مقایسه داروهای اندانسترون، متوکلوپرامید و دگزامتازون در پیشگیری از تهوع و استفراغ در کودکان تحت عمل جراحی استرابیسم

تهوع و استفراغ از عوارض مهم بعد از اعمال جراحی است که برای بیمار ناخوشایند بوده و سبب تاخیر در ترخیص و بروز عوارض دیگر می شود. رویداد این عارضه بعد از جراحی استرابیسم زیاد است. روش های دارویی و غیر دارویی متعددی برای پیش گیری از بروز این عارضه به کار رفته است. هدف این مطالعه مقایسه اثرات سه داروی اندانسترون، متوکلوپرامید و دگزامتازون در پیش گیری و یا کاهش تهوع و استفراغ به دنبال جراحی استرابیسم در کودکان بوده است.
در این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسویه کور، 111 کودک و نوجوان 2 تا 15 ساله، کلاس ASA (Physical Status Class) I و II کاندید جراحی الکتیو استرابیسم به صورت تصادفی در 3 گروه اندانسترون، متوکلوپرامید و دگزامتازون قرار گرفتند. دگزامتازون در شروع عمل و به دنبال القاء بیهوشی و اندانسترون و متوکلوپرامید نیم ساعت قبل از خاتمه عمل تجویز گردیدند. بروز تهوع و استفراغ و نیاز به درمان در ریکاوری (1 ساعت اول بعد از عمل)، 1 تا 6 ساعت، 6 تا 12 ساعت و 12 تا 24 ساعت بعد از عمل در پرسش نامه ثبت گردید و توسط آزمون مجذور کای و Kruskall-wallis مورد تحلیل قرار گرفت.
از نظر میانگین سنی، وزن و جنس تفاوت معنی داری بین گروه ها وجود نداشت. در گروه دارویی اندانسترون کمترین میزان تهوع و استفراغ بعد از عمل (8/7%) و کمترین میزان نیاز به داروی ضدتهوع و استفراغ (6/3%) مشاهده شد (در گروه دگزامتازون به ترتیب 6/12% و 5/13% و در گروه متوکلوپرامید 5/13% و 8/10%).
کاربرد داروی اندانسترون در جراحی استرابیسم با کاهش بروز تهوع و استفراغ، کاهش بستری مجدد و هزینه های درمانی و رضایت بیشتر بیماران همراه است.