شناسایی مارکر درون سلولی سیتوکراتین 18 به وسیله ی فلوسایتومتری در سلول های نکلئوس پالپوزوس دیسک بین مهره ای انسانی و مقایسه ی توان تکثیر و مورفولوژی این سلول ها در داربست های بیوپلیمری آلژینات و کیتوسان-ژلاتین

دژنره شدن دیسک بین مهره ای در اثر کاهش تعداد سلول ها، کاهش تولید و تخریب ماتریکس خارج سلولی بافت دیسک بین مهره ای به خصوص در ناحیه ی نکلئوس پالپوزوس (NP) ایجاد می شود. در مهندسی بافت از داربست های طبیعی و غیر طبیعی مختلف برای ترمیم و رژنره شدن دیسک بین مهره ای استفاده می گردد. داربست های مورد استفاده باید تخریب پذیر و زیست سازگار باشند و محیط مناسبی برای تکثیر و مهاجرت سلول ها فراهم کنند. کیتوسان-ژلاتین و آلژینات از داربست های طبیعی خوبی هستند که برای این منظور مناسب هستند. برای شناسایی سلول های NP مارکر و روش خاصی وجود ندارد ولی بعضی مطالعات گزارش هایی از بیان بالای مارکرهای سیتوکراتین 19، 18 و 8 توسط تکنیک های Real time و ایمنوسیتوشیمی در سلول های NP منتشر کرده اند. هدف از این مطالعه شناسایی سلول های NP دیسک بین مهره ای انسانی توسط فلوسایتومتری مارکر سیتوکراتین 18، مقایسه ی میزان بقا، تکثیر و مورفولوژی سلول های NP در دو داربست آلژینات و کیتوسان-ژلاتین بود.
سلول های NP با تجزیه ی آنزیمی کلاژناز از بافت NP بیماران مبتلا به فتق دیسک بین مهره ای در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان تهیه شد. محلول کیتوسان با محلول ژلاتین مخلوط شد. پس از ایجاد ارتباط بین این دو محلول توسط گلوتارآلدیید، مخلوط حاصل پس از فریز کردن و Freeze-drying به عنوان داربست مورد استفاده قرار گرفت. داربست آلژینات نیز تهیه گردید. پس از تایید NP بودن سلول های جدا شده توسط فلوسایتومتری کردن مارکر درون سلولی سیتوکراتین-18، سوسپانسیون سلولی حاوی سلول های NP جدا شده به دو داربست منتقل گردید و تا 21 روز کشت داده شدند. برای بررسی درصد سلول های زنده و میزان تکثیر از تکنیک های تریپان بلو و MTT [3-(4،5-Dimethylthiazol-2-Yl)-2،5-Diphenyltetrazolium bromide] استفاده گردید. برای اثبات وجود منافذ و بررسی ساختار داربست و مورفولوژی سلول ها نیز از میکروسکوپ SEM (Scaning electron microscop) استفاده شد.
نتایج فلوسایتومتری نشان داد که 60 سلول زنده مارکر سیتوکراتین 18 را بیان می کنند. نتایج MTT نیز نشان داد که درصد سلول های زنده در روز سوم نسبت به روز اول در هر دو داربست آلژینات و کیتوسان-ژلاتین اختلاف معنی داری داشت. همچنین درصد سلول های زنده از روز 3 تا 21 به صورت معنی داری کاهش یافت. نتایج شمارش سلول ها نشان داد که اختلاف میانگین تعداد سلول ها در داربست آلژینات به صورت معنی داری بیشتر از داربست کیتوسان-ژلاتین بود (001/0 > P).
نتایج این مطالعه نشان داد که می توان از مارکر سیتوکراتین 18 توسط فلوسایتومتری برای شناسایی سلول های NP استفاده نمود. همچنین داربست آلژینات نسبت به داربست کیتوسان-ژلاتین محیط مناسب تری برای رشد و تکثیر سلول های NP انسانی در in vitro فراهم می کند. پیشنهاد می شود از این داربست برای کشت سلول های NP در in vivo استفاده گردد.