بررسی متغیرهای شخصیتی، شناختی، سازمانی و جسمانی به عنوان عوامل پیش بینی کننده ی ارتکاب خطاهای درمانی در پرستاران بیمارستان های آموزشی اهواز در سال 1390

خطاهای درمانی یکی از موضوعاتی است که سلامت بیماران را در محیط های درمانی با چالش مواجه می سازد. هر ساله تعداد زیادی از افراد در اثر وقوع این گونه خطاها می میرند و یا برای همیشه معلول می شوند. پژوهش حاضر به بررسی متغیرهای شخصیتی (روان نژندی و وجدانی بودن)، شناختی (نارسایی شناختی)، سازمانی (خشنودی شغلی، فرسودگی شغلی، تعارض بین فردی و حجم کاری) و جسمانی (خستگی و خواب آلودگی) به عنوان پیش بین های ارتکاب خطاهای درمانی در پرستاران بیمارستان های آموزشی شهر اهواز پرداخته است.
مطالعه ی حاضر به روش توصیفی- مقطعی انجام شد. نمونه ای به حجم 200 نفر با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ایچندمرحله ای انتخاب شد. آزمودنی ها به وسیله ی پرسشنامه های مختلف مورد سنجش قرار گرفت. روایی و پایایی کلیه ی پرسشنامه ها توسط روش آلفای کرونباخ مورد تایید قرار گرفت. در این پژوهش، برای تحلیل داده ها از نرم افزار spss 17 و روش تحلیل تمیز استفاده گردید.
تحلیل داده و معادله ی ممیز به دست آمده نشان داد متغیرهای شخصیتی، شناختی، سازمانی و جسمانی و همچنین ترکیب خطی این متغیرها پیش بین های ارتکاب خطاهای درمانی در میان پرستاران می باشد. تحلیل ممیز به روش گام به گام آشکار نمود که متغیرهای نارسایی شناختی، تعارض بین فردی و حجم کاری نقش بسزایی در ایجاد خطاهای درمانی داشتند.
متغیرهای مورد بررسی در این تحقیق در بروز خطاهای درمانی پرستاران نقش بسزایی دارند. بنابراین می توان با کنترل نمودن متغیرهای ذکرشده از میزان وقوع خطاهای درمانی کاست.