تاثیر GVHD مزمن بر بقا بیماران لوسمی میلوئیدی حاد پس از پیوند سلول های بنیادی خون محیطی از خواهر یا برادر با HLA مشابه بدون تخلیه سلول T

بیماری پیوند علیه میزبان (GVHD) یکی از معضلات اصلی پیوند سلول های بنیادی خونساز آلوژنیک است و همچنین یکی از فاکتورهای مهم موثر بر نتیجه پیوند می باشد. یک شیوع افزایش یافته GVHD متعاقب پیوند سلول های بنیادی خون محیطی (PBSC) آلوژنیک مطرح شده است، اگرچه، چگونگی تاثیر این مورد بر روی بقا هنوز به خوبی مشخص نشده است. در این مطالعه، هدف ما ارزیابی تاثیر GVHD حاد (aGVHD) و GVHD مزمن (cGVHD) بر روی بقا کلی(OS)، بقا بدون بیماری (DFS) و عود متعاقب پیوند سلول های بنیادی خون محیطی (PBSCT) از خواهر یا برادر با HLA مشابه بدون تخلیه سلول T بود.
اطلاعات حاصل از 78 بیمار، شامل 40 بیمار با لوسمی میلوئیدی حاد (AML) و 38 بیمار با لوسمی لنفوبلاستیک حاد (ALL)، تحت PBSCT آلوژنیک از خواهر یا برادر با HLA مشابه بدون تخلیه سلول T آنالیز شدند. تمام بیماران یک رژیم یکسان آماده-سازی ریشه کن کننده مغزاستخوان و پیشگیری کننده GVHD را دریافت کرده بودند. ما شیوع aGVHD و cGVHD و تاثیر آنها بر روی بقا و عود در این بیماران را بررسی کردیم.
این نتایج نشان می دهد که وقوع cGVHD یک پیشگویی کننده مهم نتیجه PBSCT آلوژنیک از خواهر یا برادر با HLA مشابه بدون تخلیه سلول T است که در آن بیماران AML که cGVHD را گسترش می دهند شانس بقا بیشتری دارند.
شیوع کلی aGVHD و cGVHD، 5/82٪ و 5/42٪ در بیماران AML و 2/84٪ و 3/26٪ در بیماران ALL بود. وقوع GVHD حاد تاثیری بر روی OS، DFS و عود در بیماران AML و ALL دریافت کننده پیوند نداشت. اگرچه شیوع OS و DFS دو ساله در بیماران AML با GVHD مزمن در مقایسه با بیماران بدون GVHD مزمن به طور معنی داری بالاتر بود (به ترتیب 024/0= Pو 033/0=P)، ولی این اختلاف ناشی از کاهش شیوع عود نبود.