مقایسه محلول رینگر و رینگر لاکتات به عنوان محلول اولیه گردش خون برون پیکری از نظر ایجاد اسیدوز متابولیک در بیماران کاندید عمل جراحی پیوند عروق کرونر

بروز اسیدوز متابولیک در حین کاردیوپولمونری بای پس در طی عمل جراحی پیوند عروق کرونر می تواند منجر به عوارض مختلفی شده و اثر سوء بر نتایج عمل داشته باشد. نوع محلول پرایم مورد استفاده نیز می تواند در این خصوص موثر باشد. به همین دلیل بر آن شدیم تا تاثیر دو محلول رینگرو رینگرلاکتات را بر روی تغییرات اسید و باز در بیماران تحت عمل جراحی پیوند عروق کرونر مورد ارزیابی قرار دهیم.
در یک مطالعه مقطعی تصادفی دوسوکور در بیمارستان سیدالشهدا ارومیه، 50 بیمار در دو گروه رینگر و رینگر لاکتات به عنوان محلول اولیه پمپ قلبی - ریوی، مورد بررسی قرار گرفتند. مقادیر لاکتات، فشار دی اکسید کربن، بیکربنات، pH و کلر در دو گروه در سه زمان مختلف یعنی پس از بیهوشی بیمار t1)) پ نج دقیقه پس از بای پس (t2) و در هنگام گرم کردن مجدد بیمار در انتهای بای پس (t3) ا ندازه گیری و داده ها آنالیز شدند.
کاهش مقادیر pH در هر دو گروه مشاهده شد و اختلاف بین آن ها در زمان t2)) معنی دار بود (05/0±38/7 در گروه رینگر در مقایسه با 05/0 ±41/7 در گروه رینگر لاکتات p =0.02). همچنین اختلاف معنی داری در سطوح لاکتات (mmol/L 9/0±44/2 در گروه رینگر در مقایسه با mmol/L 4/0±2/3 در گروه رینگر لاکتات p=0.02) و کلراید (mEq/L 08/3±6/116 در گروه رینگر در مقایسه به mEq/L 97/3±4/113 در گروه رینگر لاکتات p =0.002) دو گروه وجود داشت.
یافته های ما نشان داد که محلول رینگر لاکتات در مقایسه با رینگر تغییرات اسید- باز کم تری در عمل جراحی پیوند عروق کرونر تحت کاردیوپولمونری بای پس ایجاد می کند.