بررسی عوامل پیش آگهی کننده بقاء در مبتلایان به سرطان مری تحت رادیوتراپی

سرطان مری یکی از سرطان های کشنده در انسان می باشد. با وجود بروز بالای آن در شمال ایران و بقا ضعیف این بیماران، هنوز اطلاعات دقیقی از عوامل پیش آگهی کننده بقا آن در این منطقه وجود ندارد. هدف این مطالعه تعیین عوامل پیش آگهی کننده در بقا بیماران مبتلا به سرطان مری تحت رادیوتراپی می باشد. این مطالعه توصیفی - تحلیلی به روش هم گروهی تاریخی صورت گرفت. بر اساس اطلاعات پرونده بیماران مبتلا به سرطان مری که طی سال های 75-1371 به مرکز پرتو درمانی شهید رجایی بابلسر مراجعه کرده بودند، 230 بیمار با روش نمونه گیری آسان انتخاب شدند و در مورد آخرین وضعیت حیات پی گیری شده و داده های لازم جمع آوری گردید. تجزیه و تحلیل آماری داده ها از طریق تحلیل بقا به روش غیر پارامتری کپلن مایر (Kaplan Meier) و مدل رگرسیونی کاکس (Cox Regression Model) انجام گرفت. نتایج نشان داد که میزان بقا از زمان تشخیص در 1 سالگی 0.42، در 2 سالگی 0.21، در 3 سالگی 0.11 و در 5 سالگی 0.08 می باشد. بیماران با سن 64-50 سال در مقایسه با سن کمتر از 50 سال از میزان بقای کم تری برخوردار بوده و نسبت خطر به طور معنی داری در این گروه سنی افزایش داشته است (RR=1.73 و (p<0.03 و نسبت خطر برای سن بالای 65 سال در مقایسه با سن کمتر از 50 سال، 1.88 بود (P<0.01) بیماران زن در مقایسه با مرد، از میزان بقا بهتری برخوردار بوده اند (RR=0.71 و. (p<0.02 به ازای افزایش هر 100 راد دوز رادیوتراپی نسبت خطر به اندازه 0.01 به طور معنی دار کاهش داشت (RR=0.99 و. (p<0.05 به ازای هر جلسه رادیوتراپی نسبت خطر به طور معنی داری کاهش نشان داد (RR=0.96 و (p<0.0001 همچنین با افزایش سطح ناحیه درمان به ازای هر سانتی متر مربع خطر مرگ به اندازه 2 در هزار به طور معنی داری افزایش یافت (RR=1.002 و (p<0.04 اختلاف معنی داری در نسبت خطر بیماران با موقعیت آناتومیک تومور در 1/3 میانی و 1/3 تحتانی در مقایسه با 1/3 فوقانی، نوع هیستولوژیک تومور و روش ترکیب درمانی (پرتودرمانی و شیمی درمانی) در مقایسه با فقط پرتودرمانی مشاهده نشد. (p>0.05) بر اساس نتایج این پژوهش گرچه میزان بقا با سن، جنس، دوز رادیوتراپی، تعداد جلسات رادیوتراپی و سطح ناحیه درمان رابطه معنی دار دارد ولی به طور کلی پیش آگهی این نئوپلاسم ضعیف می باشد. برای مقایسه دقیق تر اثرات روش های درمانی مختلف، کارآزمایی های بالینی تصادفی شده با نمونه کافی پیشنهاد می شود.