بررسی ارتباط کیفیت زندگی کاری با صلاحیت بالینی در پرستاران

کیفیت بالای زندگی کاری به عنوان پیش زمینه اساسی توانمندسازی منابع انسانی مورد نیاز سیستم های سلامتی شناخته شده است. از طرف دیگر صلاحیت بالینی از ضرورت های مهم حرفه پرستاری بوده و اخیرا پرستاران در این زمینه مورد انتقاد قرار گرفته اند. به همین دلیل، یافتن مولفه ها و عوامل موثر بر صلاحیت بالینی و ارتقا آن همیشه مورد توجه نظام های آموزشی، بهداشتی و درمانی بوده است. بررسی ارتباط بین کیفیت زندگی کاری و صلاحیت بالینی یکی از خلاهای پژوهشی داخل کشور است. هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین این دو متغیر تاثیرگذار در حرفه پرستاری است.
این مطالعه همبستگی بر روی 136 پرستار بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی ارومیه از طریق نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انجام شد. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش شامل پرسش نامه اطلاعات دموگرافیک، پرسش نامه کیفیت زندگی کاری و صلاحیت بالینی بود. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss 16 و با استفاده از ضریب همبستگی ناپارامتریک اسپیرمن و آزمون کای اسکوئر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها حاکی از آن است که بین کیفیت زندگی کاری و صلاحیت بالینی با ضریب همبستگی 245/0 r= و004/0 p=، ارتباط وجود دارد، که شدت همبستگی ضعیف می باشد. اما بررسی ارتباط این دو شاخص با جدول توافقی با تعداد آماره 05/4 X2=، ارتباط معنی داری را نشان داد (044/0= P).
با توجه به نتایج این مطالعه باید کیفیت زندگی کاری به حدی از مطلوبیت برسد تا منجر به ارتقای صلاحیت بالینی گردد، لازم است مدیران و سیستم های پرستاری با اتخاذ راه کارهای مناسب، کیفیت زندگی کاری و مولفه های مهم کیفیت زندگی کاری پرستاران را ارتقا داده و شرایط لازم جهت ارتقا صلاحیت بالینی و بهبود کیفیت ارائه خدمات پرستاری را فراهم آورند.