آرایش و آراستگی از دیدگاه اسلام

گرایش انسان به زیبایی و جمال، یکی ازخواسته های فطری انسان است و احساس لذت از زیبایی، تناسب ها و پاکیزگی ها با سرشت انسان آمیخته شده است. دین مقدس اسلام نیز که دین فطرت است به آراستگی و پاکیزگی انسان ها اهمیت فراوانی داده و پاکیزگی را جزئی از ایمان، دانسته است. توجه به این نکته ضروریست که مطلوبیت آرایش و توجه به وضع ظاهری مطلق نیست، بلکه وابسته به نیت و غرضی است که انسان برای رسیدن به آن آرایش می کند. اگر استفاده از زینت های الهی و به کارگیری آنها به انگیزه ی صحیح مثل اظهار نعمت های خدا و شکر آنها یا به انگیزه رعایت ادب در حضور خالق متعال و یا به هدف برقراری ارتباط و الفت بیشتر با مومنان انجام گیرد، مطلوب و مورد پسند خواهد بود؛ اما اگر همین عمل به اغراض باطلی هم چون تفاخر و تکبر بر سایر انسان ها یا به هدف خودنمایی و نشان دادن جاذبه های جنسی و جذب جنس مخالف انجام گیرد، ناپسند و مذموم خواهد بود. هم چنین زیاده روی در استفاده از زینت ها و توجه بیش از حد به ظواهر به گونه ای که انسان را از رسیدن به سایر خواسته-های مادی بازدارد و از معنویات محروم کند، امری ناپسند است.
آرایش و آراستگی برای زن و مرد مطلوب است. اسلام نه تنها با خودآرایی زنان مخالفتی نکرده، بلکه در مواردی آنان را به این امر سفارش کرده است؛ اما با توجه به وجود برخی از تفاوت های جسمی و روانی بین زن و مرد، مقرراتی را نیز برای زنان و مردان در انتخاب نوع زینت و چگونگی استفاده از آن قرار داده و میان آنان تفاوت هایی قایل شده است. در مقررات اسلامی، حریر و طلا که بیشتر در جهت تجمل و آرایش از آن استفاده شده است، ویژه ی بانوان می باشد، لذا فقط خانم ها مجازند از لباس های حریر و زیور آلاتی که از طلا ساخته می شود استفاده کنند ولی برای مردان جایز نیست، هم چنین زن موظف است برای همسر خود زینت کند و آن را از مردان نامحرم مخفی کند و به غیر همسر و محارم نشان ندهد. بنابراین گرچه زن و مرد در استفاده از زینت و آرایش مجازند، اما تفاوت هایی نیز دارند.