اثر گیرنده های دوپامینی D2 هیپوکامپ پشتی بر رفتار اضطرابی القاء شده با هیستامین در موش کوچک آزمایشگاهی

سطح بالایی از هیستامین و گیرنده های دوپامینی D2 در هیپوکامپ یافت می شود. به علاوه برهم کنش بین هیستامین و گیرنده های دوپامینی D2 در زمینه تعدیل برخی رفتارها اثبات شده است. در این مطالعه، برهم کنش بین گیرنده های هیستامین و گیرنده های دوپامینیD2 در زمینه رفتار اضطرابی در هیپوکامپ پشتی مورد مطالعه قرار گرفت.
در این مطالعه تجربی، 220 موش سوری نر نژاد NMRI بی هوش شدند و سپس در دستگاه استریوتاکسی قرار داده شدند. دو کانول در ناحیه هیپوکامپ پشتی قرار داده شد. تست ماز بعلاوه ای شکل مرتفع برای سنجش رفتارهای شبه اضطرابی مورد استفاده قرار گرفت. آنالیز واریانس دوطرفه و یکطرفه (ANOVA) و به دنبال آن تست LSD برای آنالیز داده ها استفاده شد. تمامی آزمایشات مطابق با راهنمای اخلاقی نگه داری و کار با حیوانات آزمایشگاهی انجام گرفت.
تزریق هیستامین و آگونیست (کینپیرول) و آنتاگونیست (سولپیراید) گیرنده دوپامینی D2 به داخل ناحیه CA1، باعث القاء اضطراب می شود. تزریق کینپیرول و سولپیراید دو دقیقه بعد از دوز موثر هیستامین، اثرات اضطراب زای هیستامین را مهار می نماید.
به نظر می رسد هیستامین و گیرنده های دوپامینی D2 نه تنها در تعدیل اضطراب در هیپوکامپ پشتی موش سوری نقش دارند، بلکه بین آن ها یک برهم کنش پیچیده نیز وجود دارد.