مسیحیت و حقوق توسل به زور

مسیحیان در نخستین سه قرن موجودیت این دین بر این باور بودند که عیسی مسیح(ع) پیروان خود را از شرکت در هر نوع جنگ و خشونتی منع کرد. مسیحیت، دینی صلح طلب بود. روش معمول در ایامی که مسیحیان اقلیتی مورد ایذاء و اذیت بودند، لزوما در زمانی که این دین، دین اکثریت می شود و پیروان آن اداره و هدایت جوامع را به دست می گرفتند، یکسان نبود. متاثر از تحولات اجتماعی، گروهی از مسیحیان به این باور دست یافتند که در شرایطی خاص، جنگ گزینه بد، در مقایسه با گزینه بدتر می باشد. این باور موجب پیدایش آموزه جنگ عادلانه گردید. فیلسوفان متاله و حقوق دانان متشرع مسیحی گفتند جنگ عادلانه جنگی است که دارای آرمانی عادلانه باشد، وضعیتی بهتر از قبل را ایجاد کند و در آن تنها جنگ افزارهای مناسب به کار گرفته شود. استحاله بعدی در آموزه و رویه جهان مسیحیت، به ویژه کلیسای کاتولیک آموزه جنگ صلیبی به منظور تقابل با غیر مسیحیان بود.