تاثیر آموزش بر خودکارآمدی رفتارهای تغذیه ای دانش آموزان مدارس راهنمایی شهر کرمان سال 1389

تغذیه مهم ترین عامل موثر در تعیین وضعیت سلامت و طول عمر فرد می باشد. در این میان کودکان و نوجوانان بیش از دیگر گروه های سنی به تغذیه سالم نیاز دارند، تا بتواند به رشد جسمی و تکامل ذهنی دست پیدا کنند و با بیماری های مزمن سنین بعدی مقابله نمایند. بنابراین تقویت و تشویق آنها برای ایجاد رفتارهای سالم تغذیه ای، باید به یکی از اولویت های بهداشت عمومی جامعه تبدیل شود هدف از این مطالعه تعیین تاثیر آموزش بر خودکارآمدی رفتارهای تغذیه ای دانش آموزان مدارس راهنمایی شهر کرمان بود.
این پژوهش یک مطالعه تجربی بود و جامعه پژوهش را کلیه دانش آموزان کلاس های اول، دوم و سوم راهنمایی در مدارس راهنمایی دولتی و غیرانتفاعی شهر کرمان تشکیل می دادند، که از میان آنها 120 نفر به روش تصادفی خوشه ایچند مرحله ای انتخاب و بصورت تصادفی نیز به دو گروه تجربی و شاهد تقسیم گردیدند. ابزارگردآوری داده ها در این پژوهش پرسشنامه بود. ابتدا آزمون اولیه بعمل آمد، سپس8 جلسه 60 دقیقه ای آموزش در مورد تغذیه سالم و اهمیت آن، به روش سخنرانی و پرسش و پاسخ و در اختیار قرار دادن جزوه آموزشی در گروه تجربی توسط پژوهشگر اجرا گردید. سپس داده ها سه هفته بعد در هر دو گروه جمع آوری و با مقایسه نتایج حاصله قبل وبعد از آموزش در دو گروه چگونگی تاثیر آموزش تعیین گردید. برای دستیابی به اهداف پژوهش از روش های آماری تی زوجی، کای دو، فیشروتی مستقل استفاده شد.
یافته ها نشان داد بین خودکارآمدی کلی در تمام عبارات رفتارهای تغذیه ای، گروه تجربی با میانگین (59/10±92/38) و گروه شاهد (33/0±78/1-) اختلاف معنی دار آماری وجود دارد (001%=p) وضمنا در زمینه ارتقاء خودکارآمدی رفتارهای تغذیه ای بدنبال آموزش، اختلاف آماری معنی داری بین دو گروه تجربی و شاهد دیده شد (001%=p).
بحث و در مجموع آموزش بر ارتقاء خودکارآمدی رفتارهای تغذیه ای دانش آموزان تاثیر مثبت دارد، لذا لزوم وجود مداخلات آموزشی جهت ارتقاء خودکارآمدی در زمینه های مختلف بهداشتی و پیشگیری ضروری می باشد.