اثربخشی مشابه تیکوپلانین با ونکومایسین در درمان عفونت محل کاتتر در بیماران همودیالیزی

عفونت های مرتبط با کاتتر در بیماران همودیالیزی اهمیت خاصی دارد. با توجه به گزارش مواردی مبنی بر مقاومت میکروارگانیسم ها در مقابل ونکومایسین، استفاده از تیکوپلانین (که عوارض ناخواسته کمتری دارد) مد نظر قرار گرفته است. در این مطالعه پاسخ درمانی تیکوپلانین و ونکومایسین در درمان عفونت محل کاتتر در بیماران همودیالیزی ارزیابی شد.
43 بیمار همودیالیزی تب دار بعد از رد سایر علل با احتمال عفونت محل کاتتر وارد مطالعه شدند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شده، گروه اول (22 نفر) تحت درمان آنتی بیوتیکی با تیکوپلانین 800 میلی گرم (تزریق عضلانی) به عنوان دوز اولیه و سپس 400 میلی گرم در روزهای 2 و 3 و 5 و 12 و 19 و گروه دوم (21 نفر) تحت درمان آنتی بیوتیکی با ونکومایسین 1 گرم (تزریق وریدی) به عنوان دوز اولیه و 500 میلی گرم هر 5 روز برای 3 هفته قرار گرفتند. معیار پاسخ دهی به درمان بر اساس علایم بالینی بیمار و قطع تب 72 ساعت بعد از شروع درمان آنتی بیوتیکی بود.
دو گروه از نظر سابقه عفونت و سن تفاوت معنی داری نداشتند. میانگین تعداد روز استفاده از کاتتر در بیماران دریافت کننده داروی ونکومایسین (5/137±8/110) و در بیماران دریافت کننده داروی تیکوپلانین (123±1/149) روز بود. 1/57 درصد بیماران دریافت کننده ونکومایسین و 2/68 درصد بیماران دریافت کننده تیکوپلانین پاسخ به درمان داشتند که تفاوت معنی دار نبود (454/0= p). عوارض جانبی در تیکوپلانین 1/9 درصد و در ونکومایسین 5/9 درصد بود که معنی دار نبود.
با توجه به پاسخ به درمان و عوارض دارویی نسبتا مشابه دو دارو و هزینه بیش تر تیکوپلانین در کشور ما، کماکان استفاده از ونکومایسین در درمان عفونت محل کاتتر در بیماران همودیالیزی توصیه می شود.