بررسی وضعیت بالفعل و بالقوه بیابان زایی با تاکید بر معیار فرسایش بادی به روش MICD1(بررسی موردی: منطقه نیاتک سیستان)

دشت سیستان به طور عمده زیر تاثیر پدیده بیابان زایی ناشی از فرسایش بادی است به گونه ای که اغلب راه های ارتباطی و فعالیت های اقتصادی اجتماعی مردم منطقه را با مشکل جدی روبرو کرده است. هدف از این بررسی تعیین وضعیت کنونی و ذاتی بیابان زایی در منطقه نیاتک سیستان با تاکید بر معیار فرسایش بادی می باشد. از آنجا که در روشMICD، معیار فرسایش بادی با شاخص های مناسبتری تعریف شده است این روش گزینش شد. بر پایه این روش در آغاز نقشه واحدهای کاری یا رخساره های همگن بیابانی در منطقه به عنوان نقشه پایه برای امتیازدهی شاخصهای مورد نظر تهیه شد. سپس در هر کدام از واحدهای همگن بیابانی برای دو وضعیت کنونی و آینده بیابان زایی، امتیاز شاخصهای تعریف شده تکمیل شد و در نهایت با جمع امتیازات مربوط به هر شاخص و بر پایه جداول مبنا، شدت بیابان زایی تعیین و آنگاه نقشه های مربوط به وضعیت کنونی و ذاتی یا بالقوه بیابان زایی در هر یک از کاربری ها ترسیم شد. نتایج نشان داد که دراغلب نقاط شدت بیابان زایی بالقوه یا ذاتی در سه کلاس متوسط، زیاد و خیلی زیاد یا شدید قرار دارد در حالی که وضعیت بالفعل بیابان زایی در سه کلاس کم، متوسط و زیاد قرار دارد. این تغییرات به خاطر اثرگذاری های مثبتی است که به دنبال فعالیت های کنترل فرسایش بادی در منطقه انجام شده است.