بررسی معناداری زندگی در اندیشه ملاصدرا و کی یر کگور

در میان تعاریفی که از معناداری زندگی ارائه گردیده است، هدف مندبودن، عامل اصلی در معناداری زندگی لحاظ گردیده است. هدفی که عدم شناخت درست آن و به دنبال آن، نبود برنامه ای برای رسیدن به آن، انسان هایی را دچار پوچی و بدبینی نموده است. در میان متفکران اسلامی ملاصدرا به عنوان اندیشمندی که در مکتب اسلام پرورش یافته است، نظامی را پیش روی ما قرار می دهد که در آن، رابطه انسان با مبدا و عالم هستی به خوبی تبیین شده است. در حکمت متعالیه با الهام از آموزه های دینی یک نوع پیوستگی میان انسان، خدا و هستی وجود دارد که وجود خداوند هدف و غایت نهایی عامل اصلی این پیوستگی تلقی می گردد. در اندیشه صدرا، فهم درست این رابطه معنادار و تلاش در این راستا کلید معناداری زندگی انسان می باشد. سورن کی یرکگور (S. Kierkegaard) (1855- 1813) پایه گذار مکتب اگزیستانسیالیسم نیز از جمله متفکران مسیحی است که غایت و هدف اصیل زندگی را در درون مسیحیت جست وجو می کند. وی با رویکردی انتقادی به مسیحیت موجود و با نقد روش عقلانی در حوزه دین به دنبال دستیابی به زندگی معنادار است؛ چراکه وی ساحت دین را فراتر از ساحت عقل می داند و معتقد است انسان تنها زمانی می تواند به زندگی اصیل یا معنادار نائل شود که با سیری انفسی وجود خاص خود را که همانا اگزیستانس است، دریابد. به باور وی از آنجاکه انسان موجودی مختار و آزاد است، در انتخاب زندگی خود نیز ناگزیر از انتخاب است. از این رو، در جهت معرفی زندگی اصیل یا معنادار به تبیین مراحل زندگی می پردازد. کی-یرکگور زندگی معنادار را مرادف با زندگی دینی یا ایمانی در نظر می گیرد و شرط اصلی زندگی معنادار را دستیابی به ایمان شورمندانه به خداوند می داند.
در این مقاله تلاش گردیده است تا اندیشه های این دو متفکر مسلمان و مسیحی در رابطه با انسان و معناداری زندگی او با نگرشی تطبیقی مورد بررسی قرار گیرد.