مقایسه سونوگرافی و تست الکترودیاگنوستیک در تشخیص بیماری سندرم تونل کارپال

پیشرفت های حاصله در فن آوری اولتراسوند با کنتراست بالا در سال های اخیر موجب توجه بیشتر به آن در تشخیص سندرم تونل کارپال شده است. مطالعه حاضر به بررسی ارزش تشخیصی سونوگرافی در این بیماری و ارتباط معیارهای مختلف آن با شدت بیماری براساس الکترودیاگنوستیک می پردازد.

در این مطالعه تحلیلی آینده نگر صد بیمار که در همگی درگیری اندام فوقانی یک طرفه بود مورد مطالعه قرار گرفتند. تمامی بیماران ابتدا تحت آزمون الکترودیاگنوستیک قرار گرفته و این آزمون به عنوان استاندارد طلایی فرض شد. سپس سطح مقطع و قطر قدامی خلفی عصب مدین در ورودی و خروجی تونل کارپال و ضخامت فلکسور رتیناکولوم توسط سونوگرافی در تمامی بیماران اندازه گیری شد. ارتباط یافته های سونوگرافی و الکترودیاگنوستیک با نرم افزار SPSSنسخه 19 بررسی شد.

بیماران شامل84 زن و 16 مرد در گستره سنی 19 تا 72 سال (میانگین سنی 05/12±43/44 سال) قرار داشتند. از بین معیارهای بررسی شده دو معیار سطح مقطع نزدیک (پروگزیمال) و دور (دیستال) عصب ارتباط معنی داری با تشخیص بیماری نشان دادند (به ترتیب مقدار Pبرابر با 018/0 و 022/0) همچنین بین دو معیار فوق و شدت بیماری نیز ارتباط آماری معنی داری یافت شد (هر دو مقدار Pکمتر از 05/0). بهترین نقطه برش در سطح مقطع نزدیک 45/9 میلی متر مربع بود که در آن حساسیت 9/78 درصد، ویژگی 8/82 درصد، ارزش اخباری مثبت 8/91 درصد و ارزش اخباری منفی 5/61 درصد بدست آمد.

مطالعه حاضر نشان داد که بررسی سطح مقطع عصب مدین در ورودی تونل کارپال در تشخیص سندرم تونل کارپال مفید بوده و با توجه به حساسیت، ویژگی و ارزش اخباری مثبت بالا نه تنها در تشخیص بیماران مشکوک بلکه در غربال گری جامعه در معرض خطر نیز می تواند سودمند باشد.