درنگی بر ناگزیری مرگ گیل گمش و اسکندر و جاودانگی اوتناپیشتیم و خضر

این پژوهش، با نگرش اسطوره ای به سفرهای قهرمان در جست وجوی جاودانگی فراهم شده است. بنابر آن که اسطوره، در ساده ترین تعریف، داستان نمونه است و همواره تکرار می شود، به داستان تاریخی اسکندر- که تکرار الگوی اسطوره ی گیل گمش در سرآغاز تاریخ است- پرداخته ایم و ضمن توجه داشتن به ناکامی گیل گمش و اسکندر از سعادت جاودانگی، به راز جاودانگی اوتناپیشتیم و خضر اشاره کرده ایم که در هر یک از داستان ها از موهبت بی مرگی بهره مند می شوند و آن راز، این است که خدایان یا خدا، تنها بی مرگی، را بهره ی انسانی می کنند که در راستای اهداف آنان/ او کوشیده باشد، اوتناپیشتیم بنابر آیین سومریان، هدف خدایان از آفرینش انسان را تحقق داده است و به خدمت آنان کوشیده است که از توفان بلا خیز، جان سالم به در برده است، با بهره گیری از نظریه ی ناخودآگاهی جمعی یونگ و آرکی تایپ ها و نظرات فروید به سفر نمادین هریک از قهرمانان پرداخته ایم و زندگی و مرگ را در تقابل با هم معنا کرده ایم. به کوتاه سخن بنابر نظریه ی جوز ف کمبل و آدامز لیمینگ همه ی سفرهای قهرمان در جست وجوی جاودانگی بر اساس تکرار مثالی سفر کهن الگوی اساطیری قهرمان شکل گرفته اند و رفتن گیلگمش به سوی اوتناپیشتیم و رفتن اسکندر در جست وجوی آب حیات از این قاعده مستثنی نیست.