تصویربرداری اپتیکی پلاریزاسیونی از ضایعات رنگدانه ای پوست: مقایسه، فواید و چالش ها

ملانوما یکی از خطرناک ترین سرطان های پوست به شمار می رود و تشخیص در مراحل اولیه فقط می تواند به درمان آن کمک کند. درماتوسکوپی به عنوان رایج ترین روش بررسی غیر تهاجمی ضایعات رنگدانه ای و غیر رنگدانه ای پوست مبتنی بر استنتاج های چشمی است. به علاوه این تکنیک نمی تواند تخمین دقیقی از مرحله بیماری ارائه دهد.
مشخصه سازی پلاریزاسیونی بافت ضایعات پوستی با استفاده از تفسیر تصاویر ماتریس مولر و بردار استوکس به عنوان یک روش مکمل درماتوسکوپی برای استخراج اطلاعات کمی و کیفی بیشتر پیشنهاد می شود که می تواند در درک تغییرات مورفولوژیکی ضایعه در مراحل مختلف بیماری به پزشک کمک نماید.
استفاده از نور پلاریزه در تصویربرداری باعث افزایش کنتراست تصاویر می گردد به طوری که ویژگی های متمایز کننده ضایعات رنگدانه ای برجسته تر می شود. مراحل مختلف سرطانی شدن ضایعات با تغییر در اندازه، شکل و تجمع سلول های ملانوسیت و تغییر در ساختار فیبرهای کلاژن همراه است. برهمکنش نور پلاریزه با بافت در اثر این تغییرات مورفولوژیکی سلول ها تغییر می کند. برخی تغییرات مانند تجمع رگ های خونی چندریختی در زیر ضایعه ملانوما می تواند باعث ایجاد ریتاردنس دایروی در نور پلاریزه برگشتی از بافت شود و به عنوان پارامتری برای تفکیک این ضایعات از نوع خوش خیم به کار برده شود.
با پایش تغییرات با مشخصه سازی پلاریزاسیونی بافت و استخراج پارامترهای پلاریزاسیونی می توان اطلاعاتی از فیزیولوژی ضایعه و مرحله بیماری ارائه داد.