لپتوسپیروزیا بیماری ویل (یک بیماری تب دار همراه با زردی)

لپتوسپیروزیک بیماری باکتریائی مشترک بین انسان و دام است که توسط اسپیروکت هایی از جنس لپتوسپیرا ایجاد می شود و انسان و تعداد زیادی از جانوران را مبتلا می سازد. این بیماری نخستین بار توسط آدولف ویل در سال 1886 توصیف شد که آن را یک بیماری حاد تب دار با تب و زردی گزارش نمود. اپیدمی های محدود لپتوسپیروز معمولا در اثر مواجهه انسان با خاک یا آب آلوده به ادرار حیوانات دچار عفونت از طریق پوست آسیب دیده به خصوص سطوح مخاطی ایجاد می شود. تماس مستقیم با حیوانات دچار عفونت (کارکنان کشتارگاه ها و جراحان دامپزشک)، مشاغل خاص مانند کارگران شالیزار، شنا در آب های سطحی آلوده و یا انجام ورزش های ماجراجویانه در مناطق گرمسیری شانس انتقال این بیماری را افزایش می دهند.بیماران ممکن است بدون علائم بالینی بوده، مختصری کسالت داشته و یا بسیار بدحال باشند. تب بالا، لرز، میالژی به خصوص در ماهیچه های پارااسپینال و پشت ساق پا و سردرد شدید از نخستین علایم شبه آنفلوانزایی است که ممکن است ظاهر شود. در موارد شدید بیماری ممکن است زردی، مننژیت و نارسائی کلیه رخ دهد. مشکلات قلبی عروقی هم ممکن است بروز کنند. تشخیص شامل تست سرولوژی با پانلی از گونه های مختلف میکروب است. همچنین، کشت میکروارگانیسم از خون، سرم و ادرار تازه امکان پذیر است. اقدام های بهداشتی مانند اجتناب از تماس مستقیم یا غیرمستقیم انسان با ادرار حیوان به عنوان پیشگیری توصیه می شود. راه اصلی پیشگیری از لپتوسپیروز آگاهی دادن در مورد بیماری و راه های پیشگیری از آن است.درمان لپتوسپیروز بر اساس آنتی بیوتیک تراپی و اقدامات نگهدارنده است. شواهد بالینی از بروز مقاومت داروئی وجود ندارد. در این مقاله مروری همچنین بررسی و بار این بیماری در گیلان ارائه شده است.