تاریخ تشیع در یزد از آغاز تا قرن هفتم هجری قمری

یزد به عنوان یکی از نقاط ارتباطی مهم در مرکز ایران، در مسیر ایالت های فارس، خراسان و عراق عجم، اهمیت بسیاری داشته است. یزد در ابتدای دوران اسلامی مورد توجه مسلمانان واقع نشد؛ چون از لحاظ کشاورزی و اقتصادی چندان حائز اهمیت نبود و توجه اعراب به ایالت هایی چون فارس، کرمان، اصفهان و خراسان بیشتر بود. این عامل باعث شد از قرون نخستین اسلامی در یزد، اطلاعات چندانی در دست نباشد و مورد توجه تاریخ نویسان نیز قرار نگیرد.
با حاکمیت دولت شیعه مذهب آل بویه بر ایران و تسلط بر بغداد و با ساکن شدن یکی از علویان و نوادگان حضرت امام صادق در یزد و شاخه ای دیگر در ابرقو و قرارگرفتن یزد به عنوان قلمرو یکی از شعبه های آل بویه، یعنی آل کاکویه، تشیع در این شهر گسترش یافت. با انتقال این حکومت به یزد و تلاش برای رونق و آبادانی شهر یزد و توجه خاص به امور فرهنگی و آموزشی، چهره قصبه یزد به شهری تاثیرگذار در مرکز ایران تبدیل شد. علاوه بر آن آل کاکویه با برقراری پیوندهای خویشاوندی با دولت سلجوقیان و سلاجقه کرمان، توانست محیط آرامی برای فعالیت های فرهنگی به وجود آورد.
در این مقاله به دنبال بررسی این فرضیه هستیم که علویان و سادات و حکومت آل کاکویه شاخه یزد، زمینه ساز گسترش تشیع در یزد بوده اند. روش تحقیق در این مقاله، توصیفی تحلیلی است.