شیوع مقاومت اولیه به داروهای ضد سل و ارتباط آن با سرعت منفی شدن خلط دربیماران سل ریوی اسمیر مثبت

شیوع مقاومت داروئی در بیماری سل یک نگرانی عمده بهداشتی در جهان می باشد. این امر ممکن است باعث تاخیر در منفی شدن خلط بیماران اسمیر مثبت گردد. هدف از این مطالعه، بررسی بیماران اسمیر مثبت و تاثیر مقاومت احتمالی داروئی درسرعت منفی شدن خلط می باشد.
در یک مطالعه آینده نگر به مدت 2 سال (سال های 1386-1385) کلیه بیماران با سل ریوی اسمیر مثبت (90 مورد) در مرکز سل و بیماری های ریوی تبریز مورد مطالعه قرار گرفتند. خلط بیماران (هم اسمیر و هم کشت) در شروع درمان، پانزدهمین روز و سپس ماهانه به مدت شش ماه پس از شروع درمان استاندارد چهار داروئی (ایزونیازید-ریفامپین-اتامبوتول-پیرازینامید) بررسی شده و نتایج حاصله مورد آنالیز واقع گردید. بررسی مقاومت دارویی در محیط کشت لونشتاین جانسون با روش نسبی صورت گرفته است.
در مجموع تعداد 90 بیمار (43 زن-47 مرد) وارد مطالعه شدند. متوسط زمان منفی شدن اسمیر یک و نیم ماه و منفی شدن کشت یک ماه بود. یک مورد مقاوم به داروهای ایزونیازید و ریفامپین و استرپتومایسین وجود داشت که پس از 6 ماه داروهای رده دوم برای وی شروع شد. در تعداد 4 مورد دیگر، اسمیر آنها تا 6 ماه مثبت باقی ماند ولی کشت منفی بود. پس از ماه 7 اسمیر آنها منفی شد.
در طی 2 سال صرفا یک مورد مقاومت چند دارویی تشخیص داده شد و میزان مقاومت در شهرستان تبریز پایین است و به همین جهت سرعت منفی شدن خلط در بیماران در سطح مورد انتظار می باشد. معضل مقاومت دارویی در جهان و امکان تشخیص در کشورمان، ضرورت بیماریابی و درمان مناسب را جهت بهبود وضع موجود نشان می دهد.