میزان وابستگی گفتار به توجه در کودکان و نوجوانان مبتلا به لکنت تحولی

لکنت اختلال شایعی در میان کودکان و نوجوانان می باشد. از آنجاکه توجه تنها منبع تغذیه مورد نیاز برای کارکردهای شناختی است و زبان نوعی کارکرد شناختی سطح بالا است، احتمال دارد که مشکلات گفتاری به نقص توجه مربوط باشد، در نتیجه هدف از این مطالعه بررسی میزان وابستگی گفتار به توجه در کودکان و نوجوانان مبتلا به لکنت تحولی می باشد. روش پژوهش از نوع طرح های اندازه گیری وابسته است که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس و به کمک تشخیص یک گفتار درمانگر، 30 نفر از دانش آموزان 13-8 سال مبتلا به لکنت تحولی از مدارس شهریار انتخاب شد. ابزارهای پژوهش شامل یک متن جهت خواندن، یک وسیله برای ضبط کردن نمونه گفتار فرد و مقیاس شدت لکنت (SSI-3) بود. پژوهش در دو موقعیت تکلیف منفرد (صرفا خواندن متن) و تکلیف دوگانه (خواندن متن به همراه تکلیف ضربه زدن با انگشت) انجام گرفت. داده های گردآوری شده به کمک آزمون تی همبسته تحلیل شد.
یافته ها نشان داد که شدت لکنت در شرایط تکلیف دوگانه (توجه تقسیم شده) افزایش می یابد. این نتیجه پیشنهاد می کند که ظرفیت کاهش یافته توجهی در کودکان مبتلا به لکنت تحولی موجب افزایش تعداد کلمات لکنت شده می شود. در نتیجه، شناخت کارکردهای توجهی افراد دچار لکنت می تواند به عنوان متغیر شناختی مهمی در فهم آسیب پذیری شناختی اختلال های روان زبان شناختی ایفای نقش کند. بنابراین، در برنامه درمانی بیماران دچار لکنت رشدی، به نقایص شناختی آن ها توجه و قبل از انجام مداخلات گفتاری در این کودکان نقایص شناختی در آن ها توسط ابزارهای عصب روان شناختی رفع شود تا از طریق بهبود مبنای عصب شناختی گفتار که نقطه آغاز فرایند گفتاری می باشد بهبود قابل توجهی در شدت لکنت این گروه از کودکان مشاهده گردد.