مقایسه اثر بخشی برنامه مداخله مبتنی بر روانشناسی مثبت نگر و گروه درمانی آدلری در ارتقای تاب آوری افراد وابسته به مواد

مرور مطالعات و مقالات اخیر بیانگر آن است که بخش عمده ای از این پژوهش ها به آزمون ماهیت و درمان اختلالات مختلف پرداخته اند. جنبش پست مدرن رویکردهای جایگزینی را در حوزه درمان و آموزش برای کمک رسانی موجب شده و پارادایم از کاهش گرایی و رویکرد مشکل محور، به طرف پرورش توانمندی ها تغییر یافته است. تاب آوری و تاب آور بودن با هدف تبیین توانمندی های فردی و بین فردی که قادر به کمک به افراد جهت انسجام مجدد پس از از هم گسیختگی هستند، یکی از این رویکردها است. جمعیت هدف عبارت از تمامی معتادان داوطلب درمان در مراکز تهران که از طریق نمونه گیری تصادفی خوشه ای، گروه های مورد نظر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی (درمان آدلری و روان درمانی مثبت) و یک گروه کنترل جای داده شدند. هر یک از گروه ها 15 نفر بودند. نتایج این پژوهش نشان دادکه روان درمانی آدلری و روان درمانی مثبت در ارتقای تاب آوری افراد وابسته به مواد موثر بوده است. به عبارت دیگر، مطابق فرضیه ها، مداخلات آدلری و مثبت در ارتقای تاب آوری اثربخش عمل نموده ولی گروه کنترل تغییر مثبتی را نشان نداده است.