بهبود مقاومت لغزشی رویه های آسفالتی راه با استفاده از فشار آب

روش های زیادی برای بهبود مقاومت لغزشی رویه های آسفالتی که به دلیل استفاده از روش های نامناسب طراحی، مصالح نامناسب، عبور ترافیک زیاد و یا شرایط آب و هوایی نامناسب مقاومت لغزشی آنها کاهش یافته است، وجود دارد. بسیاری از این روش ها با از بین بردن قیر اضافی در سطح و بهبود بافت روسازی موجب افزایش مقاومت لغزندگی می شوند. یکی از روش هایی که علاوه بر بهبود بافت درشت، توانایی بهبود بافت ریز را هم دارد، استفاده از فشار آب است. این مقاله روند پیداش و گسترش این روش را در سال های اخیر مورد ارزیابی قرار می دهد و کاربردها و تاثیرگذاری این روش در افزایش مقاومت اصطکاکی را بررسی می کند. عملیات ارزیابی با مانیتورینگ خصوصیات سطح راه، قبل و بعد از استفاده از این روش انجام شده است. خصوصیاتی که مورد ارزیابی قرار می گیرد شامل مواردی همچون مقاومت لغزشی، عمق بافت، عملکرد و ایمنی راه و هزینه های اقتصادی است. تحلیل نتایج در مقیاس آزمایشگاهی و میدانی نشان می دهد استفاده از روش فشار آب، علاوه بر بهبود عمق بافت درشت، بافت ریز سطح سنگدانه های صیقلی شده را در حد مصالح جدید بهبود می دهد. با مقایسه ماندگاری و دوام این روش با روسازی های جدید، استفاده از این روش از نظر اقتصادی نیز قابل توجیه است. در پایان این مقاله، با توجه به جنبه های فنی و اقتصادی و زیست محیطی، استفاده از این روش برای بهبود مقاومت لغزشی رویه راه های کشور پیشنهاد شده است.