اثرات مرکزی هیستامین و آنتاگونیست های H1 و H2 آن بر رفتار در خرگوش

بررسی نقش مرکزی هیستامین و گیرنده های H1 و H2 آن در رفتار خرگوش.
طرح: مطالعه تجربی.
حیوانات: سی و پنج قطعه خرگوش سفید نیوزیلندی نر با وزن 2.5-2 کیلوگرم.
قرار دادن کانول استانلیس استیل راهنما به شماره 23 و به طول 15 میلیمتر در داخل بطن جانبی مغز خرگوش، تزریقات داخل بطن مغزی سالین نرمال (کنترل)، هیستامین (50 میکروگرم)، پرومتازین (آنتاگونیست H1،00 میکروگرم)، رانیتیدین (آنتاگونیست H2، 100 میکروگرم) از طریق کانول راهنما، به وسیله سرنگ هامیلتون 25 میکرولیتری، ثبت رفتار حیوان شامل غذا خوردن، نظافت و حرکت کردن به مدت یک ساعت پس از تزریق.
تجزیه و تحلیل آماری: آزمون تجزیه واریانس یکطرفه و آزمون t زوج.
هیستامین مدت زمان غذا خوردن و نظافت کردن را کاهش و مدت زمان حرکت کردن را افزایش داد. پرومتازین به تنهایی موجب افزایش و کاهش به ترتیب در مدت زمان غذا خوردن و حرکت کردن شد و بر مدت زمان نظافت و حرکت کردن اثر نگذاشت و پیش تزریق آن از کاهش مدت زمان غذا خوردن ناشی از هیستامین جلوگیری کرد ولی اثر افزایش دهنده و کاهش دهنده هیستامین به ترتیب بر نظافت و حرکت کردن تاثیری نداشت. بین گروه های شاهد اختلاف معنی دار مشاهده نشد.
از نتایج مطالعه حاضر می توان چنین استنباط نمود که در خرگوش سیستم هیستامینرژیک مغز با به کارگیری گیرنده های H1 مرکزی یک اثر مهاری بر رفتار تغذیه ای و یک اثر تحریکی بر رفتار حرکتی ایجاد می کند. گیرنده های H2 مرکزی نیز در ایجاد بی اشتهایی ناشی از هیستامین ممکن است دخالت کنند.
همچنین هیستامین مغزی موجب مهار رفتار نظافت کردن می شود که از طریق گیرنده های H1 و H2 مرکزی به انجام نمی رسد. استفاده از آنتی هیستامین های H1 و H2 قابل عبور از سد خونی - مغزی در درمان برخی از اختلالات رفتاری قابل توصیه می باشد.