بایسته ها و شایسته های قدرتمندی ایران در عرصه سیاست بین الملل

به موازات روند مشهود قدرتمندی ایران در سال های اخیر در منطقه، یکی از موضوعاتی که در این راستا، کمتر به آن توجه شده موانع و محدودیت های دوگانه ای است که در عرصه سیاست بین الملل در برابر قدرت و نفوذ روبه فزونی قدرت های نوظهور به طور کلی و ایران به طور خاص وجود دارد. قدرت های بزرگ موجود تمایل و رغبتی برای پذیرش قدرت های نوظهور نشان نمی دهند و یا حتی تلاش می کنند با نادیده گرفتن آنها مانع از ظهورشان شوند. اما با توجه به ویژگی های قدرت ملی ایران و نظام سیاسی دین باور و مبتنی بر ارزش های دینی این کشور، چالش ها و محدودیت های نوعا متفاوت دیگری نیز در برابر آن قرار دارد که سایر کشورها با آن روبه رو نیستند و آن عبارت از چالش های برخاسته از تقابل ایدئولوژیک ایران با نظام مسلط بین المللی است. درعین حال، ایران به ناچار باید در این نظام بین المللی به حیات خود ادامه دهد و حتی بر قدرت خود بیفزاید. آیا این امکان وجود دارد که الگوی رفتاری ویژه ای را به جمهوری اسلامی ایران پیشنهاد نمود تا بتواند با تکیه بر شرایط و الزامات خاص نظام سیاسی اش با این نوع محدودیت هایی که فراروی آن قرار دارد و روز به روز بر شدت چالش های ناشی از آنها نیز افزوده می شود، مقابله نماید؟ این مقاله فرضیه ای را با عنوان الگوی نوین «همکاری و انتقاد» برای سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران جهت ورود به عرصه سیاست بین الملل در شرایط نوین پیشنهاد می نماید، به گونه ای که ضمن حفظ روند افزایش قدرت خود، با چالش ها و تهدیدهای احتمالی مورد اشاره نیز مقابله نماید.