قابلیت، مطلوبیت و کیفیت انعقاد قراردادهای مشارکت در تولید در صنعت نفت ایران

پس از تصویب قانون نفت در سال 1353 انعقاد قرارداد مشارکت در تولید در صنعت نفت ایران ممنوع اعلام گردید. بعدا نیز در قانون نفت مصوب سال 1366و سایر قوانین و همچنین در اصولی از قانون اساسی، به طرق مختلف، این ممنوعیت تداوم یافت. به نظر می رسد که دلایل عدم اقبال به استفاده از این قراردادها موانع قانونی بوده باشد؛ بدین معنی که قانون اساسی و قانون نفت 1353 و دیگر قوانین و مصوباتی که بعدا به تصویب رسیدند، دارای مفادی می باشند که مانع شرکت ملی نفت ایران در انعقاد قراردادهای مشارکت در تولید می باشند. این در حالی است که این قراردادها می توانند مزایای بی شماری را از جهات گوناگون برای کشور میزبان به ارمغان بیاورند. بر این اساس، محروم ماندن کشور ما از امکان انعقاد این چنین قراردادهایی توجیه پذیر نیست. در واقع، صرف نظر از مطلوبیت و مزایای این قراردادها، امروزه کیفیت انعقاد این قراردادها می تواند بگونه ای باشد که منع قانونی موجود را بیشتر توجیه ناپذیر نشان دهد.