes were comparable in the two groups.

     Conclusion

    In women with oligohydramnios, the use of L-arginine in combination with injectable fluid therapy with increased volume of amniotic fluid can be associated with better outcomes.

    Keywords: Oligohydramnios, Fluid therapy, Allergin}
  • فاطمه جدیدی، زهرا کامیاب، محمدداود تقی پور، غلامرضا بازماندگان*
    زمینه و هدف

    سردرد وضعیتی بعد زایمان عارضه بی حسی نخاعی بوده و موجب افزایش هزینه بستری و محدودیت مادر می گردد. در این تحقیق نقش مایع درمانی وریدی قبل از شروع بی حسی نخاعی بر میزان بروز، شدت و مدت سردرد وضعیتی بررسی شده است.

    مواد و روش ها:

     در این مطالعه کارآزمایی بالینی، جامعه آماری شامل دو گروه 75 نفری زن کاندید سزارین الکتیو در شهر رفسنجان در سال 1397 بود. قبل زایمان 500 میلی لیتر سرم رینگر به گروه مداخله تزریق و گروه کنترل سرمی دریافت نکردند. دو گروه از جهت سردرد وضعیتی در 7 روز بعد زایمان با آزمون هایt  دو نمونه مستقل و مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند.

    یافته ها:

     نتایج نشان داد مایع درمانی وریدی قبل از عمل در زنان کاندید سزارین الکتیو می تواند میزان بروز سردرد وضعیتی را در شرایط یک سان تکنیکی به طور چشم گیر کاهش دهد (دو نفر معادل 7/2 درصد گروه مداخله در برابر 16 نفر معادل 16 درصد گروه کنترل با 005/0=P). هرچند مقایسه سایر شاخص ها در دو گروه تفاوت آماری معنی داری نشان نداد (05/0<P) ولی در برخی از شاخص ها مانند شدت سردرد، فراوانی نیاز به استامینوفن و تعداد موارد مصرف آن، در گروه مداخله کم تر از گروه کنترل بود.

    نتیجه گیری: 

    نتایج نشان داد که تزریق سرم وریدی قبل بی حسی نخاعی در سزارین با ناشتایی حداقل هشت ساعت می تواند میزان بروز سردرد وضعیتی بعد بی حسی را در روزهای بعد به میزان چشم گیر کاهش دهد. لذا این اقدام ساده و دردسترس می تواند مفید باشد.

    کلید واژگان: سزارین الکتیو, سردرد وضعیتی, پارگی دورا, بروز, بی حسی نخاعی, مایع درمانی}
    F. Jadidi, Z. Kamyab, M. D. Taghipour, Gh. Bazmandegan*
    Background and Objectives

    Postdural puncture headache is a complication of spinal block in postpartum period, which increases the cost of hospitalization and limits maternal activity. The purpose of this study was to evaluate the role of intravenous fluid therapy before the onset of spinal block in the incidence, severity and duration of postdural puncture headache.

    Materials and Methods

    The present study was a clinical trial. The statistical population consisted of two groups of 75 women candidates for elective cesarean section in Rafsanjan in 2018. In the pre-partum room, 500 CC ringer serum was infused into the intervention group and the control group did not receive any serum. The two groups were compared for post dura puncture headache during 7 days via independent two-sample t-test and chi-square test.

    Results

    The results showed that intravenous fluid therapy before entering the operating room in women undergoing elective cesarean section can significantly reduce the incidence of postdural headache in the same technical conditions ( 2 persons equal 2.7% of intervention group versus 12 persons equal 16% of control group) (p=0.005). Although, there were no significant differences between the two groups in some indices (p>0.05), indices such as headache severity, frequency of acetaminophen need and number of its use in the intervention group were less than the control group.

    Conclusion

    The results showed that intravenous serum therapy prior to spinal anesthesia in cesarean section for at least eight hours fasting could significantly reduce the incidence of postdural headache in subsequent days. So, this simple and accessible action can be helpful.

    Keywords: Elective cesarean section, Postdural headache, Dura puncture, Incidence, Spinal block, Fluid therapy}
  • محمد سبحانی شهمیرزادی*، سمیرا عشقی نیا، فاطمه ایراندوست
    مقدمه

    اسهال حاد، یکی از مهم ترین مسایل بهداشتی در کشورهای در حال توسعه است. دوغ، در درمان های خانگی و بعضی از توصیه های پزشکی به عنوان یک ماده ی مفید در درمان کم آبی و اسهال استفاده می شود، اما هیچ مطالعه ی کنترل شده ای در این مورد انجام نشده است. این مطالعه، با هدف مقایسه ی اثر دوغ و ماست همراه با سرم درمانی در درمان اسهال حاد کودکان اجرا شد.

    روش ها:

    در یک مطالعه ی کارآزمایی بالینی تصادفی شده ی 210 کودک 5-1 ساله با اسهال حاد در بیمارستان آیت الله طالقانی گرگان بستری شدند. گروه اول، 15 سی سی به ازای هر کیلو وزن بدن ماست پاستوریزه ی کم چرب و گروه دوم، سه برابر حجم ماست در گروه اول دوغ معمولی پاستوریزه و گروه سوم، به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. هر سه گروه مایع درمانی استاندارد دریافت کردند. پاسخ به درمان کاهش دفعات اسهال به کمتر از 3 بار در روز در نظر گرفته شد. روزهای بستری و تعداد کاهش دفعات اسهال در این سه گروه، بررسی و مقایسه شدند.

    یافته ها:

    بیشترین میزان کاهش دفعات اسهال در گروه ماست با میانگین 144/6 و کمترین میزان کاهش در گروه درمانی دوغ با میانگین 344/5 بود (108/0 = P). پس از کنترل اثر تفاوت شدت بیماری، گروه دریافت کنندگان دوغ نسبت به دو گروه دیگر طول مدت بستری بیشتری داشتند و این اختلاف معنی دار بود.

    نتیجه گیری:

    نتایج این مطالعه نشان داد که استفاده از دوغ و ماست در کنار مایع درمانی اثری در کاهش دفعات و مدت بستری در اسهال حاد در اطفال زیر پنج سال نداشته است. تحقیقات بیشتر با حجم نمونه ی بالاتر و بررسی تاثیر نوشیدنی های پروبیوتیک در کنار نوشیدنی های معمولی لازم به نظر می رسد. با توجه به تعداد کم مطالعات در این مورد و یافته های این مطالعه، در حال حاضر نمی توان دوغ را به عنوان یک ماده ی موثر در درمان اسهال توصیه نمود.

    کلید واژگان: دوغ, مایع درمانی, اسهال, کودکان}
    Mohammad Sobhani Shahmirzadi*, Samira Eshghinia, Fatemeh Irandoost
    Background

    Acute diarrhea is one of the most important health issues in developing countries. Yogurt drink (Dough) is used in home remedies and some medical advice as a useful ingredient in treating dehydration and diarrhea; but no controlled studies have been conducted in this regard. The aim of this study was to compare the effect of fluid therapy along with dough or yogurt in the treatment of acute diarrhea in children.

    Methods

    In this randomized clinical trial study, 210 children aged 1-5 years with acute diarrhea, who were admitted to Taleghani hospital in Gorgan, Iran, were entered. The first group received low-fat yogurt, and the second group received dough, which the volume was three times the volume of yogurt in the first group. The third group was control group. Standard fluid therapy groups had done for all patients. Decrease in diarrhea frequency and hospitalization in these three groups were compared.

    Findings

    The highest reduction in diarrhea was in yogurt group with an average of 6.144, and the lowest in dough group with a mean of 5.344 (P = 0.108). After controlling the effect of the severity of the disease, the dough-receiving group had the longest hospitalization time, and this difference was significant.

    Conclusion

    The results of this study showed that the use of dough and yogurt, along with fluid therapy, did not reduce the frequency of acute diarrhea and duration of admission in children under five years of age. Further research with higher sample sizes and the implicating probiotic drinks along with dough seems necessary. Due to the small number of studies in this issue and the result of the present study, at present dough cannot be recommended as an effective agent in the treatment of diarrhea.

    Keywords: Yogurt, Fluid therapy, Diarrhea, Children}
  • فاطمه عسگری، فرانک کارگر*، فرزانه فتوحی، شیوا خالق پرست

    هدف:

     این مطالعه با هدف بررسی تاثیر مایع‌درمانی قبل از عمل بر عملکرد کلیه در افراد کاندید عمل جراحی قلب صورت گرفت.

    زمینه.:

    اختلال عملکرد کلیه ‏ها که با اولیگوری و افزایش کراتینین همراه است، یکی از عوارض اعمال جراحی است. کاهش برون ده قلبی باعث کاهش پرفیوژن کلیه می‏شود. نارسایی حاد کلیه با افزایش موارد ناخوشی، مرگ و هزینه درمان همراه است. مطالعات بسیاری نشان داده اند که مرگ بعد از عمل وقتی عوارض نارسایی حاد کلیه اضافه می‏شود بسیار بیشتر می‏گردد. یکی از بهترین راهبردهای محافظت از کلیه ‏ها، بهینه کردن وضعیت همودینامیک و مایع درمانی قبل از عمل است.

    روش کار:

     مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی است که در دو گروه آزمون (51 نفر) و کنترل (53 نفر) انجام شد. به نمونه های گروه آزمون، در طول 12 ساعت قبل از عمل سرم هاف سالین (1 سی سی در ساعت به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) به صورن انفوزیون داده شد. گروه کنترل، از 8 ساعت قبل از عمل از خوردن و آشامیدن منع شدند. در دو روز اول بعد از عمل، میزان کراتینین، نیتروژن اوره خون، و ادرار 24 ساعته در هر دو گروه اندازه گیری و ثبت شد. داده ها در نرم افزار SPSS نسخه 22 با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی بررسی شدند.

    یافته‏ ها :

    بر اساس نتایج، دو گروه آزمون و کنترل از نظر متغیرهای سن، جنسیت، وزن و کسر تخلیه ای همگن بودند.بیماران هر دو گروه از نظر تغییرات کراتینین در سه روز مختلف (قبل از عمل، روز اول و روز دوم بعد از عمل) اختلاف معناداری نداشتند. علاوه بر این، بین دو گروه از نظر میزان نیتروژن اوره خون در روزهای اول و دوم بعد از عمل نیز تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد. میزان برون ده ادراری در روزهای اول و دوم گروه آزمون اندکی بالاتر از گروه کنترل بود، اما بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری از این نظر وجود نداشت. تعداد روزهای بستری بیماران گروه آزمون و کنترل اختلاف معنی داری آماری نداشت. در هیچ گروهی، بروز سکته قلبی گزارش نشد. در گروه کنترل، 2 مورد مرگ رخ داد، ولی در گروه آزمون، مورد مرگ ثبت نشد.

    نتیجه گیری:

     بر اساس نتایج این مطالعه، مایع‌درمانی قبل از عمل در کوتاه مدت تاثیری بر عملکرد کلیه ندارد، بنابراین، برای بررسی تاثیر مایع درمانی، پیشنهاد می شود بررسی در طولانی مدت انجام شود.

    کلید واژگان: جراحی قلب, مایع درمانی, نارسایی کلیوی حاد}
    Fatemeh Asgari, Frank Kargar *, Farzaneh Fotouhi, Shiva Khaleghparast

    Aim :

    This study aimed at examining the effect of preoperative fluid therapy on kidney function in patients undergoing heart surgery.

    Background:

     As one of surgery complications, kidney failure occurs with oliguria and rise in creatinine. Decreased heart output leads to reduction in renal perfusion. Acute renal failure is associated with increase in morbidity, mortality and high medical treatment cost. Various studies has indicated an increase in postoperative mortality rate when complications of acute renal failure superimpose the situation. One of the best strategies for kidney protection is optimizing preoperative hemodynamics and fluid therapy.

    Method:

     In this clinical trial study, 107 patients were recruited based on inclusion criteria and randomly allocated to experimental (n=54) and control (n=53) group. Patients in experimental group received Half- Saline, 1cc/kg/hr, during 12 hours before surgery. Patients in control group started as being NPO, 8 hours before the surgery. Creatinine level, BUN, and 24-hours urine output were measured and recorded during two days after surgery. Data were analyzed in SPSS V.22 using descriptive and inferential statistics.

    Findings:

    The groups didnchr('39')t differ in terms of age, gender, weight, and ejection fraction. There was no statistically significant difference between experimental and control group in terms of creatinine changes during the preoperative day and the first and the second day after surgery. Also, there was no statistically significant difference between groups in BUN on the first and second days after surgery. The urine output of the experimental group was greater than control group on first and second days after operation, but the difference was not significant. The duration of ICU stay were similar in both groups. There were recorded two deaths in control group while there was no death in experimental group.

    Conclusion:

    It was concluded that preoperative fluid therapy has no short-term effect on kidney function. It is recommended to examine the effect of fluid therapy on kidney function in longer periods.

    Keywords: Cardiac surgery, Fluid therapy, Acute Renal Failure}
  • Mitra Ahadi, Fateme Khodadadi, Mohammad Rajabpoor *, Gholamhosein Zarifnejad, Akram Mashmoul Aman Mohammad
    Background
    Colonoscopy is a valuable diagnostic method that patients are not willing to undergo because of the fear of its complications. The purpose of this study was to determine the effect of intravenous fluid therapy prior to colonoscopy on blood circulation parameters and pain in patients and duration of Colonoscopy.
    Materials and Methods
    This randomized clinical trial was conducted on 60 patients referred to the Endoscopic Department of Ghaem Hospital in Mashhad in 2016. Elderly people were randomly assigned to two groups of 30 as control and intervention groups. Patients in the intervention group received one liter of solution 1/3 normal saline, 2/3 D5W, one hour before colonoscopy. Before and 1, 3, 5, 9, and 10 minutes after colonoscopy, arterial blood oxygen saturation, heart rate, and blood pressure in both groups were measured and recorded in the checklist. 2 hours later, the patients’ pain levels were measured by Circulation Parameters checklist. The numerical value of pain was measured, and the durations of colonoscopy in both groups were also measured and recorded by a timer.
    Results
    The mean age of the patients in the intervention group was 38.4 ± 13.6 years and in the control group was 44.2 ± 14.4 years. The results of post start colonoscopy stage showed that there was a significant difference between the two groups in the mean arterial oxygen saturation after 5 and 9 minutes of fluid therapy (p < 0.001), systolic blood pressure 1 and 10 minutes after fluid therapy (p = 0.047), and diastolic blood pressure 5 minutes after the fluid therapy (p = 0.049). The mean duration of colonoscopy in the intervention group (18.15 ± 4.21 min) was significantly lower than the control group (22.13 ± 5.29 min, p = 0.002). Also, the mean pain score 2 hours after colonoscopy was significantly lower in the intervention group (1.53 ± 1.65) compared with the control group (3.26 ± 3.24, p = 0.010).
    Conclusion
    The results of this study indicate the positive effect of fluid therapy prior to the onset of colonoscopy on the patients’ circulatory parameters, the duration of colonoscopy, and the patients’ pain. Therefore, with this effective, cost-effective, and safe intervention, patients can have a better experience in performing this diagnostic test.
    Keywords: Intravenous Fluid Therapy, Colonoscopy, Arterial Blood Oxygen Saturation, Heart Rate, Blood Pressure, Pain}
  • محمدعلی عطاری، حسن امیرمیجانی، غلامرضا خلیلی
    مقدمه
    مایعات مختلفی نظیر نرمال سالین، سالین هیپرتونیک و سرم کلوئید برای جبران مایعات از دست رفته ی بدن بعد از ضربه ی مغزی استفاده می شود. این مطالعه، با هدف بررسی تاثیر تجویز محلول های مختلف بر علایم حیاتی، وضعیت الکترولیت های سرمی و وضعیت اسید و باز در بیماران پس از ضربه ی مغزی انجام شد.
    روش ها
    در این مطالعه ی توصیفی- تحلیلی در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان، پرونده ی 340 بیمار دچار ضربه ی مغزی و وضعیت اسمولاریتی در آن ها بررسی شد. همچنین، توزیع متغیرهای همودینامیک، گازهای خونی، الکترولیت ها، نیاز به ونتیلاتور و مرگ و میر بر حسب وضعیت اسمولاریتی تعیین و با آزمون های آماری 2χ، One-way ANOVA و Repeated measures ANOVA تحلیل شد.
    یافته ها
    در طی مدت اقامت بیماران در بخش مراقبت های ویژه، 74 نفر (8/21 درصد) فوت کردند. نیاز به تهویه ی مکانیکی بر حسب نوع مایع دریافتی تفاوت معنی داری داشت و درصد کمتری از بیماران تحت درمان با مایع هیپر اسمولار (042/0 = P) (در سه گروه هیپر، ایزو و هیپو اسمولار به ترتیب 4/48، 4/64 و 4/56 درصد) نیاز به تهویه ی مکانیکی پیدا کردند. همچنین، فراوانی مرگ و میر در گروه ایزو اسمولار به طور معنی داری بیشتر از دو گروه دیگر بود (001/0 > P) (در سه گروه هیپر، ایزو و هیپو اسمولار به ترتیب 6/15، 8/37 و 9/17 درصد).
    نتیجه گیری
    استفاده از محلول های هیپر اسمولار در بیماران دچار ضربه ی مغزی، ثبات مطلوب تری را در وضعیت همودینامیک و الکترولیتی بیماران به همراه خواهد داشت و میزان مرگ و میر نیز کمتر خواهد بود. از این رو، استفاده از محلول های هیپر اسمولار در صورتی که تداخل مصرف در بیماران نداشته باشد، نسبت به محلول های ایزو اسمولار و هیپو اسمولار ارجحیت دارد.
    کلید واژگان: مایع درمانی, ضربه ی مغزی, پیامد}
    Mohammad Ali Attari, Hasan Amirmijani, Gholamreza Khalili
    Background
    Various fluids such as saline, hypertonic saline, and serum colloid are used to compensate the body lost fluids after head trauma. The aim of this study was to determine the effects of various solutions on vital signs, serum electrolytes and acid-base status in patients with head trauma.
    Methods
    This cross-sectional study was done in Alzahra hospital, Isfahan University of Medical Sciences, Iran. 340 hospital records of patients with head trauma were studied and hemodynamic parameters, blood gases and electrolytes were analyzed based on the osmolarity status. The data were analyzed using chi-square and one-way and repeated-measures analysis of variance (ANOVA) tests.
    Findings: During hospitalization in intensive care unit (ICU), 74 patients (21.8%) died. Need to ventilation was different based on the kind of fluid and the percent of ventilation in hyperosmolar group (48.8%) was lower significantly than the iso- (64.4%) and hypo-osmolar (56.4%) groups (P = 0.042). The mortality rate was significantly higher in iso-osmolar group (37.8%) compared to hypo- (17.9%) and hyperosmolar (15.6%) groups (P
    Conclusion
    Using hyperosmolar solutions in patients with head trauma led to more favorable hemodynamic stability and electrolyte status and lower mortality rates in these patients. So, using hyperosmolar solutions, if there is no contraindication, is preferred to hypo- and iso-smolar solutions and is recommended.
    Keywords: Head trauma, Osmolarity, Hemodynamic}
  • سید محمدعلی رئیس سادات، فریبا تبریزیان، ناصر دلیلی، محمدعلی یعقوبی، آرمین الهی فر، امیر حسین علیان، علیرضا حاتمی، مجتبی مشکات
    مقدمه
    تشخیص آپاندیسیت حاد با علایم مبهم دربعضی موارد با تاخیر انجام می شود وبیشتر در این فاصله بیماران تحت مایع درمانی قرار می گیرند که در نتیجه این اقدام علائم آنها تخفیف می یابد به طوری که بعضی از بیماران از انجام عمل جراحی سرباز می زنند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر مایع درمانی بر علایم بالینی آپاندیسیت حاد است.
    روش کار
    این مطالعه کارآزمایی بالینی آینده نگر از سال 1385-1388 در دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد انجام شده است. در این پژوهش130 بیمار در دو گروه 65 نفری مورد بررسی قرار گرفتند که در یک گروه 6 ساعت قبل از عمل مایع درمانی انجام شده و در گروه دیگر هیچگونه دارو یا مایعی تجویز نشد. اطلاعات بالینی ثبت و پس از 6 ساعت بیماران تحت عمل جراحی قرارگرفته و پاسخ پاتولوژیک ثبت گردید. اطلاعات به دست آمده دسته بندی و با نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شدند و 05/0p< با ارزش تلقی گردید.
    نتایج
    براین اساس کاهش نمره درد، توزیع تغییرات اشتها (بهتر شدن آن) و کاهش حساسیت و حساسیت برگشتی در گروه مایع درمانی تفاوت معنی داری در مقایسه با گروه مایع درمانی نشده، داشت (5%
    نتیجه گیری
    این نتایج نشان داد که مایع درمانی قبل از جراحی آپاندیسیت می تواند باعث تغییرات فاحش در علائم بالینی آپاندیسیت گردد. این موضوع موجب انحراف تشخیصی و یا تاخیر در درمان می شود. بنابراین در بیمارانی که مایع درمانی شده اند پزشک باید به این نکته توجه داشته باشد که کاهش علایم ممکن است ناشی از این اقدام باشد، هر چند دلایل فیزیو پاتولوژیک برای آن کاملا مشخص نیست.
    کلید واژگان: آپاندیسیت حاد, درد شکم, مایع درمانی}
    Seyed Mohammad Ali Raisolsadat, Fariba Tabrizia, Naser Dalili, Mohamm Ali Yaghubi, Armin Elahifar, Amir Hossein Aliyan, Alireza Hatami, Mojtaba Meshkat
    Introduction
    In cases of acute Appendicitis with vague symptoms، the diagnosis maybe delayed and during this interval، most patients receive fluid therapy. Az a result the patients'' symptoms declines and even sometimes they refuse to operate. The purpose of this study was evaluation of effect of fluid therapy on symptoms and signs of acute appendicitis.
    Materials And Methods
    In a prospective comparative clinical trial study 130 patients were studied. Patients in two groups of 65 people who qualified were studied In one group 6 hours before the surgery fluid therapy had been done and in the other group no medications or fluids were prescribed and information recorded. Finally 6 hours after the admission، patients were operated and pathological records collected. Data classified and analyzed by SPSS software and P value of more than 0. 05 considered valuable.
    Results
    Based on our data، the abdominal pain، the most important sign of appendicitis، decreased meaningfully in the fluid therapy group in comparison with non rehydrated group. (p= 0. 0001). The anorexia changes (improving appetite)، reducing the tenderness and rebound tenderness were obviously different in two groups (p>0. 05).
    Conclusion
    These results mean that fluid therapy has effect on signs and symptoms of appendicitis. This may result in delay or misdiagnosis of appendicitis. Thus the physician should be aware، especially in patients that have received fluid therapy. Although، we could not find any physiopathologic reason for this effect.
    Keywords: Acute appendicitis, Abdominal pain, Fluid therapy}
  • محمدعلی عطاری، مهدی هادیزاده، مسیح صبوری، مهناز مرادی
    مقدمه
    وازواسپاسم عروق مغزی و نقص نورولوژیک ایسکمیک تاخیری متعاقب آن، مهم ترین علت مرگ و میر و ناخوشی در 2 هفته ی اول در بیماران با خونریزی تحت عنکبوتیه (Subarachnoid hemorrhage یا SAH) می باشد. بنابراین مطالعات به بررسی اثربخشی درمان Triple–H (hypertensive، hypervolemic، hemodilution) همراه با داروهای دیگر مانند کلسیم بلوکر و عمل جراحی زود هنگام پرداخته اند. در درمان هیپرولمی از مایع های کلوییدی مختلف از جمله آلبومین استفاده شده است ولی با این وجود مقایسه ای بین اثربخشی محلول های مختلف صورت نگرفته است. هدف از مطالعه ی اخیر بررسی مقایسه ای تاثیر دو محلول ولوون (هتاستارچ) و آلبومین در بیماران SAH جهت پیشگیری و درمان از وازواسپاسم کلینیکی بود.
    روش ها
    این مطالعه یک پژوهش کارآزمایی بالینی تصادفی و دو سو کور بود که در سال 1389 در مرکز آموزشی درمانی الزهرا (س) اصفهان به انجام رسید. در این مطالعه 76 بیمار که تحت عمل جراحی کلیپس آنوریسم مغزی قرار گرفته بودند، به روش تخصیص تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در یک گروه از ولوون و در گروه دیگر از آلبومین با حجم یکسان جهت volume expansion به مدت 14 روز استفاده شد. بیمارانی که دچار عوارض شدید مرتبط با Triple–H درمانی شدند از مطالعه خارج شدند. وضعیت نورولوژیک بیمار توسط GCS (Glasgow coma scale) و نقص نورولوژیک و وضعیت همودینامیک بیمار به صورت روزانه در هر دو گروه به مدت 14 روز کنترل شد. اطلاعات به دست آمده به کمک نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد.
    یافته ها
    میانگین تغییرات GCS و HHG (Hunt and hess grading) از روز اول تا چهاردهم در بین دو گروه اختلاف معنی داری نداشت.
    نتیجه گیری
    به نظر می رسد که این دو روش درمانی تفاوت چشمگیری در میزان عوارض وارده بر بیمار و طول مدت بستری در بخش مراقبت های ویژه ایجاد نمی کنند و همچنین تاثیری بر میزان GCS بیماران ندارند. با توجه به نقش هیپرولمی در بهبود بیماران مبتلا به SAH و همچنین مزایای ولوون شامل ارزان تر بودن، آلرژی کمتر، وزن مولکولی کمتر (که اختلال انعقادی کمتری ایجاد می کند)، احتمال کمتر انتقال عفونت و در دسترس بودن آن نسبت به آلبومین، به نظر می رسد این دارو می تواند گزینه ی مناسبی برای جایگزینی آلبومین باشد.
    کلید واژگان: آلبومین, ولوون, مایع درمانی, خونریزی زیر عنکبوتیه, وازواسپاسم کلینیکی}
    Mohammad Ali Attari, Mohammad Hadizadeh, Massih Saboori, Mahnaz Moradi
    Background
    Clinical vasospasm following subarachnoid hemorrhage is one of the most important causes of mortality during first two weeks after subarachnoid hemorrhage. Thus, some investigations have been conducted to evaluate the efficacy of triple-H accompanied with other drugs, such as calcium blocker, and early operation. In addition, colloid solutions such as albumin have also been used in treatment of hypervolemia. However, no study has compared different liquids. The aim of this study was to evaluate the efficacy of Voluven vs. albumin infusion (as hyper volume therapy) in prevention and treatment of clinical vasospasm following subarachnoid hemorrhage.
    Methods
    This double-blind clinical trial that was performed in Alzahra Hospital, Isfahan, Iran, in 2011. We studied 64 patients with aneurysm, subarachnoid hemorrhage who referred to the hospital. The patients were divided into two groups. Early surgery was performed whenever possible and hypertensive hypervolemic hemodilution therapy was instituted with the first sign of clinical vasospasm. The first group was treated by albumin and the second group by Voluven liquids. Both groups were followed-up for 2 weeks. Glasgow Coma Scale (GCS) and Hunt-Hess Grade (HHG) were used for daily assessments of neurologic status, neurologic deficit, and hemodynamic status of the patients. Finally, the collected data was analyzed by SPSS.
    Findings
    According to the results of this study, no statistically significant differences in the trend of GCS and HHG were observed between the two groups during follow-up (P > 0.05).
    Conclusion
    There were not any significant differences between the two groups in terms of treatment results and complications. However, Voluven is cheaper than albumin. Therefore, Voluven can be efficiently used for prevention and treatment of clinical vasospasm following subarachnoid hemorrhage.
  • شکوفه بهداد، دکترویدا آیت اللهی، محمد مهدی قیامت، مسعود خوشبین، محمدرضا حاجی اسماعیلی*، محمدحسین برادران فر، حمیدرضا عباسی
    Shoukoofe Behdad, Vida Ayatollahi, Masiud Khoushbin, Mohammad, Reza Hajiesmaeli*, Mohammad, Hussein Baradaranfar, Hami, Reza Abbasi
    Background
    PONV is a common complication after ENT surgeries (37-42%). Common drugs used for PONV prevention have different side effects. In recent studies preoperative fluid therapy has known as an effective method for PONV prevention.
    Materials And Methods
    In this double blind RCT 97 patients undergoing Tympanomastoidectomy surgery have assessed for incidence and severity of PONV and postoperative pain (POP) in 3 groups. Patients received 3 doses of ringer solution during anesthesia: 4cc/kg (G4, n=30), 10cc/kg (G10, n=33), 20cc/kg (G20, n=34)
    Results
    Patients in 3 groups was identical in mean age, mean weight, sex, anesthesia duration and anesthetic management. Incidence and severity of nausea and POP in G4 was significantly greater comparing with two other groups in a dose dependent manner. Only 3 cases had vomiting in G4 and not in two groups. Sore throat and dizziness in G4 were more than other groups but were not statistically significant.
    Conclusion
    So because of more efficacy of 20cc/kg ringer solution to PONV and POP prevention than lower doses in patients undergoing Tympanomastoidectomy surgery and cost effectiveness and safety of this method, we propose this as a routine method in PONV and POP prevention in ASAΙ patients in moderate lasting surgeries (≈2һ)
    Keywords: PONV, Pain, Fluid therapy, Tympanomastoidectomy}
  • عبدالرضا نجفی انارکی
    زمینه
    تهوع و استفراغ پس از عمل یکی ازعوارض شایع پس از اعمال جراحی و بیهوشی است که می تواند باعث افزایش هزینه های درمانی ناشی از هزینه های پرسنلی، تجهیزات، دارو و بستری های ناخواسته گرددو هنوز یکی از مشکلات اساسی پس از عمل می باشد. هدف این مطالعه بررسی اثرات مایع درمانی اضافی بر تهوع و استفراغ پس از عمل می-باشد.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه، کارآزمایی بالینی دو سوکور تصادفی، 120 بیمار کاندید عمل جراحی شیرودکار به طور تصادفی در دو گروه کنترل (فقط دریافت مایعات ضروری) وگروه مداخله (دریافت مایعات ضروری به علاوه 10 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن سرم رینگر) تقسیم گردیدند. سپس میزان شیوع تهوع و استفراغ دراتاق ریکاوری و بخش مورد ارزیابی و بررسی قرار گرفت.
    یافته ها
    دو گروه از نظرشرایط جمعیت شناختی، نوع عمل جراحی و علائم همودینامیک شرایط یکسانی داشتند. 22 بیمار ازگروه شاهد (36 درصد) و 10 بیمار از گروه مداخله (16 درصد) در اتاق ریکاوری و یا بخش دچار تهوع ویا استفراغ پس از عمل شدند (001/0>P).
    نتیجه گیری
    مطالعه حاضر نشان می دهد مایع درمانی متوسط باعث کاهش شیوع تهوع و استفراغ پس از عمل شیرودکار گردیده و تجویز مایعات وریدی یک روش ساده، مؤثر، مطمئن و قابل تحمل برای جلوگیری از تهوع و استفراغ پس از عمل می باشد.
    کلید واژگان: مایع درمانی, جراحی شیرودکار, تهوع و استفراغ پس از عمل, بیهوشی}
    A.R. Najafi Anaraki*
    Background
    Nausea and vomiting is common post operative complications that often necessitate the use of antiemetic agent sand it is still a problem. This study evaluated the effect of additional fluid therapy on PONV on patients undergoing Shirodkar’s operation.
    Methods
    In a randomized, double blind Trail, the effect of pre operative moderate fluid administration on post operative nausea and vomiting (PONV) following anesthesia was studied. One hundred twenty women undergoing shirodkar surgery was randomly assigned to receive Npo fluid (control group) or Npo fluid plus 10 ml.kg (moderate hydration group) of ringer solution pere operation. During recovery time and in the ward nausea and vomiting were evaluated.
    Results
    Groups were similar with respect to demographic data, surgical procedures and baseline homodynamic variables. During the recovery room and in the ward, the incidence of nausea and vomiting were significantly lower in the hydrated group as compared with control (p<0.05).
    Conclusion
    The present study showed that moderate hydration reduces the incidence of post shirodkar surgery nausea and vomiting, and seem that IV fluid therapy is a simple, effective, safe and well-tolerated technique for prevention of postoperative nausea and vomiting
  • مسعود رجب پور، مهران نوری، محمد علی کیانی، غلامعلی معموری، حسن بسکابادی
    زمینه و هدف
    نارسایی حاد کلیه بصورت یک کاهش ناگهانی شدید در GFR (Glomerular Filtration Rate) تعریف شده است و در بخش نوزادان شایع می باشد. این مطالعه با هدف بررسی انسیدانس، اتیولوژی، شیوه افتراق انواع نارسایی کلیه در نوزادان انجام شد.
    روش بررسی
    در یک مطالعه توصیفی، 750 نوزاد بستری شده در بخش مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان قائم(عج) مشهد، از دی ماه 1384 تا دی ماه 1385، با تشخیص نارسایی کلیوی و بر اساس سونوگرافی و پاسخ به مایع درمانی به دو گروه رنال و پره نال تقسیم بندی شدند. این نوزادان از نظر ریسک فاکتورهای پره ناتال، پری ناتال، پست ناتال ریسک فاکتورهای مادری و محیطی و اندکس های مختلف سرمی و ادراری بررسی و داده ها به کمک آمار توصیفی تحلیل شدند.
    یافته ها
    از 750 بیمار پذیرش شده 38 نوزاد (5%) تشخیص نارسایی کلیوی داشتند، که 29 نفر (4/76%) نارسایی پره رنال و 9 نفر (6/23%) نارسایی رنال داشتند. فاکتورهای مستعد کننده همراه با نارسایی کلیوی شامل آسفیکسی (42%)، سندرم غشا هیالن مامبران ((RDS (7/26%)، سپسیس (13%)، دهیدراتاسیون شدید (13%) و بیماری مادرزادی قلبی (2/5%) بودند.
    نتیجه گیری
    نارسایی حاد کلیه یک علت مهم مرگ در نوزادان می باشد. شناسایی فاکتورهای مستعد کننده مثل نارس بودن، آسفیکسی، RDS، ونتیلاسیون و کنترل دقیق وضعیت کلیه های نوزادان در این شرایط ضروری است. پیش آگهی نوع پره رنال در صورت مایع درمانی مناسب، خوب بوده ولی در نوع رنال پیش آگهی وابسته به بیمار زمینه ای می باشد و مرگ و میر بالاست.
    کلید واژگان: بخش مراقبت های ویژه نوزادان, مایع درمانی, نارسایی حاد کلیه, نوزاد}
    Hasan Boskabadi, Gholamali Mamouri, Mohammad Ali Kiani, Mehran Nouri, Masoud Rajabpour
    Background And Aim
    Acute renal failure (ARF) is defined as an abrupt severe decrease in glomerular filtration rate (GFR). ARF is commonly seen in neonates admitted to neonatal intensive care unit. In this article, we have studied incidence, etiology, predisposing factors, management and mortality in neonates affected by ARF.
    Methods
    A descriptive study was took placed at NICU of Qhaem hospital over a period of one year, between December 2005 and December 2006. 750 neonates were evaluated for ARF, according to having two of three following criteria: 1- oliguria: U/A < 1/2cc/kg/h 2- BUN> 20 mg/dl 3- Cr>1/2 mg/dl Patients were assessed for B.S (blood sugar), BUN, Cr, urine index (FENa, Uosm, BUN/cr, U/P osm, RFI, Una), ABG and kidney sonography. According to patient’s response to the fluid therapy and kidney sonography, they were divided into two pre-renal and renal failure groups. Data were analyzed using descriptive statistics.
    Result
    From 750 neonates admitted in NICU, 38 patients (%5) demonstrated ARF. Pre-renal failure was found in 29 newborns (%76/4) and 9 neonates (%23/6). Predisposing factors for ARF were as following: Asphyxia (%42), Respiratory distress syndrome (RDS) (%26/7), sepsis (%13), sever dehydration (%13) and congenital heart disease (CHD) (%5). Nine infants (%23/6) were died. Mortality was significantly higher in intrinsic renal failure (%88).
    Conclusion
    ARF is still an important etiology of mortality in newborns. Diagnosis of predisposing factors (prematurity, asphyxia, RDS, ventilation and careful kidney control in newborn is essential in this problem.
  • زمینه
    تاکنون خط مشی دقیقی در رابطه با مایع درمانی در عمل لیپوساکشن تعیین نشده است.
    هدف
    مطالعه به منظور تعیین حجم مایع مورد نیاز حین عمل جراحی لیپوساکشن به روش تامسنت انجام شد.
    مواد و روش ها
    در این کارآزمایی بالینی50 بیمار که در سال های 1380 تا 1385 در مرکز پزشکی امام موسی کاظم (ع) اصفهان تحت عمل جراحی لیپوساکشن قرار گرفتند، به دو گروه 25 نفره تقسیم شدند: یکی گروه بیماران با حجم ساکشن کم تر یا مساوی 4 لیتر و دیگری گروه بیماران با حجم ساکشن بیش تر از 4 لیتر. میزان مایع مورد نیاز حین عمل بیماران با حجم ساکشن کم تر یا مساوی 4 لیتر بر اساس قانون 1.2.4 محاسبه شد و در بیماران با حجم ساکشن بیش تر از 4 لیتر به ازای هر میلی لیتر مازاد بر 4 لیتر مایع ساکشن شده، 25/0 میلی لیتر مایع تجویز شد. تغییرات فشارخون، تعداد نبض و تنفس بیماران و اشباع هموگلوبین خون شریانی ثبت و با استفاده از آزمون های آماری تی و مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند.
    یافته ها
    میانگین تعداد نبض در تمام بیماران، 6 ساعت بعد از عمل به صورت معنی داری کم تر از مرحله قبل از عمل بود. میانگین درجه اشباع هموگلوبین خون شریانی در مرحله حین عمل به صورت معنی داری بیش تر از مرحله قبل از عمل بود. میانگین تغییرات تعداد تنفس در بیماران با حجم ساکشن کم تر یا مساوی 4 لیتر در مراحل 2 ساعت و بلافاصله قبل از القای بی هوشی و هر 5 دقیقه حین بی هوشی و در، 2 و6 ساعت بعد از عمل به صورت معنی داری بیش تر از گروه با حجم ساکشن بیش از 4 لیتر بود(05/0p<).
    نتیجه گیری
    عمل لیپوساکشن با انفوزیون حجم زیادی از مایع زیر جلدی با رعایت مایع درمانی مطلوب و توجه به خون ریزی، عفونت و عوارض بی هوشی بعد از عمل یک روش مطمئن و مؤثر است.
    کلید واژگان: لیپکتومی, مایع درمانی, تامسنت لیپوساکشن}
  • فریبا کهنمویی*، محمد علی محمدی، فریده مصطفی زاده، افشار ابراهیمی
    زمینه و هدف
    اولیگوهیدرآمنیوس اختلالی است که با پیآمدهای ناگواری برای جنین همراه است که معمولا منجر به ختم حاملگی قبل از ترم و تولد نوزاد پره ترم می گردد. مهمترین اقدام برای این بیماران افزایش طول دوره بارداری و جلوگیری از تولد نوزاد پره ترم می باشد که در این مطالعه تاثیر مایع درمانی خوراکی و وریدی در افزایش طول مدت بارداری در بیماران اولیگوهیدرآمنیوس بررسی شده است.
    روش کار
    در این پژوهش جمعیت مورد مطالعه دو گروه مورد و شاهد 30 نفره از زنانی بودند که طی مراجعه به بیمارستان بر اساس سونوگرافی انجام یافته، تشخیص اولیگوهیدرآمنیوس برای آنان مطرح شد، سپس بیماران بصورت کاملا تصادفی در دو گروه مورد و شاهد قرار گرفتند. به گروه مورد روزانه 4 - 3 لیتر سرم نرمال سالین به مدت یک هفته و سپس مایع خوراکی تا زمان ختم حاملگی داده شده. در هر دو گروه در صورتیکه ادامه حاملگی مقدور نبود ختم حاملگی داده می شد. جمع آوری اطلاعات از طریق شرح حال، معاینه فیزیکی و تکمیل پرسشنامه مربوطه و یافته های سونوگرافی صورت گرفته و جهت بررسی ارتباط بین یافته ها از آزمون کای اسکوئر و تی تست نرم افزار آماری SPSS استفاده گردیده است.
    یافته ها
    میانگین سنی گروه مورد و شاهد به ترتیب 25 و 24 سال بود. میانگین سن حاملگی زمان تشخیص بیماری در گروه مورد 30/2هفته و در گروه شاهد 31/8 هفته بود. میانگین سن ختم حاملگی در گروه مورد 34/6 و در گروه شاهد 34/2 هفته بود. میانگین افزایش طول مدت حاملگی در گروه مورد 3/86 هفته و در گروه شاهد 4/2 هفته بود که این اختلاف با توجه به p=0/013 معنی دار می باشد. بیشترین تاثیر در سن حاملگی 32 - 29 هفته مشاهده شد.
    نتیجه گیری
    بر اساس نتایج این مطالعه و با توجه به معنی دار بودن اختلاف افزایش طول مدت بارداری در گروه مورد و شاهد، هیدراتاسیون وریدی و خوراکی باعث افزایش طول مدت بارداری در بیماران مبتلا به اولیگوهیدرآمنیوس می شود.
    کلید واژگان: اولیگوهیدرآمنیوس, مایع درمانی, طول مدت بارداری}
    Kahnamouei F.*, Mohammadi M., Mostafazadeh F., Ebrahimi A
    Backgrond &
    Objectives
    Oligohydramnios is a disorder which is followed by unpleasant outcomes for fetus that can lead to termination of pregnancy before term and preterm delivery. For these patient's increase in gestational period and prevention of preterm delivery is the most important act. In this study the effect of intravenous and oral hydration therapy in increasing duration of gestation in patient with oligohydramnios was evaluated.
    Methods
    In this study, the population was devided into two case and control groups with 30 female individual who were found to have oligohydramnios in course of hospital admission according to on sonographic results. Patients were randomly put in case or control groups. Case group were given 3-4 liter normal salin for 1 week and then were given oral hydration solution until the end of pregnancy, In each group whenever it was found that pregnancy was not possible the pregnancy continuance was stopped. Data collection was through history, physical examination completing relevant questionnaire and findings of sonography and in order to see the relationship among finding s, kitest and t-test from SPSS software were used.
    Results
    The age means of case and control groups were 25 and 24 respectively. The mean of pregnancy duration from the diagnosis time in case group was 30.2 weeks and in control group 31.8 weeks. The mean of pregnancy terminatior in case group was 34.6 weeks and in control group 34.2. In increasing duration of pregnancy in case and control group. It was concluded that intravenous and oral Hydration therapy cause incerease in duration of pregnancy in patients suffering from oligo Hydraminos. According to the results of this study and significance of the difference.
    Keywords: Oligohydramnios, Hydration, Duration of Pregnancy}
  • حبیب فراهانی، لیلا برجیان
    مقدمه
    اکثر مطالعات اخیر نشان داده اند که هیپوترمی پس از شوک خونریزی نیاز به مایع درمانی را کاهش داده و فشار شریانی را افزایش می دهد که درنتیجه شانس زنده ماندن را بالا می برد. اما مشخص نشده که هیپوترمی با چه مکانیسمی این اثرات را ایجاد می کند. این مطالعه به طور وسیع تری اثرات هیپوترمی را در این امر بررسی می کند.
    روش کار
    این تحقیق یک مطالعه تجربی است که برای انجام آن 24 عدد رت به 4 گروه تقسیم شدند. در دوگروه 1 و3 پس از انجام بیهوشی با تزریق پنتو باربیتال، عصب سمپاتیک کلیوی دو طرف قطع شد ولی در دو گروه 2 و 4 عصب دست نخورده باقی ماند و فقط برش پهلو انجام شد تا شرایط همه گروه ها یکسان شود. سپس رت ها وارد مرحله شوک خونریزی شدند (مرحله یک) که 90 دقیقه طول داشت و برای آن از حیوان 4 تا 6 سی سی، خون به مدت 10 دقیقه گرفته شد. بعد از ایجاد شوک فقط در گروه های 1و2 دمای بدن در طول 10- 5 دقیقه از حدود 37.5 به 32 درجه سانتی گراد رسید. سپس در پایان مرحله یک، حیوان وارد مرحله احیا (مرحله دو) شد که برای آن، خون گرفته شده از حیوان و یا مایع اضافی رینگر به حیوان تزریق شد تا فشار به حد طبیعی اش برگردد. مرحله دو 60 دقیقه به طول انجامید. فشار شریانی و حجم مایع مورد نیاز در گروه ها محاسبه و مقایسه گردید.
    نتایج
    درگروه های هیپوترمیک 1و2، نسبت به گروه های نورموترمیک 3و 4 برای احیای شوک خونریزی به حجم کمتری از مایعات و یا خون نیاز بود (P<0.05). فشار شریانی قبل از شوک در بین 4 گروه یکسان بود، اما در پایان مرحله دو (مرحله احیا) در گروه های هیپوترمیک بالاتر از گروه های نورموترمیک بود (P<0.05).
    نتیجه گیری
    به نظر می رسد که هیپوترمی ملایم اثرات مفیدی بر بقای حیواناتی که دچار شوک خونریزی شده اند دارد. با وجود این که کلیه های سالم نقش حیاتی در حفظ مایعات بدن در طول شوک دارند ولی ظاهرا در رت هایی که دچار قطع عصب کلیوی شده اند در حضور هیپوترمی به مایع درمانی کمتری برای احیا شوک خونریزی نیاز است و این یکی از اثرات مفید هیپو ترمی است. هم چنان مطالعات گسترده تری برای تایید این موضوع لازم است.
    کلید واژگان: هیپوترمی, شوک خونریزی, عصب کلیوی, مایع درمانی}
    Mr Hamid Farahani Leyla Borjian
    Introduction
    Recent studies have demonstrated that hypothermia after hemorrhagic shock (HS) can decrease need of fluid therapy and increase arterial pressure that results in increase the survival rate. But it has not been determined how hypothermia causes these beneficial effects. This study reviews hypothermia effects in this area.
    Materials And Methods
    This is an experiential study in which 24 rats were divided into four groups. Rats were anesthetized by pentobarbital. In groups 1and3, bilateral renal sympathectomy was done and in the groups 2 and 4 renal nerves remained intact and only lateral incisions were done to preserve similar conditions. Then rats underwent HS phase (phase I) for 90 minutes, by withdrawing 4-6 ml of blood during 10 mines. After shock induction, only in groups 1 and 2, body temperature was lowered to 32oC. At the end of phase I, rats underwent resuscitation phase (phase II) by reinfusion of blood & additional Ringer Lactate to retain normal arterial pressure. Stage II lasted 60 minutes.
    Results
    In hypothermic groups (1 and 2) in comparison to normothermic groups (3 and 4) there was less blood or fluids needed for resuscitation (p<0.05). Arterial pressure before shock was the same in all groups but at the end of phaseII was higher in hypothermic ones (p<0.05).
    Conclusion
    It seems that mild hypothermia has beneficial effects on survival of animals with HS. Although it is obvious that intact kidneys have vital role in maintaining body fluid balance during HS, but it seems hypothermic rats requires lesser fluid therapy even without nerve of kidney. More studies could be probably required to confirm this.
    Keywords: Hypothermia, hemorrhagic shock, kidney nerve dissection, fluid therapy}
  • میزان بروز فلبیت و ارتباط آن با عوامل مساعد کننده قابلیت در بیماران بستری در بخش های جراحی بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی اردبیل سال 1381
    منصوره کریم الهی، زهرا تذکری
    کاتترگذاری وریدی یکی از شایع ترین و تنش زاترین اقدامات تهاجمی است که برای بیماران بستری در بیمارستانها انجام می شود و گاهی علاوه بر دردناک بودن عوارض آن تهدیدی برای حیات بیماران می باشد که از جمله این عوارض می توان فلبیت را نام برد که باعث افزایش مدت بستری و هزینه های درمانی بیماران می گردد. هدف از این مطالعه تعیین میزان بروز فلبیت و ارتباط آن با عوامل مساعد کننده در بیماران بستری در بخش های جراحی اردبیل است. این پژوهش یک مطالعه توصیفی مقطعی است که در آن 400 مورد کاتتر در بیماران بستری در بخشهای جراحی علوم پزشکی با نمونه گیری غیرتصادفی مبتنی بر هدف انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند...
    کلید واژگان: مایع درمانی, فلبیت, بخش جراحی}
  • فاطمه دبیری، صدیقه امیرعلی اکبری، سیده زهرا بخشوری، حمید علوی مجد
    مقدمه
    عوامل متعددی سیر زایمان را تحت تاثیر قرار می دهند که در مورد اثر آنها بر روی روند زایمان، مطالعات متعددی به منظور بهبود روند زایمان صورت گرفته است. یکی از عواملی که در مورد آن مطالعات کمی صورت گرفته است، تاثیر مایعات کافی بر روند زایمان می باشد لذا این پژوهش با هدف تعیین تاثیر افزایش حجم مایعات وریدی بر سیر و سرانجام زایمان در خانمهای نخست زا مراجعه کننده به بیمارستان دکتر شریعتی بندرعباس در سال 1382 انجام گرفت.
    روش کار
    پژوهش حاضر یک کارآزمایی بالینی تصادفی می باشد که بر روی 105 زائو که شرایط ورود به مطالعه را داشتند و به طور تصادفی در سه گروه دریافت کننده مایعات وریدی در طی لیبر و زایمان با سه سرعت متفاوت تزریق مایع وریدی (60، 120 و 240 سی سی در ساعت) جای گرفتند، انجام شد. اطلاعات از روش مشاهده و تکمیل چک لیست جمع آوری شد سپس اطلاعات از طریق نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
    یافته ها
    نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که میانگین طول مدت مرحله اول زایمان در گروه دریافت کننده مایع با سرعت 240 سی سی در ساعت 78 دقیقه کوتاهتر از گروه 60 سی سی در ساعت بود و طول مدت مرحله اول زایمان در گروه دریافت کننده 240 سی سی در ساعت 53 دقیقه کوتاهتر از گروه 120 سی سی در ساعت بود که این اختلافات از نظر آماری معنی دار نبود. طول مدت مرحله دوم و سوم زایمان و همچین نمرات آپگار و نوع زایمان در بین سه گروه تفاوت معنی دار نداشت.
    نتیجه گیری
    به نظر می رسد که دوز 240 سی سی در ساعت نسبت به دو دوز متداول دیگر در طی لیبر و زایمان، مطلوبتر بوده و می توان آن را با اطمینان از بی خطر بودن آن جهت مادر و جنین او در طی زایمان استفاده نمود.
    کلید واژگان: زایمان, نتیجه حاملگی, مایع درمانی}
  • صدیقه امیرعلی اکبری، فاطمه دبیری، سیده زهرا بخشوری، حمید علوی مجد
    مقدمه
    یکی از مسائل چالش برانگیز در بین متخصصین علم مامایی این بوده است که به چه طریق کالری و مایعات لازم در طی لیبر برای زائو تامین شود و از آنجایی که اکثریت زائوها به محض پذیرش در بخش N. P. O هستند و به نظر میرسد که میزان مایع تجویزی در طی لیبر ناکافی باشد، لذا پژوهشگر بر آن شد که با بررسی سه دوز متفاوت از مایع وریدی در طی لیبر جهت تامین مایعات لازم برای زائو، به این مساله بپردازد که آیا اگر مقادیر بیشتری از مایعات در طی لیبر و زایمان به زائو تجویز شود، تاثیری بر عاقبت زایمان خواهد گذاشت یا خیر؟ ...
    کلید واژگان: انفوزون مایعات, مایع درمانی, سرانجام زایمان}
  • صدیقه ابراهیمی، سعیده حق بین
    مقدمه

    یرقان یکی از علایم شایع دوران نوزادی است که به دلیل اثرات خطرناک بیلی روبین غیر مستقیم بر مغز وعوارض فراوان آن مورد اهمیت می باشد . بنابراین همواره دستیابی به روش های کمک کننده به بهبود سریعتر بیماری مد نظر بوده است .

    هدف

    هدف از این مطالعه تعیین اثر مایع درمانی وریدی همراه با فتو تراپی در کاهش میزان بیلی روبین غیرمستقیم سرم نوزادان وروزهای بستری بیماردر بیمارستان بود.

    مواد و روش ها

    دراین کارآزمایی بالینی ، 60 نوزاد رسیده مبتلا به یرقان که دارای وزن بالای 2500گرم ، سن بالای 72 ساعت ،بیلی روبین تام 17-25 میلی گرم در دسی لیتر ،بیلی روبین مستقیم کمتر از 2 میلی گرم در دسی لیتر وفاقد بیماریهای سیستمیک وهمولتیک (بجز کمبود گلوکز-6- فسفاتازدهیدروزناز) بودند و در سالهای 80-1379 در بیمارستان امام سجاد یاسوج بستری شده بودند ،به دو گروه مورد وشاهد تقسیم گردیدند . در گروه شاهد جهت درمان از فتوتراپی معمولی ودر گروه مورد از فتو تراپی همراه با مایع دکستروز 10% به میزان 5/1 برابر نیاز پایه همراه با سدیم به مدت 24ساعت استفاده گردید . با رسیدن سطح بیلی روبین سرم به 12میلی گرم در دسی لیتر بیمار از بیمارستان مرخص می گردید.

    نتایج

    براساس آزمونهای آماری ،اختلاف معنی داری بین دو گروه از نظر سن ، وزن میزان بیلی روبین زمان بستری وجود نداشت . میانگین روزهای بستری درگروه مورد 23/3 ودرگروه شاهد 53/4روز بود (00005/0=p)، همچنین میانگین بیلی روبین سرم ، 24ساعت بعد از شروع درمان به 27/16 میلی گرم دردسی لیتر در گروه شاهد و18/15 میلی گرم در دسی لیتر در گروه مورد (039/0=P)و48ساعت بعدبه 29/14 میلی‌گرم دردسی لیتر در گروه شاهدو65/12 میلی گرم دردسی لیتر درگروه مورد (0006/0=P)کاهش یافت .

    نتیجه گیری

    استفاده از مایعات دارای دکستروز 10% جهت رفع کم آبی ناشی ازفتو تراپی در نوزادان بستری باعث کاهش سریعتر سطح بیلی روبین سرم وترخیص زودتر آنان از بیمارستان می گردد .

    کلید واژگان: بیلی روبین, مایع درمانی, نور درمانی, یرقان نوزاد}
    S Ebrahimie *, S Haghbin
    Introduction

    Jaundice is one of the most common problems of neonatal period. It is important because of toxic effect of unconjugate bilirubin on brain and its many severe complications so that invention of a new approach to achieve earlier recovery has always been an issue.

    Objective

    The purpose of this study was to determine the effect of intravenous fluid therapy in addition to phototherapy in reduction of serum bilirubin of affected neonates admitted in hospitals.

    Materials and Methods

    The present study was carried out on 60 neonates with indirect hyperbilirubinemia, weighting over 2500 grams, age over 72 hours, total serum bilirubin 17-25 mg/dl, direct bilirubin < 2mg/dl and without systemic and hemolytic diseases (except for glucose-6-phosphotase deficiency) in Imam Sajjad Hospital of Yasuj from May to September 2001. Patients were randomly divided into the study group and control group. In control group, only conventional phototherapy was used and in the study group, intravenous fluidtherapy dextrose water 10%,1.5 times as much as maintenance requirement with NaCl 3 meq/100 cc fluid for a 24 - hour duration, in addition to conventional phototherapy. The patients were discharged when their serum bilirubin reached 12 mg/dl.

    Results

    Statistically, no significant difference was found between the two groups in terms of age, weight and level of serum bilirubin in admission time. The mean duration of admission in study group was 3.23 days and in control group 4.53 days (P= 0.00005). Also the mean of total serum bilirubin in control and study groups after 24 and 48 hours following treatment were reduced to 16.27 mg/dl and 15. 18 mg/dl (P= 0.039) and 14.29 mg/dl and 12.65 mg/dl (P= 0.0006), respectively.

    Conclusion

    Maintaining adequate hydration with fluids containing 10% dextrose for infants receiving phototherapy results in faster decline in serum bilirubin level and, therefore, earlier discharge from hospital.

    Keywords: Bilirubin, Fluid Therapy, Jaundice, Neonatal, Phototherapy}
  • بررسی تاثیر مایع درمانی وریدی بر عوارض بعد از اعمال جراحی سرپایی
    وثوقیان مریم، صفری فرهاد
    سابقه و هدف
    جراحی سرپایی امروزه به صورت وسیعی در سراسر جهان انجام می شود. کوتاه شدن زمان انتظار عمل، کاهش هزینه های بیمارستانی و احساس بهبودی سریعتر در بیمار مزایای این روش می باشد. عوارضی مانند گیجی، تهوع، استفراغ و خواب آلودگی، ترخیص این بیماران را به تاخیر انداخته و حتی منجر به باقیماندن بیمار در بیمارستان می شود. این تحقیق با هدف تعیین اثر مایع درمانی در کاهش عوارض پس از اعمال جراحی سرپایی روی مراجعین به بیمارستان طالقانی در سال 1380 انجام شد.
    مواد و روش ها
    تحقیق به روش تجربی روی 70 بیمار دردو گروه 35 نفری که جهت انجام عمل دیلاتاسیون و کورتاژ مراجعه کرده بودند، انجام شد. بیماران از II، ASA class I برخوردار بودند. برای تمام بیماران از یک تکنیک بیهوشی استفاده شد (فنتانیل 1 میکروگرم بر کیلوگرم و تیوپنتال سدیم 4 میلی گرم بر کیلوگرم و سپس به عنوان maintenace هالوتان 1% و O2، (50% N2O. بیماران گروه مورد 20 سی سی بر کیلوگرم و گروه شاهد 2 سیسی بر کیلوگرم سرم رینگر دریافت نمودند. سپس از طریق پرسشنامه عوارضی مانند گیجی، تهوع و استفراغ، خواب آلودگی، مدت زمان ریکاوری، زمان لازم جهت اجرای فرامین و دستورات دقیق ارزیابی شد و مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
    یافته ها
    بروز تهوع، استفراغ، خواب آلودگی و خستگی کاهش معنی داری در گروه مورد نسبت به گروه شاهد نشان داد (P<0.05). میانگین زمان لازم جهت اجرای دستورات و نیز دستورات دقیق (P<0.03) و نیز مدت ریکاوری (P<0.0001) کاهش معنی داری در گروه مورد نسبت به گروه شاهد نشان داد. بروز سردرد، گیجی، درد محل عمل بین دو گروه تفاوت نداشت. همچنین میانگین زمان لازم جهت باز کردن چشمها در دو گروه معنی دار نداشت.
    نتیجه گیری و توصیه ها: به نظر می رسد مایع درمانی حین عمل، عوارض پس از عمل را کاهش داده و زمان ریکاوری را کوتاه می کند. بنابراین پیشنهاد می شود مایع درمانی حین اعمال جراحی سرپایی مورد توجه قرار گرفت.
    کلید واژگان: اعمال سرپایی, مایع درمانی, عوارض}
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال