کاربست درمان شناختی - رفتاری بر روی عناصر مدل لونتال برای ارتقاء کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس

اصلی ترین عارضه روان شناختی بیماری مالتیپل اسکلروزیس، کاهش کیفیت زندگی بیماران است. معدودی مداخله قبلی بر روی این گروه بیماران، فاقد یک مدل نظری پایه برای هدف گیری هستند. نشان داده شده مدل نظری لونتال (بازنمایی های ادراکی از بیماری) با بازده بیماری همبسته می باشد. هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر درمان شناختی- رفتاری بر روی عناصر مدل لونتال برای ارتقاء کیفیت زندگی این بیماران بود.
در یک طرح کارآزمایی بالینی کنترل شده تصادفی، 35 بیمار واجد تمایل بر پایه ملاک های ورود، به گروه های آزمایش و کنترل واگذار شدند. یک برنامه مداخله ای چندوجهی بر پایه رویکرد شناختی- رفتاری استفاده شد. گروه آزمایش، 10 جلسه هفتگی تحت مداخله قرار گرفتند. گروه کنترل، در لیست انتظار قرار گرفته و در 5 جلسه ملاقات گروهی دو هفته یک بار شرکت کردند. از پرسشنامه های IPQ-R و SF-36 برای ارزیابی بازنمایی های ادراکی و کیفیت زندگی استفاده شد.
در بازنمایی های ادراکی از بیماری در 4 بعد هویت، کنترل شخصی، درک روشن و پیامدهای بیماری، بهبود حاصل شد. همراه با آن، بازنمایی های عاطفی از بیماری و حیطه های جسمانی و روان شناختی کیفیت زندگی نیز ارتقاء یافت (01/0P<).
درمان شناختی- رفتاری بر پایه ساخت نظری مونی و پادسکی به میانجی تعدیل بازنمایی های ادراکی و عاطفی از بیماری، در ارتقاء کیفیت زندگی این بیماران موثر است. نتایج این پژوهش تا حدودی با نتایج مداخلات گودمن در بیماران لوپوس اریتماتوس سیستمی و به میزان بیشتری با نتایج مداخله پتری در بیماران قلبی مشابه است.