تنوع ژنتیکی جمعیت های وحشی ایرانی یونجه Medicago sativa بر اساس پروتئین های کل و تعیین ارتباط آن با عوامل اکولوژیکی

برای بررسی تنوع ژنتیکی جمعیت های وحشی ایرانی یونجه (Medicago sativa L.) و تعیین ارتباط آن با عوامل اکولوژیکی، الگوی پروتئینی 210 ژنوتیپ از 21 جمعیت بذری یونجه موجود در بانک ژن منابع طبیعی بررسی شد. کلیه مراحل تحقیق در سال 1389 در گلخانه تحقیقاتی و آزمایشگاه ارزیابی ملکولی بانک ژن موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع انجام شد. بر اساس نتایج SDS-PAGE، 44 باند قابل تکثیر، پپتید پروتئینی، برای مطالعه تنوع ژنتیکی ثبت شد. الگوی پروتئین های کل جمعیت های مورد بررسی تنوع درون و بین جمعیتی بالایی نشان دادند ولی تمایز مشخصی بر اساس منشاء و رویشگاه آن ها مشاهده نشد. همبستگی بین ماتریس های فاصله های ژنتیکی و جغرافیایی نیز به وسیله آزمون مانتل به اثبات نرسید (10/0P= و 0281/0R=). برای بررسی رابطه بین عوامل ژنتیکی و اکولوژیکی و محیطی که شامل میانگین کل و ماهانه بارندگی (میلی متر)، میانگین بیشینه و کمینه دما (درجه سانتی گراد) و ارتفاع از سطح دریا (متر) بود از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج نشان داد که افزایش ارتفاع از سطح دریا با کاهش تعداد باندها و تعداد باندهای با فراوانی مساوی یا بیشتر 5%، همراه بود. از آن جایی که ایران مرکز تنوع گونه یونجه است، چنین تنوع بالایی در ویژگی های مختلف این گیاه دور از انتظار نیست، بنابراین در برنامه های به نژادی یونجه می بایست تنوع ژنتیکی ارقام یونجه به وسیله استفاده از والدین مختلف افزایش یابد. افزایش اساس ژنتیکی برای اصلاح یونجه می تواند به وسیله کاربرد سیستماتیکی ژرم پلاسم که الگو پروتئینی متفاوتی داشته و ویژگی های کمی بهتری دارند حاصل شود.