تاثیر ارتز مچ دست بر نسبت Hmax/Mmax اسپاستی سیتی، قدرت grip، pinch و دامنه ی حرکتی آرنج و مچ دست کودکان فلج مغزی اسپاستیک

مشکلات عملکردی اندام فوقانی از رایج ترین و ناتوان کننده ترین اختلالاتی است که به دنبال فلج مغزی به وجود می آیند. ابزارهای ارزیابی که بر پایه تکنیک های الکترو فیزیولوژی یا بیومکانیک هستند، به صورت Objective خصوصیات کلینیکی مختلف مرتبط با اسپاستی سیتی را اندازه گیری کرده و باید به عنوان مکمل ارزیابی های کلینیکی در نظر گرفته شوند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر ارتز مچ دست بر نسبت Hmax/Mmax، اسپاستی سیتی، قدرت pinch،grip ودامنه حرکتی آرنج و مچ دست کودکان فلج مغزی اسپاستیک می باشد.
روش مطالعه در این پژوهش از نوع مداخله ای و به صورت Before-After می باشد. 24 کودک فلج مغزی اسپاستیک 7 تا 12 ساله از میان افراد مراجعه کننده به مراکز توانبخشی شهر تهران که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، انتخاب شدند. بیماران از یک ارتز مچ دست (با زوایای 10 درجه اکستانسیون مچ دست، اکستانسیون کامل انگشتان و ابداکسیون و آپوزیشن شست) به مدت 2 ماه، 2 ساعت در روز و 4 تا 6 ساعت در شب استفاده کردند. در این مطالعه از دستگاه الکترومیوگراف برای ثبت H-reflex (توسط فیزیوتراپیست با تجربه که نسبت به نتایج کلینیکی ناآگاه بود)، دستگاه MIE برای ارزیابی قدرت pinch و grip، مقیاس اشورث اصلاح شده برای ازریابی اسپاستی سیتی مچ دست و آرنج و از گونیامتر برای ازریابی دامنه حرکتی مچ دست و آرنج استفاده شد.
نتایج ارزیابی ها نشان دهنده کاهش (0.18) معنادار نسبت (P 0.002)Hmax/Mmax، کاهش معنادار اسپاستی سیتی مچ دست و آرنج (درصد فراوانی) (P 0.001) و افزایش (0.72) معنادار قدرت (pinch P 0.001) وgrip افزایش (1.36) (P 0.002) و دامنه حرکتی مچ دست افزایش (3.33) (P 0.003) بود اما تاثیر معناداری روی دامنه حرکتی آرنج افزایش (0.41) (P 0.328) نداشت.
اطلاعات حاصل از تحقیق حاضر نشان می دهد که استفاده از ارتز مچ دست به مدت 2 ماه، 2 ساعت در روز و 4 تا 6 ساعت در شب، می تواند روش موثری جهت کاهش اسپاستی سیتی مچ دست و آرنج، دامنه حرکتی مچ دست و افزایش قدرت pinch و grip کودکان فلج مغزی اسپاستیک باشد.